ตอนที่123 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (11) 

 

หลังจากนั้น พวกเราก็สนุกกับทะเลหน้าร้อนในรูปแบบต่างๆ มากมาย

 

ทั้งการว่ายน้ำเล่นกันสองคนในทะเล, ลอยเรือกล้วยไปแบบชิลๆ, ถ่ายคลิปตอนที่ฮิคารุท้าทายการเล่นเวคบอร์ด, และแม้แต่การเล่นทรายอย่างเด็กๆด้วยกัน

 

ถึงอย่างนั้นฮิคารุก็ยังดูเหมือนว่ายังเล่นไม่พออยู่ดี แต่เพราะถึงเวลานัดรวมตัวตอนห้าโมงเย็นแล้ว เวลาสำหรับเราสองคนจึงต้องจบลงชั่วคราว

 

พวกเราทุกคนจึงมารวมตัวกันอีกครั้ง ณ จุดเดิมที่นัดไว้ แล้วเปลี่ยนเข้าสู่ช่วงเวลาอาหารเย็นร่วมกัน

 

ภายในสถานที่นั้นมีทั้งภัตตาคารของโรงแรมและร้านอาหารหลากหลาย แต่เราทุกคนได้ตกลงกันไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะจัดบาร์บีคิวด้วยกัน

 

“เฮ้—! อันนี้วางไว้ตรงไหนอะ!?”

 

“เตาย่างให้เอาไปเรียงไว้ทางนั้น แล้วกล่องเก็บความเย็นเอามาทางนี้—!”

 

“เข้าใจแล้ว งั้นฉันกับคาเงยามะจะช่วยกันยกกล่องไปทางโน้นล่ะ”

 

“โอเค…รับทราบ…”

 

พวกเราช่วยกันยกกล่องเก็บความเย็นหนักๆไปยังพื้นที่ทำอาหารกลางแจ้งโดยใช้ไหล่แบกมันคนละข้าง

 

“ขอบคุณมากนะ—!”

 

ตอนที่ผมพยายามเดินตามโคมิยะคุงที่แบกกล่องอย่างสบายๆฮิคารุก็วิ่งเข้ามาจากฝั่งลานปรุงอาหาร

 

“เดี๋ยว! เดี๋ยวฉันช่วยยกกล่องให้!”

 

“มะ-ไม่เป็นไร… ฉันคนเดียวก็ไหว…”

 

ผมโกหกเล็กๆ ทั้งที่ขากำลังสั่นแต่ก็ยังฝืนแบกคนเดียว

 

ในที่สุดเราก็ยกกล่องมาถึงลานปรุงอาหาร และวางมันลงบนพื้นคอนกรีต

 

“ทุกคน—! วัตถุดิบมาแล้วจ้า—!”

 

เมื่อฮิคารุตะโกนเรียก บรรดาสาวๆก็เริ่มทยอยเดินเข้ามา

 

อุปกรณ์อย่างเตาย่างเป็นของที่ทางสถานที่จัดเตรียมไว้ให้ แต่พวกวัตถุดิบทุกคนต้องนำมาเอง

 

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าในกล่องมีอะไรบ้าง

 

“อุหวา…ของฝั่งผู้ชายแน่นอนเลย มีแต่เนื้อทั้งนั้น…”

 

“เนื้อ…เนื้อ…เนื้อ…นี่ก็เนื้อ…คิดจะกินแต่เนื้ออย่างเดียวรึไง…”

 

สาวที่เปิดกล่องฝั่งผู้ชายเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น

 

ด้านในกล่องเต็มไปด้วยเนื้อสีแดงบรรจุแพ็ค

 

นอกจากนั้นก็มีแค่พวกไส้กรอก เบคอน และเส้นยากิโซบะนิดหน่อย

 

ไม่มีเงาของพวกอาหารทะเลหรือผักเลย

 

“เอ๋~ แต่เนื้ออร่อยจะตาย มีเยอะๆก็ดีออกไม่ใช่เหรอ?”

 

ในขณะที่สาวๆพากันบ่นเรื่องของในกล่อง มีแค่ฮิคารุคนเดียวที่พูดปกป้องฝั่งผู้ชาย

 

“แต่ก็ควรจะมีความพอดีบ้างสิ…”

 

“ถามหน่อยเถอะ…ฮิคารุเอาอะไรมาบ้างล่ะ?”

 

“เนื้อ!!”

 

ฮิคารุตอบเสียงดังอย่างภาคภูมิใจโดยไม่มีความลังเลหรือเขินอายแม้แต่นิด

 

จากนั้นกล่องของฝั่งผู้หญิงก็ถูกเปิดออกบ้าง

 

ข้างในมีวัตถุดิบหลากหลายมากกว่าฝั่งผู้ชายเยอะ

 

แม้จะมีเนื้อเหมือนกัน แต่ก็มีทั้งไก่ หมู และอาหารทะเลกับผักก็ครบครัน

 

“มาร์ชแมลโลว์นี่ ใครเอามาเหรอ?”

 

“อ๊ะ นั่นฉันเอง~!”

 

“ว่าแล้วเชียว…เป็นจิซาโตะสินะ…”

 

“ก็ได้ยินมาว่าย่างแล้วอร่อยนี่นา~”

 

นอกจากมาร์ชแมลโลว์ของทาคาซากิซังแล้ว ก็ยังมีของแปลกๆอย่างกล้วยกับบาแก็ตด้วย

 

ฮิคารุเองก็เอาเนื้อก้อนใหญ่อย่างที่เห็นในคลิป BBQ แบบอเมริกันมาด้วย

 

หลังจากตรวจสอบวัตถุดิบเสร็จ พวกสาวๆก็เริ่มจะลงมือเตรียมอาหาร แต่แล้วก็มีเสียงดังขึ้นมา

 

“นี่! ฝ่ายผู้ชายก็ช่วยด้วยสิ!”

 

มัตสึนางะซังที่ดูแลการทำอาหารตะโกนไปทางฝั่งผู้ชาย

 

ทางนั้นจัดเตาย่างเสร็จแล้ว แล้วก็กำลังเล่นฟุตบอลอยู่

 

“หา~? พูดอะไรนะ~?”

 

“บอกให้ช่วยไง! พวกนายก็ต้องกินเหมือนกันนะ!”

 

“พวกเราทำอาหารไม่เป็นนี่! แบบนี้มันงานของผู้หญิงไม่ใช่เหรอ!”

 

“เห้อ…ล้าสมัยชะมัด…แบบนี้จะไม่ให้ขึ้นคานได้ยังไงเนี่ย…”

 

มัตสึนางะซังพึมพำเบาๆอย่างเหนื่อยใจ

 

“ฉันช่วยก็ได้ แล้วให้ทำอะไรบ้าง?”

 

โคมิยะคุงพูดขึ้นอย่างไม่ลังเล

 

“งั้นโคมิยะช่วยเฝ้าดูไม่ให้ฮารุนะจับมีดละกัน”

 

“รับทราบ งั้นไปล้างผักทางโน้นกันเถอะ ฮารุนะ”

 

“ทำไมฉันถึงจับมีดไม่ได้ล่ะ…?”

 

“ไม่ต้องถามมาก ไปเถอะ”

 

“นี่~ ทำไมกันล่ะ~?”

 

โคมิยะคุงพาฟุจิโมโตะซังที่ยังสงสัยไปทางจุดล้างผัก

 

หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปประจำตำแหน่งของตัวเอง เพื่อเตรียมงานบาร์บีคิว

 

และในที่สุดก็ถึงตาผมได้พูดกับมัตสึนางะซังบ้าง

 

“เอ่อ… ฉันควรทำอะไรดีเหรอ?”

 

“เอ๋? อ๋า… คาเงะยามะคุงเหรอ… จะให้ทำอะไรดีล่ะ…”

 

เธอยังคงปฏิบัติต่อผมเหมือนของแตกหักที่ต้องระวัง

 

แต่ถ้าไม่ก้าวไปข้างหน้าตอนนี้ ทุกอย่างก็จะเป็นแบบนี้ตลอด

 

ผมต้องพยายามทำให้ทุกคนยอมรับในฐานะแฟนของฮิคารุให้ได้ แม้เพียงนิดก็ยังดี…

 

“งั้น…ให้ฉันหั่นผักได้มั้ย?”

 

“ใช้มีดเป็นเหรอ?”

 

“ก็…พอใช้ได้ในระดับทั่วไป”

 

“งั้น…ฝากด้วยนะ”

 

ในที่สุดก็ได้รับหน้าที่ ผมจึงไปที่โต๊ะปรุงอาหาร

 

ล้างมือ แล้วนำผักที่โคมิยะคุงพวกนั้นล้างไว้ขึ้นมาวางบนเขียง

 

ผมหยิบมีดเซรามิกที่วางอยู่ข้างๆมาหั่นผักให้เหมาะสำหรับบาร์บีคิว

 

หั่นให้ชิ้นใหญ่หน่อยเพื่อให้ได้รสสัมผัส และเตรียมจัดการผักที่ต้องมีขั้นตอนก่อนหั่นด้วย

 

ขณะกำลังทำงานอย่างเงียบๆ อยู่ๆก็รู้สึกได้ถึงสายตาประหลาดจากข้างๆ

 

หันไปดูก็เห็นมัตสึนางะซังที่กำลังหั่นผักเหมือนกัน กำลังจ้องมาที่มือผมด้วยสายตาแปลกๆ

 

“เอ่อ…ฉันหั่นอะไรผิดรึเปล่า?”

 

“มะ-ไม่ใช่แบบนั้น… แค่แบบ…นายคล่องมือกว่าที่คิดนะ… ปกติทำอาหารเองเหรอ?”

 

“ก็ไม่เชิง…ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารของญาติน่ะ…ปกติอยู่ที่หน้าร้าน แต่ก็ช่วยเตรียมวัตถุดิบบ้าง”

 

“เหรอ~…ร้านไหนเหรอ?”

 

“ร้านมินาโมริ หน้าสถานีฟุตาบะน่ะ พอรู้จักมั้ย…”

 

“อ๋อ! รู้จักๆ! ยังไม่เคยไป แต่ได้ยินมาว่าอร่อยมากเลยนะ! งั้นเหรอ~ ที่แท้เป็นร้านของญาตินายเองนี่เอง…”

 

“มีอะไรเหรอ?”

 

ระหว่างที่มัตสึนางะซังดูทึ่งๆ ก็มีสาวอีกคนเข้ามาแทรกสนทนาด้วยความอยากรู้

 

“คาเงะยามะคุงทำงานร้านอาหารน่ะ เลยหั่นผักเก่งกว่าพวกไร้ประโยชน์ตรงนั่นเยอะเลย”

 

“จริงด้วย! หั่นดีกว่าฉันอีกแหนะ”

 

“ไม่ๆๆ…ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอก…”

 

ผมอดถ่อมตัวไม่ได้ เพราะคนที่ผมเปรียบเทียบด้วยคืออิจิรุซัง ยังไงผมก็ไม่กล้าทำตัวอวดเก่งนัก

 

“นี่ๆ กล่องทัปเปอร์ในกล่องของฝั่งผู้ชายอันนี้ของใครเหรอ?”

 

ตอนที่ผมเริ่มรู้สึกเขินๆ ก็มีสาวอีกคนถือกล่องที่คุ้นตามาให้ทุกคนดู

 

“น่าจะของฉันนะ”

 

“อ๊ะ ของคาเงะยามะคุงเหรอ ข้างในมีอะไรเหรอ?”

 

“เอ่อ…ฝาเป็นสีฟ้านี่น่าจะเป็นเนื้อวัวกับไก่ที่หมักซอสทำเองไว้น่ะ เมื่อวานว่างนิดหน่อยเลยทำไว้ จะได้เก็บไว้ได้ด้วย”

 

ถึงการทำบาร์บีคิวจะเน้นความสนุกมากกว่าเรื่องรสชาติ แต่ผมก็คิดว่าอยากให้ทุกคนได้กินของอร่อย จึงทำไว้หลังเลิกงานโดยมีอิจิรุซังคอยให้คำแนะนำ

 

แต่ก็เริ่มกังวลว่าคนอื่นจะคิดว่าผมเว่อร์ไปมั้ย…

 

“หมักเองเลยเหรอ… โอ้ ของจริงแฮะ~ น่ากินอ่ะ… แล้วอันฝาแดงนี่ของนายด้วยป่ะ?”

 

เธอเปิดกล่องดูแล้วถามต่อพร้อมหยิบอีกกล่องขึ้นมา

 

“อันนั้นเป็นกุ้งน่ะ ปกติที่ร้านก็ใช้แบบนี้ ญาติเลยบอกให้เอามาด้วย”

 

“จริงด้วย กุ้งนี่นา แล้วต้องแกะเปลือกมั้ย?”

 

“ไม่ต้องหรอก เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วล่ะ แค่เอาไปย่างแล้วค่อยแกะตอนกิน เปลือกช่วยให้รสไม่หายตอนย่างด้วย”

 

“คาเงะยามะคุงๆ แล้วฟักทองนี่ควรหั่นยังไงอะ?”

 

“อ่า…ฟักทองถ้าย่างสดๆมันจะแข็งไป ควรหั่นซักหนึ่งในสี่ก่อนแล้วลวกหรือนึ่งนิดนึง แล้วค่อยหั่นเป็นแผ่นประมาณ 5 มิลลิเมตร…”

 

“แล้วมันฝรั่งล่ะ!? มันฝรั่งทำไงดี!?”

 

“มะ-มันฝรั่งเหรอ ก็…”

 

เอ๊ะ… อะไรเนี่ย…? ทำไม…ทำไมทุกคนมารุมถามกันแบบนี้…

 

ตอนที่ผมกำลังสับสนกับบรรดาสาวๆที่อยู่ๆก็พากันเข้ามารุมถาม ผมก็ได้ยินเสียงกระซิบของใครบางคนดังเข้ามาในหู…

 

“นี่ๆ…เขาเนี่ย…จริงๆ ก็มีแต้มค่อนข้างสูงเลยไม่ใช่เหรอ…?”