***………………..***

 

 

 

“สเตฟจังง!”

 

“คะแม่? อุ๊ป-”

 

 

สาวใหญ่หางอ้วนสีแดงสดเข้าโผกอดสาวน้อย

สเตฟหายใจติดขัดกับก้อนเนื้อใหญ่สองลูกที่อุดเข้าเบ้าหน้าเขาอย่างจัง

 

จำต้องผลักสองก้อนนั้นออกแม้ว่าจะดูชอบใจนิดหน่อยในตอนแรก

 

 

“อ เอาเป็นว่าเราไปทานอาหารเย็นได้รึยังคะ?…”

 

“เอ๋? แต่สเตฟเพิ่งมาถึงเองนะะ”

“ฮึก- ต้องพลัดพรากจากสเตฟจังไปตั้งแต่ยังเป็นไข่…”

“สักวันสเตฟคงจะเข้าใจ-”

 

“ค่าๆ ไม่มีวันนั้นหรอกนะคะ…”

 

 

ดูว่าอิคนิลจะไม่ค่อยสนใจระยะห่างระหว่างช่วงวัยของนางกับลูกเท่าไหร่

ใช้วิธีการเข้าหาแบบเพื่อนมากกว่าจะเคร่งแบบแม่ทั่วไป

 

ตอนนี้สเตฟอยู่ภายในคฤหาสน์ของรอสซึ่งรับพระราชทานยศเป็นรางวัลจากการออกรบจนสำเร็จกันมาได้

ยศที่ได้เห็นจะเป็นเพียงเอิร์ล แต่ก็เป็นเอิร์ลที่แทบจะมีอำนาจมากกว่าระดับสูงกว่านี้ซะด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

ภายในห้องอาหาร 

 

บนโต๊ะยังว่างเปล่าจากความที่ต้องรอสมาชิกในครอบครัวมาพร้อมหน้าพร้อมตา

 

ไม่นานนักเมดก็เข้ามาคอจัดการอะไรให้เรียบร้อย

อุปกรณ์รับประทานอาหารที่มีทั้ง มีด ส้อม ช้อน และตะเกียบ? ที่รอสสั่งทำขึ้นเองจากความถนัดส่วนตัว

 

อาหารเย็นวันนี้จัดแบบฟูลคอร์สตามปกติจากที่พ่อครัวได้เข้ามาอธิบายระหว่างสาวๆ ทั้งสองคนนั่งรอชายหนุ่มเพียงคนเดียว

 

แล้วถามว่ามิลาด้าอยู่ไหนงั้นเหรอ?

นางคอยดูแลบ้านไม้ตากอากาศนั้นอยู่กับไพโอเนียร์และแกมมอน

แม้ว่าก่อนออกจากบ้านนั้นจะร้องห่มร้องไห้อยากจะมาด้วยใจจะขาดก็ตามเถอะ

 

ไม่เคยเห็นคุณยายเป็นอย่างนั้นเลยแฮะ

พอนึกไปก็คิดบันเทิงได้เล็กน้อย-

 

 

 

 

แอ๊ด-

 

 

 

เสียงประตูดังขึ้น ชายหนุ่มร่างสมส่วนเดินเข้ามาด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย

ชุดดูเต็มยศอย่างบอกไม่ถูก เข็มยศอะไรติดซะเต็มตัวจนแทบไม่รู้ว่ามีเพิ่มได้อีกหรือไม่

 

“ท่านอิคนิลและสเตฟคงจะรอกันนานเลยใช่ไหมครับ”

“ขออภัยในความล่าช้า…”

แล้วก็ก้มโค้งลงตามแบบฉบับชายวัยทำงาน

 

 

ว่าแต่ว่ารอสเป็นคนสุภาพขนาดนั้นเชียวเหรอ?

จะว่าไปก็เคยเห็นหมอนั่นพูดปากไพเราะกับหัวหน้าอยู่นี่เนอะ…

 

 

อิคนิลรับการขอโทษนั้นอย่างใจจริง และบอกกล่าวให้นั่งทานอาหารกัน

รอสกวักมือคล้ายจะเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง จากนั้นเหล่าเมดทั้งหลายก็ออกห้องกันไปเข็นรถนำอาหารมาเรียงกันละลานตาบนโต๊ะนั้น

ไก่บ้าง ซุปบ้าง ขนมปังบ้าง หลายอย่างมารวมกันจนไม่รู้จะหยิบอะไรก่อนดี

 

อิคนิลหันมามองยังสเตฟที่จ้องอาหารเหล่านั้นไม่ละสายตา หัวเราะออกมาเล็กน้อยกับความเซ่อนั้นก่อนจะย้ายเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆ เขา

 

 

“อะดูนี่นะ-”

นางสอนมารยาทต่างๆ ให้สเตฟที่ไม่เคยบนโต๊ะแบบนี้ (เอาจริงก็เคยตอนก่อนหน้านี้แต่ก็ไม่นาน)

 

 

 

“อื้มๆ จับอย่างนั้นแหละ”

 

ท่าทางทะมัดทะแมงดูไม่มั่นใจก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

จะว่ามีพรสวรรค์ก็ไม่อยากจะยอมรับกับเรื่องมารยาท จะว่าคนสอนดีก็คงจะใช่ไม่อาจเถียง

 

รอสเองก็นั่งดูสองคนนี้มีความสัมพันธ์ราวครอบครัวตามที่เขาจินตนาการภาพเอาไว้

ยิ้มเบาออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็หุบรอยยิ้มนั้นไปแทบจะทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องสมัยก่อน

 

 

เขานึกกับตัวเอง เรามีความสุขแบบนี้มันดีแล้วจริงน่ะเหรอ?

ฮินาตะ… ขอโทษที่เห็นแก่ตัวแบบนี้นะ…

 

 

แล้วเขาก็ทานอาหารตามทั้งคู่ด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ ที่กดเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

จะว่าไปรอสไม่คิดจะเข้ามาคุยกับลูกสาวตัวเองสักหน่อยรึไง?

สเตฟคิดด้วยความฉุนเล็กน้อย แม้จะรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย แต่จะยังไงเขาก็เป็นลูกสาวของเขาในตอนนี้

 

ตัวตนที่เคยเป็นของสเตฟนั้นไม่รู้ว่าจะเก็บเอาไว้นานถึงเมื่อไหร่ 

แต่หากเขาพอเห็นโอกาสที่จะสามารถพูดมันออกมาได้เขาก็อยากจะเจอกับเขาอีกครั้งในฐานะเพื่อนสนิทคนเดิม

 

ไม่ใช่ลูกสาว….

 

 

หลังทานอาหารกันเสร็จก็ถึงเวลากิจกรรมยามเย็นเล็กน้อย

อิคนิลชวนสเตฟไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ที่ท่านเอิร์ลคนใหม่ได้มอบหมายพื้นที่มา

 

หมู่บ้านเกษตรนาม แพลิลเสส ซึ่งทั่วทั้งพื้นที่ในช่วงนี้เต็มไปด้วยรวงข้าวสาลีสีทองอร่ามในช่วงฝนตกนี้

ดูอุดมสมบูรณ์ดี ทั้งนี้วันนี้ก็ยังมีเทศกาลเฉลิมฉลองก่อนเก็บเกี่ยวที่จะจัดกันทุกปีอีกด้วย

 

หมู่บ้านสว่างไสวผิดภาพจากปกติ แสงเทียนแสงไฟแสงเวทมนตร์ล้วนเต็มสองข้างทาง

เพิงขายของกินเล่น ร้านเกมงาน ร้านของชำร่วยที่ระลึก ล้วนแล้วแต่ช่วยสร้างสีสันขึ้นมาทั้งนั้น

 

 

สเตฟเดินต้อยๆ ตามอิคนิล จับชายเดรสดูอายสายตา ใครมองก็เห็นเป็นเพียงเด็กน้อย

ใจจริงก็แค่เนิร์ดอินโทรเวิร์ตคนหนึ่งที่ไม่ชินกับสายตามองเข้ามารอบๆ

 

 

“สายัณสวัสดิ์ค่ะท่านอิคนิล”

“ท่านอิคนิลเหรอ!”

“ทุกคนท่านอิคนิล”

“ท่านอิคนิล…”

 

จู่ๆ ก็ถูกชาวบ้านรุมล้อม…

 

 

“เมื่อวันก่อนต้องขอบคุณมากเลยนะคะที่ไล่กาให้พวกเรา”

“กระผมก็ขอบคุณท่านที่จุดไฟเผาเหล็กตีดาบให้ผมด้วยนะครับ!”

“…–”

 

“อ๊ะ- ท่านรอสก็มาด้วยพวกเรา!”

 

 

ดูเหมือนว่าอิคนิลและรอสจะเป็นที่นิยมกว่าที่คิด ไม่รู้ว่าทำอะไรมากมายให้หมู่บ้าน แต่ก็คิดว่าคงเป็นเรื่องดี

 

“ลูกสาวของท่านอิคนิลเหรอคะ?”

““อ๊ายย! น่ารักน่าเอ็นดู””

เหล่าป้าๆ ในหมู่บ้านต่างหวีดเข้าหาสเตฟอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้เขายิ่งเขินสายตาเข้าไปใหญ่

 

แต่การทำเช่นนั้นก็ราดน้ำมันเข้ากองไฟชัดๆ

ความน่ารักจากอาการอายสาตามันยิ่งทวีคูณความรุนแรง จังหวะนี้ใครจะล้มก็ล้มไปเป็นเบือแล้ว

 

 

“ฮะฮะ- พวกเธอนี่ก็เวอร์ไปแล้วจ่ะ…”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปกันก่อนนะ”

 

“ไปดีมาดีนะคะท่านอิคนิล”

“ไว้มาแวะหมู่บ้านได้ทุกเมื่อเลยนะครับ!”

 

 

แล้วทั้งสามคนเป็นครอบครัวเดินออกจากสถานที่ที่คนมุงพวกเขาไปรับชมงานเทศกาลได้

มีทักทายกันบ้างประปรายแต่ก็ไม่ถึงกับก่อนหน้านี้

 

 

ไฮไลท์จึงมาถึงบริเวณลานกลางหมู่บ้าน

 

มีต้นไม้เก่าแก่อยู่ตรงกลางลานวงกลมนั้น ถูกประดับไปด้วยโคมเทียนที่ทำขึ้นอย่างประณีตห้อยอยู่ตามกิ่งก้านใบทั่วไปบนต้น

ต้นไม้ลุกสว่างไม่ต่างจากพื้นที่รอบข้าง ภายใต้ร่มนั้นก็มีวงดนตรีเล็กๆ คอยบรรเลงจังหวะให้เสนาะหู ฝีเท้าของชาวบ้านหลายคนก็ขยับตามจังหวะนั้น

 

ว่ากันว่าหากได้เข้าคู่เข้าขากันภายในงานนี้และเป็นวันจันทร์เต็มดวง คู่รักที่เข้าร่วมงานจะได้คู่ครองไปตลอดกาล

 

ซึ่งวันนี้ก็เช่นกัน…

 

 

 

สเตฟนั่งรออยู่ข้างๆ บริเวณงานคอยสังเกตไปยังอิคนิลและรอสที่ดูชื่นมื่นกับงานนี้

ทั้งสองเข้าขากันได้อย่างเพอร์เฟ็คไม่มีที่ติ ราวกับเป็นคู่ที่ไม่อาจแยกจากกันได้

 

น่าอิจฉาเจ้านั่นเหมือนกันนะ…

ใครเล่าจะไม่รู้สึกเช่นนั้น เพื่อนสนิททั้งคนค่อยหายไปจากชีวิตด้วยความรัก ถึงจะหวังให้เพื่อนไดดี แต่ก็แอบเหงาที่จะไม่มีคู่ขาคอยอยู่ข้างเคียงกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กลับกันทางรอสก็ค่อยๆ ลืมเรื่องต่างๆ ในอดีตอันเจ็บปวดไป

ภาพนั้นค่อยเลือนหายจากความทรงจำเขาทีละน้อย

 

 

ภาพมือของเขาที่จับร่างนั้น

เสียงตะคอกที่ส่งให้ร่างนั้น

 

ความเจ็บใจมันกัดกินเขามานานแล้ว

ถึงเวลาที่จะปล่อยวางกันบ้าง…

 

 

รอสเริ่มที่จะปล่อยวางอดีต คอยใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดแทนที่ฮินาตะเพื่อนสนิทคนนั้น

แม้จะรู้สึกเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่ดวงไฟชีวิตยังไม่ดับถึงฆาต ก็จงใช้มันต่อไปให้หมด

 

 

ทั้งที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเพื่อนสนิทคนนั้นก็นั่งจ้องตัวของเขาอยู่

 

 

 

ทำไมรู้สึกถึงสายตาที่มันคุ้นๆ ยังไงชอบกลมองเราอยู่กันนะ…?

 

***………………..***

กลับมากันจนได้นะครับท่านผู้อ่านที่เคารพ

อาจจะเป็นเรื่องไม่ค่อยดีแต่ก็ขอประกาศว่านิยายเรื่องนี้จะลงประมาณ 3 วันต่อ 1 ตอนครับ

 

แหม… ก็ให้เด็กหอได้ใช้ชีวิตกันบ้างสิ!