บทที่ 238 อาศัยอำนาจคนอื่นข่มเหง

เจิ้งไฉ่ชะงักไปครู่หนึ่ง คนรอบข้างที่มาดูเหตุการณ์ก็พลอยตะลึงไปด้วย ทุกคนอดคิดไม่ได้ว่า ไอ้หนุ่มคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่า

หลังจากตะลึงไปชั่วครู่ เจิ้งไฉ่โกรธจนหัวเราะออกมา พูดอย่างโอหังว่า “ใครไปอธิบายให้ไอ้โง่คนนี้ฟังหน่อยสิ!”

หวังเอ้อร์เล่ย ชายร่างใหญ่สูงกว่าสองเมตร หน้าตาดุดัน มองลงมาที่เหอเจ๋อ แล้วแกว่งกำปั้น พูดเยาะเย้ยว่า “วันนี้ฉันจะสอนแกให้รู้จักเป็นคน บางคนแกไม่มีปัญญาไปยุ่งด้วยหรอก…”

เหอเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง พูดอย่างสุภาพว่า “แม้การขัดจังหวะตอนที่นายกำลังขู่จะเป็นการไม่สุภาพ แต่ฉันขอแนะนำจากใจจริงว่า ครั้งหน้าก่อนออกจากบ้าน นายควรแปรงฟันให้ดี หรือเปลี่ยนไปกินอาหารที่มีกลิ่นสดชื่น ไม่อย่างนั้นพอนายอ้าปาก ฉันรู้สึกเหมือนมีโถส้วมอยู่ตรงหน้า”

ทุกคนหัวเราะลั่น

หวังเอ้อร์เล่ยรู้สึกเสียหน้า ยกกำปั้นขึ้นชก พูดอย่างดุดันว่า “แกนี่มันหาเรื่องตายชัด ๆ!”

เหอเจ๋อหลบอย่างคล่องแคล่ว พูดล้อเลียนว่า “พูดไม่ทันขาดคำก็ลงไม้ลงมือ คนสมัยนี้ช่างใจร้อนจริง ๆ ในเมื่อนายสอนฉันให้รู้จักเป็นคน ฉันก็ขอตอบแทนด้วยการสอนความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับร่างกายมนุษย์แก่นายบ้าง”

“พูดโม้ใหญ่ ฉันเป็นแชมป์มวยสองสมัยนะ อย่าคิดว่าหลบได้ครั้งเดียวแล้วจะมาคุยโวได้”

หวังเอ้อร์เล่ยกำหมัดแน่น กระโจนเข้าใส่

เขาตัวสูงใหญ่ กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ดูน่ากลัว อีกทั้งยังโมโหและใจร้อน ใช้แรงทั้งหมดที่มี ทุกการเคลื่อนไหวมีเสียงลม น่าตกใจจริง ๆ

ในสายตาคนอื่น เหอเจ๋อที่ตัวเตี้ยกว่าหนึ่งช่วงศีรษะ และดูเหมือนนักศึกษาธรรมดา ๆ คงไม่ใช่คู่ต่อสู้แน่นอน

เจิ้งไฉ่พูดอย่างแค้นเคืองว่า “รู้แล้วใช่ไหม วันนี้ถ้าไม่หักแขนแก ฉันก็ไม่ใช่คนแซ่เจิ้ง!”

ทุกคนต่างเชียร์หวังเอ้อร์เล่ย มีเพียงเหอเจ๋อที่มีแววดูถูกในดวงตา พูดเบา ๆ ว่า “แรงมากแต่เทคนิคน้อย”

กำปั้นของอีกฝ่ายมาเร็วมาก มีเสียงลมพุ่งเข้าหาศีรษะของเหอเจ๋อ แต่การเคลื่อนไหวของเขาเร็วกว่า ร่างกายโค้งไปด้านหลังราวกับไม่มีกระดูกสันหลัง นอกจากหลบหมัดได้แล้ว ยังเตะเข้าที่ข้อเท้าของอีกฝ่าย

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ คนส่วนใหญ่ไม่ทันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น ได้ยินแต่เสียงร้องของหวังเอ้อร์เล่ย ก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“ข้อเท้าเป็นจุดสำคัญที่รองรับน้ำหนักทั้งร่าง โดยเฉพาะคนตัวสูงอย่างนาย ข้อเท้าต้องรับน้ำหนักมากกว่าคนทั่วไป จึงเปราะบางกว่าด้วย ได้รู้ความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ นี้แล้วใช่ไหม” เหอเจ๋อยิ้มเล็กน้อย พูดอย่างคล่องแคล่ว

หวังเอ้อร์เล่ยทั้งโกรธทั้งอาย เขาเป็นนักมวยอาชีพ แน่นอนว่าย่อมรู้เรื่องนี้ แต่เมื่อครู่เขาประมาท ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมีฝีมือ จึงพลาดท่า

โลกนี้ไม่มียาแก้เสียใจ ข้อเท้าของเขาเจ็บปวดมาก ลุกไม่ขึ้น พูดอะไรตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว

หวังเอ้อร์เล่ยถูกจับได้ในท่าเดียว ภาพนี้ทำให้ฝูงชนที่มุงดูตกตะลึงอย่างมาก และยิ่งทำให้เจิ้งไฉ่และคนอื่น ๆ ตกใจมากขึ้นไปอีก

คนนอกอาจไม่รู้ แต่พวกเขารู้ดีว่าหวังเอ้อร์เล่ยเป็นแชมป์มวยตัวจริง จ้างมาด้วยราคาแพง ปกติแล้วเขาสามารถรับมือกับชายฉกรรจ์เจ็ดแปดคนได้โดยไม่เสียเปรียบเลย แต่ไม่คิดว่าจะพ่ายแพ้ต่อชายหนุ่มคนนี้อย่างง่ายดาย

บรรยากาศตกอยู่ในความอึดอัดชั่วขณะ บอดี้การ์ดห้าคนในชุดสูทดำจ้องตากัน ไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวโดยไม่คิด

เจิ้งไฉ่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่ปิงปิง ตอนนี้…ตอนนี้เราจะทำยังไงดี”

“ไอ้พวกโง่!”

เสียงโกรธจัดดังมาจากในรถ เธอเปล่งเสียงดังขึ้น ถามด้วยความโกรธ “นายคิดว่าจะจัดการฉันได้ง่าย ๆ เหรอ”

เหอเจ๋อยักไหล่ พูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันแค่อยากพูดเหตุผลเท่านั้นเอง”

“เหตุผล? นายขโมยของของฉันไป แล้วยังจะมาพูดเหตุผลกับฉัน ช่างน่าขำจริง ๆ”

โจวอู่หังแทรกขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าลูกน้องของเธอทำอะไรไว้ หญิงอ้วนคนนี้พูดโกหก เราซื้อหญ้าหิ่งห้อยเรียบร้อยแล้ว แต่เธอขโมยมันไปจากกระเป๋าของเรา แล้วยังมากล่าวหาเราอีก ไร้ยางอายที่สุด”

สีหน้าของเจิ้งไฉ่เปลี่ยนไปอย่างมาก “พูดเหลวไหล! ฉันจ่ายเงินไปแล้วต่างหาก พวกแกต่างหากที่แย่งมันไปจากมือฉัน”

หญิงสาวในรถพูดเสียงเย็นว่า “พวกเธอต่างคนต่างพูด ฉันย่อมเชื่อคนของฉัน”

โจวอู่หังเบ้ปาก พึมพำว่า “เธอเชื่อคนแบบนั้น ดูเหมือนเธอก็ไม่ใช่คนดีอะไรเหมือนกัน”

“แกว่าอะไรนะ!” เจิ้งไฉ่แสร้งทำเป็นตกใจและโกรธ แต่ในใจกลับแอบดีใจ ในที่สุดก็หาโอกาสโยนความผิดให้คนอื่นได้แล้ว เธอพูดอย่างเด็ดขาดว่า “แกกล้าว่าพี่ปิงปิงงั้นเหรอ! ไม่กลัวตายแล้วสินะ!”

โจวอู่หังกลอกตา พูดว่า “พี่ปิงปิงอะไรกัน ซ่อนหัวซ่อนหางไม่กล้าโผล่หน้าออกมาด้วยซ้ำ”

เจิ้งไฉ่แสดงท่าทางตกใจและโกรธภายนอก แต่ในใจกลับดีใจสุด ๆ เธอหันไปพูดว่า “พี่ปิงปิง พี่เห็นแล้วใช่ไหม สองคนนี้ไม่ได้เห็นพี่อยู่ในสายตาเลย พวกเขามาที่นี่เพื่อก่อเรื่องโดยเฉพาะ!”

หญิงสาวในรถก็โกรธเช่นกัน เธอหัวเราะเย็นชาและพูดว่า “แต่เดิมเป็นเรื่องเล็กน้อย ฉันไม่อยากออกหน้า แต่เมื่อพวกนั้นตั้งใจมาก่อเรื่อง ฉันก็อยากรู้ว่าใครกล้าขนาดนั้น”

“เสิ่นปิงปิง?!”

ในกลุ่มผู้ชม ไม่รู้ว่าใครปากไวตะโกนออกมา ทันใดนั้นก็เกิดความวุ่นวาย

หญิงสาวร่างสูงข้างรถเป็นคนคุ้นหน้าแต่ไม่คุ้นตาสำหรับทุกคน เพราะในประเทศจีนอันกว้างใหญ่ ทุกบ้านที่มีโทรทัศน์ต้องเคยดูละครที่เธอแสดงนำแน่นอน ตั้งแต่เป็นนางกำนัลขี้อายในตอนแรก จนกระทั่งกลายเป็นฮองเฮาที่สง่างาม รอยยิ้มและสีหน้าของเธอเคยทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนหลงใหล

แต่ไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นตัวจริงที่นี่ ทุกคนตกตะลึงไปชั่วขณะ เงียบกริบ

เสิ่นปิงปิงรู้สึกพอใจมากกับสายตาตกตะลึงของผู้คนรอบข้าง เจิ้งไฉ่ยิ่งฮึกเหิมขึ้น จึงตะโกนเสียงดังว่า “พวกแกสองคนยืนเหม่ออยู่ทำไม รีบมาขอโทษพี่ปิงปิงเดี๋ยวนี้ ระวังจะโดนหนัก”

ผู้คนที่มุงดูอยู่ต่างถอนหายใจ เสิ่นปิงปิงมีชื่อเสียงมานานหลายปี วงสังคมของเธอย่อมไม่ธรรมดา วันนี้สองคนนี้คงจะซวยแน่ ๆ

หวังชงยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน พูดด้วยรอยยิ้มเยาะว่า “ตอนที่ผมเตือนพวกคุณสองคนก็ไม่ฟัง ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าเรื่องมันร้ายแรงแค่ไหน”

คนรอบข้างที่มาดูเหตุการณ์ต่างเห็นด้วยอย่างยิ่ง ส่วนพ่อค้าแม่ค้าสามคนที่ทะเลาะกันก่อนหน้านี้ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครสังเกต แอบหลบหนีไปอย่างเงียบ ๆ