ตอนที่ 110 ล่อให้ติดกับ

เซิ่งอันหนิงรีบปีนลงมาจากตัวของโจวสือซวิน เธอรู้สึกอายมาก ๆ จนอยากจะขุดหลุมแล้วฝังตัวเองลงไปเสีย

จงเหวินชิงตกใจจนสะดุ้ง ไม่ได้คาดคิดว่าตนจะเข้ามารบกวนช่วงเวลาดี ๆ ของสองสามีภรรยา จึงลังเลอยู่พักหนึ่ง “งั้น…พวกเธอตามสบายเลยนะ แม่จะไปช่วยพ่อทำความสะอาดห้องก่อน”

เซิ่งอันหนิงอยากจะอธิบายแต่ก็ไม่ทันเวลาแล้ว เธอมองดูโจวสือซวินที่ลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ “เป็นเพราะคุณนั่นแหละ ยืนอยู่ดี ๆ ไม่ใช่หรือ อยู่ ๆ ทำไมถึงล้มลงไปได้ล่ะ? ”

ว่าพลางเธอก็ล้มฟุบหน้าลงบนที่นอน “จบกัน หลังจากนี้ฉันจะทำอย่างไรดี”

โดยเฉพาะยุคนี้ที่ผู้คนต่างมีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม เมื่อครู่เธอนอนทับอยู่บนตัวของโจวสือซวินไปเต็มๆ จงเหวินชิงจะคิดว่าเธอรังแกลูกชายของนางหรือไม่?

ยิ่งคิดมากเท่าใดก็ยิ่งรู้สึกอาย ส่งเสียงร้องฮือออกมาไม่หยุด

ยากนักที่โจวสือซวินจะเห็นเซิ่งอันหนิงในสภาพเสียหน้าแบบนี้ ชายหนุ่มจึงทนไม่ไหวที่จะยิ้มออกมาบางเบา จากนั้นจึงกระแอมออกมาและเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้ ก่อนจะเขย่าไหล่ของเซิ่งอันหนิง “คุณรีบไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวจะสายเอานะ”

เซิ่งอันหนิงรีบลุกขึ้นมา จัดทรงผม และวิ่งไปบอกกับจงเหวินชิง ก่อนรีบไปเข้าเรียน

หญิงสาวกลับมาในตอนเที่ยง จงเหวินชิงและโจวหนานกวงก็ได้ห่อเกี๊ยวเสร็จแล้ว พวกเขายังตุ๋นนกพิราบให้กับโจวสือซวินอีกด้วย

เซิ่งอันหนิงรู้สึกว่ามันช่างเป็นอาหารเลิศรส แต่ละมื้อที่ผ่านมาช่างอู้ฟู่เหมือนกับเทศกาลปีใหม่อย่างไรอย่างนั้น ถ้าขาของโจวสือซวินหายแล้ว เธอก็อาจกลายเป็นสาวอ้วนเลยก็ได้

จงเหวินชิงเรียกเซิ่งอันหนิงให้ไปล้างมือเพื่อกินข้าว “เดี๋ยวพ่อก็จะไปสถานีรสไฟแล้วนะ”

เซิ่งอันหนิงครุ่นคิดสักพัก “ซื้ออาหารเอาไว้กินบนรถหรือยังคะ? เดี๋ยวฉันจะไปซื้อแป้งทอดกับไก่ทอด เอาไว้กินระหว่างทางนะคะ ตอนนี้อากาศยังไม่ร้อน การเดินทางน่าจะสบายอยู่”

โจวหนานกวงส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพกหมั่นโถวไปสี่ห้าลูกก็พอแล้ว”

จงเหวินชิงพยักหน้า “ใช่แล้ว พ่อเขาไม่เคยมีประสบการณ์ แค่หมั่นโถวก็พอแล้ว ไม่ต้องห่วงเขาหรอก พวกเธอรีบกินเถอะ”

เซิ่งอันหนิงรู้สึกว่าสองสามีภรรยาสูงวัยคู่นี้คิดประหยัดเงินเพื่อลูก ๆ ส่วนตัวเองต่างใช้จ่ายอย่างประหยัด

ตรงบริเวณแขนเสื้อและข้อศอกเสื้อไหมพรมของโจวหนานกวงมีแต่รอยปะเต็มไปหมด ส่วนจงเหวินชิงก็สวมเสื้อผ้าแบบธรรมดา

เซิ่งอันหนิงรีบกินอาหารอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงวิ่งไปซื้อไก่ทอดหนึ่งตัว แป้งทอดสิบชิ้น และเค้กไข่หนึ่งถุง นำทั้งหมดใส่ถุงตาข่ายและยื่นให้กับโจวหนานกวง

โจวสือซวินเอ่ยขึ้น “คุณเอาไว้กินระหว่างทางเถอะครับ สุขภาพเป็นสิ่งสำคัญ”

ทันใดนั้นดวงตาของโจวหนานกวงก็รื้นไปด้วยน้ำตา แม้โจวสือซวินจะพูดจาขวานผ่าซาก แต่เขาก็รับรู้ถึงความเป็นห่วงที่ชายหนุ่มมีให้ โจวหนานกวงรับของมาแล้วพยักหน้า “งั้นก็ได้ พวกเธอเองก็ดูแลกันดี ๆ ล่ะ ถ้าธุระเสร็จพ่อจะกลับมาหาพวกเธอใหม่”

เซิ่งอันหนิงขอลาในช่วงบ่าย เพื่อที่จะไปส่งโจวหนานกวงกับจงเหวินชิงที่สถานีรถไฟ

โจวหนานกวงกำชับกับจงเหวินชิงให้นางควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้ หากเจอเรื่องราวอะไรต้องไปหาอันหนิง

ราวกับกำลังกำชับลูกอยู่อย่างไรอย่างนั้น

โจวหนานกวงขึ้นรถไฟไปแล้ว เซิ่งอันหนิงคล้องแขนจงเหวินชิงออกมาจากสถานีรถไฟ และได้เอ่ยขึ้น “ความสัมพันธ์ของแม่กับพ่อดีมาก ๆ เลยนะคะ”

จงเหวินชิงเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มแย้ม “อื้ม พวกเรารู้จักกันผ่านการแนะนำ ตอนนั้นแม่นะไม่ชอบเขาเลย ตอนนั้นยังไม่มีอะไรเป็นรูปเป็นร่างเลย แม่เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเยี่ยนจิง พ่อเขาเป็นทหาร ”

เมื่อนึกถึงอดีตก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา “ยังดีที่เป็นเขา หลายปีมานี้เขาดีกับแม่มาโดยตลอด จะไปไหนก็พาแม่ไปด้วย”

เซิ่งอันหนิงคาดไม่ถึงว่าจงเหวินชิงจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยด้วย “งั้นแม่ก็สุดยอดไปเลยน่ะสิคะ”

จงเหวินชิงส่ายหน้า “ทั้งหมดนี่ก็เหมือนกับความฝัน ใช่แล้ว อันหนิง เธออย่ารีบร้อนไปนะ”

เซิ่งอันหนิงตกใจไปครู่หนึ่ง “อะไรคะ?”

จงเหวินชิงรู้สึกเขินอาย “ก็คือ คือ เธออย่าเพิ่งรีบร้อนไป ตอนนี้ขาของสือซวินยังไม่หายดี การใช้ชีวิตแบบสามีภรรยาอาจจะยังไม่เหมาะน่ะ ”

เซิ่งอันหนิงชะงักขึ้นมาทันที หน้าของเธอพลันแดงขึ้นมา “ไม่ใช่นะคะ พวกเราแค่หยอกล้อกัน”

จงเหวินชิงรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ทำเหมือนว่าแม่ไม่ได้อยู่ด้วยแล้วกัน”

เมื่อเซิ่งอันหนิงเงยหน้าขึ้น เธอก็เหมือนเห็นเงาแวบผ่านไป

เธอรีบมองไปรอบ ๆ และระงับความประหม่าของตนเองเอาไว้ ด้วยไม่อยากเห็นร่างที่คุ้นเคย โดยเฉพาะที่เหมือนกับหลัวไฉ่เสีย

ครั้นเธอคิดจะมองอย่างชัด ๆ อีกฝ่ายก็หายไปในฝูงชนแล้ว แต่ผ้าพันคอสีเขียวนั้นยังติดตาของเซิ่งอันหนิง

เซิ่งอันหนิงรู้สึกว่าเธอไม่ได้มองผิด เธอแค่คิดไม่ตกว่าหลัวไฉ่เสียเปิดร้านตัดเสื้ออยู่ที่เขตอำเภอไม่ใช่หรือ จะมาที่เมืองหลงเป่ยเพื่ออะไรกัน?

หรือว่าหล่อนยังตัดใจจากโจวสือซวินไม่ได้?

โจวสือซวินก็บอกสถานะไปชัดเจนแล้ว หลัวไฉ่เสียยังจะตามชายหนุ่มอย่างหน้าด้านหน้าทนอีก เช่นนั้นจิตใจหล่อนก็คงจะเลอะเทอะเสียแล้วล่ะ

เรื่องสำคัญก็คือ หลัวไฉ่เสียเคยถูกโจวฉางอวิ้นขืนใจ แต่ก็ยังมาหาโจวสือซวินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนี่นะ?

แม้จะเป็นเหยื่อแต่ก็เป็นเรื่องที่น่าอับอาย ในยุคนี้ชื่อเสียงมีความจำเป็นมาก ๆ ผู้หญิงธรรมดาสามารถเลือกหาสถานที่ใหม่ ๆ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ หรือไม่ก็แต่งงานเงียบๆ

คงไม่กล้าเข้าใกล้คนที่เคยชอบมาก่อนอีกแน่นอน

หลัวไฉ่เสียทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

จงเหวินชิงเห็นเซิ่งอันหนิงมองไปอีกทางโดยตลอด จึงรู้สึกประหลาดใจ “เธอเห็นอะไรหรือ?”

เซิ่งอันหนิงส่ายหน้า “ดูเหมือนจะเป็นคนรู้จัก แต่ก็ยังไม่แน่ใจน่ะค่ะ เพราะเขาหายไปแล้ว”

จงเหวินชิงก็ไม่ได้คิดมากอะไร ถึงอย่างไรเซิ่งอันหนิงก็เป็นคนในเมือง การที่เจอคนรู้จักก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ในขณะที่โจวหนานกวงนั่งรถไฟกลับไปยังปักกิ่ง โจวลู่หมิงก็รีบนั่งรถไฟมาที่เมืองหลงเป่ย เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะได้ป้องกันตัวทัน อีกทั้งเขายังพาโจวเป่ยชิงมาด้วย

โจวเป่ยชิงเองก็ลาหยุดเพื่อตามโจวลู่หมิงออกมาจากปักกิ่งด้วยกัน

หญิงสาวเชื่อในคำพูดของโจวลู่หมิง จึงอยากไปดูพ่อแม่ที่เมืองหลงเป่ย หลังจากนั้นจึงจะไปหมู่บ้านเหอวานเพื่อดูพ่อแม่แท้ ๆ ไม่ว่าจะอย่างไร โจวลู่หมิงก็จะแบกรับหน้าที่ของลูก ไม่ใช่แค่พ่อแม่ที่เลี้ยงดูมา ยังมีพ่อแม่ที่ให้กำเนิดอีกด้วย

โจวลู่หมิงจะกตัญญูให้ถึงที่สุด และคอยเลี้ยงดูพวกเขาจนแก่เฒ่า

โจวเป่ยชิงได้ยินเช่นนั้นจึงประทับใจมาก ๆ ถ้าทุกคนมีปณิธานอย่างพี่ใหญ่ ทั้งครอบครัวก็คงจะมีความสุข

แต่จริง ๆ แล้วโจวลู่หมิงมีความคิดดำมืดกว่านั้น ถ้าโจวหนานกวงและจงเหวินชิงไม่ยอมเปลี่ยนความคิด และรู้เรื่องราวที่ตนกระทำไปทั้งหมด พวกเขาจะต้องไม่ปล่อยตนเอาไว้แน่ ๆ

ถึงเวลานั้นเขาก็จะจับตัวโจวเป่ยชิงเอาไว้เพื่อต่อรอง และถ้าคิดในแง่ร้ายกว่านี้คือ หากโจวเป่ยชิงตั้งท้องกับเขา พวกของโจวหนานกวงยังจะทำอะไรเขาได้อีกหรือ?

โจวเป่ยชิงไม่รู้ตัวเลยว่าตนกำลังอยู่กับคนร้าย ทั้งคู่นั่งอยู่บนรถไฟขณะที่หญิงสาวก็ยังเอ่ยปลอบพี่ชาย “พี่ใหญ่ พวกพ่อแม่เขาก็มีความคิดเพียงแค่ตอนนี้เท่านั้น เวลาผ่านไปจะต้องทิ้งความสัมพันธ์ที่มีให้กันมานานขนาดนี้ไม่ได้หรอกค่ะ”

โจวลู่หมิงดันแว่นขึ้นพลางคลี่ยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้พี่ไม่เป็นไร เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว รอให้วันหนึ่งพวกเขาต้องการพี่จริง ๆ พี่ค่อยไปก็ได้ พี่แค่มาดูพวกท่านที่เมืองหลงเป่ยเท่านั้นเอง”

โจวเป่ยชิงรู้สึกซาบซึ้งมาก ๆ “พี่ใหญ่ ถึงเวลานั้นฉันจะพูดกับพวกเขาเองค่ะ”

ทางฝั่งของโจวสือซวินก็ได้รับข่าวการเดินทางของโจวลู่หมิงและโจวเป่ยชิงที่นั่งรถไฟมายังเมืองหลงเป่ยแล้ว

ลู่ฉางเฟิงคำนวณเวลาเพื่อมาหาโจวสือซวิน “วันพรุ่งนี้โจวลู่หมิงก็จะมาถึงเมืองหลงเป่ยแล้ว ถึงเวลานั้นฉันจะให้คนคอยจับตามอง”

โจวสือซวินพยักหน้า “โจวเป่ยชิงเดินทางมาด้วย นายช่วยดูด้วยนะ อย่าให้โจวลู่หมิงหลอกใช้หล่อนล่ะ”

แม้จะไม่รู้สึกผูกพัน แต่ก็ถือว่าหล่อนไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ชายหนุ่มจึงไม่อยากให้โจวลู่หมิงทำร้ายใครเพิ่มอีกแล้ว

……………………………………………………………………………………………………………………….

鸡蛋糕 ขนมไข่

สารจากผู้แปล

เอ่อ นี่ถ้าเป็นหนังสยองขวัญเธอก็ตายคนแรกเลยเป่ยชิง อยู่ใกล้ชิดฆาตกรขนาดนั้น ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังจะเป็นเหยื่อ

จะล้อมจับลู่หมิงแล้วค่ะ แผนนี้จะสำเร็จไหมนะ

ไหหม่า(海馬)