เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้ - ตอนที่ 76 เตรียมพร้อมที่จะ"ตื่น" ตอนที่ 3
- Home
- เป็นหัวกิลด์ของกิลด์ระดับสูงสุดในต่างโลก ผมผู้อ่อนแอที่สุด แต่ด้วยรักอันหนักหน่วงของสมาชิกในกิลด์ แม้อยากออกก็ออกไม่ได้
- ตอนที่ 76 เตรียมพร้อมที่จะ"ตื่น" ตอนที่ 3
ดาบของผมแทงทะลุร่างของอีฟรีต แน่นอนว่าผมไม่มีความตั้งใจที่จะดึงมันออกมา
แต่… หมัดของอีฟรีตที่เจาะร่างกายของผมจะไม่ถูกเอาออกง่ายๆเหมือนกัน
มันไม่สำคัญว่าอันไหนจะเหนือกว่าในตอนนี้
ตอนนี้เป็นโอกาสของผมที่จะโต้กลับ…
“การโต้กลับ…? คิฮ่า… คิฮ่าฮ่าฮ่า !!!!!! นั่นเป็นเพราะดาบถูกแทงเข้ามา! เจ้า! ร่างกายของเจ้าถูกแขนของข้าแทงทะลุอยู่นะ! เพราะแบบนั้นแหละ! ไม่มีทางที่เจ้าจะโต้กลับได้หรอก!!!”
อีฟรีตแยกเขี้ยวอันแหลมคมของเขาแล้วหัวเราะ
เขาเก่งมากในการเยาะเย้ยผู้คนด้วยรอยยิ้ม…
“……ฟู่”
แต่ผมก็ไม่รู้สึกรำคาญ
อาจเป็น เพราะเสียเลือดไปมากหรือบางทีอาจจะบ้าไปแล้ว… ตรงกันข้าม ผมพบว่าตัวเองกำลังหัวเราะ
“คิ คิฮ่าฮ่าฮ่า!! เลิกทำเป็นแข็งแกร่งซะเถอะ! เจ้าจวนจะตายแล้ว! สุดท้ายแล้ว เจ้าก็ยังอ่อนแอและไร้พลังอยู่ดี! คิฮ่าฮ่า!!”
“…ถึงจะพูดแบบนั้น แต่คุณโดนโจมตีใช่ไหมล่ะ?”
“คิฮ่า…งั้นเหรอ? แต่เป็นไปได้งั้นรึที่เจ้าจะโจมตีข้ากลับได้? ข้าแน่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้…ข้าจะฆ่าเจ้าซะตอนนี้เลย!”
นอกจากเสียงหัวเราะที่รุนแรงแล้ว ผมยังรู้สึกว่าแขนของอีฟรีตที่เจาะหน้าอกของผมขยับเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเขาจะดึงแขนของเขาออกจากร่างผมและโจมตีครั้งสุดท้าย
มันดูโหดร้ายมากเลยนะ…
“คิฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า….อะ?……อ๋า?
อีฟรีตยิ้มและพยายามดึงแขนออก แต่… แขนของเขาไม่หลุดออกมา
ผมไม่มีแรงที่จะหยุดแขนที่หนาและทนทานของอีฟรีตได้
…แต่ ร่างกายของผม แตกต่างออกไป
“…ฮ่าฮ่า ผมอ่อนแอที่สุดในกิลด์ แต่…อาวุธและเครื่องมือที่ผมสร้างนั้นแข็งแกร่งมากเลย รู้ไหม…?”
อ่า แต่สิ่งที่เปิดใช้งานอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เครื่องมือที่ผมสร้างขึ้น
แหวนบนนิ้วชี้ของผมส่องแสงจาง ๆ
แหวนวงนี้เป็นเครื่องมือวิเศษที่เทพธิดามอบให้ผม
เป็นเรื่องดีที่จะฟื้นตัวโดยอัตโนมัติเมื่อได้รับบาดเจ็บ…
การฟื้นฟูอัตโนมัติ….
“หืม… เจ้ากำลังจะบอกว่าถึงจะถูกแขนของข้าแทงแต่แผลก็กำลังหายดี…?”
แม้แต่อีฟรีตก็ดูประหลาดใจ
หลุมที่ถูกหมัดของอีฟรีตเปิดไว้…กำลังค่อยๆ ได้รับการเยียวยาจากผลการรักษาของแหวน และหลุมก็กำลังปิดลง
อย่างไรก็ตาม แขนของอีฟรีตยังคงแทงคาอยู่ ดังนั้นจึงเป็นเพียงส่วนเดียวที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้
ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่การฟื้นฟูอัตโนมัติของแหวนก็ยังทำงานไม่หยุด
ผมเดาว่ามันกำลังพยายามบังคับรักษา… มันจึงกระชับแขนของอีฟรีตแน่นขึ้น
นั่นเป็นสาเหตุที่อีฟรีตไม่สามารถดึงแขนได้
เป็นเพราะร่างกายของผมซึ่งฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
ผมคาดหวังไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าแขนของ อีฟรีตจะไม่สามารถหลุดออกมาได้หลังจากแทงและโดนผลกระทบจากการรักษาของแหวนเข้าไป
แทนที่จะเป็นการคาดการณ์ มันเป็นการพนันมากกว่า
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงตั้งใจทำให้ร่างกายของผมไร้การป้องกันและเล็งผลแบบนี้ไว้
“นั่นหมายความว่า… คุณและผมอยู่ในเงื่อนไขเดียวกัน…”
“……อ๋า?”
“…ไม่ว่าคุณจะถูกฟันหรือถูกตัดเป็นชิ้นๆ แค่ไหน…คุณก็จะฟื้นฟู…ร่างอมตะไงล่ะ…”
“เจ้า… เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ? เจ้าที่ควรจะเป็นแค่ตัวประกอบแท้ๆ ไอ้คนไร้ความสามารถ! ไอ้งี่เง่า !”
“แต่คุณก็กำลังจะแพ้ไอ้คนไร้ความสามารถคนนี้แล้ว…เอาล่ะ มาแข่งความอดทนกันดีกว่า…ฮ่า ใครจะตายก่อน คุณหรือผม?”
“ชิ..ไอ้เด็กเปรตตตต!!!”
อีฟรีตคงอารมณ์เสียสุดๆ เลย ตอนนี้
เขาคงรู้สึกว่าขายหน้ามากๆ
เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์มนตร์ในมือที่ว่างของผม
เขาก็คงสงสัยว่ามันจะใช้ลำแสงที่มีพลังทำลายล้างรุนแรงหรือเป็นเวทย์มนตร์ที่ทรงพลัง…
แต่มันไม่ใช่แบบนั้น…เพราะหากการเชื่อมต่อตรงจุดที่พลังเวทย์ถูกเปิดใช้งานถูกตัดขาด การโจมตีจะหยุดลงชั่วขณะหนึ่ง
ไม่ต้องสนใจว่าจะต้องลองใหม่หรือโดนขัดแค่ไหน
เพียงแค่ทำซ้ำไปเรื่อยๆ
“งั้นมาเริ่มกันเลย…หึหึ…”
จากนี้ไป ผมตั้งใจที่จะใช้พลังเวทย์มนตร์ที่เหลืออยู่ทั้งหมดของผม…ผมเปิดใช้งาน [การสร้าง]
◆◆
——ทางด้าน อลิชา & ยูมะรูมะ
“…พี่จ๋า ตัดสายไปแล้ว…”
ยูมะรูมะสัมผัสอุปกรณ์วิเศษต่างหู “เดนวะ” อย่างเศร้าใจ
“…”
ตรงกันข้ามกับยูมะรูมะ…อลิชาสังเกตเห็นบางอย่างจึงเอาริมฝีปากแตะที่นิ้วครุ่นคิด
“…”
จากนั้นเธอก็พูดอย่างใช้ความคิด
“…ฉันคิดว่ามาสเตอร์…อาจจะเสียสละตัวเองเพื่อต่อสู้”
“เอ๊ะ?”
“พูดอีกอย่างนึง… มีความเป็นไปได้ที่มาสเตอร์จะตาย…”
ถึงจะช้า แต่สิ่งอลิชาพูดก็ชัดเจน
————และ “เดนวะ” ยังคงเชื่อมโยงกับสมาชิกคนอื่นๆ