เมื่อกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง แต่ถูกปฏิเสธจากเพื่อนสมัยเด็ก จึงตัดสินใจกระโดดตึกกับสาวสวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 26 [บทที่ 5 มิไร] ขยะแขยง

 

 

แม้ว่าร่างกายของผมจะยังอ่อนแรง 

และศีรษะยังคงมึนงง 

ผมก็พยายามฝืนตัวเองให้วิ่งต่อไป

นักเรียนที่กำลังสนุกสนาน

กับเทศกาลวัฒนธรรมต่างหันมามองผม

ด้วยความสงสัยขณะที่ผมเดินฝ่าฝูงชนไปที่บันได

แต่ไม่มีใครพูดอะไรกับผมเลย

 

 

ในที่สุดผมก็มาถึงประตูทางขึ้นดาดฟ้า 

และจ้องมองมัน—

ประตูไม่ได้ล็อก

สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

แวบขึ้นมาในหัวของผม

ผมเปิดประตูอย่างแรง

และก้าวออกไปบนดาดฟ้า

นัตสึกิและโคโยอิอยู่ที่นั่น

 

 

หัวใจของผมเต้นแรง

เมื่อเห็นโคโยอิกำลังพูดกับนัตสึกิ 

ความรู้สึกคลื่นไส้ก็จู่โจมผมอีกครั้ง

แต่ผมพยายามตั้งสติ

สูดหายใจลึก ๆ จากนั้น—

“โคโยอิ!”

โคโยอิหันมาตามเสียงเรียกของผม

 

 

“อากิระ? มาทำอะไรที่นี่?”

โคโยอิดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย

ผมเดินเข้าไปหาเธอและคว้าแขนของเธอไว้

“มานี่!”

“นี่ เจ็บนะ อากิระ”

ไม่สนคำพูดของโคโยอิ 

ผมดึงมือเธออย่างแรง

นัตสึกิพูดขึ้นด้วยเสียงอึ้งๆ ว่า 

[อะไรน่ะ…?]

 แต่ผมไม่มีเวลาตอบกลับเธอ

 

 

ผมลากโคโยอิออกจากดาดฟ้า

และปิดประตู

จากนั้นผมดันไหล่ของเธออย่างแรง

จนหลังของเธอกระแทกกับผนัง

และจ้องมองเธออย่างดุดัน

“โอ๊ย… เจ็บนะ อากิระ นายโกรธเรื่องอะไรเนี่ย?”

โคโยอิจ้องมองกลับมาที่ผมตรง ๆ

แม้ว่าเธอจะเห็นความโกรธที่ผมพยายามกดไว้

แต่เธอก็…ไม่ละสายตาและยังยิ้มอยู่

 

 

“เธอพูดอะไรกับนัตสึกิ?”

“…ฉันแค่บอกว่านายกับฉัน

เคยให้คำสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน”

“แค่นั้นจริงเหรอ?”

“ใช่ เราเพิ่งเริ่มคุยกันเอง… 

ฉันมีหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่…”

 

 

ถ้าสิ่งที่โคโยอิพูดเป็นความจริง…

อาจจะยังมีโอกาสอยู่

ผมอยากจะทิ้งเธอไว้ตรงนี้

แล้ววิ่งกลับไปหานัตสึกิทันที

แต่…ผมก็ทำแบบนั้นไม่ได้

ผมแค่ไม่อาจให้อภัย โคมาเอะ โคโยอิ ได้

 

 

ความเห็นแก่ตัว

และความอิจฉาของเธอทำร้ายนัตสึกิ

…แต่ผมก็รู้ดี

ว่ามันเป็นเพราะการกระทำของตัวผมเอง

ที่ผลักดันให้เธอเป็นแบบนั้น

 

 

“ใครจะอยากคบกับผู้หญิงแบบเธอกัน

ผู้หญิงที่บิดเบี้ยวอย่างเธอ”

ผมรู้ว่านี่เป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่ผมทำกับโคโยอิ 

มันจะกลายเป็นบาดแผลในใจเธอตลอดไป

“ทั้งหน้าตาอัปลักษณ์ นิสัยบิดเบี้ยว 

สายตาน่าขนลุก เสียงที่น่ารำคาญ 

เส้นผม ร่างกาย ทุกอย่างของเธอ 

ผมทนอะไรแบบนั้นไม่ไหวหรอก!”

 

 

แต่ถึงอย่างนั้น 

ผมก็ยังไม่สามารถให้อภัยโคโยอิได้

“อ…อากิระ…? เลิกพูดเรื่องตลกแปลกๆ 

แบบนี้เถอะ… เราให้คำสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน

ไม่ใช่เหรอ? ถ้านายโกรธเรื่องนัตสึกิ มิไร 

ฉันจะขอโทษ…ก็ได้?”

โคโยอิถามผมด้วยสีหน้าหวาดกลัว

 

 

“ผมไม่สนคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอแล้ว 

ที่สำคัญ เธอจะไปขอโทษใคร?”

“เอ่อ…ใครล่ะ? ก็…นายไง อากิระ…”

 

 

โคโยอิจับชายเสื้อของผม 

น้ำตาไหลอาบหน้าในขณะที่เธอพูด

เธออยากขอโทษผม ไม่ใช่นัตสึกิ

 

 

“ไปซะ ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะยังไง

ก็อย่าเข้ามายุ่งกับผมหรือนัตสึกิอีก”

ผมพูดและผลักโคโยอิออกไป

 

 

“อากิระ! แต่ฉัน…”

“บอกว่าอย่ามายุ่งอีกไง!”

ผมพูดพร้อมกับมองโคโยอิ

ด้วยสายตาเหยียดหยาม

 

 

โคโยอิตกใจกับคำพูดของผม…

จากนั้นเธอก็ตบหน้าผม

น้ำตาไหลริน เธอมองผมด้วยความโกรธ

“ไปให้พ้น”

ผมพูดคำเดิมอีกครั้งโดยไม่ละสายตาจากเธอ

 

 

โคโยอิยกมือขึ้นอีกครั้ง 

กำมือแน่น…แต่สุดท้ายก็ลดมือลง

เธอหันหลังให้ผมและวิ่งลงบันไดไป

 

 

ไม่นานนัก เธอก็ลับสายตาไป

“…บ้าเอ๊ย!”

ความโกรธทำให้ผมชกกำแพงอย่างแรง

 

 

ข้อมือของผมเจ็บปวดแทบขาดใจ 

แต่ความรู้สึกนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

“เลิกคิดอะไรไร้สาระได้แล้ว…”

ผมบอกตัวเองพร้อมกับกัดริมฝีปาก

 

 

หลังจากสูดหายใจลึกๆ 

ผมกลับไปที่ดาดฟ้าอีกครั้ง 

นัตสึกิหันมามองผมด้วยความสงสัย

“นี่ พวกนายทะเลาะกันหรือไง?”

“ประมาณนั้น”

“เฮ้อ ฉันขอร้องล่ะ

อย่ามาดึงฉันเข้าไปในเรื่องบ้าบอ

ของนายสองคนอีกนะ”

นัตสึกิยักไหล่และถอนหายใจอย่างเกินจริง

 

 

ว่าแต่ โคโยอิพูดอะไรกับเธอ?

“เธอบอกว่าเธอกับนาย

ให้คำสัญญาจะอยู่ด้วยกัน…

ฉันก็คิดว่า [นี่พูดอะไรของเธอ?

หลังจากเธอปฏิเสธคำสารภาพ

ของนายต่อหน้าคนอื่นน่ะนะ?] 

ฉันโกรธมากที่เธอคิดว่า

คำโกหกแบบนั้นจะหลอกฉันได้ 

หรือเธอจะโกหกฉันทำไมตั้งแต่แรกก็ไม่เข้าใจ”

นัตสึกิถอนหายใจเฮือกใหญ่

แม้ผมจะรู้สึกผิดที่ทำให้นัตสึกิไม่สบายใจ 

แต่ตอนนี้ผมก็โล่งใจ

เพราะคำพูดของโคโยอิ

อาจเป็นจุดชนวนสำคัญ

ที่ทำให้นัตสึกิถึงจุดจบ

ในที่สุดผมก็ได้ก้าวไปข้างหน้า

 

 

แม้ว่าผมควรจะดีใจที่มันยังไม่สายเกินไป…

แต่ความรู้สึกนี้ก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลย

 

 

“ว้าว ดาดฟ้านี่เปิดโล่งดีจัง”

ผมหันไปตามเสียงนั้น และเห็นว่าอิโอริเพิ่งมาถึง

อิโอริดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อยเมื่อเห็นนัตสึกิ 

แต่เธอก็เดินเข้ามาหาผมด้วยน้ำเสียงปกติ

 

 

“อากิ ฉันเห็นโคโยอิจัง

กำลังร้องไห้อย่างหนักเลยเมื่อกี้

เกิดอะไรขึ้นเหรอ? นายโอเคไหม?”

นัตสึกิมองอิโอริด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

“…หา? นังเกลบ้ามาทำอะไรที่นี่?”

นัตสึกิถามผมด้วยเสียงต่ำ

 

 

ผมไม่สนคำถามของอิโอริ และตอบนัตสึกิว่า

“อิโอริอยากจะขอโทษเธอ

สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”

ได้ยินคำพูดของผม 

อิโอริดูเหมือนจะประหม่าเล็กน้อย

แต่ถึงอย่างนั้น 

เธอก็มองตรงไปที่นัตสึกิด้วยสีหน้าจริงจัง

 

 

 

โคโยอิ อาจจะไม่ใช่สาเหตุจริงๆก็ได้นะ

แล้วจะเป็นใคร? หรือจะเป็นตัวพระเอกเอง?