ตอนที่125 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (13)

 

“พวกเธอเหนื่อยแล้วสินะ เอ้า ฉันเอาเนื้อมาฝาก”

 

ตอนที่ผมนั่งพักอยู่หลังจากโดนสาวๆรุมจนเหนื่อย โคมิยะคุงก็เดินมาพร้อมกับจานกระดาษที่มีเนื้อย่างวางอยู่

 

“อะ…ขอบใจนะ…”

 

“ว่าแต่ เมื่อกี้คาเงยามะนี่เนื้อหอมสุดๆไปเลยนะ～”

 

เขาหัวเราะพลางกินเนื้อในจานของตัวเอง

 

“จะเรียกว่าเนื้อหอมดีมั้ยล่ะนั่น…?”

“เอ้า ไม่เรียกแบบนั้นแล้วจะเรียกว่าไงล่ะ อาซาฮิซังนี่ออกอาการหึงสุดๆด้วยซ้ำ”

“เดี๋ยวๆ อย่าพูดแบบนั้นสิ…ถ้าฮิคารุได้ยินเข้าจะยุ่งเอานะ…”

 

ที่ฝั่งโน้น ฮิคารุกำลังตะโกน “อุเรียー!” แล้วเอาเนื้อชิ้นใหญ่วางลงบนตะแกรงย่าง

 

ถึงจะอยู่ห่างกันแต่เธอก็หูดีแน่ๆ ถ้าบังเอิญได้ยินขึ้นมาจะน่ากลัวมาก

 

“ฮ่าๆ ขอโทษๆ แต่ก็ใช่ว่าจะรู้สึกแย่ใช่มั้ยล่ะ?”
 

“ก็…ใช่ ไม่ได้รู้สึกแย่หรอก…”

 

ผมตอบตามตรงโดยไม่ปิดบัง

 

แต่ไม่ใช่เพราะดีใจที่ผู้หญิงหลายคนเข้ามาพึ่งพานะ…
 

มันรู้สึกดีที่เหมือนกับตัวเองได้รับการยอมรับมากกว่า

 

“ว่าแต่ นายก็ทำอาหารเก่งจริงๆนะ เนื้อนี่รสชาติที่หมักไว้เข้าเนื้อดีมากเลย”

 

โคมิยะคุงพูดพลางคีบเนื้อชิ้นเล็กเข้าปากด้วยตะเกียบ

 

ผมเองก็ลองกินเนื้อที่เขานำมาให้สักชิ้นตาม

 

เป็นเนื้อแดงที่ไม่ได้นุ่มมากจนเคี้ยวแล้วละลาย แต่มีความหนึบกำลังดี พอเคี้ยวก็สัมผัสได้ถึงความอร่อยเข้มข้นของเนื้อผสมกับกลิ่นหอมของซอสที่แพร่กระจายไปทั่วปาก

 

“อืม อร่อยจริงๆด้วย”

 

อร่อยจนเผลอชมตัวเองออกมาเลยทีเดียว

 

“เห็นมั้ยล่ะ? คนที่ทำอะไรแบบนี้ได้ก็ต้องเนื้อหอมอยู่แล้วแหละ”
 

“พูดแบบนั้น แล้วนายก็จุดไฟเตาถ่านเก่งเหมือนกันนี่”
 

“เมื่อก่อนฉันเคยอยู่ลูกเสือมาก่อนน่ะ จุดไฟตั้งแคมป์เป็นเรื่องกล้วยๆเลย”

 

เขาพูดพลางพับแขนเสื้อขึ้นด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

 

ตรงอีกฟากหนึ่ง ฮิคารุก็ตะโกน “อุเรียー！” พลางโรยเครื่องเทศลงบนเนื้อชิ้นยักษ์อย่างเมามัน

 

“ว่าแต่…จะให้เรียกนายนามสกุลไปเรื่อยๆก็กระไรอยู่ ขอเรียกนายว่า ‘เรย์ยะ’ เลยได้มั้ย?”

 

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็เป็นฝ่ายพูดขึ้น

 

“หือ? อา…อืม แน่นอนอยู่แล้ว…”

“โอเค งั้นจากนี้ไปฉันจะเรียกนายว่าเรย์ยะล่ะ ส่วนฉันก็เรียกแค่ ‘โอซามุ’ ก็พอนะ”
 

“อะ…อืม ได้เลย งั้น…โอซามุ…”

 

ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกัน แต่ตอนเรียกชื่ออีกฝ่ายตรงๆ มันกลับเขินแปลกๆ
 

รู้สึกคล้ายตอนที่เรียกชื่อฮิคารุครั้งแรกเลย

 

อีกฟากหนึ่ง ฮิคารุตะโกน “อุเรียー！” พลิกเนื้อย่างชิ้นใหญ่

 

แต่ถึงอย่างนั้น วันนี้ก็ดีจริงๆที่ได้มา

 

สถานที่ก็ดี มีกิจกรรมสนุกๆให้ทำ แถมยังได้เพื่อนใหม่อีก

 

และที่สำคัญที่สุด…คือได้เห็นฮิคารุใส่ชุดว่ายน้ำอีกครั้งนี่แหละ!

 

“เรย์ยะคุง～! เนื้อของฉันสุกแล้วน้า～!”

 

ขณะที่ผมกำลังปลื้มใจอยู่ในความสุข ฮิคารุก็โบกมือเรียกผมอยู่เหนือศีรษะ

 

“ดูเหมือนจะถูกเรียกแล้ว ขอตัวแป๊บนึงนะ”
 

“งั้นฉันก็กลับไปที่เตาเหมือนกัน”

 

เราทั้งคู่ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินกลับไปสมทบกับทุกคน

 

ฮิคารุเสียบเนื้อย่างที่สุกแล้วกับเหล็กเสียบยาวแบบชูราสโก้ แล้วพูดว่า “ขอเชิญชิมได้เลยค่ะ～” พร้อมกับตัดเนื้อแบ่งให้แต่ละคน

 

“อาซาฮิซัง ขอผมบ้างได้มั้ย?”
 

“แน่นอนจ้า! นี่เลย～ กินได้เลย～!”

 

ฮิคารุแล่เนื้อจากไม้เสียบลงบนจานกระดาษที่โคมิยะคุงยื่นให้

 

ผมรออยู่ด้านหลังเพื่อจะรับต่อจากเขา

 

“อืม～ รสเข้มข้นแบบดิบเถื่อนดีนะ อร่อยจัง～”

 

โคมิยะคุงชิมแล้วก็แสดงความเห็น

 

“ใช่มะ～? เพราะฉันใช้เครื่องเทศสูตรพิเศษจากอเมริกาแท้ๆที่คุณพ่อซื้อกลับมาฝากตอนกลับจากต่างประเทศไง～!”

 

ฮิคารุพูดพลางยกไม้เสียบเนื้อขึ้นด้วยท่าทางภูมิใจ

 

กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยมาแตะจมูกแม้อยู่ห่างขนาดนี้

ยิ่งเธอเป็นคนทำด้วยแล้ว ยิ่งทำให้น้ำลายไหลเลย

 

ผมถือจานกระดาษก้าวออกไปข้างหน้าเพื่อรับส่วนของตัวเอง――

 

“…หือ?”

 

ฮิคารุมองหน้าผม แล้วหันไปแล่เนื้อลงจานอีกใบที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ

 

ผมคิดว่าเธอคงกำลังเตรียมของตัวเองก่อน เลยยืนรออีกหน่อย

 

แต่เอ๊ะ วันนี้ฮิคารุดูเรียบร้อยกว่าปกติแฮะ…หรือเพราะอยู่ต่อหน้าคนเยอะ――

 

“นี่แน่ะ! เรย์ยะคุง เดี๋ยวฉันป้อนให้เอง! อ้าา～ม!”

 

เรียบร้อยกว่าเดิม…งั้นเหรอ…?

 

ผมเอียงคออย่างมึนงง เมื่อเธอหยิบเนื้อจากจานแล้วยื่นมาจ่อปากผมต่อหน้าทุกคน…