ตอนที่124 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (12) 

 

“เรย์ยะคุงไม่ได้แค่ทำงานร้านอาหารนะ ยังอยู่คนเดียวอีกต่างหาก! ถ้าเรื่องทำอาหารล่ะก็ ถามอะไรเขาก็ได้เลย!”

 

ในขณะที่ผมกำลังถูกสาว ๆ รุมถามสารพัดคำถามจนตามไม่ทัน ฮิคารุก็หยุดการแล่เนื้อที่เขาหิ้วมาเอง แล้วแทรกเข้ามาในวงสนทนา

 

“เอ๊ะ!? คาเงยามะคุงอยู่คนเดียวเหรอ!?”

“อะ…อืม ก็มีเหตุผลบางอย่างเกี่ยวกับครอบครัวน่ะ…”

“เห～ เก่งจังเลย…! งั้นปกติก็คงทำอาหารกินเองที่บ้านสินะ…”

“เปล่าหรอก ไม่ถึงขนาดนั้น――”

“ใช่เลย! ฝีมือทำอาหารของเขาน่ะระดับโปรแล้ว!”

“เดี๋ยวสิ…ฮิคารุ เธอพูดอะไร――”

“ก่อนหน้านี้เคยทำแกงกะหรี่ให้กิน อร่อยมากเลยนะ!”

 

ฮิคารุพูดแทรกผมถึงสองรอบ แล้วยังโม้จนเรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่

 

ก็ใช่…ก่อนหน้านี้ผมเคยทำแกงกะหรี่ให้กิน แต่ก็แค่เอาแกงกะหรี่กึ่งสำเร็จรูปมาปรุงรสนิดหน่อย ยังไงก็ไม่ถึงขั้นเรียกว่าทำอาหารได้เลย

 

ผมพอมีความรู้เรื่องอาหารบ้าง ก็เพราะเคยช่วยงานอิจิรุซัง ไม่ใช่เพราะผมทำอาหารเองเป็นประจำ ที่บ้านผมก็กินแต่ข้าวกล่องหรือกับข้าวจากซูเปอร์มาร์เก็ต ถ้าทำกับข้าวบ้างก็แค่เวฟของแช่แข็งหรืออุ่นอาหารสำเร็จรูปเท่านั้นเอง――

 

“ผู้ชายที่ทำอาหารเป็นนี่มันดีจังเนอะ～”

 

“ใช่เลย ดูเป็นคนพึ่งพาตัวเองได้ คะแนนเพิ่มเพียบ～”

 

“จริง～ เป็นผู้ชายยุคใหม่เลยล่ะ!”

 

ผมยังไม่ทันจะได้แย้งอะไร คะแนนความนิยมของผมก็พุ่งขึ้นแบบไม่มีมูลจากคำชมล้นฟ้าของพวกผู้หญิง

 

แต่พอเห็นฮิคารุซังยิ้มอย่างภูมิใจ ผมก็พูดอะไรไม่ออก

 

ทั้งๆที่โดยปกติสถานการณ์แบบนี้เธอควรจะรู้สึกหึงแท้ๆแต่คราวนี้กลับดีใจที่ผมถูกชมมากกว่า

 

“คาเงปี้～ ช่วยฉันด้วยสิ～! เนื้อชิ้นนี้ควรจะหั่นยังไงเหรอ～？”

 

ทาคาซากิซังถือเนื้อที่ตัวเองได้รับมอบหมายให้หั่นขึ้นมาวางบนเขียง แล้วเดินมาหาผม

 

ผมแอบเหลือบมองฮิคารุซังเพื่อขอความเห็น――

 

‘แสดงฝีมือของนายให้เห็นเลย’

 

เขาพยักหน้าอย่างจริงจังราวกับจะบอกแบบนั้น

 

“เอ่อ…เนื้อแบบนี้ต้องดูเส้นใยจากด้านบน แล้วหั่นตัดขวางเส้น… จากนั้นก็ผ่าตรงเส้นใยเบาๆอีกที จะได้ไม่งอเวลาเอาไปย่าง ทำให้ความร้อนกระจายสม่ำเสมอแล้วก็เคี้ยวง่าย…มั้งนะ”

 

ผมหั่นเนื้อไปพร้อมกับอธิบายไปด้วยตามที่เคยฟังจากอิจิรุซังมา

 

ทันใดนั้น ก็มีเสียง “โอ้～” “เห～” ดังขึ้นรอบตัว

 

ผมก็แค่หั่นเนื้อเท่านั้นเองนะ? จริงจังเลยนะ…

 

“ว้าว～ คาเงปี้ไม่ใช่แค่ผักนะ เนื้อก็หั่นเก่งด้วย～”

 

“ไม่ๆก็แค่หั่นธรรมดาเอง…”

 

“ฉันชอบกินเนื้อมากเลย～ รอไม่ไหวแล้ว～! คาเงปี้ก็ชอบเนื้อมั้ย～？”

 

“ก็…ก็ชอบในระดับปกติล่ะนะ…”

 

“งืม～ ชอบเนื้อสินะ～”

 

พูดไปก็ยื่นหน้าอกเข้ามาใกล้แบบตั้งใจสุดๆผมเลยต้องถอยหนีจากทาคาซากิซัง

 

แต่แล้ว――

 

“นี่ คาเงยามะคุง… สอนฉันใช้มีดหน่อยได้มั้ย…？”

 

คราวนี้ฟุจิโมโตะซัง แฟนของโคมิยะคุงก็เข้ามาอีกคน

 

“นะ…นะ ขอร้องล่ะ… อยากเอาคืนชูคุงให้ได้…! ต้องถือแบบนี้เหรอ? หรือว่าแบบนี้?”

 

ถือมีดแบบกลับด้านเหมือนถือมีดสั้นอย่างกับตัวละครในเกมบู๊แล้วเดินเข้ามาใกล้

 

“จะ…จะสอนให้ครับ แต่ก่อนอื่นวางมีดแบบนั้นลงก่อนเถอะ… อันตรายจริงๆ…”

 

นี่ไม่ใช่ บา◯โอภาค 4 ของค◯เซอร์ หรือ เม◯ทัลเกียร์ของส◯เนค นะ…

 

“งั้น…ควรถือยังไงเหรอ？”

 

“เอ่อ…ไม่ใช่จับแน่นๆทั้งห้านิ้ว แต่ให้วางนิ้วชี้บนสันมีด… นิ้วโป้งวางตรงด้าม แล้วใช้อีกสามนิ้วที่เหลือจับเบาๆ…”

 

ผมสาธิตบนเขียงเหมือนกำลังหั่นผักในอากาศ

 

“…แบบนี้?”

 

“ใช่ๆ…แบบนั้นแหละ แล้วก็แค่ดึงเข้าหาตัวเวลาหั่น…”

 

“…ทำได้แล้ว! คาเงยามะคุงเก่งจัง…! อัจฉริยะเรื่องมีดเลย…！”

 

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก…”

 

ฟุจิโมโตะซังดีใจเหมือนเด็กประถมที่เพิ่งได้ใช้มีดหั่นผักครั้งแรก

 

ผมมักจะเป็นฝ่ายถูกสอนเรื่องทำอาหาร พอมาสอนคนอื่นบ้างเลยรู้สึกอบอุ่นใจยังไงไม่รู้

 

หลังจากนั้นตอนเตรียมของ ทุกคนก็เอาแต่ถามความคิดเห็นผมตลอด

 

“คาเงยามะคุง ข้าวโพดนี่เอาไปย่างเลยดีมั้ย หรือว่า――”

 

“คาเงยามะคุง จะทำแกงกะหรี่ด้วย มีอะไรเป็นเคล็ดลับไหม――”

 

“คาเงยามะคุง ลองผสมซอสเนื้อกับน้ำปลาดู ช่วยชิมหน่อย――”

 

“คาเงยามะคุง” 

 

“คาเงยามะคุง” 

 

“คาเงยามะคุง” 

 

“คาเงยามะคุง” 

 

“คาเงยามะคุง”

 

ผมว่าแค่วันนี้วันเดียว ผมก็ถูกเรียกชื่อโดยผู้หญิงมากพอสำหรับทั้งชีวิตแล้วล่ะ

 

แน่นอนว่าการถูกพึ่งพาก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรอก แต่ก็เหนื่อยมาก

 

“ทุกคน…จะพึ่งพาก็ได้นะ แต่ช่วยอย่าเข้ามาใกล้กันขนาดนี้ได้มั้ย…!?”

 

สุดท้ายฮิคารุซังก็ทนไม่ไหว ระเบิดความหึงออกมากลางคันจนได้