ตอนที่ 36

 

บนสนามพัตต์กอล์ฟที่ปูด้วยหญ้าเทียมยาว ฉันถือไม้พัตเตอร์และจ้องไปยังลูกกอล์ฟเบื้องหน้า

 

เมื่อเหวี่ยงไม้อย่างเบาๆ ได้ยินเสียง ก๊อก อย่างน่าฟัง ลูกก็กลิ้งเข้าไปในหลุมอย่างแม่นยำ

 

「ว้าว เก่งจัง โฮลอินวันเลยนะ」

 

「ในพัตเตอร์กอล์ฟเขาเรียกว่าโฮลอินวันด้วยเหรอ？」

 

「น่าจะเรียกแหละมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน」

 

หลังจากบทสนทนานั้น ฉันก็สลับกับวาคานะ

 

พอเธอเข้าท่าพัตต์ ก้นสวยรูปทรงดีและดูสุขภาพดีก็โผล่พ้นกระโปรงออกมา ด้วยใบหน้าสะอาดบริสุทธิ์ของเธอ ทำให้คำว่า “เซ็กซี่แบบใสๆ” ลอยขึ้นมาในหัวทันที

 

「นี่ ริคุง ตำแหน่งก้นแบบนี้โอเคมั้ย? ลองจับดูแล้วขยับให้หน่อยสิ」

 

「ตรงนั้นแหละดีแล้ว ไม่ต้องจับ」

 

「แหน่ะ〜 งั้นล่ะนะ เอ้ย」

 

วาคานะเหวี่ยงไม้พัตต์ด้วยท่าที่ค่อนข้างจริงจัง

 

แน่นอน ลูกกอล์ฟลอยขึ้นเล็กน้อย แต่ลูกที่หมุนด้วยสปินนั้นกลับหมุนเข้าหาหลุมและกระทบภายในดัง โครม อย่างแรง

 

「ก็แค่นี้แหละ」

 

「จริงดิ」

 

「ก็แน่นอนอยู่แล้ว กีฬากอล์ฟเป็นของสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีนี่นา ระดับนี้สบายมาก」

 

…แต่ขนาดโปรยังทำแบบนี้ไม่ได้เลยมั้ง ไม่สิ จะไปหวังให้ตัวละครนางเอกในเกมจีบสาวมีสามัญสำนึกก็คงผิดเอง แถมฉันก็ใช่ว่าจะปกติเท่าไหร่

 

「งั้นไปที่ต่อไปกันเถอะ ริคุง」

 

「แค่ตีไปครั้งเดียวเองนะ จะไปแล้วเหรอ」

 

「ก็มันรู้สึกว่า…ยังไม่ใช่น่ะ」

 

ฉันจึงตัดสินใจเดินตามวาคานะไป

 

＊＊＊

 

ที่ต่อไปคือสนามเทนนิส ก่อนจะมืด พวกเราหยิบแร็กเกตแล้วเข้าไปในคอร์ท

 

「เอ้า มาแล้วนะ〜」

 

เธอพูดอย่างสบายๆ แล้วก็โยนลูกขึ้น ทันใดนั้นลูกเสิร์ฟแบนด้วยความเร็วสูงก็พุ่งเข้ามา

 

ฉันรีบป้องกันด้วยการวางแร็กเกตให้โดนลูกแค่พอสัมผัสเท่านั้น ลูกพุ่งสูงกระเด้งแรงในคอร์ทฝั่งเธอ

 

วาคานะง้างแร็กเกตกว้าง เหมือนจะตีเต็มแรง ฉันรีบถอยหลังไปตั้งรับ แต่เธอกลับใช้ดรอปช็อต ลูกกระเด้งสองครั้งเบาๆ ใกล้เน็ตฝั่งฉัน

 

「เอาล่ะ ผู้หญิงแบบนี้ไม่โอเค เป็นยังไง?」

 

วาคานะถามมาจากฝั่งตรงข้าม ฉันจึงตอบกลับไป

 

「เดตกันอยู่แท้ๆ แต่กลับเสิร์ฟแบนมาใส่」

 

「อ่าฮะฮะ ถูกต้อง〜 ต่อไปล่ะ ผู้หญิงแบบนี้ไม่โอเค เป็นยังไง?」

 

「ทำท่าเหมือนจะตบแรง แต่กลับดรอปช็อตหลอก」

 

「นั่นแหละ〜 งั้นลองตีแลกกันเบาๆ หน่อยดีมั้ย?」

 

เมื่อได้ยินวาคานะพูดแบบนั้น ฉันก็นิ่งคิดไปพักหนึ่ง

 

แค่ตีแลกไปมาเบาๆ แค่นั้นเอง คู่รักส่วนใหญ่อาจจะสนุกก็ได้ แต่สำหรับวาคานะที่เก่งขนาดนี้ มันจะสนุกได้จริงหรือเปล่า

 

「แล้ววาคานะอยากทำแบบไหนล่ะ」

 

ฉันถามกลับไป แต่เธอไม่ตอบ

 

ตอนแรกคิดว่าเธอกำลังคิด แต่พอมองดีๆ เห็นเธอยิ้มแห้งๆ อยู่ จึงรู้ว่าไม่ใช่แบบนั้น

 

ท่าทีแบบนั้นคืออะไรนะ…

 

「เมื่อกี้เราก็แข่งกันไปแล้ว งั้นคราวนี้ลองตีแลกกันช้าๆ บ้างดีกว่า」

 

ในที่สุดวาคานะก็ตอบกลับมา พร้อมกับตีลูกมาเบาๆ

 

ฉันก็รับลูกนั้นกลับไปด้วยแรงพอๆ กัน แล้วเธอก็รับกลับมาอีกในระดับเดียวกัน

 

การตีโต้ที่มีจังหวะเบาๆ พัดลมบนดาดฟ้าที่พัดผ่านผิวก็ให้ความรู้สึกดี และการเคลื่อนไหวร่างกายก็ทำให้สดชื่น

 

ให้ความรู้สึกผ่อนคลายก็จริง แต่แค่นั้น ไม่มีความตื่นเต้นหรือเร้าใจ มันออกจะน่าเบื่อด้วยซ้ำ

 

「อ๊ะ」

 

แม้เราจะตีโต้กันมานาน แต่ฉันก็ดันตีไปติดเน็ตจนเกมจบ

 

พอจะไปเก็บลูก วาคานะก็เดินเข้ามาใกล้

 

「งั้นไปที่ต่อไปกันเถอะ ริคุง」

 

「เรายังแทบไม่ได้เล่นเลยนะ ไม่สนุกเหรอ」

 

「ก็สนุกแหละ แต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่อะ」

 

「งั้นเหรอ」

 

ฉันเริ่มรู้สึกเหมือนจะเห็นเงาความกังวลบางอย่างในท่าทีลังเลของวาคานะ

 

ระหว่างคิดแบบนั้น ฉันก็ก้มเก็บลูกขึ้น วาคานะก็โดดขึ้นหลังฉันทันที

 

น้ำหนักเบาของเด็กผู้หญิง และสัมผัสนุ่มๆ ใหญ่ๆ ที่กดมาที่หลังแบบเต็มๆ

 

「เอ้า ริคุงโมบายล์ พร้อมออกตัวแล้ว!」

 

「ไม่เอาหรอก เขิน」

 

เมื่อฉันพูดแบบนั้น วาคานะก็พูดว่า “อ้าว〜” ก่อนจะกระโดดลงแล้วเดินนำหน้าไป

 

「ยังมีกิจกรรมอีกเยอะ ไปกันต่อเลย!」

 

＊＊＊

 

หลังจากเล่นแบตติ้ง, พัตเตอร์กอล์ฟ, เทนนิส พวกเราก็มาถึงโต๊ะพูล หลังจากลองเล่นนิดหน่อยก็เดินไปที่สนามยิงธนู ที่นั่นมีคุณแม่คนสวยในชุดยูโดกำลังยิงธนูอย่างจริงจัง เสียงกรี๊ดกร๊าดจากผู้หญิงหลากหลายวัยดังขึ้น จึงเลือกเดินเลี่ยงออกมาแทน

 

「ไปที่นี่กัน! ที่นี่น่าจะมีอะไรให้ทำแน่ๆ！」

 

วาคานะพาฉันไปยังโซนอาร์เคด ผ่านตู้คีบของรางวัล มองข้ามโซนเกมเหรียญ แล้วเดินเข้าไปในโซนเกมดนตรีที่มีปุ่มกลมๆ และกลองเรียงราย

 

พอเห็นคนที่เล่นจริงจัง วาคานะก็ชมอย่างทึ่ง และพูดว่า 「อยากลองเล่นดูนะ แต่ไม่อยากให้คนมอง」 แล้วก็เดินต่อ

 

สุดท้ายเราก็มาถึงโซนเกมตู้อาเขตขนาดใหญ่ มีเกมยิงปืนสองคนและเกมแข่งรถที่ส่งเสียงดังอยู่

 

「แข่งรถกันเถอะ!」

 

วาคานะพูดพลางกระโดดขึ้นเบาะคนขับ ฉันก็ขึ้นตาม

 

「จะแข่งกันจริงๆ เหรอ」

 

「ก็เป็นเกมแบบนั้นนี่นา แล้วจะเพิ่มบทลงโทษมั้ย?」

 

「ขอแค่ไม่ใช่บทลงโทษแบบทะลึ่งหรือหนักเกินไปก็พอ」

 

「เอ๋〜 งั้นหมดเลยที่ฉันคิดไว้」

 

เธอบ่นอุบแล้วทำท่าคิด

 

「งั้นเอาแบบนี้ ถ้าแพ้ ต้องเอามือปิดตา」

 

「แบบนั้นก็โอเค」

 

「ตกลง! งั้นมาเริ่มเลย จะโชว์ฝีมือขับรถให้ดูเอง!」

 

วาคานะกดปุ่มเริ่ม ฉันก็ทำบ้าง เลือกรถ

 

เกมเริ่ม รถสองคันเรียงข้างกันที่เส้นสตาร์ต แต่ตั้งแต่โค้งแรกฉันก็โดนทิ้งห่างแบบมองไม่เห็นท้ายรถเลย และแพ้อย่างหมดรูป

 

「เอ้า ริคุง รีบมาปิดตาฉันสิ」

 

วาคานะยังนั่งอยู่ในตู้เกม ตาเป็นประกายอย่างตื่นเต้น

 

「ฉันเป็นฝ่ายปิดเหรอ」

 

「แน่นอน! จะเป็นฝ่ายโดนก็ไม่เลวหรอก แต่ชอบโดนปิดตามากกว่า เอ้า มาปิดตาฉันจากข้างหลังเลย!」

 

「เหมือนฆาตกรยังไงไม่รู้」

 

「ไม่ต้องพูดมาก!」

 

ฉันเลยต้องลงจากตู้ แล้วเดินไปข้างหลังเธอ เอามือปิดตาสวยๆ ของเธอไว้

 

「รู้สึกใจเต้นเลยล่ะ」

 

ดูเหมือนจะพูดจริง เพราะลมหายใจของวาคานะเริ่มหอบถี่ขึ้น

 

「แย่แล้ว ริคุง นี่มันอันตรายสุดๆ เลยนะ แค่คิดว่าถูกคนที่ชอบปิดตาไว้มันก็… ร้อนวูบวาบ แปลกๆ ยังไงไม่รู้」

 

พอเห็นว่าเธอหอบจริงจัง ฉันก็เริ่มถอยและปล่อยมือจากตาเธอ

 

「อ้าว ยังไม่ได้บอกให้หยุดเลยนะ！」

 

วาคานะที่เดินลงจากเครื่องเกมพร้อมบ่น ก็กลับมามีบรรยากาศแบบเดิม — เหมาะกับท้องฟ้าและทะเลใสๆ อย่างที่เคยเป็น

 

ฉันเพิ่งรู้ตัวว่า วันนี้วาคานะดูเหมือนจะมีเมฆครึ้มอยู่บนหัวตลอด

 

「ว่าไง ริคุง มีอะไรเหรอ？」

 

「อ้อ เปล่า แค่รู้สึกดีที่วาคานะดูสนุก」

 

เมื่อฉันพูดแบบนั้น วาคานะก็ยิ้มออกมา…แต่เป็นรอยยิ้มที่มีเงาบางๆ แอบแฝงอยู่

 

「ใช่แล้วล่ะ เวลาที่อยู่กับริคุงฉันสนุกอย่างเต็มที่เลยจริงๆ ถ้ามีแค่นั้นก็คงดี…แต่ในชีวิตมันไม่ได้มีแค่นั้นน่ะสิ」

 

「หมายความว่ายังไงเหรอ？」

 

「ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ! เอ้า ไปที่ต่อไปกันเถอะ…อ๊ะ แต่เวลานี่มัน…ต้องกลับแล้วล่ะ เสียดายจัง โอกาสทองที่จะทำให้ริคุงตกหลุมรักพังหมดเลย」

 

วาคานะไหล่ตกแล้วเดินอย่างหมดแรงไปข้างหน้าอย่างช้าๆ…