***………………..***

 

 

 

 

ณ เมืองราเวนกลาส

 

 

 

“จะว่าไปแล้วนานๆ มาตากอากาศแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ”

“ว่าไหมลินดอล?”

 

“อืออ หนาวสุดๆ เลยล่ะ”

 

 

แฝดสองคนได้โอกาศมาบ้านพักตากอากาศของลุงพวกนางอย่างโยฮาน

แม้เจ้าตัวจะมาด้วยไม่ได้สาเหตุเพราะงานของตำแหน่งประธานกระทรวงเวทมนตร์ที่เพิ่งจะได้รับตำแหน่งมา

 

เป็นคุณลุงที่โอ๋หลานเก่งไม่ใช่น้อยเลยล่ะ

 

 

แล้วทั้งสองมาทำไม่นะเหรอ?

 

ที่ได้มายังดินแดนหิมะนี้เป็นเสมือนของขวัญแห่งการผ่านการทดสอบจากครอบครัว 

น่าเสียดายที่ผู้เป็นลุงของพวกนางยังไม่มีทายาท จึงไม่สามารถมีโมเมนท์แบบพี่น้องห่างไกลมาเจอกัน

 

 

การเดินทางอันยาวนานผ่านรถม้าคันเล็กอันหรูหรานี้จบ ทั้งสองเดินลงมาจากรถก็มีเหล่าข้ารับใช้ทั้งเมดทั้งบัตเลอร์คอยต้อนรับจนถึงประตูทางเข้า

เป็นปกติของตระกูลชนชั้นสูงที่จะมีอะไรแบบนี้

 

ทั้งสองเดินเข้าไปยังในคฤหาสน์อันขาวโพลนไปด้วยหิมะดูสวยงามและแปลกตาสำหรับพวกนาง

 

 

 

ภายในอุ่นต่างจากนอกอาคารอย่างชัดเจน ฮีทเตอร์ที่ทำมาอย่างดีจากเตาไฟต้มไอน้ำติดท่อไปแทบทั้งหลัง

ไม่เคยมีที่ไหนทำอย่างนี้มาก่อน มีเพียงคุณลุงของพวกนางเป็นคนออกแบบและสั่งสร้างเองกับมือจึงถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะเกินยุคไปไกล

 

 

 

“ฮ้าา ในที่สุดก็ถึงเตียงสักที”

 

“ค่ะ” แล้วลินดอลก็ควักเอาหนังสือออกมาจากกระเป๋าใบน้อยของนาง

 

 

แลนเดลนั้นอยากจะออกไปสำรวจเดินเล่นเสียที แต่น้องสาวของนางอย่างลินดอลนั้นอยากที่จะนอนขลุกอ่านนิยายอยู่ในห้องมากกว่า

แต่สุดท้ายก็ต้องยอมใจพี่ของนางเองที่ทำตัวเป็นเด็กซะมากกว่าตัวเองซะอีก

 

 

ภายนอกแลนเดลวิ่งไปมาด้วยชุดเสื้อผ้าที่แม้แต่คนท้องถิ่นก็ไม่สวมกันบางขนาดนี้ ขณะที่ลินดอลดูเป็นคนปกติเห็นได้ตามนักเดินทางทั่วไปที่ใส่ชุดหนาๆ เดินทางมายังถิ่นเหนือ

 

“แล้วเราจะไปที่ไหนกันคะ?”

 

“คงจะไปดูป่าาาา…” พอพูดถึงแลนเดลก็ทำหน้าปลาตายทันที ราวกับรู้ว่าทุกที่ที่พี่ของนางไปจะต้องเจออะไรบางอย่างที่เป็นปัญหาแน่นอน

“ม หมายถึงป่าในเมืองน่ะ ฮะฮะ”

 

“เฮ้อ.. ไปก็ได้ค่ะป่าน่ะ”

 

“จ จริงนะ!?”

 

 

สุดท้ายก็ต้องยอมไปอีกครั้ง แล้วทั้งสองคนก็ขึ้นรถม้าโดยมีจุดหมายคือป่าทางทิศเหนือ

 

เฮ้อ… เราอายุไม่ใช่เด็กกันแล้วนะ

ลินดอลคิดในใจ

 

 

 

 

โฮกก- เปรี้ยง!

 

 

 

 

เสียงอันผิดปกติที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นได้ในป่าอันหนาวเหน็บสีขาวโพลนนี้ได้เกิดขึ้น เสียงของตัวอะไรบางอย่างดูทุ้มหนักเต็มไปด้วยแรง

เสียงนั้นถูกตัดออกไปด้วยเวทมนตร์อะไรบางอย่างที่ก็ทั้งรุนแรงและรวดเร็วจนดับเสียงเจ้าตัวใหญ่นั้นไป

 

 

แลนเดลอยากที่จะไปสำรวจใจจะขาดแต่ด้วยเสียงต่างๆ นางก็ได้แค่อยู่ในรถพลางในเวทย์ค้นหาคอยตรวจดูรอบๆ

โดยรัศมีเท่าที่แลนเดลและลินดอลทำได้ในการค้นหาจะอยู่ราวๆ 1 กิโลเมตร

แต่เสียงดังกล่าวนั้นมันดังจนคาดว่าไกลกว่านั้นมากเป็นแน่ๆ 

 

 

เสียงนั้นดับไปได้สักพักรถม้าก็เริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้งก่อนที่จะพบสัญญาณชีพของมนุษย์สามคนภายในป่าข้างทางไม่ค่อยลึกเท่าไหร่

คราวนี้แลนเดลลงไปเดินคนเพียงคนเดียวโดยมีลินดอลคอยเฝ้าระวังรถเอาไว้

 

พอเข้าไปใกล้มากๆ ก็พบกับชายสองคนกำลังรุมพยายามจะถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวท่ามกลางป่าสนหิมะ

หญิงสาวคนนั้นดูคุ้นๆ จากสายตาของนาง พอเข้าไปอีกนิดก็พบกับ…

 

 

สเตฟเหรอ?

 

 

 

สเตฟกำลังถูกชายหนุ่มกลัดมันสองคนรุมถอดชุดเสื้อผ้าออก หากเป็นยามปกติคงจะไม่ได้ แต่ในตอนนี้เขามีแผลอยู่เต็มตัว

 

 

“ออกไปนะ!!”

 

 

เสียงของหญิงสาวเหมือนกระตุกสติของแลนเดลให้กลับมาอีกครั้ง

เธอเป็นชนชั้นสูงไม่ค่อยได้ออกเรือนไปไหนมาไหน การที่เธอเห็นภาพอะไรแบบนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องแปลกใหม่และน่าพิศวงอยุ่พอสมควรจนคิดอะไรไม่ออก

 

 

เวทย์น้ำพุ่งเข้าหาชายทั้งสองคนด้วยความเร็วตามปลายคทาใบไม้ของนาง บวกกับความหนาวเย็นนี้ก็ยิ่งทำให้น้ำที่ออกมามีความทรมานอย่างเห็นได้ชัด

ร่างที่ใหญ่กว่าถูกน้ำก่อนคนแรกและรีบวิ่งรีเข้ามาหาผู้ใช้เวทย์โจมตีใส่ตน

ยังดีที่แลนเดลมีสติทันและสร้างกำแพงน้ำขนาดใหญ่ที่ไม่นานมันก็เย็นแทบจะแข็งทันทีจากเวทย์ของนางช่วยกับอุณภูมิภายนอก

 

 

สเตฟที่ลุกขึ้นยืนได้ก็ยิงไฟสีม่วงดวงน้อยดูจะเบาแต่ก็เผาเสื้อผ้าของชายพวกนั้นได้แม้จะเปียกน้ำอยู่ก็ตามจนหมดเปลือยจึงทำให้ยิ่งหนาวไปกว่าเดิมอีก

 

 

“ตรงนี้ไกลจากเมืองนะรู้ไหม ถ้าไม่รีบกลับระวังจะหนาวตายนะบอกก่อน…”

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ คือใบหน้าที่ชายทั้งสองคนนั้นมองมาหาหญิงสาว ก่อนที่จะวิ่งหนีหางจุกตูดไปยังทิศเมืองทั้งสภาพเปลือยเปล่าอย่างนั้น

 

แลนเดลมีคำถามมากมายเต็มหัวกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักแต่ก็ต้องช่วยนางเอาไว้ก่อนที่จะติดหนาวตายไปก่อน

เอาชุดคลุมขนแกะหนาให้สเตฟขณะที่นางปกติชุดนั้นก็ไม่เป็นอะไรอยู่แล้วและรีบกลับไปยังรถม้า

 

 

 

“สเตฟเหรอ?” แม้แต่ลินดอลก็ตกใจกับภาพที่เห็น

มังกรน้อยเข้ามายังภายในรถด้วยชุดขาดรุ่งริ่งจากแรงของชายทั้งสองก่อนหน้านี้และชุดคลุมที่ได้มาเมื่อครู่

 

พี่น้องทั้งสองไล่ถามราวกับไต่สวนโดยศาลแทบจะทุกเรื่อง สเตฟเองก็พยายามตอบออกมาตามที่ตนจะทำได้

ก็มีตั้งแต่มาทำอะไรที่นี่ ทำไมถึงค้างอยู่กลางป่า และคุณยายไปที่ไหนเป็นคำถามสุดท้ายที่เป็นคำถามเดียวซึ่งสเตฟตอบให้ได้เพียงสีหน้าที่ตายจาก

 

 

ดูสเตฟจะค่อนข้างช๊อคที่ได้กลับมาคิดอีกทีครั้งว่าคุณยายของตนหายไปที่ไหนและทำไมไม่ออกมาตามหาตน

 

สองสาวพี่น้องคอยปลอบสาวน้อยตรงหน้าโดยนำเธอมานั่งตรงกลางระหว่างและกอดให้ความอบอุ่นไป

 

ฝั่งหนึ่งก็ใหญ่ตู้มจนผลักไปอีกฝั่งที่กระดานแบน (เดากันว่าใครควรใหญ่นะจ๊ะ)

แม้จะคิดว่าตนไม่ไหว แต่ก็แทบไม่รู้สึกอะไรกับก้อนเนื้อเหล่านั้นและรับกอดไปด้วยการพิงไปที่ก้อนใหญ่คู่นั้นจนผลอยหลับไป

 

 

 

 

 

 

 

“อือ..”

 

“เตียงนุ่มจัง…”

“เอ๊ะ- ที่นี่ที่ไหน?!”

สเตฟตื่นขึ้นมาบนเตียงใหญ่นุ่ม รอบห้องตกแต่งด้วยของหรูหราที่ไม่เคยเห็นและไม่น่าจะใช่ของเขาอย่างแน่นอน

 

 

ไม่นานนักหลังจากตื่นได้ก็มีเมดเปิดประตูเข้ามาเห็น…

“ขออนุญาติ- อ๊ะ- คุณหนูคะ!”

และนางก็รีบออกไปคล้ายจะแจ้งข่าว ก่อนที่จะมีพี่น้องที่เขาคุ้นเคยเดินเข้ามาหาพูดคุย…

 

 

เรื่องต่างๆ ทั้งสองก็รู้พอสมควรจากตอนแรกแล้ว จากนั้นก็บอกให้สเตฟนอนพักผ่อนอยู่ที่่นี่ก่อนจะกลับ

ลินดอลแลนเดลจะกลับไปเมืองเมื่อไหร่ก็ได้แล้วแต่พวกตนเพราะเป็นของขวัญก่อนที่จะได้ทำงานกับคุณลุงภายในกระทรวงฯ

 

 

“ถ ถ้าอย่างนั้นเราไม่เกรงใจนะ”

 

“เต็มที่เลยจ้า!”

 

“ดีแล้วล่ะ เราจะได้อ่านหนังสือได้สงบสักที…”

 

 

 

ที่สเตฟได้เข้ามาอยู่(ชั่วคราว)ก็เป็นเรื่องดีกับทั้งสองพี่น้องนี้

สเตฟได้พักผ่อนราวชนชั้นสูง

ลินดอลได้เพื่อนเล่นเพิ่ม

ส่วนแลนเดลก็คิดจะผลักภาระเพื่อนเล่นไปให้สเตฟเพื่อเป็นนีทต่อไป…

 

 

 

***………………..***