ตอนที่ 35

 

เซรินที่ตอนนี้เริ่มจะอ้ำอึ้งพอสมควร พลางมองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังกำชายเสื้อเขาแน่น คำพูดตรงไปตรงมาของโนเอลที่ปกติเขาจะเข้าใจง่ายอยู่ตลอด

แต่..ตอนนี้เขากลับไม่อยากจะเข้าใจความหมายมันขึ้นมา

หญิงสาวที่ก้มหน้าจนผมปรกลงมา ทำไม่มองไม่เห็นสีหน้าที่กำลังแดงเป็นลูกมะเขือเทศสด

“โนเอล…ฉันเป็นผู้ชายนะ”

ไม่รู้ทำไมจังหวะนี้เสียงของเซรินมันสั่นไหวแปลกๆ อย่างควบคุมไม่ได้ น้ำเสียงของเซรินเริ่มตะกุกตะกัก ไม่กล้ามองหญิงสาวตรงหน้า 

“รู้อยู่แล้วค่ะ”

‘เธอไม่รู้สึกเขินหรืออายบ้างเลยเหรอไง’

ความลังเลฉายชัดในแววตา เขารู้ดีว่าการที่ประตูห้องของวิเวียนถูกล็อกจากด้านในไม่ใช่เหตุผลเพียงพอสำหรับคำขอแปลกๆ แบบนี้

“พอเธอขอแบบนี้…ฉันก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน”

“ตอนนี้ฉันก็อายจนแทบไม่รู้จะวางหน้าไว้ตรงไหนอยู่แล้วค่ะ ที่กล้าขอคุณแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าอาจทำให้คุณเซรินรู้สึกอึดอัด…มันลำบากใจใช่ไหมคะ?”

โนเอลเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นระริกแต่เด็ดเดี่ยว

“ที่จริงก็ลำบากใจพอสมควร เพราะเธอเป็นผู้หญิงแถมยังเป็นคู่หูของฉันอีก ฉันคิดว่า…”

คำพูดของเขาค้างคาไปกลางทาง ใบหน้าหลบตาอย่างไม่รู้จะจัดการกับความคิดในหัวตัวเองอย่างไรดี จริงอยู่ว่าห้องของเขามีเตียงแยกสองเตียง แต่มันไม่ได้ห่างกันมาเพียงแค่หนึ่งไม้บรรทัดเท่านั้นเอง

แต่…ยังไงก็คิดมากอยู่ดี

“คิดว่า อะไรเหรอคะ?”

‘จะทำให้ฉันนอนไม่หลับนะสิ ถามได้!!’

เขาตะโกนในใจพลางรู้สึกร้อนวูบไปทั่วร่าง ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างควบคุมไม่ได้ ถึงแม้ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดกับโนเอลในแง่นั้น แต่คำพูดของเธอตรงระเบียงก่อนหน้านี้ก็ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่จางหาย 

เซรินที่ไม่ได้ตายด้านหรือซื่อจนไม่เข้าใจมัน…

คำพูดของโนเอลตรงระเบียงไม้ ทำให้เซรินคิดถึงความหมายมันขึ้นมา ถึงจะยังไม่แน่ใจเต็มที่ว่าหญิงสาวชอบเขาจริงๆ หรือไม่ หรือเป็นเพียงแค่บรรยากาศมันพาไป

ไม่สิ..โนเอลไม่ใช่คนที่พูดไม่คิด ทุกคำของเธอล้วนมีน้ำหนัก มีความจริงใจซ่อนอยู่เสมอ…

ถ้าจะบอกว่า…เป็นการบอกชอบอ้อมๆ ก็คงได้

ในตอนนั้นเซรินที่เงียบลง ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่ดูเหมือนหญิงสาวก็ไม่ได้คาดหวังในคำตอบ เหมือนกับอยากจะพูดระบายความอัดอั้นใจที่ออกมาก็ได้

“เฮ้อ ช่างมันเถอะ…เดี๋ยวฉันลองเคาะห้องก่อน ถ้าหากวิเวียนไม่ตื่นเธอมานอนห้องฉันก็ได้…เดี๋ยวฉันจะไปนอนข้างล่างเอง”

“ถ้าแบบนั้น..ฉัน”

โนเอลจะพูดอะไรสักอย่าง ก่อนจะพบว่าเซรินไปยืนหน้าห้องของเธอเรียบร้อยแล้ว เซรินที่ลังเลชั่วครู่ก่อนจะลงมือเคราะประตูเบาๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูไม่เพียงแค่ทำลายความเงียบ แต่กลับทำให้หัวใจของทั้งคู่เต้นระรัว 

ฝ่ายหนึ่งที่กลัวว่าวิเวียนจะเปิดประตูให้ 

ส่วนที่ฝ่ายที่กลัวว่าวิเวียนจะนอนหลับลึกจนไม่รู้สึกตัว

ความ ‘กลัว’ ที่แตกต่างกัน…อย่างน่าขัน

เงียบฉี่…ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

‘ยัยวิเวียน หลับลึกไปแล้วสินะ เวลาแบบนี้ช่วยอะไรไม่ได้เลย’

เซรินหันกลับมามองโนเอลที่ตอนนี้ยังยืนนิ่ง ใบหน้าแดงเรื่อ ริมฝีปากเม้มแน่นคล้ายพยายามกักเก็บความรู้สึกบางอย่างไว้

การนอนห้องเดียวกับโนเอลก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรหากคิดตามเหตุผล…

แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายและมันยากที่จะไม่คิดอะไรเลย…ทั้งที่เพิ่งคุยกันเมื่อครู่

“ดูท่าจะไม่ตื่นสินะ…เอาเป็นว่าเธอไปนอนห้องฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันไปนอนข้างลงเองละกัน”

เขาเกาหัวด้วยความกระอักกระอ่วน มือไม้เก้ ๆ กัง ๆ อย่างไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ขณะกำลังจะเดินผ่านไป กลับถูกรั้งไว้ด้วยแรงดึงเบา ๆ จากชายเสื้ออีกครั้ง

“ฉันจะไปนอนข้างล่างเองค่ะ”

“ไม่ได้สิ เธอเป็นผู้หญิงนะ จะให้นอนที่แข็ง ๆ แบบนั้นได้ยังไง ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมา มันก็กลายเป็นความผิดของฉันน่ะสิ ไม่เอา ๆ”

เซรินรีบปฏิเสธทันควัน ความจริงจังฉายชัดในน้ำเสียง แม้จะแฝงความเขินอายอยู่ด้วย พยายามหาทางออกในตอนนี้ การที่เขาเลือกสละตัวเองน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

พอเห็นท่าที่ปฏิเสธของชายหนุ่มที่มือไม้แทบจะพันกัน โนเอลกลับหัวเราะออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเซรินจะให้ความสำคัญกับเธอพอสมควร

 ราวกับโล่งใจที่ได้รับความใส่ใจอย่างจริงจังจากชายหนุ่ม

“ถ้าฉันไม่สบายคุณเซรินจะรู้สึกผิดใช่ไหมคะ?”

“แน่นอนสิ”

เซรินที่เผลอตอบกลับทันท่วงทีอย่างไม่ต้องคิดมาก สำหรับเขาการดูแลโนเอลก็เป็นหน้าที่อย่างหนึ่งของรองประธานชมรม

โนเอลเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาคู่นั้นสั่นไหวเล็กน้อยราวกับพยายามซ่อนบางอย่างไว้ ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบางๆ

“งั้น…ฉันจะไม่ป่วยค่ะ”

คำตอบที่เหมือนกับจะล้อเล่นแต่กลับทำให้เซรินชะงักไปชั่ววินาที ก่อนจะถอนหายใจยาว ยอมแพ้กับตรรกะแบบโนเอลในแบบที่เขาเริ่มจะคุ้นเคยแล้ว

“ป่วยหรือไม่ป่วย มันใช่เรื่องที่จะบังคับตัวเองได้เหรอไง”

“นั่นสินะคะ”

โนเอลว่าพลางยิ้มออกมา

ดูท่าว่าเซรินในตอนนี้จะไม่มีทางเลือกมากนัก โนเอลที่เหมือนจะยอมหักไม่ยอมงออย่างดื้อรั้น ที่ต่างฝ่ายต่างให้ความสำคัญของกันและกัน

‘ช่วยไม่ได้ละนะ ถ้ายืนกรานแบบนั้น คงต้องยอมแพ้แล้วแหละ’

เซรินที่ครุ่นคิดในใจ ก่อนจะมองโนเอลอีกครั้ง ต่อให้ไม่คิดอะไรกับอีกฝ่ายก็ตาม

“เธอนี่มัน…เอาเถอะ งั้นคืนนี้นอนห้องฉันก็ได้ แต่อย่าไปพูดแบบนั้นกับคนอื่นละ…ใช่ว่าทุกคนจะเหมือนฉันไปซะหมด”

ในที่สุดเซรินก็ยอมแพ้ ถ้าหากเป็นผู้ชายคนอื่นแล้วโดนสาวสวยอันดับสองของมหาลัยพูดแบบนี้ รับรองว่าต้องกระโดดคว้าโอกาสทันที

กลับกันถ้าหากเหล่าชายหนุ่มในมหาลัยรู้ว่า เซรินได้นอนห้องเดียวกับเจ้าหญิงผู้เย็นชา อาจจะโดนสาดเกลือสาปแช่งใส่ก็ได้ 

“ฉันพูดแบบนี้ได้ กับคุณเซรินคนเดียวเท่านั้นแหละค่ะ”

“เอ๊ะ..”

โนเอลที่พูดเสียงเบาๆ แต่กับฟังชัดทุกถ้อยคำ เซรินที่ไม่กล้าจะถามต่อก่อนจะเปิดประตูห้องทันที เดินนำหญิงสาวที่ค่อยๆ เดินตามมาอย่างไม่เร่งรีบ

เมื่อทั้งสองเข้ามาในห้อง บรรยากาศกลับเงียบลงอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความอึดอัด…แต่เป็นเพราะบางอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจของทั้งคู่

เซรินเดินไปหยิบหมอนและผ้าห่มอีกชุดหนึ่งที่วางอยู่ตรงปลายเตียง ก่อนจะชี้ไปยังเตียงซึ่งห่างจากเขาเล็กน้อย

“เธอนอนเตียงนั้นได้เลยนะ มีหมอนกับผ้าห่มครบ ต้องการอะไรอีกไหม”

“เข้าใจแล้วค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว คุณเซรินก็รีบเข้านอนเถอะค่ะ ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว”

เวลาที่ล่วงเลยจนตีหนึ่งกว่าๆ แล้วอย่างไม่รู้ตัว

‘ดึกก็จริง แต่ฉันตื่นเต็มตาเพราะเธอเนี่ย!’

เซรินที่ร่ำร้องในใจ พลางมองโนเอลที่ค่อยๆ ขึ้นบนที่นอนก่อนจะห่มผ้าอย่างเรียบร้อย อยากจะถามจริงๆ ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่

แต่ช่วงนี้…คำตอบของโนเอลมักจะน่ากลัว

กลัวว่า…ใจของเขาจะรับไม่ไหว!

“งั้นราตรีสวัสดิ์นะคะ คุณเซริน”

โนเอลที่โผล่หน้ามาจากผ้าห่มครึ่งหนึ่งก่อนจะพูดเบาๆ

“อือ ราตรีสวัสดิ์”

เซรินมองโนเอลที่ค่อยๆ หลับตาลง ความเงียบกริบแทรกเข้ามาแทนที่ ขนาดเสียงเครื่องปรับอากาศยังรู้สึกเบากว่าเสียงลมหายใจของโนเอล

ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจนอนลง ก่อนจะเหลือบสายตาหันไปมองหญิงสาวที่หลับตาอยู่

ระยะห่างเตียงของทั้งคู่มีเพียงแค่หัวเตียงเล็กๆ คั่นไว้อยู่ประมาณหนึ่งไม้บรรทัดเท่านั้นเอง 

‘แล้ว…ฉันจะนอนหลับได้ยังไงเนี่ย’

ถ้าไม่นับไอลีน โนเอลก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่นอนห้องเดียวกัน แถมยังเป็นผู้หญิง เป็นสมาชิกชมรม และเป็นคู่หูของเขาอีก

เพียงแค่เอื้อมมือออกไปเล็กน้อย เขาก็สามารถสัมผัสโนเอลได้ทันที ความรู้สึกไม่ต่างกับนอนเตียงติดกันเท่าไหร่

ยิ่งลมหายใจของโนเอลทำเอาชายหนุ่มถึงกับร้อนวูบวาบบนใบหน้า ความง่วงที่ถูกสลัดทิ้งไปอย่างไม่มีวันหวนกลับในเร็วๆ นี้

“คุณเซรินนอนไม่หลับเหรอคะ?”

หญิงสาวที่เขาคิดว่าหลับไปแล้วจู่ๆ ก็ถามออกมาอย่างแผ่วเบา เซรินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองเพดานห้องทั้งที่ลืมตาตื่นเต็มที่

“ฉันหลับอยู่”

“แต่คุณเซรินยังตอบฉันได้อยู่เลย”

โนเอลที่หัวเราะเบาๆ กับท่าทีของเซริน ทั้งที่ตาค้างแต่กลับพูดกลบเกลื่อนไม่เนียน เซรินที่อึกอักเล็กน้อย ทำได้เพียงนอนจ้องเพดานอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ที่จริงฉันพยายามข่มตาแล้ว แต่ก็นอนไม่หลับ เป็นครั้งแรกที่ฉันนอนกับผู้หญิงในห้องแบบนี้”

เซรินระบายความอัดอั้นเล็กน้อย ถ้าหากไม่พูดอะไรบ้างเขาคงอึดอัดตายพอดี

“ฉันเป็นคนแรกของคุณเซรินเหรอคะ ?”

“อย่าพูดอะไร…ที่ชวนเข้าใจผิดแบบนี้จะได้ไหม เหมือนจะติดนิสัยยัยวิเวียนมาแล้วสินะ”

“คิก คิก คงงั้นแหละมั้งคะ”

โนเอลที่ตอบกลับก่อนจะหัวเราะเล็กน้อยๆ ท่ามกลางความเงียบ มือที่แนบชิดกลับลำตัวไม่กล้าขยับไปไหน

จะบอกว่า เซรินนอนแข็งเป็นท่อนไม้ก็คงไม่ผิด

“ที่จริงฉันก็นอนไม่ค่อยหลับ เลยลงไปสูดอากาศข้างนอก แต่ไม่นึกว่าคุณเซรินจะเป็นเหมือนกัน”

“งั้นเหรอ”

เซรินรับคำเสียงเรียบๆ

“พวกเรานี่ ใจตรงกันเลยนะคะ”

“นั่นสินะ ไม่นึกว่าเวลาแบบนี้ยังมีใครตื่นอยู่”

“ที่จริงแล้ว…ฉันมักจะนอนกอดตุ๊กตาแมวดำที่คุณเซรินให้ฉันมา พอไม่มีแล้วรู้สึกเหมือนกับขาดอะไรไปจนนอนไม่หลับ”

เซรินชะงักทันที ก่อนที่ความคิดจะหวนคืนกลับไป ตุ๊กตาแมวดำที่เขาคีบให้ตอนนั้นนะเหรอ มันสำคัญขนาดที่เซรินไม่คาดคิด

สำหรับโนเอลมันไม่ใช่เพียงแค่ตุ๊กตาเท่านั้น แต่มันคือตัวแทนของเขาที่เวลากอดแล้วจะรู้สึกอบอุ่นและสบายใจอย่างน่าประหลาด ทำให้เธอสามารถผ่อนคลายหัวใจ

“คิดไม่ถึงเลยนะ ว่ายังนอนกอดตุ๊กตาอยู่”

เขาพูดแซวกลบเกลื่อน พยายามปัดความร้อนวูบวาบในอกทิ้งไป แม้อากาศจะเย็น แต่ตอนนี้เขารู้สึกร้อนราวอยู่กลางทะเลทราย

“ค่ะ เพราะมันเป็นของที่คุณเซรินให้ฉันมา และเป็นของสำคัญของฉันเป็นอันดับที่สองเลยค่ะ”

โนเอลตอบโดยไม่ลังเล เซรินได้ยินเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ จากเตียงข้างๆ เขาเผลอเหลือบตาไปมองเห็นหญิงสาวที่นอนตะแคงข้างจ้องมองมาทางเขา

แล้วก็พบกับดวงตาสีดำที่ปกติสงบนิ่ง… แต่ตอนนี้กลับส่องประกายสดใสจนใจสั่นไหว

ดวงตานั้นเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ยากจะละสายตา

ดวงตาของโนเอลในตอนนี้กลับมีแรงดึงดูดบางอย่าง

“ล…แล้วอันดับหนึ่งคืออะไรล่ะ”

เขาถามออกไปโดยไม่รู้ตัว หรือบางที…ก็แค่อยากพูดอะไรสักอย่าง เพื่อคลายความรู้สึกในใจที่ปั่นป่วน 

“หนังสือเรื่อง ‘ฝนพรำในฤดูหนาว เขาและเธอพบกัน’ ค่ะ ที่ฉันไปดูหนังกับคุณเซรินวันนั้น”

พอได้รับคำตอบที่ไร้การปิดบังจากหญิงสาว

ถ้าตรงหน้าเป็นปากเหวที่ลึกจนไปถึงแกนโลก เขาในตอนนี้คงสามารถกระโดดลงไปอย่างไม่ลังเล ราวกับไปล่วงรู้ความลับที่ไม่ควรจะล่วงรู้ซะแล้ว

เพราะ…เจ้าของสิ่งสำคัญทั้งสองอย่างของโนเอล ก็คือเขา

ตอนนี้เซรินอยากจะย้อนเวลากลับไป…และไม่ถามคำถามเดิมแน่นอน

ราวกับถูกฟ้ากำลังกลั่นแกล้ง โชคชะตาที่ถูกวางไว้ล่วงหน้าคอยถักทอเส้นทางผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมาย…และเส้นทางก็ได้เดินทางถึงตอนนี้

แต่ก็…อาจจะยังไม่ใช่จุดจบ ยังคงมีเรื่องราวต่อไปอีก

‘ใครก็ได้ช่วยใช้ค้อนทับหัวให้ฉันสลบไปเลยได้ไหม!!’

“คุณเซริน…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ สีหน้าดูแปลกๆ”

“ป..เปล่าไม่มีอะไรหรอก”

เซรินที่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ถ้าจะบอกว่าของสำคัญอันดับหนึ่งก็คือผลงานของเซริน หญิงสาวจะว่ายังไง

เซรินตอนนี้ไม่กล้าพูดออกไป…ด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง

“ไม่ได้โดนลมแล้วไม่สบายใช่ไหมคะ”

“ไม่หรอกน่า ฉันแข็งแรงดี”

“ทำไมเหงื่อออกขนาดนั้น ฉันว่าคุณเซรินจะไม่สบาย ฉันขอเช็คอาการหน่อยนะคะ”

ไม่พูดเปล่า โนเอลที่ค่อยๆ ยืนมือมาเตะหน้าผากของเซรินที่ตอนนี้เหงื่อไหลทั่วกายราวกับร่างกายที่กำลังป่วยหนัก

น่าจะ…เป็นป่วยจากภายในมากกว่า

ฝ่ามือนุ่มๆ ที่สัมผัสอย่างแผ่วเบา เซรินที่ตัวแข็งทื่อ รีบพยายามควบคุมร่างกายให้เป็นปกติอย่างเร็วที่สุด

“อากาศน่าจะร้อนไปหน่อยนะ”

“งั้นเดี่ยวฉันลดอุณภูมิแอร์ให้นะคะ”

โนเอลที่คว้ารีโมทใกล้ๆ ก่อนจะปรับองศาแอร์ให้ลดลงทันที ก่อนจะหันมามองเซรินด้วยสีหน้าเป็นห่วงเล็กน้อย เซรินที่รู้สึกผิดนิดๆ ที่เผลอโกหกออกไปหน้าตาย

“ขอบใจมาก”

ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวกับสภาพอากาศในห้องสักนิด โนเอลที่นอนลงตามเดิมหันหน้ามามองเซริน

ชายหนุ่มที่ค่อยๆ สงบใจตัวเองอย่างยากลำบาก แต่หัวใจเจ้ากรรมก็ไม่ตอบสนองความต้องการของเขาแม้แต่น้อย

ไม่สิ…ตอนนี้มันเต้นแรงกว่าเดิมอีกตังหาก

ยิ่งความเงียบของค่ำคืนนี้ เขากลัวว่าหญิงสาวที่นอนข้างๆ จะได้ยิน โนเอลยังมองเซรินด้วยสายตาที่ห่วงอยู่อย่างไม่ละสายตา

“นอนกันเถอะ…โนเอล”

“ค่ะ…ถ้าไม่ว่าอะไรคุณเซรินช่วยยื่นมือมาทีได้ไหมคะ”

“มีอะไรเหรอเปล่า?”

เซรินที่งุงงงเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือออกมานอกผ้าห่ม ไม่รู้ว่าเธออยากจะทำอะไรกันแน่

แต่ประโยคต่อมาทำเอาเซรินแทบจะกลิ้งตกเตียง

“ขอนอนจับมือกับคุณเซรินได้ไหมคะ ถ้าไม่ได้กอดหรือสัมผัสอะไรฉันมักจะนอนไม่ค่อยหลับ”

น้ำเสียงที่สั่นไหวเล็กน้อย ใบหน้าที่แดงถึงหู ราวกับว่าเธอเองก็รู้สึกเขินคำพูดตัวเองเหมือนกัน

‘เขินขนาดนี้แล้วจะพูดทำไมแม่คุณ!!’

หมับ!!

เซรินที่ชักมือกลับไม่ทัน มือเล็กๆ ที่แสนนุ่มของโนเอลจับเขาไว้อย่างเบามือ ไออุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจนตอนนี้เหมือนกับมีงานเทศกาลที่รัวกลองนับร้อยตัวใส่หน้าอกของเขา

โนเอลที่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ ลมหายใจอันแผ่วเบาดังออกมา แม้ว่าจะหน้าแดงภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้าทางทางหน้าต่าง

เซรินเผลอมองอย่างช่วยไม่ได้

ใบหน้าที่กำลังหลับพริ้ม แสงจันทร์ที่นวลผ่องกระทบกับแก้มขาวๆ ดูน่าหลงไหล เซรินที่ถูกจับมือซ้ายอยู่ก่อนจะค่อยๆ ถอนหายใจออกมา

เขาเองก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน โนเอลในตอนนี้ทำตัวที่แตกต่างจากเดิม แต่ดูยังไงก็เหมือนกับไม่ได้ฝืนหัวใจตัวเอง ทุกอย่างที่แสดงออกมาจากความซื่อสัตย์ล้วนๆ

ความรู้สึกของโนเอลตอนนี้ที่ดูผ่อนคลายและสบายใจที่สุด ขอเพียงแค่ชายหนุ่มอยู่ข้างๆ แบบนี้ เธอก็แทบไม่ต้องการอะไรแล้ว ราวกับเขาเป็นทุกอย่างในชีวิต

เซรินมองมือตัวเองที่ถูกโนเอลจับไว้อยู่และไม่มีที่ท่าจะปล่อย

‘โนเอลชอบฉันจริงๆ …เหรอ’

แม้อยากจะปฏิเสธความคิดนี้ แต่อีกใจกลับรับรู้ความรู้สึกของโนเอล ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาคิดว่าพอจะมองออกบ้าง

สรุปเพียงง่ายๆ …โนเอลมักจะทำตามใจตัวเองอย่างซื่อตรงตลอด ไม่ว่าจะการกระทำหรือคำพูดล้วนมาจากความรู้สึกจริงๆ ทั้งนั้น

‘แล้ว..ฉันคิดยังไงกับเธอกันแน่’

คู่หู สมาชิกชมรมวรรณกรรม หรือมองเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง เซรินไม่อาจตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด

เขาในตอนนี้….

ถ้าหากจะบอกว่าชอบหรือไม่ชอบ เขาก็ตอบได้อย่างเต็มปากว่า ชอบ แต่ในอีกความหมายหนึ่ง

โนเอลที่ดูท่าจะหลับไปแล้วขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับมือที่กุมแน่นกว่าเดิม เซรินก็ไม่ได้เลือกที่จะถอนมือออกมา ปล่อยให้โนเอลจับไว้อย่างนั้น ก่อนจะจับกระชับแน่นนิดหนึ่งเพื่อไม่ให้หลุดออกจากกัน

ถ้าไม่โกหกตัวเอง…เขาคงรับรู้ความรู้สึกของโนเอลแล้ว

ไม่น่าเชื่อเลยว่าตั้งแต่ขึ้นมหาลัยปีที่สี่มา ชีวิตของเซรินกลับเกิดเรื่องหลายๆ อย่างมากมายอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน 

‘ฉันก็เปลี่ยนไปด้วยอย่างนั้นเหรอ’

ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปแบบไหน แต่เซรินก็ยังคงยึดมั่นวิถีทางของตัวเองไว้อย่างเดิม เสมอต้นเสมอปลายตลอด

“โนเอล…หลับหรือยัง”

เซรินที่เรียกเบาๆ มีเพียงเสียงลมหายใจดังออกมาเบาๆ ก่อนจะหันหน้ามามองใบหน้าของหญิงสาวยามหลับไหล ที่ดูงดงามไม่ต่างกับเจ้าหญิงจริงๆ 

เซรินที่เฝ้ามองอย่างเงียบงันก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

“งั้น…ฝันดีนะ”

เซรินค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ ความอ่อนล้าค่อยๆ แทรกเข้ามาทีละจน ทั้งร่างกายและจิตใจที่เหนื่อยอ่อน จนเข้าสู่ห้วงแห่งการหลับไหลเช่นกัน

ราวกับห้องนี้มีเพียงพวกเขาสองคน ที่ทั้งกำลังสับสนและสื่อความรู้สึกอันหลากหลายออกไปให้ซึ่งกันและกัน

“ฝันดีค่ะ คุณเซริน”

ไม่รู้ว่าเป็นเสียงละเมอออกมาหรือไม่ แต่ดังออกมาจากหญิงสาวที่ยังคงไม่ลืมตา

ความเงียบแต่ไม่สงบปกคลุมไปทั่วห้อง เสียงคลื่นและสายลมยังคงไม่หลับไหม มีเพียงชายหนุ่มและหญิงสาวที่เข้าสู่ห้วงนิทรา 

โดยที่มือของทั้งคู่ยังจับกันจนถึงเช้า