“ถ้าเจ้าไม่อยากตายอยู่กลางทะเลทรายนี่ เจ้าอย่าคิดหนีอีกเป็นอันขาด ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้าซะ”

คำขู่นั้นทำให้พีรกานต์กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก ร่างของเธอถูกเหวี่ยงขึ้นหลังม้า แต่ร่างหนานั้นไม่ได้ตามขึ้นมาเหมือนที่ควรทำ เขาเดินจูงม้าที่เธอนั่งไปเรื่อยๆ ไม่พูดไม่จาอะไรต่อไปอีก

พีรกานต์มองไปรอบๆ ผืนทรายอันกว้างใหญ่ ไม่ว่ามองไปทางไหน ก็เห็นแต่ลอนทรายเป็นคลื่นสูงต่ำสลับกันไปสุดลูกหูลูกตา

‘จาฟาร์…คุณต้องมาช่วยฉันนะคะ ฉันไม่อยากตายอยู่กลางทะเลทรายนี้’

หญิงสาวหลับตาอธิษฐานให้จาฟาร์มาช่วยเธอได้ทันเวลา หวังจะส่งคำอธิษฐานนี้ไปกับสายลมที่พัดหวีดหวิว ส่งไปบอกชีคหนุ่มให้มาช่วย ดวงตากลมโตมองร่างสูงใหญ่อย่างหวาดระแวง แม้เขาจะไม่ได้ทำร้ายเธอ แต่เขาก็ข่มขู่เธอ และเธอก็กลัวเสียด้วยสิ

“เจ้าชื่ออะไร”

“เอ๋…อ๋อ…ฉันชื่อฮันนี่ แล้วคุณล่ะชื่ออะไร เป็นใคร แล้วจับฉันมาทำไม” พีรกานต์อดถามย้ำไม่ได้ เธออยากรู้ใจแทบขาดว่าเขาคนนี้เป็นใคร และมีจุดมุ่งหมายอะไร ถึงได้จับเธอมาแบบนี้

“ถ้าเจ้าถามมากอีกครั้งล่ะก็ ข้าไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่” เขาหันมาตวาดใส่เธอ

พีรกานต์ทำคอย่น และเงียบเสียงลงทันที เธอไม่พูดอะไรอีกเลย จนร่างสูงเดินจูงม้าไปหยุดใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่ดูเหมือนกับต้นไม้ที่ตายแล้ว ผู้ชายคนนั้นดึงร่างบางลงจากหลังม้า ให้เธอยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ส่วนเขาก็ผูกม้าไว้กับต้นไม้

“จะ…จอมโจรซียาส” พีรกานต์ครางเสียงสั่นอย่างหวาดกลัว “คุณคือคนที่ฆ่าโสเภณีตายงั้นเหรอ”

“ใช่” ซียาสตอบสั้นๆ

“ละ…แล้วคุณจับฉันมาทำไม” ตอนนี้พีรกานต์หวาดกลัวผู้ชายตรงหน้าจนแทบสิ้นสติ ร่างบางสั่นสะท้านราวหนาวเหน็บ ทั้งที่กลางทะเลทรายตอนนี้แดดจ้า

“ข้าต้องการตัวใครบางคนในวังฮัสซาร์ แต่จะเข้าไปหาถึงในวังก็ใช่เรื่อง จนข้าเห็นเจ้าออกมาที่โอเอซิสกับชีคจาฟาร์ ข้าก็เลยคิดว่าพาตัวเจ้ามาเพื่อแลกเปลี่ยนคงจะง่ายกว่า”

“อ๊าย…ฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลย ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ”

“ก็เพราะเจ้าเป็นคนที่ชีคจาฟาร์ให้ความสำคัญน่ะสิ ถ้าเจ้าหายไปสักคน วังฮัสซาร์คงร้อนระอุ และคนที่ข้าต้องการ ต้องเป็นฝ่ายมาหาข้าเอง” ซียาสบอก

“บ้า คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”

“หึ อย่าให้ข้าบ้ามากกว่านี้ก็แล้วกัน บอกตรงๆ นะ เจ้าสวยถูกใจข้า ถ้าข้าไม่มีคนรัก ข้าคงรักเจ้าได้ไม่ยาก และข้าไม่อยากเป็นบ้าจนฆ่าเจ้าทิ้ง เพราะเสียดายความสวยของเจ้า แต่ถ้าเจ้าทำให้ข้ารำคาญมากไปกว่านี้ล่ะก็ ข้าอาจหมดความอดทนขึ้นมาและฆ่าเจ้าทิ้งซะ ปล่อยให้แร้งกาจิกกินซากศพของเจ้ากลางทะเลทรายอันกว้างใหญ่ผืนนี้”

ขนบนกายของพีรกานต์ลุกชันอย่างหวาดกลัว เธอจึงสงบปากสงบคำนั่งนิ่งเงียบ ยกเข่าขึ้นมากอดและแนบใบหน้าลงไป ร่างของพีรกานต์นิ่งอยู่นาน ก่อนสะท้านด้วนแรงสะอื้น เธอร้องไห้เงียบๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังเพราะกลัวถูกฆ่า

‘จาฟาร์…คุณต้องมาช่วยฉันนะคะ ช่วยฉันด้วยนะคะ…’