ตอนที่ 76 – ความรู้สึกอบอุ่นใจ

 

◇ฝั่งลุกซ์◇

 

ผมไม่รู้เลยว่าทำไมคุณฟลอเรนซ์ถึงได้เข้ามากอดผมแบบนั้น…แต่ ณ ตอนนี้ ผมรู้สึกด้วยสัญชาตญาณว่า “ห้ามผลักไสเธอเด็ดขาด” ดังนั้นผมจึงไม่ปฏิเสธการกอดของคุณฟลอเรนซ์ และปล่อยให้เธอกอดผมเอาไว้อยู่แบบนั้นชั่วครู่

 

หลังจากผ่านไปสักพัก คุณฟลอเรนซ์ก็ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดและพูดขึ้นว่า

 

“ขออภัยด้วยนะคะ ที่เพิ่งเจอกันก็เผลอกอดท่านลุกซ์เสียแล้ว”

 

“ม-ไม่เป็นไรครับ! ถึงจะตกใจนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลย ไม่ต้องกังวลครับ!”

 

“เช่นนั้นก็ดีแล้วค่ะ”

 

เมื่อพูดจบ คุณฟลอเรนซ์ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผม แล้วเธอก็พูดต่อ

 

“เชิญมองดูสิคะ ท่านลุกซ์…ทุ่งดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้านี้ ช่างงดงามมากเลยไม่ใช่หรือคะ?”

 

“ครับ สวยมากเลย…ผมก็มองดอกไม้พวกนี้อยู่ก่อนที่คุณฟลอเรนซ์จะมาถึงเหมือนกัน”

 

“อย่างนั้นหรือคะ…ก็นะ ดอกไม้เหมาะกับท่านลุกซ์ค่ะ เพราะท่านเหมาะกับสิ่งที่สวยงามนี่นา”

 

“คะ-ครับ…เหรอครับ?”

 

“ค่ะ”

 

“ข-ขอบคุณครับ…”

 

พอถูกชมว่าเหมาะกับของสวย ๆ งาม ๆ ผมก็รู้สึกเขินขึ้นมาเล็กน้อย คุณฟลอเรนซ์ยังคงยิ้มให้ผม แต่แล้วทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนไปเป็นเศร้าหมอง ก่อนจะพูดออกมาว่า

 

“…ขอถามหน่อยได้ไหมคะ ว่าฉันมีสิทธิ์จะอยู่เคียงข้างท่านลุกซ์หรือเปล่า”

 

……เอ๋?

 

“ค-คุณฟลอเรนซ์พูดอะไรแบบนั้นได้ยังไงกันครับ! ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่คุณจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างผม!”

 

ผมรีบปฏิเสธคำพูดของเธอด้วยน้ำเสียงหนักแน่น คุณฟลอเรนซ์พูดต่อด้วยเสียงแผ่วเบา

 

“อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ ท่านลุกซ์เหมาะกับสิ่งที่สวยงาม…แต่ฉันก็ไม่ใช่คนที่สวยงามถึงขนาดนั้น อีกทั้งยังไม่มีความสามารถพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้…คนอย่างฉันไม่มีความหมายอะไรเลย หากอยู่ข้างท่าน────”

 

“คุณฟลอเรนซ์ทั้งสวย ทั้งเก่งมากเลยนะครับ! และถึงต่อให้คุณจะไม่มีพลังอะไรเลยจริง ๆ ก็ไม่เห็นต้องใส่ใจเรื่องนั้นเลย!”

 

“แต่ฉัน…ยังไม่อาจทำตามอุดมคติของตัวเองได้ด้วยซ้ำ ฉันมันอ่อนแอค่ะ”

 

“คุณฟลอเรนซ์ไม่ได้อ่อนแอเลยครับ! แล้วถึงแม้จะเป็นอย่างที่ว่าก็ไม่เป็นไรนี่ครับ!”

 

“เพราะเหตุใดหรือคะ…?”

 

เมื่อคุณฟลอเรนซ์ถามเช่นนั้น ผมก็ตอบกลับไปอย่างชัดเจน

 

“────ก็เพราะว่าคุณเป็นคนใจดี แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันไงล่ะครับ”

 

“……!”

 

คุณฟลอเรนซ์เบิกตากว้าง จ้องมาที่ตาของผมตรง ๆ

 

สักพักเธอก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนออกมาและพูดว่า

 

“ท่านลุกซ์…ฉันมีความสุขจริง ๆ ค่ะ ที่ได้พบกับคนอย่างคุณ”

 

“ผมก็เหมือนกันครับ ดีใจที่ได้รู้จักคุณฟลอเรนซ์”

 

เมื่อเราสองคนต่างยิ้มให้กันอย่างสดใส คุณฟลอเรนซ์ก็พูดว่า

 

“ว่าแต่…ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดถึงเรื่องการหมั้นหมายไปแล้ว หากตอนนี้ท่านเรียกฉันว่า ‘เพื่อน’ นั่นหมายความว่าท่านปฏิเสธเรื่องหมั้นสินะคะ?”

 

“เอ๋ เอ๋!? ม-ไม่ใช่ครับ! ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น…”

 

“ถ้าอย่างนั้น…จะหมั้นกับฉันหรือไม่คะ?”

 

“อะ เอ่อ…คือว่า…”

 

ผมเริ่มตั้งตัวไม่ถูกว่าจะตอบยังไง คุณฟลอเรนซ์ก็แย้มยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า

 

“ฟุ……ขอโทษด้วยนะคะ ฉันแค่อยากเห็นสีหน้าเขินอายของท่านลุกซ์ ก็เลยแกล้งถามไปหน่อย”

 

“คะ-ครับ…!?”

 

“ฉันก็ได้ใช้เวลาที่แสนสนุกไปแล้ว เช่นนั้นขอตัวก่อนนะคะ…ขอให้ท่านลุกซ์มีวันหยุดที่ดี”

 

“…คุณฟลอเรนซ์ก็เช่นกันครับ ขอให้เป็นวันหยุดที่ดีนะครับ”

 

ผมพยายามกลั้นความเขินแล้วตอบกลับไปแบบนั้น ก่อนที่คุณฟลอเรนซ์จะยิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วเดินจากไปยังตัวเมือง

 

หลังจากนั้น ผมก็ยืนเขินอยู่ตรงนั้นสักพักเลย

 

แต่…ผมก็ยังรู้สึกว่า การได้ใช้เวลาอยู่กับคุณฟลอเรนซ์ มันช่างรู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกิน

 

◇ฝั่งไวโอเล็ต◇

 

──ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

 

ชิอาน่ากำลังพูดคุยกับไวโอเล็ตถึงความกังวลเกี่ยวกับการจับมือกับลุกซ์ หลังจากที่เพิ่งมีปากเสียงกันไปเมื่อครู่

 

“ก่อนอื่น ฉันควรจะจับมือแบบธรรมดาดีไหม? หรือควรใช้แบบสอดนิ้วกันแบบคู่รัก จะได้ทำให้เขารู้สึกว่าเราสนใจกันในฐานะเพศตรงข้าม!?”

 

“ถ้าแค่จับมือ ไม่ว่าจะจับแบบไหนก็ไม่น่าจะต่างกันนักหรอกค่ะ”

 

“ไม่ได้นะ! ฉันว่าเรื่องนี้มีผลต่างกันมากแน่ ๆ──”

 

ไวโอเล็ตมองชิอาน่าด้วยสายตาเอือม ๆ เพราะเมื่อเป็นเรื่องของลุกซ์ ชิอาน่าก็มักจะสูญเสียความเฉลียวฉลาดตามแบบฉบับของเธอไปหมด

 

แล้วไวโอเล็ตก็พูดขึ้นว่า

 

“ถึงเวลาแล้วกระมังคะที่คุณหนูจะกลับไป ท่านลุกซ์อาจกำลังเหงาเพราะคุณหนูไม่อยู่ก็ได้”

 

“……! ฉันจะปล่อยให้ลุกซ์คุงเหงาไม่ได้เด็ดขาด! ฉันจะรีบกลับไปหาเขาเดี๋ยวนี้ ส่วนเธอ…เฝ้าดูลุกซ์คุงต่อไปเพื่อความปลอดภัยล่ะ เข้าใจไหม?”

 

“…รับทราบแล้วค่ะ”

 

จากนั้น ไวโอเล็ตก็มองแผ่นหลังของชิอาน่าที่กำลังเดินกลับไปหาลุกซ์

 

──ถึงเวลาที่ฉันเอง…จะได้อยู่กับท่านลุกซ์บ้างแล้ว…

 

ไวโอเล็ตเริ่มวางแผนบางอย่างขึ้นมา เพื่อที่จะได้ใช้เวลาอยู่ตามลำพังกับท่านลุกซ์บ้างในเร็ว ๆ นี้