ตอนที่ 9

 

เหล่านางเอกต่างก็ส่งสายตาประทะกันราวกับมีประกายไฟปะทุอยู่กลางอากาศ ถึงจะเป็นช่วงกลางวันต้นเดือนเมษายนที่ลมยังพัดเย็นอยู่ แต่ดาดฟ้ากลับอบอวลไปด้วยความร้อนราวกับเปลวเพลิง ทำให้รู้สึกร้อนแทนที่จะหนาวเสียอีก

 

ทันทีที่ก้าวออกไปบนดาดฟ้า ฉันก็ปิดประตูเบา ๆ แล้วกลับเข้าไปในตัวอาคาร

 

เมื่อวานฉันบอกว่าจะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับเกมจีบสาว แล้วค่อยกลับมาคุยกันอีกที และวันนี้ก็เป็นวันถัดมานั่นเอง ตอนเช้ามีการแนะแนวของรุ่นพี่ ส่วนช่วงบ่ายก็เป็นของรุ่นน้อง ซึ่งพวกเราก็นัดกันล่วงหน้ามาเจอบนดาดฟ้าก่อนช่วงพักเที่ยง

 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับไม่เป็นไปตามที่คาดไว้เลย

 

ฉันนึกว่าพวกนางเอกจะมาที่นี่ด้วยท่าทีเศร้าหมองจากการที่ต้อง “เสีย” มินาโตะ ริคุ คนที่พวกเธอรักไป

 

ทว่า สิ่งที่เห็นกลับเหมือนเดิมเป๊ะกับเมื่อวาน…ไม่มีวี่แววว่าจะรู้สึกเสียใจสักนิด

 

ทำไมล่ะ? พวกเธอไม่ได้ไปศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับเกมจีบสาวจริง ๆ เหรอ?

 

ไม่น่าใช่… ถึงยังไงก็คงไม่ถึงขนาดนั้น แต่ก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นเพราะอะไรอีก

 

ถ้าอย่างนั้น คงต้องไปถามตรง ๆ แล้วล่ะ ถ้าไม่รู้เหตุผลก็ไม่สามารถวางแผนรับมืออะไรได้เลย

 

ฉันที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเดินลงไปเพราะกลัว จึงตัดสินใจกลับขึ้นมาบนดาดฟ้าอีกครั้ง แล้วเปิดประตูออก

 

“อ๊ะ จุกี้~♡!”

 

ทันทีที่ฉันปรากฏตัว ฮิเมโนะก็วิ่งตรงเข้ามาหา ฉันเลยหันหลังกลับอัตโนมัติเพื่อจะหนี แต่เธอก็โผเข้ามากอดคอไว้จนขยับตัวไม่ได้

 

“อึ่ก… ฮิเมโนะ!”

 

“โดนฮิเมโนะชิงตัดหน้าไปแล้ว!”

 

เสียงพูดของอีกสองคนดังตามมา ก่อนที่ทั้งยุยและวาคานะจะโผเข้ามากอดแขนของฉันคนละข้าง

 

นี่มันฮาเร็มฉบับคลาสสิกชัด ๆ แถมยังหวานเลี่ยนยิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก ยุย วาคานะ และฮิเมโนะต่างแนบชิดฉันคนละด้าน พร้อมทั้งกลิ่นหอมละมุนและสัมผัสนุ่มนิ่มจากทั้งสาม แต่แทนที่จะรู้สึกดี ฉันกลับอึดอัดจนแทบปวดกระเพาะ

 

“…ว่าแต่ เรื่องเกมจีบสาวที่พูดถึงเมื่อวาน เป็นยังไงบ้าง?”

 

ฉันถามออกไปด้วยเสียงแหบพร่าจากความอึดอัด แล้วฮิเมโนะกับยุยก็ตอบกลับมา

 

“ฉันไปเล่นเกมจีบสาวที่กำลังได้รับความนิยมที่สุดในตอนนี้มาน่ะ”

 

“อื้ม ฉันก็เหมือนกัน ไปเล่น ชมรมมังงะ มาน่ะ”

 

“พวกเธอเลือกเล่นเกมที่ ห้ามเล่นเด็ดขาด ทั้งคู่เลยนี่นา…”

 

“หืม วาคานะไม่ได้เล่นเกมเดียวกับพวกเรางั้นเหรอ?”

 

“อืม ฉันเลือกเกมอื่นแทน”

 

“ว่าแต่ ชื่อเกมอะไรเหรอ?”

 

“ผมกับเธอและความรักของเธออีกคน”

 

“…เฮ้อ อันนั้นก็ห้ามเหมือนกัน…”

 

ในที่สุด ฉันก็เข้าใจแล้วว่าสาเหตุที่เป็นแบบนี้คืออะไร

 

เกมที่ทั้งสามคนไปเล่นมาเป็นเกมแนวเมต้า กล่าวคือ นางเอกในเกมจะไม่ได้รักตัวละคร พระเอก แต่จะหลงรัก ผู้เล่น ที่อยู่หน้าจอแทน

 

และเมื่อวาน ฉันพูดไปว่า “มินาโตะ ริคุ เป็นตัวเอกของเกมจีบสาว ส่วนฉันคือผู้เล่นที่อยู่หน้าจอ… ไม่สิ ฉันก็คือริคุนั่นแหละ เพียงแต่ความทรงจำจากอนาคตที่ฉันมี มันเป็นความทรงจำของผู้เล่นเกมจีบสาวคนนั้นต่างหาก”

 

กล่าวคือ ในมุมมองของพวกเธอที่เล่นเกมแนวนั้นมา มันก็ไม่แปลกที่พวกเธอจะคิดว่า

 

“คนที่ฉันรักจริง ๆ ไม่ใช่ตัวละครที่ชื่อมินาโตะ ริคุ แต่คือ ผู้เล่น ที่อยู่ตรงหน้านี่ต่างหาก”

 

…โธ่เว้ย แทนที่จะพิสูจน์ว่าฉันไม่ใช่คนที่พวกเธอรัก กลับทำให้โดนตกหลุมรักหนักขึ้นอีกเรอะ!?

 

“ริคุ ถ้าสมมติว่านี่คือโลกของเกมจีบสาวจริง ๆ แล้วนายคือผู้เล่น ไม่ใช่ริคุที่ฉันรัก… นายตั้งใจจะพูดแบบนั้นใช่มั้ย?”

 

ฉันสะดุ้ง แต่ก็ตอบไป

 

“เอ่อ…ก็ประมาณนั้นแหละ”

 

“แต่ริคุบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าความทรงจำจากอนาคตของนายคือของผู้เล่นเกมจีบสาว?”

 

“อ-อื้ม…”

 

“งั้นก็แค่ ความทรงจำของนายในฐานะผู้เล่น เท่านั้น ไม่ได้หมายความว่านายไม่ใช่ริคุคนเดิมใช่มั้ยล่ะ?

ต่อให้นายจะเป็นผู้เล่นหรือไม่เป็น นายก็คือริคุที่มีอนาคตจะได้รักกับฉันอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ?”

 

ฉันทำได้แค่นิ่งแล้วพยักหน้า

 

ความทรงจำที่ว่าก็แค่ความทรงจำในฐานะผู้เล่นเท่านั้น ไม่ใช่ว่ามีใครเข้าสิง หรือโดนยึดร่าง อะไรแบบนั้น ฉันก็คือมินาโตะ ริคุ คนเดิมนั่นแหละ

 

แถมคำพูดที่ว่า

 

“ต่อให้นายจะเป็นผู้เล่นหรือไม่ นายก็คือริคุที่มีอนาคตจะได้รักกับฉันอยู่ดี”

 

ก็ตรงกับสถานการณ์เป๊ะ สำหรับพวกเธอที่เล่นเกมแนวนี้มา จะผู้เล่นหรือไม่ก็ตาม ยังไงริคุก็รักพวกเธออยู่ดี

 

“งั้นแปลว่า…นายก็คือริคุที่ฉันรักอยู่ดีใช่มั้ย?”

 

“…ก็…ใช่ล่ะมั้ง”

 

“แล้วต่อให้เป็นผู้เล่น ริคุก็ยังรักฉันใช่มั้ย?”

 

“ไม่ใช่แบบนั—อ้าก!”

 

แขนของฉันโดนดัดไปในทิศทางที่มันไม่ควรจะบิดได้

 

“ริคุรักฉันใช่มั้ยคะ ♡ ก็แหม…ถ้าไม่รัก ฉันคงไม่ถูกนายจีบสำเร็จหรอกใช่ม้ายยย~ ♡ จะบอกว่าแค่เล่น ๆ ก็คงไม่ใช่หรอกเนอะ ♡”

 

“อ-อืม…รัก…อ๊าก!”

 

แขนอีกข้างก็ถูกบิดบ้าง และแขนที่กอดคอก็เปลี่ยนเป็นท่าไขว้ล็อกแน่นหนา

 

“ริคุ นี่หมายความว่านายไม่ได้รักฉันงั้นเหรอ?”

 

“ริคุคุง จริง ๆ แล้วอยากให้ฉันทำอะไรแบบนี้ให้ใช่มั้ยน้า~?”

 

“…ชะ ชอบ…จริง ๆ…พอแล้ว ปล่อยที…”

 

พอถูกปล่อย ฉันก็ล้มลงนั่งแปะบนพื้น

 

แหงนหน้าขึ้นไป ก็เห็นทั้งสามคนยืนยิ้มสีหน้ามืดมนอยู่เหนือหัวฉัน พร้อมกับแววตาน้ำตาคลอเบ้า

 

“ริคุคุง บอกพวกเธอไปเลยสิ ว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่น ๆ”

 

“หา? ไม่คิดเหรอว่า คนที่โดนเล่นด้วยน่ะคือฮิเมโนะกับวาคานะต่างหาก?”

 

“น่าเศร้านะ ทั้งที่ริคุรักแค่ฉันคนเดียวแท้ ๆ”

 

ฉันพูดไม่ออก…จะให้สารภาพว่า “ทั้งสามคน” ก็แค่เกมเลยจีบไปงั้น ๆ น่ะเหรอ บ้าเหรอ!?

 

แต่ถ้าไม่พูดอะไรเลยก็อาจจะตายได้จริง ๆ จากสายตาแบบนั้น…

 

ไม่รู้จะหลบยังไงแล้ว ถ้างั้นก็ต้องพูดออกไปตรง ๆ…

 

“เอ่อ…จะว่าไงดี ฉันน่ะ…ไม่ได้รักพวกเธอเท่ากับ ‘ริคุ’ คนที่เคยมีอนาคตรักกับพวกเธอหรอก…”

 

“พอแล้วล่ะ”

 

คำพูดของฉันถูกวาคานะขัดขึ้นมากลางคัน

 

“จะว่าอะไรยังไงก็ช่างเถอะ จะรักใครมากกว่ากันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ สรุปก็คือ…ฉันแค่ต้องจีบนายอีกครั้ง ให้ตานายไม่ไปมองผู้หญิงคนอื่นก็พอ เพราะความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายน่ะ ไม่เปลี่ยนหรอกนะ”

 

คำพูดนั้นทำให้ทั้งฮิเมโนะและยุยพยักหน้าเห็นด้วย

 

“จริงด้วย ยังไงสุดท้ายฉันก็จะได้อยู่กับริคุอยู่ดี”

 

“ก็ใช่ไง ริคุก็เป็นของฉันอยู่ดี แค่ต้องทำให้ตกหลุมรักอีกรอบเท่านั้นเอง~”

 

เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ…แบบนี้หมายความว่า ฉัน…รอดแล้ว? พวกเธอยอมให้อภัยฉันแล้ว!?

 

“ริคุ?”

 

“หะ…หือ?”

 

“จะยอมให้เป็นแบบนี้ก็ได้นะ แต่บอกไว้ก่อนว่า…ฉันไม่ยกโทษให้เรื่องนอกใจหรอกนะ ♡”

 

พอฮิเมโนะพูดจบ วาคานะกับยุยก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง…