บทที่ 4 ตอนที่ 5.2

 

「เอาล่ะ ข้าวก็กินกันเสร็จแล้ว จากนี้ไปจะทำอะไรต่อ?」

 

    อาจารย์ปิดฝากล่องเบนโตะแล้วถามกับทุกคน

 

「อุมุ…..จะกลับบ้าน หรือว่าไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ งั้นสินะ ถ้าคิดถึงแค่ประสิทธิภาพแล้ว ทางที่ดีที่สุดก็คงเป็นการพักที่โรงแรมใกล้ๆ แต่…..」

「มันคงต้องใช้เวลามากกว่า 1 หรือ 2 วันที่จะพิชิตเขาวงกตแห่งนี้น่ะสิ…..」

 

    หากคำนึงถึงภาระทางจิตใจแล้ว ทางที่ดีที่สุดคงเป็นการกลับบ้านเพื่อพักผ่อนให้เพียงพอ ถึงแม้ว่าจะหมายถึงการเสียเวลาเพิ่มเล็กน้อยในการพิชิตเขาวงกตก็ตาม…..

    แล้ว ขณะที่บรรยากาศกำลังหันเหไปทางให้กลับบ้าน

 

「ไม่ไม่ไม่ พูดอะไรกันอยู่ส์ค่ะ! มันแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าต้องค้างที่โรงเรียนไปแบบนี้ต่างหากส์!」

 

    อันนาส่งเสียงขึ้นพร้อมหางม้าสีแดงที่ส่ายไปมา

 

「อุตส่าห์เป็นโอกาศหายากที่จะได้ค้างคืนที่โรงเรียนส์เชียวน่ะ!? แล้วจะให้กลับไปบ้านหรือพักที่โรงแรมซะอย่างนั้นเนี่ย…..เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ!」

「เอ…..บอกว่าจะค้างคืนที่โรงเรียนงั้นเหรอ? เพื่อ? กับพื้นฝุ่นเครอะแบบนี้เนี่ยนะ?」

 

    โอริเบะที่ถูกเลี้ยงมาอย่างลูกคุณหนูทำหน้ามุ่ย แต่อันนาก็ แน่นอน! ด้วยความหนักแน่น

 

「ของมันแน่อยู่แล้ว! ถ้าโรงเรียนเปิดเทอม มันก็จะไม่ค่อยมีโอกาศให้ค้างคืนที่โรงเรียนส์น่ะสิ!? ค่ายฝึกที่โรงเรียน! อ่าห์ ให้ความรู้สึกสมกับเป็นกิจกรรมชมรมส์จริงๆ!」

 

    โอริเบะอึ้งให้กับคำพูดอันร้อนแรงของอันนา ขณะเดียวกันอาจารย์ก็ยิ้มแห้งๆให้ แต่…..ผมก็ชอบอันนาที่เป็นแบบนั้น

    เมื่อมองไปรอบๆอีกครั้ง มันก็ให้ความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ของการอยู่โรงเรียนตอนกลางคืนอยู่

    กลางคืนที่ถูกส่องแสงจากหลอดไฟ ห้องเรียนที่ดูแตกต่างไปจากตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้การจัดวางของโต๊ะและกระดานดำจะยังอยู่ที่เดิม แต่มันก็ให้ความรู้สึกตื่นเต้นแบบแปลกๆ

    โถงทางเดินที่ปกติจะมีเสียงดังแต่ในตอนนี้กลับเงียบ ความมืดที่มีเพียงแสงจากไฟเครื่องส่งสัญญาณเตือนภัยฉุกเฉิน ทำให้สถานที่ราวกับเป็นบ้านผีสิงไปโดยธรรมชาติ

    แม้แต่เสียงเล็กๆน้อยๆของแมลงด้านนอก ในตอนนี้ก็กลายเป็น BGM ประกอบที่ดีที่สุดไปแล้ว

    โรงเรียนที่คุ้นเคย ในตอนนี้ดูน่าดึงดูดมากกว่าโรงแรมหรูหราที่ไหนๆ

    และมันแน่นอนว่า ณ ตอนนี้…..ถ้าหากพลาดช่วงเวลาที่ยังเป็นนักเรียนม.ปลายไป ต่อให้ต้องจ่ายเงินไปมากแค่ไหน ก็คงไม่สามารถค้างอยู่ที่นี่ได้อีก

    ยิ่งไปกว่านั้น ในตอนนี้ที่ชมรมดูดาวถูกยุบไปแล้ว มันคือสิทธิพิเศษที่ถูกมอบให้กับชมรมนักผจญภัยเท่านั้น

    รู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองจะโยนโอกาศดีๆเช่นนี้ทิ้งไปได้อย่างไม่แยแส

    จริงๆเลยน้า…..อันนา คาโน่ ช่างเป็นอัจฉริยะในการมองหาช่วงเวลาสำคัญๆ แบบนี้ที่ตามปกติมักจะถูกมองข้ามไปได้จริงๆ

 

「ผมเห็นด้วยนะ ทั้ง 2 คนล่ะ?」

「นั่นสิน้า อุตส่าห์อยู่โรงเรียนแล้วทั้งทีก็ค้างกันเถอะ」

「ให้ตายสิ อันนาเนี่ย…..แล้ว ค้างคืนที่โรงเรียนก็ได้อยู่หรอก แต่เรื่องอาบน้ำล่ะจะเอายังไง? ถ้าไม่ได้อาบน้ำนี้คงไม่ไหวนะคะ」

「อืม ลองหาโรงอาบน้ำสาธารณะหรืออะไรแบบนั้นดูละกัน」

「อะ รอแป๊บนะ」

 

    ขณะที่อันนากำลังลุกไปเอาสมาร์ทโฟนจากตู้ล็อคเกอร์ ก็ส่งเสียงหยุดเธอไว้

 

「อะไรเหรอคะ?」

 

    ขณะที่อันนาเอียงคอสงสัย ผมก็บอก

 

「ถ้าเรื่องอาบน้ำล่ะก็ ผมเตรียมให้ได้นะ」

 

    —-แต่ว่า ได้เฉพาะแค่ในเขาวงกตเท่านั้นนะ

 

 

『โอ้~!』

 

    ชั้นที่ 11 สมาชิกชมรมนักผจญภัยพากันส่งเสียงดีใจเมื่อได้เห็นคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นมาบนทุ่งหญ้าตอนกลางคืนที่สายลมกำลังพัดผ่านอย่างสดชื่น

 

「นึกไม่ถึงว่ารุ่นพี่จะมีการ์ดประเภทต่างมิติด้วย…..ของรางวัลจากงานแข่งส์เหรอคะ?」

「อา」

「ฟุมุ แต่ไม่ใช่ว่าบอกว่าที่แลกเปลี่ยนมาเป็นมาโยยกะหรอกเหรอคะ?」

 

    โอริเบะที่ได้ยินมาก่อนหน้าเรื่องที่ผมแลกเปลี่ยนจึงเอียงคอสงสัย

    จริงอยู่ว่ามาโยยกะตามปกติจะมีรูปลักษณ์เป็นบ้านทรงญี่ปุ่นดั้งเดิม

    ทว่าที่อยู่ตรงหน้านี้ ไม่ว่าจะมองยังไงก็เป็นเป็นบ้าน 3 ชั้นสไตล์ตะวันตกคลาสสิคโมเดิร์น

    ไปแลกเป็นคฤหาสน์วินเชสเตอร์*แทนที่จะเป็นมาโยยกะงั้นเหรอ? โอริเบะเอียงคอแล้วผมก็หัวเราะเบาๆ

 

「น่า เรื่องนั้นเข้าไปข้างในก็จะรู้เองแหละ」

 

    พูดจบผมก็เดินไปทางคฤหาสน์

    พอผมมาถึงหน้าประตู ประตูบานคู่ที่ดูหนักก็เปิดออก

    เมื่อพวกผมเข้าไป ก็มีเมดออกมากล่าวต้อนรับ

 

「ยินดีต้อนรับกลับค่ะ นายท่าน ทางด้านสหายก็ขอต้อนรับ ยินดีต้อนรับค่ะ」

 

    ที่กำลังโค้งคำนับด้วยความเคารพก็คือหญิงสาวสวยที่มีอายุพอประมาณ

    รูปลักษณ์ดูเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ดูสมบูรณ์แบบราวกับเป็นภูติ

    ผมสีดำที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงตรงส่วนปลายถูกมัดไว้เป็นมวย ท่วงท่าของเธอที่สวมชุดสาวใช้ญี่ปุ่นดั้งเดิมชวนให้นึกถึงชุดเมดเมื่อสมัยยุคไทโช ดูไร้ที่ติ

    เมื่อโอริเบะเห็นเข้า ก็พยักหน้าเข้าใจ

   

「นี่มัน…..งั้นเหรอ แรงค์อัพจากซิลกี้งั้นสินะคะ」

「ถูกต้อง」

 

    ตัวตนที่แท้จริงของเมดนี้ก็คือ อดีตการ์ดซิลกี้เมดมาสเตอร์ ซึ่งได้แรงค์อัพมาเป็นมาโยยกะ

    แต่ไหนแต่ไรแล้วมาโยยกะก็ไม่มีรูปลักษณ์ทางกายภาพ

    ไม่สามารถมองเห็น แต่สามารถรับรู้ได้ถึงการมีตัวตนอยู่…..นั่นล่ะคือธรรมชาติของสิ่งแปลกประหลาดที่ถูกเรียกว่ามาโยยกะ

    ด้วยเหตุนี้ แกนกลางจึงโปร่งใสและไร้สี

    ที่ปรากฏตัวออกมาได้เช่นนี้ จะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อแรงค์อัพมาจากการ์ดอื่นแล้วนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

    สาเหตุที่ว่าทำไมมาโยยกะ ซึ่งตามปกติจะเป็นบ้านสไตล์ญี่ปุ่นกลายเป็นคฤหาสน์สไตล์ตะวันตก ส่วนใหญ่แล้วก็เพราะได้รับอิทธิพลมาจากร่างก่อนวิวัฒนาการของซิลกี้

    อย่างไรก็ดี ในตอนที่เธอแรงค์อัพได้ตั้งชื่อให้ไปว่า ออดรีย์

    ที่มาก็จากหนัง『My Fair Lady』ที่ซึ่งออดรีย์ เฮปเบิร์น รับบทเล่นเป็นเอลิซ่า

    มีความรู้สึกว่าออดรีย์ยังสร้างความสัมพันธ์ได้ไม่มากพอสำหรับผมที่จะให้เธอยอมรับการตั้งชื่อให้ แต่พอถามถึงความต้องการของเธอ เธอกลับยอมรับง่ายๆอย่างน่าประลาดใจ

    ส่วนสาเหตุนั้น ก็คงไม่ต้องให้บอกว่าไม่ใช่เพราะผม แต่เพราะเอลิซ่าที่เป็นเสมือนกับลูกศิษย์ของเธอ

    เพราะแบบนั้น ผมจึงตั้งชื่อโดยที่ให้มีความเกี่ยวข้องกับเอลิซ่าไป

 

    สเตตัสมีดังต่อไปนี้

 

【เผ่า】มาโยยกะ (ออดรีย์)

【พลังต่อสู้】420 (120 UP)

【ทักษะติดตัว】

    – แม้จะอยู่ในบ้านของศัตรูก็ต้องทำน้ำลายสอ* : สามารถสร้างพื้นที่เอกลักษณ์รูปทรงบ้านซึ่งถูกเรียกว่ามาโยยกะออกมาได้, ปฏิเสธแขกที่ไม่ได้รับเชิญ มอบการพักผ่อนและโชคลาภให้แก่ผู้ได้รับการต้อนรับ, ไม่มีผลต่อศัตรูที่มีสกิลต่างมิติอื่นๆ, มอบอาหารที่ให้โชคและฟื้นฟูอย่างต่อเนื่องแก่พรรคพวกที่อยู่ภายใน, ผลคงอยู่เป็นเวลา 24 ชม. แต่หากออกไปภายนอกผลจะลดลง

    – ภูติประจำบ้านระดับสูง : แทนที่จะเป็นภูติประจำบ้าน ควรจะบอกว่าคือร่างอวตารของบ้านหรือเทพพิทักษ์บ้านเสียมากกว่า, ประกอบด้วย เมด, เวทมนตร์งานบ้านระดับสูง, ช่องเก็บของขั้นสูง

    (ช่องเก็บของขั้นสูง : มีพื้นที่สำหรับจัดเก็บสิ่งของภายในตัวเอง แบบขั้นสูงมีขนาดประมาณโรงยิม, ข้อควรระวัง สิ่งที่ถูกเก็บเอาไว้จะถูกดีดออกมาเมื่อกลับคืนสู่การ์ดหรือออกจากเขาวงกต)

    – ซ่อนแอบ

 

【ทักษะเรียนรู้】

    – เมดมาสเตอร์

    – เชื่อฟัง

    – เตรียมใจติเตียน

    – เวทมนตร์สนับสนุนขั้นกลาง

    – เวทมนตร์ฟื้นฟูขั้นกลาง

 

 

    อาจจะเพราะไม่ได้ใช้งานมากจึงไม่มีสกิลติดตัวถูกโอนย้ายมาเลย แต่สกิลเรียนรู้หลักๆสามารถโอนย้ายมาได้อย่างไม่มีปัญหา

    เนื่องจากว่าตัวมาโยยกะเป็นการ์ดที่เชี่ยวชาญด้านการบัพ จึงได้กลายเป็นหน่วยฟื้นฟูและสนับสนุนแบบเต็มตัว

    ตัวสกิลต่างมิติ『แม้จะอยู่ในบ้านของศัตรูก็ต้องทำน้ำลายสอ』ก็ด้วย ไม่ได้เป็นประเภทที่เจาะจงดีบัพใส่ศัตรู เพราะงั้นการใช้งานหลักจึงเป็นการฟิ้นฟูหลังการต่อสู้

 

「ออดรีย์ อยากจะอาบน้ำซักหน่อยเพราะงั้นช่วยนำทางให้ที」

「เข้าใจแล้วค่ะ เชิญทางนี้」

 

    ตามเธอไปบนโถงทางเดินที่ถูกปูไว้ด้วยพรมแดงและส่องสว่างด้วยเทียน

    โถงทางเดินไร้ที่สิ้นสุด เห็นได้ชัดว่ามันทอดยาวและกว้างขวางกว่าที่เห็นได้จากภายนอก นั่นเพราะบ้านนี้ก็เปรียบเป็นโลกอีกใบหนึ่ง

    แล้วในที่สุดก็ลงบันไดไปสู่ชั้นใต้ดินและมาถึงยังห้องอาบน้ำ ที่ซึ่งออดรีย์ได้เริ่มอธิบายเกี่ยวกับห้องอาบน้ำ

 

「ห้องอาบน้ำของทางเราประกอบด้วย ห้องอาบน้ำใหญ่ 1 ห้อง และห้องอาบน้ำส่วนตัว 3 ห้องค่ะ ห้องอาบน้ำส่วนตัวจะมีบ่อน้ำร้อนหิมะ มีสรรพคุณในการผ่อนคลายความเมื่อยล้าและความเครียด, บ่อน้ำร้อนดวงเดือน มีสรรพคุณในการบรรเทาอาการปวดไหล่ ปวดหลัง ปวดกล้ามเนื้อ, และบ่อน้ำร้อนบุปผา มีสรรพคุณในการบรรเทาอาการหวัดและท้องผูก ปรับปรุงสภาพผิว ซึ่งทั้งนี้สามารถสัมผัสประสบการณ์สรรพคุณทั้งหมดได้ในห้องอาบน้ำใหญ่ แต่ถ้าหากต้องการผลลัพธ์ที่ดีกว่า ขอแนะนำเป็นห้องอาบน้ำส่วนตัวมากกว่าห้องอาบน้ำใหญ่ค่ะ」

『โฮ่~…..』

 

    พอได้ฟังคำอธิบายของออดรีย์แล้ว ทุกคนก็พากันร้องอุทานและมีสีหน้าตื่นตาตื่นใจ

    มาโยยกะนั้นสามารถปรับแต่งโครงสร้างภายในได้อย่างอิสระในระดับหนึ่ง ตราบเท่าที่พื้นที่สามารถอำนวยได้

    เพราะแบบนั้น จึงทำการลดจำนวนห้องพัก ซึ่งในปัจจุบันไม่ได้ใช้งานมาก แล้วเพิ่มห้องอาบน้ำ 3 ห้องจากเดิมที่มีเพียงห้องอาบน้ำใหญ่ ยิ่งกว่านั้นยังได้พยายามกระจายและเน้นสรรพคุณแล้วสร้างเป็น บ่อน้ำร้อนหิมะ, บ่อน้ำร้อนดวงเดือน, บ่อน้ำร้อนบุปผา

 

「ห้องอาบน้ำ 4 ห้อง…..ทุ่มเทให้กับการอาบน้ำเยอะน่าดูเลยส์นะคะ รุ่นพี่」

「ก็นะ…..มาโยยกะมีไว้เพื่อใช้งานภายในเขาวงกต ก็เลยพยายามเน้นความสะดวกสบายเป็นหลักน่ะ」

 

    ได้มาโยยกะมาไว้ในมือก็เพื่อเตรียมการสำหรับการพิชิตเขาวงกตแรงค์ C ขึ้นไปที่ใช้เวลานาน

    เนื่องจากสิ่งที่จำเป็นต้องระมัดระวังที่สุดในตอนที่กำลังพิชิตเขาวงกตเป็นเวลานานๆ นั่นก็คือความผิดพลาดที่เกิดมาจากความเหนื่อยล้าทางจิตใจ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะให้ความสำคัญกับเรื่องการผ่อนคลายทางจิตใจ

    ท่ามกลางของรางวัลที่สามารถแลกได้นั้นมีคฤหาสน์วินเชสเตอร์แรงค์ D ที่สามารถโจมตีศัตรูได้ด้วย แต่สาเหตุที่เลือกมาโยยกะก็เพราะเชี่ยวชาญด้านการฟื้นฟูและสนับสนุน

 

「ยังไงก็ดี กู๊ตจ๊อบค่ะ! สามารถเพลิดเพลินไปกับน้ำพุร้อนในเขาวงกตได้มากเท่าที่ต้องการเนี่ย เป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ที่น่ายินดีค่ะ!」

「หิมะ ดวงเดือน บุฟผา…..ตัดสินใจจะไปอันไหนไม่ถูกเลย」

「เพราะว่ามีทั้งผู้ชายผู้หญิงอยู่กัน งั้นมาตัดสินใจกันก่อนว่าใครจะใช้ห้องอาบน้ำไหนเถอะ」

「เห็นด้วยส์ค่ะ งั้นเจ้าของบ้านอย่างรุ่นพี่ได้โปรดเลือกก่อนเลย」

「อืม ขอบใจนะ…..นั่นสิน้า วันนี้รู้สึกเหนื่อยๆ เอาบ่อน้ำร้อนหิมะล่ะกัน」

「งั้นชั้นเป็นบ่อน้ำร้อนดวงเดือน พักนี้ไหล่ชักจะตึงๆแล้วด้วย」

 

    อันนาพูดพร้อมกับหมุนไหล่…..มันก็จริงที่น่าจะปวดไหล่แหละนะ

 

「ดึงดูดความสนใจที่หน้าอกใหญ่แบบฉับพลันเนี่ย…..ชั้นอันไหนก็ได้แหละ รุ่นพี่คันนาซูกิเอายังไงคะ?」

「อืม นั่นสิน้า อุตส่าห์มาที่นี่แล้วทั้งทีก็คงต้องใช้ห้องอาบน้ำใหญ่ไปเลย ไม่ใช่บ่อยๆหรอกนะที่จะได้ใช้ห้องอาบน้ำใหญ่ๆแบบนี้คนเดียว」

「เข้าใจแล้วค่ะ งั้นชั้นเอาเป็นบ่อน้ำร้อนบุปผา」

 

    เมื่อแต่ละคนต่างตัดสินใจที่จะไปห้องอาบน้ำไหนกันได้อย่างราบรื่นแล้ว อันนาก็หันมาทางนี้

 

「อะ จะว่าไปแล้วพวกแชมพูอะไรพวกนี้มีรึเปล่าคะ? ถ้าไม่มีล่ะก็จะได้ไปซื้อที่ดันเจี้ยนมาร์ทมา」

「อา ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็มีเซ็ทเดินทางอยู่ เป็นอะไรที่หยิบมาจากดันเจี้ยนมาร์ทน่ะ แต่ถ้ามีของที่อยากใช้เป็นพิเศษล่ะก็ คราวหน้าก็เอามาเองก็แล้วกัน」

「อย่าแอบดูกันนะคะ~?」

 

    พอรับเอาแชมพูเซ็ทเดินทางถุงเล็กๆไป อันนาก็พูดหยอกมา

    แล้วผมก็『ไม่ดูหรอกน่า』หัวเราะและตอบกลับไป จากนั้นก็เข้าห้องเปลี่ยนชุดบ้าง แล้วจู่ๆก็เกิดความคิด

 

    …..ตอนนี้ พวกสาวๆกำลังเปลือยกายอยู่ที่ห้องข้างๆ

 

    เพียงแค่คิดก็ทำเอาหัวใจเต้นตึกตัก

    แล้วยังสาวๆของพวกเรายังมีเลเวลค่อนข้างสูงอีก…..

    ก็นะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะแอบดูซักหน่อย

    มันก็จริงอยู่ว่าอยากจะแอบดู แต่คงต้องพลาดแน่ๆ แล้วไหนจะความเสี่ยงที่ถูกจับได้อีก—-!

    ในตอนนั้นเอง ประกายแสงแห่งความชั่วร้ายก็แล่นผ่านภายในตัวของผม

 

    —-ถ้าหากว่า ลิงค์กับออดรีย์ก็สามารถแอบดูได้โดยไม่ถูกเจอตัวรึเปล่า…..?

 

    ไม่ไม่ไม่ หยุดเลย อย่าไปคิดมัน ต่อให้จะไม่ถูกจับได้ก็ไม่มีทางจะทำอะไรแบบนั้นหรอก

    จิตสำนึกภายในตัวผมติดเบรคเอาไว้ แต่…..

 

    —-ไม่เป็นไรหรอก ตราบเท่าที่ไม่ถูกจับได้ก็ไม่มีปัญหา ไม่รู้เหรอ? อาชญากรรมน่ะถ้าไม่ถูกจับได้ก้ไม่ถือว่าเป็นอาชญากรรมหรอกรู้ไหม?

 

    เจ้าปีศาจทำการกระซิบล่อลวงอย่างต่อเนื่อง

    ม-มันก็จริงถ้าไม่ถูกจับได้…..ไม่! ถ้าคิดดูดีๆแล้วพวกอันนาเองก็เป็นนักผจญภัย ไม่มีทางที่จะไม่รู้ถึงการใช้ลิงค์ในทางที่ผิดหรอก ยิ่งไปกว่านั้น พวกนั้นเชื่อใจผม จะไปทรยศไม่ได้หรอก!

 

    —-นาย ยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า? ต่อให้ที่รออยู่หลังจากนั้นคือนรกก็ตาม ผู้ชายมันก็ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อเรือนร่างของผู้หญิงสิ! ไปซะ! แอบดูเลย! จงได้รับแล้วก็สูญเสียทุกอย่างไป!

 

    อ-โอ้วววววว! หุบปากซะะะะะ! …..เดี๋-!

 

「ทำอะไรอยู่เนี่ย เร็นกะ!」

 

    ผมตบมุขใส่เร็นกะที่ทำตัวเป็นปีศาจมาล่อลวงผมมาได้ซักพัก

 

「ชิ! ได้สติกลับมาแล้วเรอะ」

 

    เร็นกะเบ้ปากด้วยความเบื่อหน่าย

 

「นี่หล่อน ต้องการอะไรเนี่ย…..ถึงกับใช้ลิงค์เพื่อทำเป็นเหมือนความคิดของตัวผมเองเชียว」

 

    นี่เกือบจะหลงไปกับการล่อลวงแล้ว

 

「ก็ไม่อะไร แค่คิดว่าถ้าไปแอบดูจริงๆเข้า จะได้มีของไว้ใช้ข่มขู่กับนายซักพักก็เท่านั้นเอง」

「ไม่ตลกเลยนะ」

 

    อีกอย่าง จะข่มขู่ผมไปเพื่ออะไร ทุกวันนี้ก็ยอมทำตามคำขอทั้งขนมแล้วก็เกมอยู่แล้ว…..

    พอนึกไปถึงคำขอที่ไม่สมเหตุสมผลของเร็นกะที่อาจจะขอมาตอนที่กำความได้เปรียบของผมเอาไว้ ก็ทำเอาขนลุกตั้งชันทีเดียว

 

    …..หลังจากนั้น เมื่อออกจากห้องอาบน้ำ เอลฟ์ของอันนา(ทาเนีย) ก็มาตรวจสอบผมด้วยสกิลจับเท็จที่เธอมีอยู่อย่างลับๆ แล้วผมก็โล่งใจสุดๆที่ไม่ได้ยอมต่อการล่อลวงของปีศาจไป

 

 

 

「จริงด้วย รุ่นพี่ ไหนๆก็อยู่ที่นี่แล้ว อยากจะให้ช่วยอะไรบางอย่างหน่อยค่ะ แต่…..」

 

    เมื่อจัดเตียงกันเสร็จแล้วกำลังจะเข้านอน โอริเบะก็พูดขึ้นมา

 

「อะไรเหรอ?」

「รุ่นพี่รู้รึเปล่าค่ะ ว่าที่หอดูดาวแห่งนี้ เคยมีการฆ่าตัวตายเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน?」

「เอ๋…..อะไรล่ะนั่น ไม่รู้เรื่องเลย」

 

    ที่ตอบกลับไปไม่ใช่ผมแต่เป็นอันนาที่ใบหน้าเริ่มซีด

 

「อาเร๊ะ? เรื่องนั้นนึกว่าเสียชีวิตที่ห้องน้ำซะอีก?」

 

    แล้วอาจารย์ก็เอียงคอตอบสนอง ซึ่งผมก็ประหลาดใจที่รู้เรื่องถึงขนาดนั้นเมื่อคิดจากที่ว่าอาจารย์เพิ่งจะย้ายโรงเรียนมาไม่นาน

    คงจะรู้เรื่องมาจากผู้หญิงที่ชอบเรื่องซุบซิบแน่ๆ

 

「อา…..ก็นะ เคยได้เรื่องเรื่องแบบนั้นมาอยู่บ้างแหละ」

「ร-รุ่นพี่ก็เป็นไปด้วย…..ได้โปรดหยุดเถอะค่ะ」

 

    อันนาค่อยๆหน้าซีดมากขึ้นเรื่อยๆขณะที่พูด

 

「ฟุมุ….อันนาไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ งั้นจะเล่าให้ฟังเอง」

「เอ๋ ไม่ล่ะ ไม่ได้อยากจะรู้เลย…..」

 

    ด้วยการเมินอันนาที่ส่ายหน้า-ฟุ่บฟุ่บ-อยู่ โอริเบะก็เริ่มทำการเล่า

    ก็นะ เรื่องราวของมันก็เป็นอะไรที่ธรรมดาๆ

    สมาชิกชมรมดาราศาสตร์ล้วนเต็มไปด้วยสมาชิกผี แล้วหอดูดาวก็กลายเป็นที่รวมตัวของพวกเด็กนักเลง นักเรียนหญิงที่น่าสงสารตกเป็นเป้าหมายของพวกนั้น และในหอดูดาวที่เหล่าอาจารย์ไม่มาถึง การกลั่นแกล้งที่ร้ายแรงได้เกิดขึ้น…..

 

「…..อ้างอิงจากนักเรียนที่มีพี่ชายหรือพี่สาวที่จบไปแล้ว ดูเหมือนว่าการกลั่นแกล้งจะรุนแรงมาก เมื่อไม่สามารถทนการกลั่นแกล้งได้ไหว เธอจึงทำการจบชีวิตตัวเองลง อันที่จริง มีเรื่องราวถึงขนาดว่าการกลั่นแกล้งทวีความรุนแรงมากขึ้น จนถึงขั้นที่ทำให้เหยื่อเสียชีวิตแล้วไปทำให้ดูเหมือนกับว่าฆ่าตัวตายค่ะ」

 

    โอริเบะพูดราวกับว่ามันเป็นเหตุการณ์จริง แต่ว่ากันตามตรง ผมยังกังขาถึงข้อเท็จจริงในเรื่องนี้อยู่

    ดูเหมือนจะจริงอยู่ว่าชมรมดาราศาสตร์จะเต็มไปด้วยเด็กนักเลง และไม่กี่ปีก่อนก็มีนักเรียนหญิงถูกกลั่นแกล้งที่นั่น แต่พอได้ไปลองค้นหาแบบผ่านๆดู ก็ไม่เจอพาดหัวข่าวอะไรเลยว่ามีใครฆ่าตัวตายที่โรงเรียน

    ต่อให้เป็นนักเรียนฆ่าตัวตายในโรงเรียน มันก็ต้องกลายเป็นข่าวใหญ่พอตัวระดับประเทศแน่ และเรื่องจำพวกนี้ก็จะถูกเอามาพูดคุยกันต่ออีกหลายปี

    บางทีแล้วมันน่าจะเป็นนักเรียนในช่วงเวลานั้นแต่งเรื่องผีขึ้นมาสนุกๆ โดยเชื่อมต่อเข้ากับการยุบชมรมดาราศาสตร์ รวมเข้ากับการหายตัวไปของนีกเรียนหญิงที่ถูกกลั่นแกล้ง ซึ่งอาจจะเพราะว่าลาออกหรือทำการย้ายโรงเรียนไป…..ก็เป็นสิ่งที่ผมคิด

 

「แล้ว ที่เรื่องที่อยากให้ช่วยคืออะไรเหรอ?」

 

    ผมถามโอริเบะขณะที่มองดูอันนาที่กำลังตัวสั่นราวกับเป็นสัตว์ตัวเล็กๆ

 

「อุมุ ดูเหมือนว่าวิญญาณของนักเรียนหญิงจะปรากฏตัวขึ้นในหอดูดาวที่เธอได้ทำการฆ่าตัวตาย และก็ภายในห้องน้ำที่การกลั่นแกล้งเกิดขึ้นเป็นประจำ ดังนั้นก็เลยอยากจะให้รุ่นพี่ใช้ความสามารถทางจิตเพื่อยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ค่ะ」

「เอ๋ มาโร่มองเห็นพวกวิญญาณได้งั้นเหรอ?」

 

    อาจารย์มองมาทางนี้ด้วยความตกใจ ซึ่งผมก็รีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

 

「ไม่ไม่ไม่ ไม่ได้มีพลังจิตหรืออะไรซักหน่อย」

「แต่ว่าในตอนที่สืบคดีผู้ใช้หมาล่าเนื้อ ก็สามารถมองเห็นวิญญาณได้อย่างชัดแจ๋วเลยนี่ค่ะ」

「เห~! เป็นงั้นหรอกเหรอ…..」

「ไม่ล่ะ นั่นมันเกิดขึ้นแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว…..」

 

    ความสามารถของผมในการมองเห็นความนึกคิดที่หลงเหลืออยู่ที่เกิดตอนการสืบสวน ได้หายไปในตอนที่ชุบชีวิตเร็นกะแล้ว

    บางที อาจจะเป็นการแทรกแทรงบางอย่างจากเร็นกะที่อยู่ในสภาพโซลการ์ด

    ก็นะ ผมเองก็ไม่ได้อยากจะมองเห็นอะไรพวกนั้นซักเท่าไหร่ ที่หายไปได้ก็ดีแล้วล่ะ…..

 

「ที่หมายถึงก็คือ ตลอดเวลาที่ผมอยู่โรงเรียนนี้มา ก็ไม่เคยเห็นอะไรพวกนั้นเลย…..」

「ไม่ใช่ว่ากลางวันกับกลางคืนมีความแตกต่างกันเหรอคะ?」

「ตอนที่ออกมาจากเขาวงกตก็เป็นกลางคืนแล้วใช่ไหมล่ะ?」

 

    พอผมพูดบอกไป โอริเบะก็ทำหน้าผิดหวังแต่ก็ดูจะเข้าใจอยู่

 

「อุมุ…..มันก็ นั่นสินะ…..」

「ข-ข่าวลือก็เป็นแค่ข่าวลือส์ใช่ไหมล่ะ?」

 

    ในทางกลับกัน สีหน้าของอันนาก็สดใสขึ้น

 

「ก็นะ ผมเองก็ค้นคว้ามาอยู่บ้างนิดหน่อย เรื่องการกลั่นแกล้งกันน่ะเป็นเรื่องจริง แต่ไม่เจอข่าวเรื่องที่มีการฆ่าตัวตายเลย」

「อะไรกัน…..ได้ค้นคว้ามาแล้วเรียบร้อยนี่เอง ก็ว่าอยู่ทำไมถึงไม่ค่อยจะสนใจเลย」

 

    พอโอริเบะหมดความสนใจต่อเรื่องผี ก็กลับเข้าไปในเต็นท์ด้วยหน้าตาดูเบื่อหน่าย

    …..อย่างไรก็ดี สาเหตุที่ต้องมาลำบากตั้งเต็นท์กันภายในห้องเรียนก็เพราะพื้นมันฝุ่นเครอะมาก

    อันนามีเถียงอยู่ว่าเต็นท์มันไร้เสน่ห์ ทว่าห้องเรียนได้สะสมฝุ่นมากเกินกว่าที่คาด เนื่องจากนักเรียนหยุดทำความสะอาดไปช่วงวันหยุดหน้าร้อน มันจึงไม่อยู่ในสภาพที่จะสามารถนอนหลับโดยใช้ถุงนอนได้

    ตรงจุดนั้น เต็นท์นักผจญภัยของพวกเราประกอบไปด้วยเครื่องปรับอากาศ และอุปกรณ์เวทสังเคราะห์สำหรับทำความสะอาดแบบอัตโนมัติ ซึ่งมันทำให้สะดวกสบายกว่าการไปพักในที่พักราคาถูกๆเสียอีก

    ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นด้วยกับอันนาว่ามันขาดเสน่ห์ แต่ด้วยภารกิจที่จะมาในวันถัดไปจึงทำให้ไม่สามารถให้ความสำคัญกับเรื่องเสน่ห์ได้

 

「ถ้างั้น พรุ่งนี้ต้องตื่นกันแต่เช้า…..งั้นเข้านอนกันเลยเถอะ」

「ราตรีสวัสดิ์~」

「เจอกันพรุ่งนี้」

 

    แสงไฟในห้องเรียนถูกปิดลง แล้วพวกเราก็เข้านอนกันภายในเต็นท์

 

「…..พี่ รุ่นพี่」

「หืม…..?」

 

    ผมถูกใครบางคนเขย่า ทำให้ลืมตาตื่นขึ้น

    เมื่อได้ลืมตาที่กำลังง่วง ก็เจอกับใบหน้าของอันนาท่ามกลางความมืด

 

「อะไรกัน…..? เช้าแล้วเหรอ…..? ยังมืดอยู่เลยนี่นา」

「ข-ขอโทษค่ะ…..คือว่า ช่วยไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยจะได้รึเปล่าคะ?」

「หา?」

 

    พูดอะไรเนี่ยยัยนี่

    ต่อสายตาชวนสงสัยของผม อันนาก็หน้าแดงซึ่งสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนแม้จะอยู่ในความมืด

 

「นี่เธอ กับเรื่องอะไรแบบนี้แทนที่จะเป็นเด็กผู้ชายควรจะไปขอซาโยะมากกว่านะ…..」

「เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ แต่…..! กับซาโยะแล้วอาจจะทำให้กลัวมากกว่าไม่ใช่เหรอส์ค่ะ」

「อา…..」

 

    เข้าใจได้ มันก็จริง โอริเบะดูแล้วเป็นคนที่น่าจะทำอะไรแบบนั้นอยู่ด้วย

 

「แล้วอาจารย์ล่ะ? ดูน่าจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าผมอีก」

「เรื่องนั้นก็เห็นด้วยอยู่หรอกแต่….. ในเวลาแบบนี้ พลังจิตสื่อวิญญาณน่าจะพึ่งพาได้มากกว่า ค่ะ」

「ก็บอกแล้วไงว่าพลังจิตสื่อวิญญาณมัน…..อา เอาเถอะ ก็ได้ จะไปด้วยก็แล้วกัน」

 

    ผมเหนื่อยที่จะอธิบาย ทำการลุกขึ้น

    อันนาก็-โฮ่-ทำหน้าโล่งอก

 

「ขอโทษค่ะ แล้วก็ขอบคุณ」

「อืม~」

 

    ตอบไปแบบพอเป็นพิธี แล้วเราทั้งคู่ก็มุ่งไปห้องน้ำ

    …..แต่

 

『หยุดก่อน มาโร่』

 

    ขณะที่กำลังจะเข้าห้องน้ำ จู่ๆเร็นกะก็ห้ามเอาไว้

    ผมหยุดขาไปโดยไม่ทันคิด

 

「ป-เป็นอะไรไปเหรอค่ะ รุ่นพี่?」

 

    ผมที่จู่ๆก็หยุดเดินไป อันนาจึงหันหน้ามาพร้อมสีหน้าเป็นห่วง

 

「ไม่หรอก รอแป๊ปนะ」

 

    พอพูดไปแล้ว ก็ทำการถามเร็นกะ

 

『มีอะไรรึ?』

『อย่าได้เข้าไปในห้องน้ำนั่นเชียว』

『…..ทำไมกันล่ะ?』

『แค่อย่าก็พอ』

 

    เร็นกะดูแข็งกร้าวมากกว่าปกติ ทำเอาผม-อึก-กลืนน้ำลายลงอย่างแรง

    อ-โอ่ยโอ่ย มันอะไรกัน…..ถ้าพูดซะอย่างนั้นก็ทำเอาผมรู้สึกกลัวไปด้วยแล้วเนี่ย

    แล้วผมก็ตัดสินใจเชื่อฟังคำแนะนำของเร็นกะอย่างว่าง่าย

 

「…..อย่าใช้ห้องน้ำนี่จะดีกว่านะ」

「เอ๋ ท-ท-ท-…..ทำไมเหรอคะ?」

 

    ผมลังเลที่จะตอบกลับไป

 

「แค่อย่าก็พอ」

 

    แล้วก็ตัดสินใจฝืนตอบไปตามเร็นกะ

    เห็นเป็นแบบนั้นแล้ว ผมก็นำไดซุเร็นออกมาจากโฮลเดอร์

    อันนาตกใจที่จู่ๆเห็นผมนำอาวุธออกมา

 

「อ-อ-อ-เอาอาวุธออกมาทำไมเหรอคะ…..?」

「ก็นะ ปลอดภัยไว้ก่อนเท่านั้นแหละ…..」

 

    ในหมู่พลังเทวะที่ไดซุเร็นมอบให้แก่ผู้ถือครองก็คือความสามารถในการชำระล้างวิญญาณ

    ผมที่เป็นมนุษย์ไม่สามารถดึงศักยภาพของไดซุเร็นออกมาได้อย่างเต็มที่ แต่ก็ตัดสินใจทำเผื่อเอาไว้โดยหวังว่ามันจะพอช่วยชำระล้างวิญญาณได้บ้าง

    อันนาดูเหมือนอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ท้ายที่สุดก็เลือกที่จะตามมาเงียบๆ

    แล้วเราทั้งคู่ก็มุ่งไปยังห้องน้ำที่อยู่ชั้น 1

 

「ฮ่า…..ฮ่า…..!」

 

    เสียงหายใจแรงของอันนาดังก้องอยู่ในโถงทางเดินมืดๆ ที่ถูกส่องสว่างด้วยเพียงแค่แสงไฟจากสมาร์ทโฟน

    มันไม่ได้เกิดจากความเหนื่อยล้า แต่มาจากความกลัวไม่ผิดแน่ การหายใจอันหวาดกลัวของหญิงสาวทำให้ตัวผมยิ่งเกร็งมากขึ้นไปอีก

    สัมผัสทั้ง 5 ถูกลับคมขึ้นราวกับว่าอยู่ภายในเขาวงกต สามารถบอกได้ถึงผิวที่ประสาทสัมผัสไวมากจนสามารถรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่รอบๆได้

    ไม่ได้รู้สึกเกร็งขนาดนี้มาได้ซักพักแล้วหลังจากที่เป็นนักผจญภัยมา

    พอรู้ตัวอีกทีพวกเราก็จับมือกันแน่นขณะที่เดินหน้าไป

    ความอบอุ่นของคนอื่นนอกจากตัวเองที่อยู่ตรงฝ่ามือ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยท่ามกลางความกลัวที่ไม่รู้จักนี้

 

    …..มือของยัยนี่ ทั้งเล็กแล้วก็อ่อนนุ่มน่าดู

 

    ขณะที่ผมกำลังมีความคิดออกนอกลู่นอกทางนั้นเอง

 

    —-ปัง!

 

「!?」「ฮี๊…..」

 

    จู่ๆ หน้าต่างก็สั่นราวกับว่าถูกกระแทก

 

「อ-อ-อ…..อะไร น่ะ?」

「…..คงจะเป็นลมที่มากระแทกหน้าต่างน่ะ」

「อ-อา…..ลมส์เองเหรอ อะไรล่ะนั่น」

「……………」

 

    ผมเหลือบไปมองใบไม้ที่อยู่บนต้นไม้ที่เห็นได้ผ่านทางหน้าต่าง ซึ่งมันไม่ได้เคลื่อนไหวเลย แล้วจูงมืออันนามุ่งหน้าต่อไป

    ในที่สุดพวกเราก็มาถึงห้องน้ำของชั้น 1

 

「อ-อาโน คือว่า ช่วยรอตรงนี้ก่อนนะคะ」

「อา」

 

    ผมตอบขณะหันหน้าไปทางอื่น

 

「…..แบบว่า ถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยปิดหูไว้หน่อย」

「ก็แค่เปิดเพลงจากสมาร์ทโฟนไปแทนก็ได้…..」

「อ-อา…..นั่นส์สินะ」

 

    อันนาหัวเราะแห้งๆแล้วเอาสมาร์ทโฟนออกมา จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำ

    …..แล้วไม่ทันไรก็กลับออกมา

 

「…..เป็นอะไรไป?」

「ค-ค-คือว่า…..พื้นห้องน้ำมันน้ำนองไปหมดเลย」

「เอ๋…..?」

 

    ห้องน้ำของโรงเรียนกลางวันหยุดหน้าร้อนเนี่ยนะ…..? ไม่น่าเป็นไปได้ น้ำรั่วงั้นเหรอ?

    ผมเดินเข้าห้องน้ำด้วยความระมัดระวัง

 

「…..ไม่เห็นมีอะไรเปียกเลย」

「เอ๋!? อะไรกัน!」

 

    อันนาที่หลบอยู่ข้างหลังผมพร้อมหลับตาปี๋ ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ

    แต่ว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นเพียงภาพของห้องน้ำธรรมดาๆเท่านั้น

    กับอันนาที่กำลังตกใจจึงได้ถามไป

 

「จะเอายังไง…..?」

「…..ไม่ค่ะ ถ้าเป็นไปได้ขอไปห้องน้ำอื่นดีกว่า…..」

「เข้าใจแล้ว」

 

    คราวนี้มุ่งไปยังชั้น 3

    …..อันนาบิดตัวขยุกขยิกไปมา

    ดูเธอจะลังเลที่จะเรียกผม แล้วยังที่ต้องอั้นเอาไว้ถึง 2 รอบ การเดินที่เป็นไปอย่างล่าช้า ดูเหมือนว่าใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว

    แล้วพอได้มาถึงห้องน้ำของชั้น 3 จู่ๆอันนาก็พูดขึ้น

 

「…..จะว่าไปแล้ว รุ่นพี่ เด็กนักเรียนที่ถูกแกล้งนี่เรียนอยู่ชั้นปีอะไรเหรอคะ?」

「นั่นมัน…..」

 

    ผมเหลือบ…..ไปยังห้องน้ำของชั้น 3 ของนักเรียนปี 3

    ผมอันนาเห็นแบบนั้น ก็ทรุดตัวลงกึ่งๆหัวเราะ

 

「จบสิ้นแล้ว…..」

「ม-ไม่หรอก ยังเหลือห้องน้ำของอาจารย์อยู่นะ」

「นั่นน่ะอยู่ชั้น 1 ใช่รึเปล่าส์คะ? …..ไม่รอดถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ」

 

    เอาจริงดิ

    ผมแหงนหน้ามองบน แล้วจู่ๆก็นึกอะไรขึ้นมาได้

 

「ใช่แล้ว ห้องน้ำของดันเจี้ยนมาร์ทล่ะ?」

「ไม่ไม่ไม่! นั่นน่ะไม่ไหวที่สุดเลยส์!」

「ไม่สิ แต่ดันเจี้ยนมาร์ทเองเป็นของใหม่ไม่ใช่เหรอ?」

「นั่นมัน…..ก็จริงส์อยู่แต่」

 

    อันนาสับสนอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในท้ายที่สุด ศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงก็ชนะ จึงตัดสินใจมุ่งไปที่ดาดฟ้า

    ขึ้นบันไดไปอย่างระมัดระวัง เปิดประตูของชั้นดาดฟ้า

    ท้องฟ้าเปิดโล่งเต็มไปด้วยดวงดาว ทำเอาพวกเราลืมเรื่องความกลัวไปครู่หนึ่ง

 

「งั้น ขอไปดูซักหน่อย」

 

    พอพวกเราเข้าไปใกล้ ไฟของดันเจี้ยนมาร์ทก็เปิดขึ้น อันนาที่ในที่สุดก็เป็นอิสระจากความกลัวทุกอย่าง วิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยสีหน้าโล่งอก

    ขณะที่มองส่ง ผมก็ส่งเสียงเรียกไปในความว่างเปล่า

 

『เป็นเธอ ใช่ไหม…..?』

 

    คำตอบกลับมาในทันที

 

『ท-โทษที…..มันควบคุมสัญชาตญาณของซาชิกิวาราชิไม่ได้น่ะ บอกตามตรง สนุกสุดๆไปเลย』

 

    ว่าแล้วเชียว!

    ผมถอนหายใจยาว

    ในตอนที่ห้องน้ำของชั้น 1 มีน้ำนอง ผมก็พอรู้สึกตัวแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี่เป็นการแกล้งของเร็นกะ

    เมื่ออันนามองดูจะเป็นน้ำนอง แต่พอผมมองดูน้ำกลับหายไป ถ้าหากว่าไม่ใช่เหตุการณ์เหนือธรรมชาติของแท้แล้วล่ะก็ ก็ต้องเกิดจากเวทมนตร์

    ซึ่งด้วยความน่าจะเป็นแล้ว อย่างหลังจะมีสูงกว่า

 

『นี่หล่อน…..ไม่ตลกเลยนะ นี่น่ะ…..』

『…..แต่ว่า มันก็มีที่ดีอยู่บ้างนิดหน่อยใช่ไหมล่ะ?』

 

    เร็นกะพูดโดยไม่มีความรู้สึกผิดซักนิด ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกไปอยู่ครู่หนึ่ง…..

 

『ก็นะ นิดหน่อยแหละ…..』

 

    แล้วตอบไปแบบนั้น

 

    —-ส่วนเสริมในภายหลัง เช้าวันถัดมาพอโอริเบะได้ยินเรื่องนี้เข้า เธอก็กระทืบเท้ารัวๆด้วยความโกรธ แล้วหลังจากนั้นเป็นต้นมา อันนาก็ไม่ขอให้ค้างคืนที่โรงเรียนอีกเลย

 

 

 

 

【TIPS】ยกโทษให้ด้วยไฮยาซิน

    มุขที่โผล่มาในมังงะชีวิตประจำวันเรื่องหนึ่ง ดูแว่บแรกอาจจะเหมือนว่าเป็นแค่มุขเอาฮา แต่ในความเป็นจริง ภาษาดอกไม้ของดอกไฮยาซินสีม่วงคือ「ขอโทษ」「ยกโทษให้ด้วย」 มันถูกค้นพบในภายหลังว่ามันคือมุขขั้นสูงที่จำเป็นต้องมีการศึกษาอยู่ในระดับหนึ่ง ทำให้กลายเป็นประเด็นที่ร้อนแรง

 

 

 

ข้อมูลเพิ่มเติม

คฤหาสน์วินเชสเตอร์ / Winchester Mystery House

บ้านผีสิงที่มีอยู่จริงในอเมริกา และเคยถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนต์ในปี 2018

https://www.silpa-mag.com/culture/article_142120

 

แม้จะอยู่ในบ้านของศัตรูก็ต้องทำน้ำลายสอ / 敵の家でも口を濡らせ

สำนวนของญี่ปุ่น หมายถึง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม มารยาทก็ควรเป็นสิ่งที่ต้องมีอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าจะเป็นในบ้านของศัตรู หากถูกเสนออาหารหรือเครื่องดื่มให้ ก็จำเป็นต้องรับไปกินเป็นมารยาท

https://proverb-encyclopedia.com/katakinoiedemokutiwonurase/