ตอนที่ 46 – อีกด้านหนึ่ง

 

「────ลุกซ์คุง สนุกกับชีวิตในโรงเรียนขุนนางอยู่หรือเปล่าคะ？」

 

ระหว่างที่กำลังพูดคุยกับท่านเฟลิซิอาน่าเพียงลำพัง จู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่องและถามขึ้นมาแบบนั้น

 

เรื่องที่ว่า ผมสนุกกับชีวิตในโรงเรียนขุนนางหรือไม่นั้น…แม้จะมีเรื่องไม่ลงรอยกันอยู่สองครั้งจนรู้สึกไม่มั่นใจอยู่บ้าง แต่──

 

「เนื้อหาของวิชาก็ล้วนเป็นสิ่งที่ผมอยากเรียนรู้อยู่แล้ว และช่วงพักก็ได้พูดคุยกับคุณฟลอเรนซ์ ผมรู้สึกสนุกมากเลยครับ!」

 

「งะ…งั้นเหรอ การได้พูดคุยกับคุณฟลอเรนซ์มันสนุกสินะ」

 

「ใช่ครับ! อ๊ะ แต่แน่นอนว่าการได้พูดคุยกับท่านเฟลิซิอาน่าแบบนี้ก็สนุกมากเช่นกันครับ！」

 

「……！」

 

เมื่อผมถ่ายทอดความรู้สึกตรง ๆ ออกไป ท่านเฟลิซิอาน่าก็หน้าแดงระเรื่อก่อนจะพูดขึ้นว่า

 

「ที่เธอพูดแบบนั้น ฉันก็ดีใจนะ…ฉันเองก็รู้สึกสนุกเวลาคุยกับลุกซ์คุงเหมือนกัน」

 

「ขะ…ขะ จริงเหรอครับ！」

 

「จ้ะ จริงสิ」

 

ผมที่ดีใจมากเมื่อได้ยินคำพูดจากท่านเฟลิซิอาน่า ก็โน้มตัวเข้าไปด้านหน้าแล้วพูดขึ้นว่า

 

「ขอบคุณมากครับ! ท่านเฟลิซิอาน่า！」

 

「มะ…ไม่ต้องถึงขนาดขอบคุณหรอก ฉันแค่พูดตามที่คิดเท่านั้นเอง」

 

「ถึงอย่างนั้น แต่พอได้ยินคำพูดแบบนั้นจากท่านเฟลิซิอาน่าผมก็ดีใจมากจริง ๆ ครับ！」

 

「……」

 

ท่านเฟลิซิอาน่าเพียงแค่นิ่งมองผมโดยที่หน้าแดงอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากนั้นเราก็ยังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานต่อไป

 

จากนั้นไม่นาน ท่านเฟลิซิอาน่าก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบลงว่า

 

「ขอโทษทีนะ ลุกซ์คุง ขอฉันออกไปข้างนอกสักครู่…ระหว่างนั้น ฝากอยู่กับไวโอเล็ตได้ไหม？」

 

「รับทราบครับ！」

 

เมื่อผมตอบรับ ท่านเฟลิซิอาน่าก็ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะออกจากห้องรับรองไป

 

ทิ้งไว้เพียงผมกับคุณไวโอเล็ตที่ยืนอยู่ด้านหลังโซฟาของท่านเฟลิซิอาน่า

 

ผมเองก็มีเรื่องที่อยากคุยกับคุณไวโอเล็ตอยู่พอดี──แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร คุณไวโอเล็ตก็เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน

 

「คุณร็อดเดล ขออนุญาตถามอะไรสักอย่างได้ไหมเจ้าคะ！」

 

「เอ๋? ครับ อะไรเหรอครับ？」

 

เมื่อผมตอบแบบนั้น คุณไวโอเล็ตก็เดินอ้อมมาทางด้านหลังโซฟาที่ผมนั่งอยู่แล้วถามว่า

 

「น้ำชาที่ข้าเสิร์ฟ กับที่คุณเชียน่าและคุณฟลอเรนซ์เป็นคนชงมา──ของใครอร่อยกว่ากันเจ้าคะ？」

 

…อ้อ พูดถึงแล้ว ท่านเฟลิซิอาน่าเคยบอกว่า คุณไวโอเล็ตเป็นคนที่แพ้ไม่ค่อยเป็นอยู่เหมือนกันนี่นะ

 

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ถ้าผมพูดเอาใจไปว่า “น้ำชาของคุณไวโอเล็ตอร่อยที่สุด” ทั้งที่จริง ๆ ไม่ได้คิดแบบนั้น ก็คงไม่ใช่สิ่งที่เธออยากได้ยินแน่──หรือผมคิดไปเองนะ

 

「ผมคิดว่าน้ำชาของคุณไวโอเล็ตอร่อยที่สุดครับ ถึงผมจะอยากเข้าข้างเชียน่าที่เป็นผู้ติดตามของผมอยู่บ้างก็เถอะ แต่ผมรู้สึกได้เลยว่าคุณไวโอเล็ตผ่านประสบการณ์ชงชามามากมายจากรสชาติของชาที่คุณชง」

 

ผมตอบไปตามความจริง เพราะน้ำชาของคุณไวโอเล็ตอร่อยที่สุดจริง ๆ

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น คุณไวโอเล็ตก็ตอบด้วยเสียงสดใสว่า

 

「ขอบคุณมากเจ้าค่ะ！」

 

สีหน้าของเธอตอนนี้ต่างจากตอนถามความเห็นเกี่ยวกับชาชัดเจนเลยทีเดียว คงจะเป็นอย่างที่ท่านเฟลิซิอาน่าว่าไว้ เธอเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ใครจริง ๆ

 

「คุณไวโอเล็ตเป็นคนที่ยิ่งคุยด้วย ก็ยิ่งเห็นมุมใหม่ ๆ มากขึ้นเลยครับ」

 

「…อย่างนั้นเหรอเจ้าคะ？」

 

「ครับ ตอนที่ผมเห็นคุณไวโอเล็ตครั้งแรก ผมรู้สึกว่าคุณเป็นคนสงบสุขุม ดูเป็นผู้ใหญ่ แต่พอได้พูดคุยกันจริง ๆ แล้วก็พบว่าคุณเป็นคนสดใส แล้ววันนี้ก็เห็นด้านที่ไม่ยอมแพ้อีก อยากจะเห็นอีกหลาย ๆ มุมของคุณไวโอเล็ตเลยครับ」

 

「อย่างนั้น…หรือเจ้าคะ」

 

คราวนี้คุณไวโอเล็ตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนเคย แต่ดูคล้ายว่าเธอจะแฝงความรู้สึกเศร้าไว้เล็กน้อย

 

「…คุณไวโอเล็ต？」

 

เมื่อผมเรียกชื่อด้วยความเป็นห่วง เธอก็รีบพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงทันทีว่า

 

「มะ…ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ！ว่าไปแล้ว ข้ายังมีอีกเรื่องที่อยากจะถามคุณร็อดเดล！」

 

「อีกเรื่อง…เหรอครับ？」

 

「เจ้าค่ะ！ข้าอยากทราบว่าคุณร็อดเดล ชอบเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงแบบไหนเจ้าคะ！」

 

เสื้อผ้าของผู้หญิง…ที่ชอบงั้นเหรอ？

 

「ผมไม่ได้คิดอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ เสื้อผ้าแบบไหนก็ไม่ค่อยติดใจอะไรเท่าไร แต่ถ้าเป็นชุดเดรสล่ะก็ ผมว่ามันสวยดีนะครับ」

 

「อย่างนั้นเอง…แต่ถึงอย่างนั้น เสื้อผ้าทั่วไปที่ใส่ในชีวิตประจำวันก็ต้องมีแบบที่คุณชอบอยู่บ้างแน่นอนเจ้าค่ะ！ถ้าคิดไม่ออก ก็ลองนึกภาพข้าใส่เสื้อผ้าอยู่ตรงหน้าก็ได้เจ้าค่ะ！มีแบบไหนที่อยากให้ข้าใส่ หรือแบบไหนที่ไม่อยากให้ใส่ไหมเจ้าคะ！」

 

เสื้อผ้าที่อยากให้คุณไวโอเล็ตใส่ หรือไม่อยากให้ใส่…

 

──ลองคิดดูสักหน่อยแล้วก็…

 

「คุณไวโอเล็ตเป็นคนที่สวยมากครับ เพราะงั้นไม่ว่าจะใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็คงดูดีทั้งนั้นแหละครับ」

 

ผมตอบกลับไปแบบนั้น แล้วคุณไวโอเล็ตก็พูดด้วยเสียงที่ฟังดูสงบนิ่ง แต่ก็เหมือนจะเศร้านิด ๆ ว่า

 

「ข้านั้น…ไม่ใช่คนที่สวยอะไรหรอกเจ้าค่ะ…คำแบบนั้นควรเก็บไว้ใช้กับผู้สูงศักดิ์อย่างท่านหญิงเจ้าค่ะ」

 

「ท่านเฟลิซิอาน่าก็เป็นคนที่สวยมากครับ แต่คุณไวโอเล็ตก็สวยไม่แพ้กัน──」

 

ตอนที่ผมกำลังพูดแบบนั้นอยู่ คุณไวโอเล็ตก็พูดแทรกด้วยเสียงต่ำลึก ที่ผมไม่เคยได้ยินจากเธอมาก่อนว่า

 

「คุณร็อดเดล…ข้านั้นไม่ใช่คนที่สวยอะไรหรอกเจ้าค่ะ เพราะว่า…นี่แหละคือตัวตนที่แท้จริงของข้า」

 

ทันใดนั้น──ในช่วงที่ผมกระพริบตา

 

คุณไวโอเล็ตก็คลุมฮู้ดสีดำไว้บนหัว จนมองไม่เห็นใบหน้าอีกต่อไป

 

แล้วเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงต่ำและสงบนิ่งว่า

 

「แม้แต่ในสภาพแบบนี้…คุณร็อดเดลก็ยังจะเรียกว่าข้าสวยอยู่อีกหรือเจ้าคะ？」