ตอนที่ 33

 

ภายในบ้านพักยามเย็นแสงแดดที่เคยจัดจ้ากำลังค่อยๆ ละลายกลายเป็นสีส้มทองของอาทิตย์ลับฟ้า หลังจากอาบน้ำเสร็จ เซรินก็เดินลงมานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นอย่างไร้จุดหมาย เสียงเจี๊ยวจ๊าวจากห้องครัวยังคงดังแว่วออกมา 

เสียงของสาวๆ ที่ดูเหมือนจะกำลังช่วยกันทำอาหารเย็นอย่างขะมักเขม้น

บริเวณกลางห้องนั่งเล่น มีเพียงสามหนุ่มแห่งชมรมวรรณกรรมที่นั่งพักผ่อนกันอยู่ 

บอนตะกำลังต่อคอมพิวเตอร์พกพาเพื่ออัปโหลดภาพที่ถ่ายไว้ โรมิโอหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่านเงียบๆ ขณะที่เซรินทิ้งตัวลงบนโซฟา พลางถอนหายใจ

“เหนื่อยจริงๆ เลยวันนี้…” เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง “แค่วันแรกก็แทบหมดแรงแล้ว ไม่รู้พวกนั้นเอาพลังมาจากไหนกัน ท่าทางจะไม่เหนื่อยกันเลยสักนิด”

เขาเงยหน้ามองเพดาน ร่างผ่อนคลายลงกับโซฟานุ่ม ทั้งที่คิดว่าทริปนี้จะได้มานั่งริมหาด สูดอากาศทะเลให้เต็มปอดอย่างสงบ แต่กลับกลายเป็นวุ่นวายเสียยิ่งอยู่ห้อชมรมอีก

โรมิโอหัวเราะเบาๆ อย่างขบขันโดยไม่ละสายตาจากหนังสือ ส่วนบอนตะที่ใส่หูฟังอยู่นั้นก็ดูเหมือนไม่รับรู้อะไรเลย เขากำลังจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า ทั้งแสงหน้าจอและจังหวะการพิมพ์อย่างตั้งใจสะท้อนความเป็นคนจริงจังของเจ้าตัว

‘วันนี้ทั้งวัน… มันวุ่นวายจริงๆ’ 

เซรินหลับตาลงชั่วครู่ ปล่อยให้ความเงียบซึมซับเข้าไปถึงข้างใน พลางเหลือบมองเจ้าชายบทกวีที่วันนี้ทิ้งบอมใส่เขาจนต้องเก็บมาคิดมาก

“…แต่ทำไมใจมันไม่รู้สึกสงบเลยนะ’

เซรินถอนหายในออกมา

“คุณเซรินคิดอะไรอยู่เหรอคะ”

เซรินสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมอง โนเอลยืนอยู่ข้างหลังเขาไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แสงไฟอ่อนๆ จากโคมเหนือหัวสะท้อนแววตาเธออย่างนุ่มนวล ในมือที่ถือจานปีกไก่ทอดจานใหญ่ก่อนจะเดินอ้อมมาวางไว้ที่โต๊ะตรงกลาง

โนเอลที่หย่อนตัวนั่งงข้างๆ เซรินไม่รู้ว่าจงใจเหรอเปล่า

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อนนะ ว่าแต่…”

เซรินที่กำลังมองโนเอลที่นั่งแถมจะติดกัน ผมสีดำที่ปกติจะปล่อยลงมาตอนนี้กลับมัดไว้เผยให้เห็นหลังคอที่ขาวเนียน แถมยังอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนอีก

“อะไรเหรอคะ?”

“ฉันแค่ไม่ชินน่ะ ไม่เคยเห็นเธอในลุคแบบนี้มาก่อน ดูแปลกๆ อยู่เหมือนกัน”

“งั้นเหรอคะ”

“ไม่ใช่ในทางที่ไม่ดีนะ จะว่ายังไงดี…ดูน่ารักไปอีกแบบนะ”

เซรินเกาหัวอย่างเก้อเขินเล็กน้อยก่อนจะพยิบปีกไก่ทอดมากินกลบเกลื่อน โนเอลที่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอเปล่า”

“ไม่ค่ะ ฉันแค่ดีใจเฉยๆ ที่คุณเซรินใส่ใจฉันขนาดนี้”

“….”

เซรินเบิกากว้างเล็กน้อย ไม่นึกว่าการมาเที่ยวครั้งนี้จะละลายพฤติกรรมเจ้าหญิงผู้เย็นชาได้ ราวกับเป็นคนละคนที่ปล่อยใจมากกว่าปกติ

และเขาก็รู้ว่าโนเอลมักจะพูดออกมาจากใจจริง

‘คำพูดนี้มันอะไรกัน โนเอลตัวจริงใช่ไหมนิ’

“งั้นเดี่ยวฉันขอตัวไปช่วยเตรียมอาหารเย็นก่อนนะคะ”

โนเอลที่รีบลุกขึ้นก่อนจะเดินผ่านเซรินไปทันที ถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่าสีหน้าของโนเอลแดงนิดๆ หญิงสาวที่จับแก้มตัวเองหน้าร้อนวูบ

‘เมื่อกี้ฉันเผลอพูดออกไปได้ยังไงกัน’

โนเอลเหล่มองเซรินเล็กน้อยก่อนจะรีบเข้าครั่วทันที มีเพียงโรมิโอที่หัวเราะเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา 

ยังดีที่มีเสียงวุ่นวายดังออกมาจากทางหัวครัวทำให้บรรยากาศไม่เงียบจนน่าอึดอัน

“เดี่ยวสิเซเรน่า ใครใช้ให้ใส่ปลาลงไปแบบนั้น!!”

เสียงโวยของเอเลน่าทำให้ทุกคนสะดุ้ง เซรินที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องครัวก็ได้แต่จินตนาการภาพไปต่างๆ นานา

“ก็ถ้าใส่ใกล้ๆ น้ำมันจะกระเด็นใส่หนูนี่คะ!”

“ถ้าโยนใส่ก็ไม่ต่างกันหรอก ออกไปนั่งรอข้างนอกเลย!”

แฝดคนพี่โวยวาย พลางดันหลังเซเรน่าให้ออกจากห้องครัวก่อนจะปิดประตูใส่ทันที เซรินที่มองดูสภาพของเซเรน่าก็หัวเราะออกมาทันที

“เซเรน่าก็มีด้านที่แพ้ทางเอเลน่าอยู่เหมือนกันสินะ”

เซเรน่าที่โดนไล่ออกมายืนงงๆ ผ้ากันเปื้อนเปื้อนเปรอะเหมือนผ่านสมรภูมิทำอาหารมา ใบหน้าน่ารักเปรอะด้วยแป้ง

“หนูไม่ถนัดทำอาหารก็จริง…แต่ก็อยากช่วยบ้างนี่นา”

“นั่งเฉยๆ รอกินข้าวก็พอ!”

เสียงของเอเลน่ายังลอยตามมาอีกระลอก

เซเรน่าทำหน้าหงิก เดินมาแปะตัวนั่งกลางห้อง แล้วหยิบปีกไก่ขึ้นมากัดเหมือนระบายอารมณ์

“คุณพี่ไม่เข้าใจความรู้สึกอยากช่วยของหนูเลย”

เซรินอดขำไม่ได้ เซเรน่าที่เหมือนกับผ่านสมรภูมิอันดุเดือนในครัว ภาพของเซเรน่าที่มอมแมมแบบนี้หาดูได้ยากจริงๆ พอถูกแฝดคนพี่ไล่ออกมาก็ไม่พอใจเหมือนเด็กๆ

“เอเลน่าก็แค่อยากจะให้เธอได้พักบ้าง วันนี้เล่นทั้งวันไม่เหนื่อยมั้งเหรอไง”

“พูดอะไรแบบนั้นคะพี่เซริน หนูยังมีพลังเหลือล้นเลยนะ! จะให้ไปเล่นน้ำต่ออีกสักรอบก็ยังไหว!”

“พลังงานเหลือล้นจริงๆ เลยนะเธอเนี่ย”

“นั่นแหละข้อดีของหนูเลยค่ะ”

ความร่าเริงของเซเรน่าช่วยให้เซรินผ่อนคลายลงบ้าง 

อาหารมากกว่าสิบอย่างถูกจัดเรียงเต็มโต๊ะ ราวกับพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรให้กินอีกแล้ว

แต่ที่ทำให้เซรินลำบากใจไม่ใช่จำนวนอาหาร…

เพราะตอนนี้กำลังถูกประกบโดยสองสาวอีกแล้ว

แค่นั้นยังไม่พอทั้งโนเอลและวิเวียนที่กำลังแข่งกันป้อนอาหารให้เซรินอีก วิเวียนยังพอเข้าใจได้ แต่โนเอลก็เป็นไปกับเค้าด้วย 

“คุณเซรินคะ กินนี่สิคะฉันทำเองกับมือเลยนะ”

โนเอลที่หยิบกุ้งชุบแป้งทองยื่นมาตรงหน้าเซรินทันที 

“เซริน ลองอันนี้ดูสิ ของโปรดเซรินเลยนะ”

วิเวียนที่ยิ่นหมูชุบแป้งทอดมาให้

“ฉัน…กินเองได้น่าไม่ต้องทำขนาดนี้หรอก”

“พี่เซรินนี่น่าอิจฉาจริงๆ มีสาวๆ มาป้อนอาหารให้สองคนพร้อมกันเลย~”

เซเรน่าที่นั่งเท้าแก้มของตัวเองพลางมองดูอย่างอิจฉาตาร้อน เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนพอสมควร

“ถ้าคุณเซรินไม่ชิมฝีมือฉัน ฉันก้จะถือค้างไว้แบบนี้แหละคะ”

โนเอลส่งสายตาตรงเข้ามา ราวกับจะบอกว่า นี่คือคำขู่ 

เซรินหันหน้าไปมองโนเอลทันที พอสบตาเข้าก็รู้สึกหัวใจเต้นเบาๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

“ของฉันด้วย ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ ถ้าไม่ชิมฉันจะเสียใจจนร้องไห้แน่ๆ”

วิเวียนแกล้งทำหน้าเศร้าเค้นน้ำตาออกมา เซรินที่เหลือบตามองบนมองหลอดไฟที่ให้ความสว่างไสว

“แค่ชิ้นเดี่ยวนะ”

“ค่ะ”

“ก็ได้ชิ้นเดียวก็พอ เพราะฉะนั้น อ้ามมมม”

วิเวียนที่รีบยัดหมูทอดเข้าปากเซรินทันที ชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวก่อนจะเผลออ้าปาก 

“กินของฉันด้วยค่ะ”

โนเอลก็ไม่ยอมแพ้ก่อนจะโน้มร่างกายจนแนบชิดกัน ป้อนกุ้งชุบแป้งทอดทันที เซรินที่ยะงเคี้ยวไม่หมดก็ต้องรับอาหารอีกชิ้นอย่างจำใจ

เซรินที่ยังเคี้ยวไม่หมดต้องรีบกลืนแบบลนๆ ภายใต้สายตาจับจ้องของทั้งสองสาว

โดยมีสายตาของเซเรน่าที่มองอย่างอิจฉา ส่วนเอลเน่า บอนตะ และโรมิโอที่นั่งกินอย่างปกติแทบไม่ได้สนใจสถานการณ์ของเซริ้นแม้แต่น้อย

เซรินใช้เวลาในการเคี้ยวแปปหนึ่งก่อนจะพบสาตาของสองสาวที่จ้องมองมา

“ของใครอร่อยกว่าเหรอ ฉันหรือโนเอล”

วิเวียนถามขณะยิ้มกรุ่มพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ 

‘จะแข่งกันทุกเรื่องเลยเหรอไงพวกเธอเนี่ย’

เซรินได้แต่คิดในใจ วันนี้มันวันปล่อยผีเหรอไง แต่ละคนที่ทำตัวผิดปกติไปหมด

“อย่าบอกว่าอร่อยเท่ากันนะคะ”

โนเอลที่ส่งสายตาจริงจังมาให้เช่นกันแถมยังพูดดังทางที่คิดไว้อีก เหมือนกับมีประตูอยู่สองบานแล้วต้องเลือกสักบาน

เซรินอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะ

“เฮ้อ พวกเธอนี่จะฆ่าฉันให้ติดคอตายเหรอไง ไปนั่งกินให้เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาบ้าง”

เซรินบ่นพึมพำพร้อมดันตัวสองสาวออกเบาๆ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพอใจจากท่านประธานสาว วิเวียนยิ้มอย่างสนุกสนาน ขณะที่โนเอลหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างเงียบๆ

“เซรินของฉันนี่เวลาทำตัวกลบเกลื่อนน่ารักที่สุดเลยนะ”

วิเวียนพูดพลางยกมือเท้าคาง แววตาเจ้าเล่ห์

“ขอทีเถอะน่า… ให้ฉันได้อยู่สบายๆ สักแป๊บจะได้ไหม”

“จ้าๆ”

โนเอลที่เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่ตนเองยื่นหน้าเข้าไปใกล้เซรินมากเกินไป ก็รีบชะงักเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนั่งอย่างเรียบร้อยในที่ของตัวเอง

‘ฉัน… เผลอทำตัวแปลกๆ ไปใช่ไหม…’

ในที่สุดการกินข้างนอกสถานที่ของชมรมวรรณกรรมก็ผ่านไปได้อย่างอลม่านไม่น้อย เซรินที่ราวกับเป็นศูนย์กลางของพายร่างกายที่อ่อนล้าจนแทบจะหมดแรง

 

 

ในที่สุดเวลาแห่งความเงียบสงบก็มาเยื่อนสักที เซรินที่ล้มตัวลงบนที่นอนอย่างหมดแรง ขณะหันหน้าไปทางประตูกระจกที่มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืน 

“ทำไมวันนี้เหมือนจะเกิดอะไรหลายๆ อย่างพร้อมกันเลยแหะ”

เซรินเอาหน้าซุกหมอนพลางนึกว่าเรื่องราวต่างๆ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาย้อนกลับไปวันแรกที่เจอโนเอลในห้องชมรม แล้วไปวันที่จับคู่กันในห้องเรียน วันเวลาที่ล่วงเลยมาถึงหกเดือนตั้งแต่ที่รู้จักกับโนเอล เซรินที่ไม่รู้ตัวเลยตัวเองเปลี่ยนไปขนาดไหน

คำพูดของโรมิโอที่ยังคงฝังหัวเข้าอยู่ ไม่ใช่แค่วันนี้ ก่อนหน้านี้โรมิโอก็พูดคล้ายๆ แบบนี้เหมือนกัน แต่ตอนนั้นเหมือนกับจะสื่อถึง ‘วิเวียน’ ที่ดูจะค่อยๆ แปลกไป

ส่วนวันนี้ที่น่าจะสื่อถึง ‘โนเอล’ เซรินที่สับสนพอสมควรกับความรู้สึกหลายๆอย่างของตัวเองในตอนนี้  ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

‘ดูเหมือนรุ่นพี่โนเอล…จะชอบรุ่นพี่เซรินนะครับ’

“โอ้ยยย! ไอ้เจ้าโรมิโอนี่ พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้หน้าตาเฉยเลยนะ”

เซรินขยี้ผมตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองไปยังกำแพงที่อยู่ตรงปลายเตียงที่เป็นห้องของวิเวียนกับโนเอล ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรกันอยู่

ความทรงจำจากวันเดทแรกผุดขึ้นมาในหัว ทั้งการรุกของโนเอลที่ทำให้ตัวแนบชิดกัน จนถึงตอนที่เขาคว้าแขนเธอไว้เพื่อกันออกจากสถานการณ์ที่อึดอัดใจ

‘ตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู๋นะ ทำไมถึงกล้าไปจับแขนโนเอลแบบนั้น’

เซรินพยายามเรียบเรียงความคิดในหัว หรือว่าจริงๆ แล้วเขาจะเปลี่ยนไปตั้งแต่จับคู่กับโนเอล ตอนแรกก็ไม่รู้สึกตัว แต่พอโรมิโอที่มองจากบุคคลที่สามทำให้เขาต้องมานั่งทบทวนตัวเอง

เซรินลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะหลับตาอย่างคิดหนัก ก่อนจะหงายหลังนอนลงอย่างจนใจ 

‘ถ้าโนเอลชอบฉันจริงๆ… ฉันควรทำยังไงดีเนี่ย ไม่น่าจะเป็นไปได้หรอก คนอย่างเธอที่พูดตรงไปตรงมาตลอด ถ้ารู้สึกอะไรจริง ก็คงพูดไปแล้วสิ…’

แต่…ถ้าโนเอลกล้าพูดออกมาจริงๆ 

“แอบรักงั้นเหรอ…”

ความทรงจำที่ย้อนกลับไปในห้องชมรมตีกลับมาแระแทกเข้าหัวเซรินทันที 

‘ช่วยทำให้ฉันรู้สึกถึงความรัก…ที่ส่งไปไม่ถึงทีนะคะ’

เซรินไม่อยากจะคิดว่าคำพูดของเขาในตอนนั้นจะทำให้โนเอลค่อยๆเปิดใจออกมาทีละนิด ทั้งที่ความหมายของเขาในตอนนั้นแทบจะไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ไม่น่าพูดอะไรบ้าบอแบบนั้นไปเลย ฉันเนี่ยนิสัยแย่จริงๆ….ให้ตายสิ”

‘ถ้าจะกลับคำพูดตอนนี้ก็คงจะไม่ได้แล้ว…ใครใช้ให้เธอเป็นคนที่โดดเดี่ยวแบบนั้นกันละ’

ถ้อยคำในวันนั้น… กลายเป็นชนวนของเรื่องราวทั้งหมด แม้ในบางครั้งเขาจะรู้สึกหวั่นไหวกับโนเอล แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจนัก ว่าสิ่งที่รู้สึกอยู่นั้นคืออะไรกันแน่

ไม่รู้ว่า…มันคือความรู้อะแบบไหนกันแน่ เซรินก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

แววตาของเซรินค่อยๆ แปรเปลี่ยน ภาพอดีตที่เขาไม่เคยลืมเลือนกลับมาทาบทับจิตใจ แสงจันทร์สะท้อนจากประตูกระจกสาดเข้าตา เขาเห็นภาพเส้นผมสีทองในความทรงจำของใครบางคนซ้อนทับเข้ากับอีกคนที่เพิ่งรู้จักไม่นาน

จู่ๆ ดวงตาของเซรินก็เศร้าลง ราวกับความรู้สึกผิดบางอย่างย้อนกลับมาเล่นงาน ความอึดอัดแน่นอกยากจะอธิบาย

ในความเงียบของห้อง ความรู้สึกหลากหลายค่อยๆ ปะปนชัดขึ้นทีละชั้น เซรินเอามือวางลงบนหน้าอก ราวกับพยายามสงบใจ

‘ทำไม…พวก ‘เธอ’ ต้องเป็นคนแบบนี้ด้วยนะ’

ความหมายนี้เซรินก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าหมายถึงใคร 

‘รุ่นพี่เซรินก็แค่ใจดีกับทุกคนมากไปเท่านั้นเอง’

คำพูดของโรมิโอที่ย้อนกลับมาเล่นงานเขาอีกรอบ เขาไม่รู้ว่าความใจดีคืออะไร เพียงแค่อยากจะช่วยเท่านั้นไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้่ำ อยากทำในสิ่งที่ตัวเองคิด อยากจะรักษาคนสำคัญของเขาให้มีรอยยิ้มและมีเสียงหัวเราะตลอดไปก็เท่านั้นเอง

“เฮ้อ คิดมากจะนอนไม่หลับเลยแหะ ลงไปหาอะไรดื่มสักหน่อยดีกว่า”

เซรินที่พอมีสติกลับมา ลุกจากเตียงอย่างเชื่องช้า เวลาเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกง่วงเลย ทั้งที่ร่างกายเหนื่อยล้าแท้ๆ

แอ๊ดด

เสียงเปิดประตูดังเบาๆ เขาชะโงกหน้าไปทางห้องของสาวๆ ซึ่งเงียบสนิท คงเข้านอนกันหมดแล้ว เซรินเดินอย่างเบาที่สุด ค่อยๆ ย่ำบันไดลงมาทีละขั้น

แต่ทันทีที่เท้าก้าวถึงขั้นสุดท้าย เขาก็ชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นเงาร่างของใครบางคนยืนอยู่ตรงระเบียงไม้ภายนอก แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบเส้นผมสีดำที่พลิ้วไหวในลมอ่อนๆ

หญิงสาวหันกลับมาช้าๆ ประสานสายตากับเขา ราวกับล่วงรู้ว่าเขายังไม่นอน

เซรินที่สบตากับเธออยู่ครู่หนึ่ง ใจพลันสั่นวูบอย่างไม่อาจอธิบาย

“นอนไม่หลับเหรอคะ คุณเซริน…”

น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความอ่อนโยนดังขึ้น ท่ามกลางเสียงคลื่นซัดเข้าฝั่ง ความเงียบที่ไม่ได้สงบดีนัก และหมู่ดาวเบื้องบนสะท้อนความงดงามของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้น ถึงแม้จะสวมเพียงชุดนอนธรรมดา แต่ก็ไม่อาจบดบังความสวยสง่าของเธอได้แม้แต่น้อย

“อือ..พอดีคิดอะไรเยอะไปหน่อย เลยว่าจะลงมาหาอะไรดื่มนะ”

“งั้นเหรอคะ…เหมือนกับฉันเลย พอดีอยากจะออกมาสูดอากาศสักหน่อย ถ้าไม่ว่าอะไร มารับลมด้วยกันไหมคะ”

เซรินมองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาอย่างไม่เร่งรีบ ทั้งที่เพิ่งคิดถึงเรื่องของโนเอลอยู่แท้ ๆ แต่กลับเดินเข้าไปหาเธอโดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

ฟึบ

“เอ๊ะ!”

โนเอลร้องเสียงหลงเล็กน้อย เมื่อเซรินถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก แล้วคลุมให้อย่างแผ่วเบา หญิงสาวเบิกตานิด ๆ เงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ข้างนอกตอนกลางคืนมันเย็นนะ ออกมายืนแบบนี้เดี่ยวก็ไม่สบายหรอก”

 “ขอบคุณค่ะ…แล้วคุณเซรินล่ะ ไม่หนาวเหรอคะ?”

“ฉันนะไม่เป็นอะไรหรอก…ว่าแต่จะดื่มอะไรหน่อยไหมเดี่ยวฉันไปหยิบมาให้”

“งั้นฉันขออะไรอุ่นๆก็ได้คะ”

“โอเค งั้นรอแปปนึงนะ”

โนเอลมองตามแผ่นหลังเขาด้วยสายตานิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ แล้วเงยหน้ามองดวงดาว…

เหมือนกับโนเอลที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืด แต่เซรินกลับเป็นแสงดาวที่คอยนำทางเธอไปข้างหน้า 

โนเอลกระชับเสื้อคลุมของเขาแน่นขึ้น แววตาสั่นไหวเล็กน้อยอย่างควบคุมไม่อยู่ หัวใจเต้นผิดจังหวะ และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอเริ่มมองหาเขาเสมอ… อยากอยู่ข้าง ๆ อยากได้ยินเสียง และเผลอนึกถึงเขาแทบทุกเวลา

‘ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ…ที่ฉันชอบคุณเซริน’

โนเอลคิดในใจอย่างไม่เข้าใจตัวเอง แต่ก็ไม่ได้พยายามปฏิเสธความรู้สึกนั้น ความใจดีแบบไม่คาดหวังอะไรของเขา ทำให้เธอประหลาดใจเสมอ การใส่ใจคนอื่นมากกว่าตัวเองอยู่ตลอด เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ… และอบอุ่นที่สุด

จู่ ๆ ก็มีแก้วหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้า ไอร้อนลอยคลุ้งจากเครื่องดื่มในแก้ว ก่อนจะเห็นเซรินที่ยืนข้าง ๆ พร้อมแก้วแบบเดียวกัน

“ไม่มีอะไรอุ่นๆ นอกจากนมร้อนนะ”

“ขอบคุณคะ”

โนเอลรับแก้วไว้ในมืออย่างเบามือ ก่อนจะค่อย ๆ จรดริมฝีปากจิบ ความอบอุ่นจากนมร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายในทันที ไม่ใช่แค่อุณหภูมิจากของเหลวในแก้วเท่านั้น แต่เป็นความอบอุ่นจากใครบางคน… ที่ซึมลึกเข้าไปในใจเธอด้วย

“โนเอล….วันนี้สนุกหรือเปล่า”

เซรินเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่ความจริง เขาเองก็มัวแต่คิดถึงผู้หญิงตรงหน้าจนนอนไม่หลับ และตอนนี้ก็มายืนคุยกับเธอกลางดึกอย่างนี้อีก

“ฉันในวันนี้…ดูไม่สนุกเหรอคะ?”

โนเอลเอียงคอเล็กน้อย จ้องเข้าไปในดวงตาของเขาโดยไม่หลบสายตา เซรินเหลือบมองเพียงครู่ ก่อนจะหันไปมองทะเลเบื้องหน้า ปล่อยให้เสียงคลื่นเป็นฉากหลังของความคิดที่ว้าวุ่น

“ไม่หรอก ฉันแค่อยากจะบอกว่า…ตั้งแต่เข้าชมรมนี้มาเธอดูเปลี่ยนไปนะ”

“อาจจะเพราะฉัน…เจอคุณเซรินนะค่ะ”

“เอ๊ะ…ฉันเหรอ?”

เซรินหันกลับมาอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนจะสบตากับหญิงสาวตรงหน้า… ดวงตาที่สะท้อนแววจริงจังชัดเจน โนเอลยิ้มบาง แล้วจิบเครื่องดื่มในมืออีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยต่อโดยไม่มองเขา

“ค่ะ… ตั้งแต่มาที่นี่ ฉันรู้สึกว่าตัวเองสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ ไม่ต้องสวมหน้ากาก ไม่ต้องฝืนอะไร สามารถปล่อยใจให้สนุกกับคนอื่นได้โดยไม่ต้องกังวล”

“เห…ฉันนึกว่าเจ้าหญิงผู้เย็นชาเป็นตัวจริงของเธอซะอีก”

เซรินหัวเราะเบา ๆ พร้อมหันไปมองด้านข้างใบหน้าของหญิงสาว ก่อนที่เธอจะหันกลับมามองเขาด้วยแววตาขุ่นเล็กน้อย

“คุณเซรินก็ล้อเล่นแบบนี้เป็นด้วยเหรอคะ อีกอย่างสัญญาแล้วว่าจะไม่เรียกชื่อนี้ออกมา”

น้ำเสียงของเธอเริ่มไม่พอใจเล็กน้อย ทำเอาเซรินสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบยกแก้วนมร้อนขึ้นจิบทันทีเพื่อกลบเกลื่อน

“ขอโทษที มันเผลอไปนะ”

เขาหลบสายตาอย่างรู้สึกผิด แต่แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ดังจากข้างตัว โนเอลไม่ได้ถือสาอย่างจริงจัง… เธอแค่แกล้งงอนเท่านั้น

“งั้น…รองประธานชมรมวรรณกรรมผู้คว้าหัวใจของเจ้าหญิงโนเอล ก็น่าจะเหมาะกับคุณเซรินเหมือนกัน”

“พอเลยไม่ต้องมาแซวฉันเลยนะ”

“แต่ถ้าฉัน… หมายความแบบนั้นจริง ๆ ล่ะคะ?”

‘เอ๊ะ!!’

เซรินเบิกตากว้างเล็กน้อย คำพูดของโนเอลที่แผ่วเบาแต่ชัดเจนราวกับกระซิบข้างหู ทำให้เขาชะงักงันราวกับถูกแช่แข็ง

เขาไม่ได้อยากตีความคำพูดนั้นมากเกินไป แต่ทว่า… น้ำเสียงของเธอ ไม่ได้ฟังดูเหมือนเล่นสนุกเลยสักนิด

ความเงียบโอบล้อมพวกเขาไว้ ไม่มีคำพูด ไม่มีการสบตา แต่กลับมีบางอย่างกำลังค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามา…

ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะเอ่ยเป็นคำ

เสียงคลื่นยังซัดสาดอย่างสม่ำเสมอ ลมทะเลยังคงพัดผ่านเหมือนเดิม แต่ภายในของเซรินกลับปั่นป่วนเกินบรรยาย เขาไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร และโนเอล… ก็ไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรโดยไม่คิด

ที่สำคัญ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเพื่อแก้ต่างหรือกลบเกลื่อน เธอเลือกที่จะเงียบ

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน จากนมร้อนกลายเป็นนมที่เย็นลง แต่กลับไม่รู้สึกเสียอารมณ์ โนเอลไม่ได้หัวใจเต้นแรง… แต่กลับรู้สึกสงบ 

ราวกับแค่ได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ก็เพียงพอแล้ว

เธอจิบเครื่องดื่มเงียบ ๆ ในขณะที่เซรินยังยืนนิ่งอยู่กับที่

ขอแค่สื่อออกไปให้คนข้างๆรับรู้ก็เพียงพอแล้ว

ความเงียบระหว่างพวกเขา ไม่ใช่ความอึดอัด…แต่เป็นถ้อยคำมากมายที่ยังไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ย

“ลมเริ่มจะเย็นแล้ว เรากลับเข้าไปกันไหม”

เซรินที่เงียบไปสักพักจะพูดทำลายความเงียบลง โนเอลที่หันมาช้าๆก่อนจะยิ้มออกมา

“ค่ะ”

เขาดื่มนมที่เหลือในแก้วจนหมด แล้ววางลงบนโต๊ะก่อนจะเดินนำขึ้นบันได โนเอลเดินตามมาติด ๆ ด้วยก้าวที่ไม่รีบร้อน

ราวกับอยากให้ค่ำคืนนี้ยาวนานกว่านี้อีกนิด

ไม่นานก็มาถึงหน้าห้องของทั้งคู่

“ถ้างั้น ราตรีสวัสดิ์นะโนเอล”

เซรินหันไปมองหญิงสาวพร้อมกับน้ำเสียงเบาๆราวกับกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าชายเสื้อของเขาโดนเหนี่ยวรั้งไว้อยู่

จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากโนเอลที่จับชายเสื้อเขาไว้อยู่

“เอ่อ…มีอะไรเหรอเปล่า”

โนเอลที่ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาอย่างเขินอาย

“ตอนฉันออกมา… ฉันน่าจะเผลอล็อกประตู เลยเข้าห้องไม่ได้”

“งั้นก็เคาะประตูปลุกวิเวียนสิ ถ้าไม่กล้าเดี่ยวฉันเรียกให้”

เซรินยังคงมึนงงกับสถานการณ์ เขาไม่ได้คิดว่านี่จะเป็นปัญหาใหญ่ แต่โนเอลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจพูดออกมาเสียงเบา

“ฉันไม่อยากรบกวนคุณวิเวียน…ถ้าไม่ว่าอะไรฉัน…ขอนอนห้องคุณเซรินได้ไหมคะ”

โนเอลบอกทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ จู่ๆหัวใจของเซรินที่สงบนิ่งมานานก็สั่นไหวอย่างรุนแรงจนรู้สึกได้ ทั้งที่ยืนคุยกันเมื่อกี้เขายังควบคุมตัวเองได้สบายๆ และไม่คาดคิดว่าโนเอลจะแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้

‘หา!! เอาจริงดิ’

เซรินที่ร้องลั่นในใจ จากง่วงๆกลายเป็นตื่นเต็มตาทันที