***………………..***

 

 

 

“นี่! ฉันจะนอนกับสเตฟวันนี้!”

 

“ไม่! วันนี้ต้องเป็นหนูสิคะ!”

 

 

 

สองสาวกำลังเถียงกันฟัดเหวี่ยงเมามันในชุดนอนพลางดึงแขนของเป้าหมายเดียวกันนั้นให้ไปทางตน

 

สเตฟเองไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น 

 

 

 

 

 

ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ค่ะสเตฟ อ้าม-”

 

หลังเวลาอาหารก็เหมือนว่าลินดอลเก็บกดอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถทำได้ในเวลานั้น

พอลากมาถึงช่วงว่างก็รีบเรียกสเตฟมาหาในสวนตามเดิมคล้ายวานก่อน

 

ลินดอลตักเพนาคอตต้ายื่นหาสตเฟพลางพูด อ้าม 

 

 

“อื้มม อร่อย-”

 

“ฮิฮิ ใช่ไหมล่ะคะ?”

 

 

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางเข้ามุมสวน

 

“อ้าา อยู่นี่นี่เอง! ตามหาตั้งนาน!”

 

 

แลนเดลวิ่งแจ้นเข้ามาหาทั้งสองทันทีที่ได้พบเห็น

 

 

“เราหาสเตฟตั้งนานแหนะ- ไม่เห็นรู้เลยว่าอยู่กับน้อง”

“ไปซื้อชุดเพิ่มกันไหมๆ?”

 

“ไม่เอาค่ะ สเตฟบอกแล้วว่าวันนี้เธอจะอยู่กับหนู”

 

“ห๊า?”

“เธอพูดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ?”

 

 

นี่มันสถานการณ์อะไรก็ไม่อาจทราบได้ จู่ๆ สองพี่น้องนี้ก็เข้ามายื้อยุดสเตฟกันโดยที่เจ้าตัวนั้นก้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

รู้เพียงแต่ว่า นี่มันสวรรค์ชัดๆ

 

 

การต่อสู้ของพี่น้องสองคนนี้ดำเนินไปเหมือนไม่มีท่าทีว่าจะจบลงในเวลาแทบจะทั้งวันของวันนั้น

มื้อเที่ยงก็แล้ว ช่วงฝึกก็แล้ว มื้อเย็นก็แล้วว ไม่เว้นแม้แต่ช่วงอาบน้ำ

 

 

น นี่มันอะไรเนี่ยย?

 

ฝั่งหนึ่งก็ภูเขา ฝั่งหนึ่งก็ที่ราบ เอาเข้าจริงมันน่าอายกว่าที่คิดแม้ว่าเขาจะเป็นหญิงสาวอยู่ตอนนี้

 

ทั้งอาการเขินอาย ทั้งน้ำร้อนที่แช่อยู่ อาการวิงเวียนจึงถามหาได้ไม่ยาก

ภาพรอบข้างเริ่มเบลอ ทิศทางเริ่มไม่รับรู้ เสียงที่ได้ยินอยู่เริ่มแผ่วเบาลง

 

“อือ… ไม่ไหว-”

สุดท้ายก็หมดสติลง…

 

 

 

 

 

 

 

 

อืม- อยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย

 

“วันนี้พวกเราขอโทษด้วยนั ที่ทำให้เธอลำบาก”

 

“ร เราก็ด้วย ต้องขออภัยจริงๆ”

 

 

สองสาวคุ้นหน้าคุ้นตานั่งอยู่ปลายเตียงห่างจากตัวของเขาที่นอนอยู่บนนั้น

ใบหน้าอย่างนั้น ใครจะโกรธลง เดิมทีแล้วเขาก็ไม่ได้โกรธใครแต่แรกอยู่แล้ว

 

กลับกลายเป็น

น่าร้ากก!

 

 

หญิงสาวสองคนนั่งใบหน้าหงอคอยรอออดอ้อนอยู่ปลายเตียง สเตฟจะทนไหวได้ยังไงล่ะ?

รีบพุ่งเข้าไปกอดทั้งสองคนพร้อมพูด “ฉันไม่ได้โกรธพวกเธอสักหน่อย…”

 

ทั้งสองคนจากที่ใบหน้าถอดสีก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง

สเตฟคลายกอดแต่ก็ยังไม่หลุดจากเงื้อมมือของพี่น้องคู่นี้

 

 

 

นี่คือเรื่องราวความเป็นมาว่าทำไมทั้งสามคนถึงมาบรรจบอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

 

 

ลินดอล แลนเดลยื้อไปมาแต่ก็ไม่มีใครชนะสักที

สุดท้้าย

 

 

“คุณยาย?!”

มิลาด้าบินเข้ามาทางระเบียงห้องของสเตฟหวังจะมารับหลานของนางตามที่ได้ติดต่อกันเอาไว้สั้นๆ

 

“นี่มันคือ…”

 

คุณยายไม่รู้จะพูดอะไรกับภาพที่เห็นตรงหน้า

หญิงสาวสองคนหน้าตาสละสลวยซึ่งกำลังทำศึกชิงนางกันอยู่ และนางคนนั้นก็เป็นหลานของเธอเองด้วย

 

ไม่รู้จะพูดอะไรแต่ก็รู้สึกปลื้มปริ่มกับความน่าดึงดูดแม้จะเป็นเพศเดียวกันของสเตฟให้เข้ามาหาตน

ซ้ำนี้คนที่ดึงดูดได้ดันเป็นลูกหลานทายาทขุนนางเสียอีกด้วย

 

 

““ท ท ท่านมิลาด้า!?””

 

“ท่านมาทำอะไรที่นี่อย่างนั้นเหรอคะ?” เสียงสุภาพนุ่มนวลของลินดอลถามออกไป

มิลาด้าเองก็ตอบกลับอย่างสุภาพ “มารับเจ้าตัวน้อยน่ะจ่ะ”

 

 

เจ้าตัวน้อยที่ว่าก็มีอยู่คนเดียวในที่นี้ ร่างเล็กสะบัดแขนหลุดจากพันธนาการของสองพี่น้อง ก่อนจะวิ่งเข้าไปซบคุณยายของเขา

ทั้งที่ไม่ได้เจอกันเพียงอาทิตย์กว่าๆ ทำไมมันรู้สึกนานชอบกล สเตฟกอดแขนมิลาด้าแน่นราวกับเด็กขี้อ้อนพร้อมหันหน้ามาทางทั้งสอง

 

“ขอบคุณมากนะที่พาเรามาเล่น”

“ไว้เจอกันใหม่นะ เรากลับก่อนล่ะ”

 

 

มิลาด้านำชุดที่นางเตรียมมาด้วยห่มให้สเตฟ ก่อนจะจูงมือเขาเดินออกไปยังระเบียง

ทั้งคู่กางปีกสยายใหญ่สมอำนาจมังกรโบราณก่อนจะบินลับของฟ้าไปในเวลาไม่นานท่ามกลางความมืดและเหน็บหนาวของค่ำคืนนี้

 

สองพี่น้องไม่รู้เปนอันทำอะไร แลนเดลเดินไปปิดประตูระเบียง ก่อนจะขึ้นมานอนห่มผ้ากับลินดอลบนเตียงนั้น

 

“กระทันหันจังนะคะพี่”

 

“น นั่นสินะ’

“ว่าแต่ว่าเราไม่ได้นอนเตียงนี้ด้วยกันนานแค่ไหนแล้วนะ?”

 

“คิกคิก คิดถึงความหลังเหรอคะพี่?”

 

 

“นั่นสิน้าา…”

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าก็ว่าเถอะนะคะ ท่านหลานเองก็สุดยอดไม่แพ้กันเลยนะคะ”

 

“ม แหมม ชมกันซะขนาดนี้อยากจะได้อะไรรึเปล่าเนี่ย?”

“ว่าแต่ช่วยหยุดเรียกเราว่า ท่าน จะได้ไหม ฟังแล้วไม่ชินหูน่ะ”

 

“เอ๊? ต แต่ว่าท่านหลานเป็นทายาทของท่านมิลาด้า…”

 

“ถึงจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็แล้วกันเนอะ”

“วันนี้ดึกแล้ว เรื่องเล่าก็จบแล้วด้วย ถึงเวลานอนแล้วล่ะนะ”

 

 

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ เอ่อ…”

“สเตฟานี…”

 

“อื้อ เธอก็ด้วยนะ ไพโอเนียร์”

 

 

 

 

 

 

วันคืนผ่านไป ฤดูหนาวที่แทบไม่หนาวในตอนกลางของทวีปผืนเล็กนี้ก็ได้ผ่านไป เข้าสู่ใบไม้ผลิอย่างเต็มตัว

 

ต้นไม้ผลิใบอ่อนสีเขียวน่าชม เต็มไปด้วยสีสันต่างจากฤดูหนาวอันขาวโพลนในแดนเหนือที่เพิ่งจะเดินทางไกลกันมาอย่างลิบลับ

 

 

ข่าวสงครามเห็นว่าเริ่มสงบลงไปกันบ้างแล้ว การที่ขุนพลปีศาจหายไปคนหนึ่งถือว่าเป็นเรื่องใหญ่หลวงอย่างยิ่งจนต้องถอยร่นกันไปบ้าง

แกมมอนเองก็ใช่ว่าจะทิ้งฝั่งมารไปเลยแต่อย่างใด เขาหาทางในการเดินทางกลับฝั่งมารอย่างไม่หยุดหย่อนมาตลอดระยะเวลาเดือนกว่านี้

 

 

 

“พายอบเสร็จแล้วนะคะ!”

 

เสียงหวานใสของหญิงสาวเผ่ามารดังออกมาจากในบ้าน สเตฟที่ตั้งใจเรียนรู้เรื่องยาสมุนไพรต่างๆ จากคุณยายอยู่ภายนอกก็รีบแจ้นเข้ามาหวังทานของพักเบรค

 

ตักเข้าไปหนึ่งคำ อร่อย  คำที่สองอย่างไม่รอช้า ก็อร่อยไม่มีตก

สมกับเป็นแม่ศรีเรือนแห่งบ้านเรา

 

 

“อร่อยสุดยอดเลย!”

 

“ข ขอบคุณค่ะสเตฟานี”

 

 

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ชื่อเล่นของสเตฟนั้นไม่เหมือนกันแทบทุกคนและทุกครั้งที่เรียก

มิลาด้าเรียกเขาว่าเจ้าตัวเล็ก

ไพโอเนียร์ สเตฟานี

สองพี่น้องตระกูล แอล. วินเทอร์มอรี สเตฟ

และแกมมอนขุนพลปีศาจ เจ้าหนู

 

 

 

การต่อสู้เบาบางลงเรื่อยๆ ในอัตราที่รวดเร็วจนไม่กี่วันเผ่ามารก็ร่นจนออกจากทวีปมนุษย์อันเล็กจ้อยนี้จนหมดสำเร็จ

ผืนดิน ท้องฟ้า น่านน้ำ กลับมาเป็นของมนุษย์อีกครั้ง แม้ธรรมชาติโดยส่วนใหญ่จะไหม้เป็นจุลเสียหายหนักก็ตาม

 

หมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าพ่อและแม่แท้ๆ ของสเตฟจะกลับมาอยู่บ้านหลังจากออกรบนานตั้งแต่เขานั้นยังไม่เกิดในชาตินี้ด้วยซ้ำ

 

 

แต่บ้านที่เรียกกันนั้นไม่ใช่หลังไม้เล็กอย่างที่อยู่ตอนนี้ ถึงจะยังไม่รู้ว่าเป็นยังไงเพราะต้องรอกลับมารับรางวัลจากอาณาจักรเสียก่อน

โดยส่วนใหญ่ผู้กล้านั้นหากสำเร็จภารกิจอะไรก็มักจะได้สิ่งตอบแทนอย่างดี ไม่ว่าจะสิ่งของเงินทอง บ้านยศที่ดินปกครอง หรือแม้แต่ผู้หญิง…

 

 

รอสคงจะไม่เลือกอะไรแบบนั้นหรอกมั้งนะ…

 

 

 

 

 

ในที่สุดคณะผู้กล้าก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงอาณาจักรมันเชนได้สำเร็จ

 

การเฉลิมฉลองเริ่มต้นขึ้นอย่างยิ่งใหญ่

ดอกไม้โปรยไปทั่ว ธงอาณาจักรถูกโบกสะบัดอย่างภาคภูมิ

 

 

เมืองหลวงนั้นไม่ไกลจากบ้านมากนักเดินทางไม่กี่วันก็ถึง

จึงทำให้สเตฟเองก็เข้าไปยืนแสดงความยินดีอยู่ท่ามกลางฝูงชน แม้จะตัวเล็กแต่ก็สังเกตได้ง่ายจากปีกคู่ใหญ่สีขาวสว่างนั้น และเขาคู่นั้นซึ่งสูงยาวสมอำนาจ

 

สเตฟโบกมือให้ผู้กล้าที่เปรียบเป็นบิดาในชาตินี้ของเขา รอสเองก็สังเกตได้พร้อมกับยิ้มให้มาทางนี้

 

คิกคิก อะไรของเจ้านั่นมันน่ะ ดูเกร็งสุดๆ ไปเลยไม่ใช่รึไง

สุดท้ายรอสก็ยังเป็นรอสที่เรารู้จักอยู่ล่ะนะ 

 

เสียอยู่อย่างเดียว

 

 

ทำไมเจ้านั่นมาเป็นพ่อเราได้ล่ะ!!

 

 

 

 

***………………..***

จบซีซัน แต่เรื่องยังไม่จบนะจ๊ะ

เริ่มต้น ARC ใหม่!