ตอนที่ 17

เช้าวันจันทร์มาถึง

เข้าสู่สัปดาห์ที่สามแล้วที่โนเอลเข้ามาเป็นสมาชิกชมรมวรรณกรรม ข่าวลือเสียๆหายๆก็ลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เซรินรู้สึกปลอดโปร่งพอสมควร

ภาพอันคุ้นตาระหว่างเซรินกับโนเอลที่อยู่ด้วยกันเป็นประจำต่อหน้านักศึกษาคนอื่นๆ ก็ยังเต็มไปด้วยความอิจฉาเหมือนเดิม

พอรู้ว่าโนเอลเข้าชมรมวรรณกรรม ทำให้มีหลายคนอยากจะเข้ามาด้วย แต่ก็โดนวิเวียนบอกปัดไปหมด ให้เหตุผลว่าทางชมรมไม่สามารถรับสมาชิกเยอะกว่านี้ได้

ถึงคนจะไม่เยอะและห้องชมรมก็ใหญ่พอสมควร แต่ก็เต็มไปด้วยชั้นหนังสืออัดแน่นอยู่ภายในนั้น

เซรินหลังจากที่ประกาศกร้าวว่าโนเอลคือ ‘คู่หู’ ก็ถูกจับตามองจากสาวๆไม่น้อย บุคลิกที่เฉยชา เงียบขรึม กลัวมีแรงดึงดูดบางอย่างให้น่าค้นหา

ผู้หญิงหลายคนเริ่มเข้ามาทักทายบ้าง

บางคนส่งสายตาให้

บางคนแค่เดินผ่านแล้วแอบหันกลับมามองอีกที

เซรินไม่รู้ว่าตอนนี้เขาถูกจัดอันดับจากสาวๆไปเรียบร้อยแล้ว 

ต่อให้รู้เซรินกลับไม่รู้สึกดีใจสักนิด

แถมตอนนี้เซรินก็มีข่าวลือหลายๆอย่างตามมาเรื่อยๆ

เช่น สรุปแล้วเซรินคบกับวิเวียนจริงๆหรือเปล่า ?

หรือไม่ก็…ความสัมพันธ์รักสามเศร้าในชมรมวรรณกรรม

แน่นอนว่าไม่มีการประกาศใดๆจากเจ้าตัวออกมา ปล่อยให้คิดคาดเดากันไปเอง

ภายในห้องชมรมวรรณกรรม ที่ตอนนี้เซรินอยู่กับโนเอลสองต่อสอง เพราะคลาสเรียนวันนี้เลิกไวกว่าปกติเลยมาก่อนสมาชิกคนอื่นๆ

ความเงียบที่เข้าปกคลุมเซรินนั่งอ่านหนังสืออยู่พลางมองโนเอลที่ตั้งหน้าตั้งตาจริงจังกับกระดาษตรงหน้า เสียงขีดเขียนที่ดังออกมาเป็นระยะๆ บางที่ก็ลบแล้วเขียนใหม่ราวกับไม่ถูกใจ

เซรินที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ พยายามไม่กวนสมาธิของโนเอล

“ดูเหมือนช่วงนี้คุณเซรินจะเริ่มเป็นดังแล้วนะคะ”

โนเอลเอ่ยออกมาระหว่างขีดๆเขียนๆลงบนกระดาษ ที่กำลังสร้างโครงเรื่องนิยายของเธอ

“ไม่ดีใจเลยสักนิด”

“เห็นตอนกลางวันมีผู้หญิงเข้ามาคุยด้วยอยู่เลย”

“อันนั้นแค่ถามเรื่องทั่วๆไปแหละ ไม่มีอะไรมากหรอก”

“งั้นเหรอคะ”

พออยู่กันสองคนบรรยากาศก็เงียบเช่นเดิมอาจจะเป็นปกติของทั้งคู่ก็ได้ 

“ว่าแต่…เธอจะส่งนิยายเข้าร่วมอีเว้นท์ด้วยเหรอ”

“ฉันตั้งใจว่าอย่างนั้นค่ะ ถึงจะไม่เคยเขียนมาก่อน แต่ก็อยากจะลองดูค่ะ”

โนเอลเอยหน้ามองเซรินก่อนจะพูดออกมา 

“ดีแล้วล่ะ ลองจากเป็นนักอ่านมาเป็นนักเขียนดูบ้าง ถ้าสงสัยอะไรก็ถามฉันได้ตลอดเลยนะ ลองใช้ประสบการณ์การอ่านหนังสือให้เกินประโยชน์บ้างก็ไม่เลว”

“ฉันจะถามได้ตลอดเลยเหรอคะ ?”

“แน่นอนสิ ทำไมจะไม่ได้ละ”

โนเอลพยักหน้าและยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยกับคำพูดของเซริน เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่เขาพูดอะไรแบบนี้ออกมา 

ทั้งที่เป็นคำพูดเรียบง่ายธรรมดา ไม่มีความหวือหวาใดๆ แต่กลับให้ความรู้สึกมั่นคงในแบบที่โนเอลไม่เคยได้รับจากใคร

“คุณเซรินนี่…เป็นรองประธานชมรมที่ไว้ใจได้จริงๆค่ะ”

“งั้นหรอกเหรอ ดีใจที่ได้ยินคำชมอย่างนั้นนะ”

เขาตอบแบบไม่คิดอะไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เห็นว่าโนเอลยังคงเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษอย่างตั้งใจ

“เธอกำลังวางพล็อตอยู่เหรอ?”

“ค่ะ ฉันคิดธีมเรื่องไว้ตามหัวข้อของงาน ‘ความรักที่ส่งไปไม่ถึง’ แต่ไม่รู้ว่าจะเขียนให้จบยังไงดี…ยังคิดตอนจบไม่ออกเลยค่ะ…ไม่สิ แม้แต่ตอนเริ่มฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เป็นเรื่องปกติแหละ ตอนเริ่มนี่จะเป็นจุดที่ยากที่สุด ถ้าหากผ่านช่วงแรกนี้ไปได้ก็น่าจะสบายแล้วแหละ”

“ถ้างั้นช่วยดูให้ทีค่ะ ว่าจุดไหนยังไม่ดี”

เซรินเอื้อมมือไปหยิบกระดาษของโนเอลขึ้นมาดูเล็กน้อย ไม่ได้อ่านข้อความทั้งหมด เพียงแค่ดูเค้าโครงอย่างคร่าวๆ

“ถึงจะวางตัวละครไว้ได้ดีแล้ว ดูเหมือนยังขาดอะไรไปอย่างนะ”

เซรินที่ไล่อ่านเนื้อหาในกระดาษพลางทำสีหน้าครุ่นคิดและจริงจัง โนเอลที่เผลอมองหน้าเซริน ก่อนที่เธอจะได้ถามอะไรเซรินก็เอ่ยออกมาก่อน

“เธอตีความ ‘ความรักที่ส่งไปไม่ถึง’ ไว้แบบไหนเหรอ”

เซรินใช้น้ำเสียงจริงจัง ด้วยนิสัยของนักเขียนมืออาชีพที่มองแปปเดียวก็รู้ ก่อนจะพบจุดที่โนเอลพลาดไปหรือไม่ทันได้คิด

โนเอลที่ทำหน้าคิดเล็กน้อย

“ยังไม่ได้คิดไว้เลยค่ะ”

โนเอลตอบมาตรงๆ 

“อืม…งั้นเอาแบบนี้ดีไหม”

“ช่วยแนะนำด้วยค่ะ นักเขียนรุ่นพี่”

โนเอลที่เริ่มใช้น้ำเสียงจริงจัง มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตั้งใจ เซรินที่คิดเล็กน้อยก่อน

“ลองเขียนความรู้สึกถึงใครสักคน แต่คนนั้นกลับไม่รู้สึกตัว ให้เน้นความสัมพันธ์คู่พระนางไปเรื่อยๆ ตอนจบก็ให้จบแบบแฮปปี้ หรือ..ผิดหวังก็ได้ อยู่ที่เราจะสร้างสถานการณ์ระหว่างทางไว้แบบไหน”

เซรินตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง พลางคิดเนื้อเรื่องคร่าวๆในหัว 

“มันคงจะยากไปสำหรับฉัน พูดตรงๆฉันไม่เคยรู้สึก ‘รัก ‘ ใครมาก่อน เลยไม่รู้ว่าจะสื่อมันออกมายังไง”

โนเอลหลุบตาลง ก่อนจะทำสีหน้าเศร้าๆ 

เซรินที่ชะงักไปพลางคิดว่าพูดอะไรจี้ใจดำเธอหรือเปล่า เลยพยายามคิดหาทางแนะนำยังไงต่อไปดี

‘จะแนะนำยังไงดีเนี่ย’

“ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเหรอ หรือแอบชอบใครสักคนเลยเหรอ”

เซรินถามอยากจะลองหาไอเดียอะไรสักอย่างให้โนเอล

“ไม่เคยค่ะ”

…คำตอบตรงไปตรงมาเช่นเคย

เซรินเกาหัวเบาๆ ดูเหมือนคำแนะนำของเซรินจะใช้ไม่ได้ นั่นสิจะใช้ตรรกะทั่วไปกับเจ้าหญิงผู้เย็นชาแบบโนเอลไม่ได้

‘ต้องหาวิธีใหม่ซะแล้ว’

“งานยากแล้วสินะ…ถ้างั้นเคยหวั่นไหวหรือหัวใจเต้นกับใครบ้างไหม”

พอเซรินเอ่ยจบ โนเอลก็เผลอมองหน้าเซรินพร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นผิดจังหวะ ก่อนจะรีบกุมที่หน้าอกทันที เธอได้ยินเสียงใจเต้นชัดเจนพยายามรีบสงบสติอารมณ์ โชคดีที่เซรินกำลังจดจ่อกับกระดาษในมือเลยไม่ทันสังเกตเห็น

ในห้องที่เงียบสนิท เสียงหัวใจของเธอดังชัดเจนราวก้บระฆังตีสะท้อนในอก ที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ก่อนจะหลบเลี่ยงสายตาจากเซริน

‘หวั่นไหวงั้นเหรอ…กับคุณเซริน’

ความคิดที่ผุดขึ้นมาในหัวอย่างสับสน เธอที่ไม่เคยมีความรู้สึกกับใครมาก่อน หัวใจที่เย็นชามาตลอด ไม่ตอบรับความรู้สึกใคร และไม่มอบความรู้สึกให้ใคร มีแค่เพียงความเย็นชาที่เธอสร้างขึ้นมา

เพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น

ทว่า…คำถามจากเซรินยังวนเวียนในหัวโนเอลไม่หยุด

ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน

ทั้งที่คิดว่าใจของเธอเย็นชาเกินจะรักใครได้

แต่ตอนนี้…

…แค่ได้นั่งอยู่ใกล้ๆ เขา เธอก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

“งั้นเอาแบบนี้ดีไหม…ถ้าเธอไม่ว่าอะไรละก็นะ”

เสียงของเซรินที่เรียกสติของโนเอล ก่อนจะมองชายหนุ่มตรงข้าม พยายามปั้นสีหน้าราบเรียบไม่แสดงอาการสั่นไหวให้เซรินเห็น

 

“แบบไหนเหรอคะ ?”

โนเอลก็เริ่มอยากรู้ว่าเซรินจะใช้วิธีไหนให้เธอนึกออก

“จะว่าไงดีล่ะ…ถ้าอยากให้นึกภาพตามได้ชัดเจนขึ้น…”

เซรินพูดยังไม่ทันจบกลับชะงักไปเสียเฉย ๆ ในหัวกำลังชั่งใจว่าจะพูดดีไหม

‘ถ้าเกิดว่าเธอไม่ชอบใจขึ้นมา…จะกลายเป็นเข้าหน้ากันไม่ติดสิ’

เขาคิดพลางเหลือบมองสีหน้าจริงจังของโนเอลอย่างลังเล

“ลองพูดมาก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง”

โนเอลตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ กับท่าทางของเซรินที่ดูเหมือนจะ

…เขิน?

‘คุณเซรินเป็นอะไรไป ท่าทีดูไม่เหมือนเดิมเลย…’

เซรินถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด ถ้าเขาไม่พูดอะไรเลยตอนนี้ 

อาจจะทำให้โนเอลรู้สึกผิดหวังก็ได้ โดยเฉพาะกับงานเขียนชิ้นแรกที่เธอดูจะตั้งใจเป็นพิเศษ เขาจะต้องช่วยให้เธอสร้างผลงานออกมาดีให้ได้

“ถ้างั้น ฉันจะพูดตรง ๆ เลยนะ…เพื่อให้เธอจะนึกภาพออกง่ายขึ้น”

เขาสูดลมหายใจลึก โนเอลเงียบไป เฝ้ามองเขาด้วยสายตาจดจ่อและเคร่งเครียดเล็กน้อย ริมฝีปากค่อยๆขยับช้าๆ

“ลองจินตนาการดู…ให้คิดว่าฉันคือคนที่เธอแอบรัก แล้วเธอกำลังพยายามจะบอกความรู้สึกนั้นออกไป…แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะกลัวว่าถ้าเอ่ยคำว่ารักออกไป…ทุกอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้จะเปลี่ยนไป”

เซรินเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะสรุปประเด็นที่ต้องการจะสื่อออกไป

“สรุปง่าย ๆ ก็คือ…เธอกลัวที่จะพูดมันออกไป มากกว่าที่จะยอมเสียฉันไปด้วยคำสารภาพ ’รัก’ นั้น”

เสียงของเซรินแม้จะไม่ดังมากแต่กลับชัดเจนในทุกถ้อยคำ โนเอลที่เหมือนกับสิ่งรอบข้างหยุดเคลื่อนไหว เงยหน้ามองเซรินด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน

เสียงหัวใจที่เต้นโครมครามเธอไม่มีจังหวะจะหยุดมัน แววตาสั่นไหวอย่างไม่ปิดบัง กลิ่นดอกไม้ในห้องชมรมที่โดยออกมาจนอารมณ์แปรปรวนอย่างน่าประหลาด

‘ให้ฉันมองคุณ..เซริน…เป็นคนที่ฉันแอบรักงั้นเหรอ’

โนเอลที่สติหลุดในทันที ในหัวที่ว่างเปล่าลบเรื่องอื่นออกจากหัวไปหมดเกลี้ยง มีเพียงถ้อยคำของเซรินที่ยังคงกระจ่างชัดในหัว

‘ดูท่าว่า…คุณเซรินจะพูดออกมาแบบไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ’

‘แต่ทำไม…เรากลับไม่รู้สึกคัดค้านแม้แต่น้อย’

‘ฉันควรตอบรับดีไหม…หรือไม่ควรตอบรับกันแน่’

โนเอลสับสนความคิดตีกันวุ่นวาย คำพูดธรรมดากลับสร้างอิมแพคให้เธอได้อย่างคาดไม่ถึง เซรินที่มองโนเอลนิ่งไปก็รู้สึกใจเสียเล็กน้อย

“เอ่อ…ถ้าเธอไม่ชอบใจก็ไม่เป็นไรนะ ขอโทษที”

เซรินที่มองโนเอลนิ่งไปก่อนจะทำหน้ารู้สึกผิด 

‘นึกยังไงถึงเอาตัวเองเสนอให้เป็นคนที่แอบรักเนี่ย…ฉันพูดอะไรออกไป ดูท่าโนเอลจะช๊อคไปแล้ว’

เสียงในหัวเซรินที่ตำหนิตัวเองทันที ก่อนจะนึกถึงคำพูดตัวเองก็รู้สึกเขินอายทันที ตอนนี้เขาไม่กล้าสบตาโนเอลด้วยซ้ำ

‘ไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไง..อาจจะคิดว่าเขาหลงตัวเองก็ได้’

‘อ๊ากกก!! จะบ้าตาย’

‘ฉัน…พูดอะไรออกไป!!’

เซรินกรีดร้องอยู่ในใจ

บรรยากาศที่ชวนอึดอัดแผ่ปกคลุมไปทั่วห้องชมรม โนเอลที่ก้มหน้าลงทำให้ไม่เห็นว่าคิดอะไรอยู่ ส่วนเซรินที่พึ่งรู้สึกตัวว่าพูดอะไรไปก็หน้าแดงเล็กน้อย

มีจังหวะหนึ่งที่สายตาของทั้งคู่เผลอสบกัน ก่อนจะรีบหันหนีไปทันทีโดนอัตโนมัติ

ทั้งคู่เงียบไม่พูดอะไรกันเวลาที่ไหลผ่านเรื่อยๆยิ่งสร้างความอึดอัดเป็นทวีคูณ

‘เราไปพูดแบบนั้นกับเจ้าหญิงผู้เย็นชาได้ยังไง…จะโดนเกลียดไหมเนี่ย’

เซรินคิด

‘ฉันควรตอบคุณเซรินว่าอะไรดี…ทำไมหัวใจมันเต้นแรงจนพูดไม่ออก’

‘ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆกับร่างกายตัวเองอย่างนี้’

โนเอลก็คิดในหัวไม่ต่างกัน ราวกับสมองกับร่างกายแยกกันคนละทิศละทาง

คนอย่างโนเอลที่ไม่เคยหวั่นไหวกับใคร เจ้าหญิงผู้เย็นชาที่ปฏิเสธผู้ชายจนกระเจิงมาแล้ว นับประสาอะไรกับเซรินที่เป็นคนธรรมดาเพียงแค่บังเอิญเป็นคู่หูเท่านั้น

เซรินอยากจะให้เหมือนในนิยายหรือหนัง ที่จังหวะแบบนี้ควรมีคนเข้าเปลี่ยนบรรยากาศสิ

เงียบฉี่ – –

ประตูห้องไม่ถูกเปิดออก ไม่มีใครมาดั่งที่เซรินหวัง

ขอเป็นใครก็ได้ในชมรมเข้ามาทีเถอะ !! – –

ดูเหมือนว่าชะตาของเซริน คงต้องเป็นเขาที่จะต้องแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้เอง

แม้ว่าเซรินจะไม่ได้คิดอะไรกับโนเอลมากเกินคู่หู แต่ก็อดที่จะเขินไม่ได้ เพราะคำพูดของตัวเองแท้ๆ

‘เอาไงดีละทีนี้…ไม่น่าเสนอแบบนั้นออกไปเลย’

เซรินไม่รู้ว่าโนเอลคิดกับเขาถึงขั้นไหน

“เอ่อ….ขอโทษทีนะ ถ้าเธอไม่ชอบ เรื่องเมื่อกี้คิดว่าไม่ได้ยินละกัน เดี่ยวฉันจะหาวิธีอันอื่นให้”

เซรินที่ตะกุกตะกักอย่างแจ่มแจ้ง พยายามมองไปทางอื่นไม่กล้ามองโนเอลตรงๆ

“……..”

โนเอลก็ยังเงียบอยู่

‘ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยยยย’

เซรินคิดว่าท่าจะแย่แล้ว

‘ฉันควรพูดอะไรสักอย่าง…จะพูดอะไรดี ต้องตอบคุณเซรินแบบไหนถึงจะดี !’

โนเอลพยายามเค้นคำพูดออกมา แต่ในหัวตอนนี้กลับขาวโพลนไปหมด ริมฝีปากที่สั่นระริกพยายามจะเปล่งเสียงออกมาหลายครั้ง

แต่มันกลับไม่มีเสียงออกมา…

ต่างคนต่างไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังต่อสู้กับความคิดตัวเองอย่างหนักหน่วง

“ฉันไม่คิดให้ดีก่อนพูด ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเธอ เพราะงั้น….”

เซรินที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีก็เงียบลงซะอย่างนั้น ก่อนจะถอนหายใจส่งสายตาสำนึกผิดไปให้ แต่โนเอลกลับไม่มองกลับมาเลย ก้มหน้าก้มตาจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

“…..”

‘เวรล่ะ โนเอลไม่พูดอะไรเลย’

เซรินรู้สึกใจเสียไม่น้อย โนเอลก็ยังคงก้มหน้าอยู่ 

เสียงนาฬิกาติดผนังเดินต่อไปเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ ราวกับกำลังเล่นตลกกับเวลา… หรืออาจเป็นเพียงหัวใจของเธอที่เต้นช้าอย่างผิดปกติ

หนึ่งนาทีตอนนี้มันช่างยาวนานกว่าครั้งไหนๆ

โดยที่ไม่รู้ว่าเสียงของเซรินยังดังก้องอยู่ในหัวของโนเอลเหมือนเดิม ไม่รับรู้อะไรหลังจากนั้นอีกแล้ว

‘ฉันควรตอบกลับไป ถ้าตอบตกลงคุณเซรินจะคิดยังไง ถ้าปฏิเสธคุณเซรินอาจจะเสียใจก็ได้’

ทั้งคู่ที่มีความคิดตีกันในหัวอย่างไม่ลดละ พยายามคิดถึงใจอีกฝ่ายว่าควรจะพูดอะไร

ปกติความเงียบของทั้งคู่คือความเข้าใจกัน 

แต่ตอนนี้ความเงียบกลับเป็น ‘ศัตรู’ อันร้ายกาจของพวกเขาเสียแล้ว

“น…โนเอล”

เซรินพยายามเรียกอีกครั้ง 

“ขอโทษค่ะ คุณเซริน”

จู่ๆโนเอลก็พูดขึ้นมาทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่ ทำเอาเซรินที่สะดุ้งอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันพูดไม่คิดเอง”

เซรินเกาหัวก่อนจะก้มหน้าอย่างสำนึกผิด พลางคิดว่าเธอคงไม่ชอบใจจริงๆ

“ไม่ใช่…เรื่องนั้นค่ะ”

“เอ๊ะ..”

โนเอลพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ แม้ว่าหัวใจจะสั่นไหวเล็กน้อย

“เรื่องที่คุณเซรินพูดมา…ฉันคิดว่า…ขอใช้เวลาคิดสักหน่อยจะได้ไหมคะ”

“อ..อ่อ งั้นเหรอ”

เซรินรู้สึกเบาใจเล็กน้อยที่โนเอลไม่มีท่าทีไม่ชอบใจ แต่ก็พบว่ามีอาการแปลกๆเหมือนกัน และไม่นึกว่าเธอจะไม่ปฏิเสธไอเดียของเขา

เซรินคิดว่าตอนนี้อย่าพูดมากจะดีกว่า

“ฉันนึกว่าเธอจะไม่ชอบใจซะอีกที่ฉันเสนอไปแบบนั้น”

“ฉันก็แค่…ช่างมันเถอะค่ะ คำแนะนำของคุณเซรินก็ไม่ใช่ว่าไม่ดี ฉันที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ถ้าเป็นคุณเซรินคิดว่าน่าจะได้คะ”

ปลายประโยคของโนเอลช่างเบาหวิวไร้น้ำหนักอย่างสิ้นเชิง

‘ใช้คำว่า…น่าจะได้…ซะด้วย!’

“ง..งั้นเหรอ”

“แต่ตอนนี้ฉันขอเวลาคิด..ไม่สิ”

โนเอลที่เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เงยหน้ามองเซรินด้วยสายตาที่จริงจัง จนชายหนุ่มเกิดอาการสั่นไหวเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอรบกวนด้วยนะคะ ช่วยให้ฉันรู้สึกถึง ‘ความรัก’ ที่ส่งไปไม่ถึงทีค่ะ”

เซรินที่ฟังแล้วรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวเอง โนเอลที่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง น้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมากแต่กลับกลบความเงียบงันไปในทันที

‘…..’

คราวนี้กลับเป็นเซรินที่รู้สึกแปลกๆแทน

สายลมที่พัดมาพร้อมกับแสงแดดยามเย็นลอดผ่านหน้าต่างจนผมของโนเอลพลิ้วไหวเบาๆ ดวงตาที่ไร้ซึ่งความลังเล และจริงจังอย่างแท้จริง 

ทว่าใบหน้านั้นกลับแดงนิดๆราวกับโดนแสงแดดหลอมละลาย

เซรินที่เผลอจ้องโนเอลตอนนี้ดูเหมือนเขาจะถอยกลับไม่ได้อีกแล้ว จะบอกว่าพูดเล่นก็คงจะไม่ได้ 

เขาต้องตอบรับความจริงจังในฐานะคู่หูของโนเอล

“ข…เข้าใจละ ฉันจะช่วยเธอจนสุดความสามารถ ฉันให้สัญญาเลย”

เซรินที่คราวนี้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางมองโนเอลที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เธอยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ค่ะ”

คำตอบรับเรียบง่ายจากโนเอล ช่วยเปลี่ยนบรรยากาศที่เงียบเหงากลายเป็นความเงียบที่กลับมารู้สึกถึงความเข้าใจกันอีกครั้ง

โนเอลที่ยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ทำเอาเซรินที่เผลอมองอยู่รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน หัวใจของเซรินที่มักจะสงบนิ่งและเฉยชาจนชิน

ตอนนี้กลับใจเต้นออกมาเบาๆ

การตัดสินใจครั้งแรกตอนที่จับคู่กัน

…และครั้งนี้คือการให้คำสัญญาครั้งแรกของทั้งคู่เช่นกัน

บางที…คนที่หัวใจเย็นชา อาจไม่ได้ไม่รัก แต่แค่ไม่รู้ว่าจะรักยังไงมากกว่า