บทที่ 216 ได้ยามาแล้ว

เป็นคนเขียนบทที่แย่ที่สุด มักจะกำกับฉากที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริงในโลก บทที่เหมือนพระเจ้าเล่นตลก จนทำให้คนที่ตกอยู่ในสถานการณ์นั้นต้องเต้นไปตามจังหวะ

“คุณเรียกผมมาอย่างรีบร้อน มีเรื่องอะไรเหรอ?”

เหอเจ๋อนั่งลงแล้วมองดูอาหารที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า แต่ไม่รีบลงมือ เขายิ้มและถามด้วยท่าทีสบาย ๆ

หยางซยงเปิดขวดเหล้าดีที่เก็บไว้หลายปี พูดยกยอว่า “วันนี้เชิญคุณมา เพราะนึกขึ้นได้ว่าครั้งที่แล้วยังมีบางเรื่องที่ยังไม่ได้รายงานให้คุณทราบ”

“งั้นเหรอ ลองเล่าให้ฟังหน่อยสิ ถ้ามีข้อมูลสำคัญ ผมไม่ตระหนี่แน่นอน”

หยางซยงมีรอยยิ้มเย้ยหยันผ่านมุมปาก แต่เขาปิดบังได้ดี ไม่แสดงอาการผิดปกติใด ๆ ใบหน้ายังคงแสดงท่าทีนอบน้อม เขารินเหล้าเต็มแก้ว ยกขึ้นด้วยสองมือ พูดว่า “ขอดื่มอวยพรคุณแก้วหนึ่งก่อนละกัน”

เหอเจ๋อหัวเราะเบา ๆ ไม่ปฏิเสธ หยิบแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด

เหล้ารสเผ็ดร้อนพร้อมกลิ่นฉุนไหลผ่านลำคอลงไป ทำให้ท้องอุ่นขึ้นทันที

หยางซยงยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น ตาเกือบหรี่เป็นเส้น ทำให้คนนอกยากที่จะเห็นความคิดภายในใจของเขา

“คุณดื่มเก่งจริง ๆ ของดีต้องมาเป็นคู่ ผมขอดื่มอวยพรคุณอีกแก้ว”

พูดพลางรินเหล้าเต็มแก้วอีกครั้ง แต่เหอเจ๋อไม่รับ เขายิ้มแบบไม่จริงใจและพูดว่า “เหล้าดีแม้จะอร่อย แต่เรื่องสำคัญต้องมาก่อน รอทำธุระเสร็จแล้วค่อยดื่มก็ยังไม่สาย”

หยางซยงเห็นว่าชวนดื่มไม่สำเร็จ ก็ไม่บังคับ เขาเก็บแก้วกลับไป ยิ้มพูดว่า “เรื่องมันเป็นอย่างนี้ เมื่อวานผมเพิ่งรู้ข่าวว่าลูกชายผมได้รับการปล่อยตัว ตั้งใจจะมาขอบคุณคุณด้วยตัวเอง แต่พอกลับมาเขาก็ไปเที่ยวเตร่กับเพื่อนฝูงเสียแล้ว ผมเลยต้องมาแทน หวังว่าคุณจะไม่ถือสา”

เหอเจ๋อหัวเราะในใจ ถ้าลูกชายคุณมาคงจะยุ่งยากแน่ เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้และพูดอย่างเสแสร้งว่า “คุณมีน้ำใจมากเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว อ้อใช่ คุณบอกว่ามีข่าวเกี่ยวกับประธานหานใช่ไหม ผมสนใจเรื่องนี้มากกว่า”

เขาถามซ้ำหลายครั้ง หยางซยงก็หาข้ออ้างมาปัดไปไม่ได้ คิดสักครู่แล้วตัดสินใจเปิดเผยข้อมูลบางส่วนก่อน เพราะคำโกหกที่แยบยลที่สุดคือการผสมความจริงเก้าส่วนกับความเท็จหนึ่งส่วน จึงจะหลอกคนได้ดีที่สุด

“คุณเป็นคนของหุบเขาหมอเทวดา คงคุ้นเคยกับยาหลิงชุนตันดีใช่ไหม?”

“ป้องกันโรคทุกโรค เสริมสร้างร่างกาย มีประสิทธิภาพดีมาก”

“ใช่แล้ว คนส่วนใหญ่ก็หวังพึ่งยานี้ จึงต้องสร้างความสัมพันธ์กับหานสื่อ อาจเรียกได้ว่าเป็นเส้นเลือดใหญ่ของเขาเลยทีเดียว”

“คุณหยางหมายความว่าให้ผมลงมือจากจุดนี้?”

“ถูกต้อง!” หยางซยงตบขา แล้วลดเสียงลงทันที พูดอย่างลึกลับว่า “แต่ตามที่ผมรู้มา เขาไม่ได้ส่งยาหลิงชุนตันออกไปเป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้ว ต้องมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ…”

เหอเจ๋อกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วแสร้งทำเป็นเกิดความคิดขึ้นมา พูดว่า “คุณหมายความว่าให้ผมฉวยโอกาสนี้ชิงตำแหน่งมาใช่ไหม? แต่ผมไม่เคยได้ยินชื่อยานี้มาก่อน ผมเดาว่าคงเป็นชื่อที่หานสื่อตั้งขึ้นมาใหม่ คุณมีตัวอย่างยาให้ผมดูไหม บางทีผมอาจจะรู้จักสูตรและสามารถทำได้เหมือนกัน”

หยางซยงชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเพียงแค่พูดออกไปลอย ๆ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะย้อนกลับมาโจมตีเขาแบบนี้

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงยินดีมาก แต่ตอนนี้เมื่อรู้ความจริงแล้ว การจะให้เขามอบยาให้คงไม่ง่ายเหมือนเดิม

เหอเจ๋อเห็นสีหน้าลำบากใจของเขา ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ถ้าต้องการล่อเหยื่อใหญ่ เขาคงไม่โมโหใส่อีกฝ่ายง่าย ๆ แต่ตอนนี้หยางเฟิงออกมาแล้ว ตัวตนของเขาอาจถูกเปิดเผยได้ทุกเมื่อ จึงแกล้งทำหน้าบึ้งตึงพูดอย่างไม่พอใจว่า “คุณหยางไม่มีความไว้วางใจกันเลยเหรอ หรือคุณกลัวว่าผมจะเอายานี้วิ่งหนีไป”

หยางซยงไม่กังวลว่าเขาจะหนีไปได้ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มเจื่อนพูดว่า “งั้นคุณรอสักครู่ ผมจะไปเอามาให้”

เขาลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ปิดประตูตามหลัง

ทันทีที่ได้ยินเสียง คนจำนวนมากก็รุมล้อมเข้ามา นำโดยหยางเฟิง

หยางซยงรีบเอานิ้วแตะริมฝีปาก ทำท่าให้เงียบ บอกไม่ให้ทำให้เป้าหมายตื่นตัว

กลุ่มคนเดินลงบันได หยางเฟิงกระซิบถามอย่างร้อนรน “พ่อ เป็นยังไงบ้าง ไอ้หมอนั่นติดกับหรือยัง?”

หยางซยงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดอย่างไม่แน่ใจ “บอกไม่ถูก ตามหลักแล้วยาควรออกฤทธิ์ไปแล้ว ไอ้หมอนี่ควรจะหมดสติไปแล้ว แต่เมื่อกี้ยังคุยกับฉันได้ปกติ แถมยังขอดูยาหลิงชุนตันด้วย”

เขาตัดสินใจ พูดว่า “ไม่ต้องสนใจอะไรมากแล้ว พวกเราบุกเข้าไปจับตัวมันเลยดีกว่า”

“พ่ออย่าใจร้อนสิ” หยางเฟิงนึกถึงตอนโดนทุบตีครั้งก่อน ตัวสั่นไปทั้งตัว พูดอย่างตื่นตระหนก “งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน พวกเรารออีกหน่อย ตอนนี้กับดักวางไว้หมดแล้ว ไอ้หมอนั่นคงไม่มีทางหนีรอด แค่ยาหลิงชุนตันเอง เอาให้มันดูก็ได้”

หยางซยงยักไหล่ พูดอย่างจนปัญญา “แต่ตอนนี้ฉันจะไปหายาหลิงชุนตันได้ที่ไหนล่ะ เม็ดสุดท้ายที่ได้มาเมื่อครึ่งปีก่อนฉันกินไปแล้ว”

“ถ้าไม่เข้าถ้ำเสือ จะได้ลูกเสือไหมล่ะ” หยางเฟิงล้วงขวดสีขาวใบเล็กออกมาจากกระเป๋าส่งให้ “นี่เป็นค่าชดเชยที่ผมต้องติดคุก เอาไปใช้ก่อนเถอะ”

หยางซยงเห็นขวดยา ตาเป็นประกาย รับขวดมาแล้วพูดอย่างมั่นใจ “เดี๋ยวพวกแกคอยฟังสัญญาณ พอได้ยินเสียงแก้วแตก ให้บุกเข้าไปทันที ตอนจับตัวระวังหน่อย ต้องจับเป็นเท่านั้น”

หยางเฟิงและคนอื่น ๆ พยักหน้ารับคำสั่ง

……

“คุณหยางช่างเป็นคนใจกว้างจริง ๆ กลับมาเร็วมาก”

“เรื่องที่คุณสั่ง ผมไม่กล้าชักช้าหรอก”

หยางซยงเห็นเขายังดูปกติ ไม่เป็นอะไร ก็รู้สึกสงสัย แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า เขาดึงเก้าอี้มานั่ง หยิบขวดสีขาวใบเล็กออกมาวางบนโต๊ะ พูดว่า “นี่คือยาหลิงชุนตันที่หาซื้อด้วยเงินไม่ได้”

เหอเจ๋อไม่รีรอ คว้าขวดมาเทยาเม็ดสีน้ำตาลออกมาหนึ่งเม็ด เอาขึ้นมาดมที่ปลายจมูก ทันใดนั้นก็ได้กลิ่นหอมสดชื่น ความเหนื่อยล้าในร่างกายบรรเทาลงทันที

เพียงแค่ได้กลิ่นก็มีประสิทธิภาพขนาดนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหานสื่อ แต่ก็ต้องยอมรับว่ายาหลิงชุนตันนี้เป็นของดีอย่างไม่ต้องสงสัย ดูเหมือนว่า หุบเขาหมอเทวดาจะมีความสามารถสมคำร่ำลือจริง ๆ

แม้ว่าในใจเขาจะคิดเช่นนี้ แต่บนใบหน้ากลับแสดงออกถึงความดูแคลน