ตอนที่116 : ทะเล แสงแดด และรีสอร์ทสุดหรู (4)

 

“นะ…นี่มัน……”

 

ผมหยุดหายใจด้วยความตกใจ เมื่อเห็นถุงบางๆที่แผ่รังสีความรู้สึกบางอย่างที่แรงกล้าออกมา

 

มันคือของที่ใช้ในเวลาที่ชายหญิงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน—ใช้กับส่วนที่นูนออกมาของฝ่ายชาย—เป็นของที่เรามักจะเห็นคู่กับตัวละครสาวแกลในโซเชียล

 

แม้จะเคยเรียนวิธีใช้ในวิชาสุขศึกษามาบ้าง แต่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นของจริง

 

“ก็คือแบบนั้นแหละ อยากให้ช่วยหน่อยนะ……”

 

โคมิยะคุงพูดพลางเก็บสิ่งนั้นกลับเข้ากระเป๋าสตางค์ด้วยท่าทีเขิน

 

“แต่…ให้ช่วยเนี่ย ต้องทำอะไรบ้างเหรอ? อีกอย่าง ผู้หญิงก็พักอีกที่นึงไม่ใช่เหรอ……”

 

ผมถามกลับไป ก่อนที่โคมิยะคุงจะกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วลดเสียงลงพูดต่อ

 

“ก็นั่นแหละ ตอนรอเจอกันเมื่อกี้ ฉันคุยกับมิยาโกะมานิดหน่อย แล้วก็รู้ว่า จริงๆแล้วที่ไม่ให้ชายหญิงพักห้องเดียวกันก็แค่ตอนจองเท่านั้น แต่ถ้าเป็นคู่รัก หรือคนที่ดูเหมือนจะไปกันได้ดีในช่วงกลางวัน ก็สามารถแอบมีเวลาสองต่อสองกันในตอนกลางคืนได้”

 

“จริงเหรอ……?”

 

ผมถามกลับด้วยเสียงเบาแบบเดียวกัน

 

“จริงดิ ฉันได้ยินมากับหูเลย แล้วที่อยากให้ช่วยก็คือ ตอนฉันหายตัวไปกับฮารุนะ ก็อยากให้นายช่วยพูดอะไรกลบเกลื่อนให้คนอื่นฟังหน่อย”

 

“อ้อ…เข้าใจล่ะ”

 

“จริงๆก็เกรงใจอยู่นะ ที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้แล้วมาขอร้องแบบนี้ แต่ถ้าขอไอ้พวกที่ไม่มีแฟนตอนนี้อาจจะโดนมองไม่ดีเอาน่ะสิ”

 

โคมิยะคุงยกมือทั้งสองประสานกันแล้วโค้งขอร้องอย่างกับกำลังสวดมนต์

 

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ฉันช่วยเอง เรื่องเล็กน้อย”

 

ผมตอบทันทีโดยไม่ลังเล

 

ไม่ใช่แค่เรื่องเมื่อกี้ แต่ตั้งแต่ตอนเข้าที่พัก เขาก็คอยช่วยเหลือผมมาตลอด

 

ถึงจะมีแรงจูงใจแอบแฝงอยู่บ้าง แต่พอเป็นคำขอจากคนที่ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณแบบนี้ ผมก็ไม่เห็นเหตุผลที่จะปฏิเสธเลย

 

“จริงดิ!? คางายามะนี่เจ๋งจริงๆ! ฉันจะจำบุญคุณไว้เลย! อ้อ ใช่เลย ไหนๆก็ไหนๆ แล้ว มาแลก PINE กันเถอะ!”

 

“อ่า โอเค ได้เลย”

 

ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า แล้วเราก็แลกไอดีกัน

 

มันเป็นครั้งแรกในรอบเกือบปีที่มีชื่อผู้ชายคนใหม่เพิ่มในรายชื่อเพื่อนของผม

 

และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างประหลาด จนต้องหันหน้าหนีซ่อนรอยยิ้มเอาไว้

 

“ว่าแต่……”

 

พอแลกเสร็จ ผมก็พูดสิ่งที่ติดอยู่ในใจออกไป

 

“หืม?”

 

“ถ้าเป็นคนรักกันล่ะก็ ฉันกับฮิคารุก็เป็นได้เหมือนกันใช่ไหม……? แบบสองต่อสอง……”

 

ไหนๆก็มารีสอร์ททั้งที ผมก็อยากใช้เวลาช่วงค่ำคืนที่มีบรรยากาศดีๆกับฮิคารุ

 

ตอนแรกผมคิดว่ายากจะเป็นไปได้เพราะเงื่อนไขหลายอย่าง แต่ถ้าเรื่องที่โคมิยะคุงพูดเป็นจริง มันก็อาจเป็นไปได้

 

หลังจากเงียบไปนิดหนึ่ง โคมิยะคุงก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มขี้แกล้ง

 

“อะไรกันคางายามะ～ นายก็แอบเจ้าเล่ห์เหมือนกันนี่～”

 

เขาพูดพร้อมกับเอาศอกสะกิดผมเบาๆ

 

“ก็…มันเป็นที่พักที่ดี แถมบรรยากาศก็ดีด้วยนี่นา…ถ้ามีโอกาสก็อยากใช้ให้คุ้ม……”

 

“ไม่ต้องห่วง! ถ้าถึงเวลานั้น เดี๋ยวฉันช่วยจัดการให้อีกแรงเลย! จะให้ฉันยกห้องให้ก็ยังได้!”

 

“มะ…ไม่เอาน่า! ไม่ต้องถึงขนาดนั้น! ยังเร็วเกินไปสำหรับพวกเราน่ะ……!”

 

ผมรีบห้ามตอนเขาจะหยิบถุงใบนั้นจากกระเป๋าอีกครั้ง

 

“ไม่ใช่เรื่องของเร็วหรือช้าหรอก สำคัญที่ว่านายรักเธอแค่ไหนต่างหาก”

 

“กะ…ก็จริงอยู่หรอก……”

 

“ใช่มั้ยล่ะ? บางทีอาซาฮิซังก็อาจจะกำลังรออยู่เหมือนกันนะ？”

 

“ระ…รอเหรอ……”

 

“ก็เป็นไปได้อยู่นะ ผู้หญิงก็มักจะสนใจเรื่องพวกนี้มากกว่าที่คิดนะ”

 

คำพูดนั้นทำให้ผมเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว

 

ถ้าคิดถึงความรุกของฮิคารุที่ผ่านมา ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้จริงๆ

 

แม้ท่าทีเธอจะยังดูเด็กอยู่บ้าง แต่ในวัยนี้ก็ต้องมีความสนใจหรือความรู้ในเรื่องแบบนั้นบ้างแหละ……

 

“ยังไงก็เถอะ! ซัมเมอร์ของปีสองมีแค่ครั้งเดียว! เรามาสร้างหน้าร้อนที่ไม่มีวันเสียใจไปด้วยกันเถอะ!”

 

เขาพูดพลางตบหลังผมเบา ๆ เหมือนเป็นกำลังใจ

 

“ว่าแต่ พวกนั้นยังงุ่มง่ามกันอยู่ตรงนู้นอีกเหรอ？”

 

“อ่า……คงยังตัดสินใจไม่ได้ว่าใครจะชวนใครล่ะมั้ง”

 

พอผมหันไปมองฝั่งทะเล พวกผู้ชายก็ยังยืนรวมกลุ่มมองมาทางสาวๆอยู่

 

ถึงจะไม่ได้ยินเสียง แต่ผมก็นึกออกได้ทันทีว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่

 

“…เฮ้อ จริงๆเลย แบบนี้ต้องใช้ทีมเวิร์คนะเฟ้ย”

 

เขาพูดอย่างหมดหนทางแล้วลุกขึ้น

 

“ฉันจะไปคุยกับพวกนั้นหน่อย ฝากดูของด้วยล่ะ”

 

“อ่า ได้เลย”

 

“งั้นไปล่ะ ขอบใจมากนะ”

 

ว่าแล้วเขาก็เดินตรงไปหากลุ่มนั้น

 

ผมที่อยู่คนเดียวก็ได้ใช้ช่วงเวลาสงบๆทบทวนสิ่งที่เขาเคยพูดไว้

 

『บางทีอาซาฮิซังอาจจะรออยู่ก็ได้นะ？』

 

…ผมเองก็เป็นผู้ชายวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง

 

แน่นอนว่ามีความสนใจในเรื่องพวกนั้น และหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับฮิคารุ

 

หากทั้งสองคนรักกันจริง ความเร็วหรือช้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ

 

คำพูดของโคมิยะคุงมันดูมีน้ำหนักขึ้นมาทันที และทำให้ผมเริ่มมีความหวังเล็กๆขึ้นในใจ

 

ในขณะที่ผมกำลังเหม่อมองภาพของฮิคารุด้วยหัวใจที่เต้นแรง—

 

“รอนานมั้ย～”

 

เสียงของใครบางคนเรียกผมจากด้านหลัง

 

เมื่อหันกลับไปก็พบกับซากุระมิยะซังที่เดินมาพร้อมกับของใช้ในมือ

 

เธอสวมแค่เสื้อคลุมบางๆตัวหนึ่ง และด้านในก็คือชุดว่ายน้ำแบบบิกินี่ที่ค่อนข้างจะเปิดเผยไม่น้อย

 

ถึงจะไม่ถึงขั้นเซ็กซี่เวอร์เหมือนที่บางคนอาจจะจินตนาการไว้ แต่ก็นับว่าร้อนแรงใช้ได้

 

แต่เพราะผมได้เห็นฮิคารุในชุดบิกินี่ไปก่อนหน้านี้แล้ว เลยไม่รู้สึกตกใจเท่าไรนัก

 

“อ๊ะ คางายามะคุง! อยู่คนเดียวเหรอ? แล้วคนอื่นล่ะ？”

 

“พวกผู้หญิงเล่นวอลเลย์บอลอยู่ตรงนั้น ส่วนผู้ชาย…เหมือนกำลังประชุมยุทธศาสตร์อะไรสักอย่างอยู่มั้ง”

 

เธอทำหน้าฉงนเล็กน้อยกับคำพูดแปลกๆของผม แต่ก็พยักหน้ารับแล้ววางของลง

 

“คางายามะคุงล่ะ? ตอนนี้สนุกอยู่ไหม?”

 

“อ่า…อืม รีสอร์ทดีเลยนะ ทะเลก็ไม่ค่อยมีคน น่าจะใช้เวลาได้คุ้มค่าดี ขอบคุณที่ชวนมานะ”

 

“ไม่เป็นไรเลย อย่าใส่ใจไป แต่พอมาคิดดูแล้ว ก็น่าจะมีแค่ฮิคารุที่นายรู้จัก ฉันเลยโล่งใจหน่อยที่นายพูดแบบนั้น”

 

เธอพูดพลางแตะอกเบาๆอย่างโล่งอก

 

ภาพจำของผมต่อเธอคือสาวจอมอวดที่เคยพยายามชิงดีชิงเด่นกับฮิคารุระหว่างเดทครั้งก่อน

 

เลยอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้กับท่าทีอ่อนโยนในตอนนี้

 

แม้จะสงสัยในตอนที่เธอมาชวนผมเองถึงโรงเรียนในวันสุดท้ายของเทอมว่าอาจมีแผนการอะไรอยู่เบื้องหลัง

 

แต่ตอนนี้เธอไม่มีท่าทีลับลมหรือแผนการอะไรเลย

 

ทำให้ผมรู้สึกอายเล็กน้อยที่เผลอระแวงเธอเกินไป

 

“แต่…ถ้าอยู่กับฮิคารุ ไม่ว่าที่ไหนก็น่าจะสนุกใช่มั้ยล่ะ?”

 

“…ก็ไม่ปฏิเสธนะ”

 

ผมหัวเราะแห้งๆตอบกลับไปกับรอยยิ้มที่ปั้นขึ้นมาของเธอ

 

เพราะโคมิยะคุงช่วยทำให้ผมผ่อนคลายขึ้นมาก ผมเลยรู้สึกว่าตัวเองเริ่มคุยกับสาวฮอตอย่างเธอได้ง่ายขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

 

“แล้วซากุระมิยะซังล่ะ……?”

 

“หืม? ฉันทำไมเหรอ?”

 

“ก็…ว่าไม่ได้ชวนแฟนเก่าคนนั้นมาด้วยเหรอ……?”

 

“แฟนเก่าคนนั้น……? คนไหนล่ะ……”

 

เธอทำหน้างุนงง ก่อนจะยกมือแตะแก้มอย่างครุ่นคิด

 

“ก็คนที่เราเจอกันโดยบังเอิญช่วงหยุดยาวครั้งก่อน…ที่เธอบอกว่าเป็นนักศึกษาแพทย์จากเคโย……”

 

“อ้อ คนในคณะแพทย์คนนั้นน่ะเหรอ! ถ้าเป็นเขา ฉันเลิกกันไปนานแล้วล่ะ”

 

ในที่สุดเธอก็จำได้ แล้วพูดออกมาแบบสบายๆอย่างไม่มีอะไรต้องแคร์เลย

 

“เลิกกัน… อา อย่างงั้นเองสินะ… ถ้างั้น ขอโทษนะ ที่พูดอะไรแปลกๆออกไป…”

 

“ไม่ต้องคิดมากหรอก ไม่ได้เลิกกันซะทีเดียว จะว่าไปแล้ว ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเคยคบกันจริงๆรึเปล่า”

　

เธอพูดเรื่องแบบนั้นออกมาอย่างหน้าตาเฉย จนผมเริ่มรู้สึกกลัวหน่อยๆ

　

ตอนนั้นเธอยังดูภูมิอกภูมิใจซะขนาดนั้นแท้ๆ…

　

หรือบางทีอาจเป็นผมที่แปลกเองก็ได้… ความรักของวัยรุ่นสมัยนี้มันอาจจะเบาๆแบบนี้เป็นปกติก็ได้…?

　

ไม่เข้าใจเลย… วัฒนธรรมมันต่างกัน…

　

ถึงจะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มชินขึ้นมาบ้างแล้วก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ยังต้องตระหนักว่า เราเป็นเหมือนคนละเผ่าพันธุ์อยู่ดี

　

“ตอนนั้นนะ เหมือนแบบ เขาจะเป็นฝ่ายพาฉันไปเองหมดเลย ทั้งแผนออกเดทก็เขาเป็นคนคิดให้ทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เหมือนเอามาจากที่ไหนสักแห่งหมดเลย อยู่ด้วยแล้วมันน่าเบื่อมากอะ บทสนทนาก็มีแต่โอ้อวด ไม่เปลี่ยนไปไหนเลย แถมยังพยายามลากฉันเข้าโรงแรมตั้งแต่เดทครั้งที่สองอีก คือแย่มากอะ”

 

“ห-เหรอ… งะ-งั้นเหรอ… นั่นมันแย่จริงๆเลยนะ…”

 

“เดทครั้งที่สองนะ คิดดูสิ แบบนี้มันพอจะรับได้มั้ย? ไม่มีทางเลยใช่มั้ย?”

 

“อะ-อืม… นั่นมัน… ใช่เลย… ไม่มีทางเลย…”

 

“ใช่มั้ยล่ะ? อย่างน้อยก็ขอให้เป็นเดทครั้งที่สามก่อนเถอะ”

 

“อื้มๆ… เห็นด้วยๆ… ยังไงก็ต้องรอให้ถึงครั้งที่สามก่อนเนอะ…”

　

ในขณะที่ผมได้แต่พยายามเอาตัวรอดด้วยการพูดตามราวกับนกแก้วนกขุนทองกับภาษาของวัฒนธรรมที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย――

　

“อ๊ะ! มิยาโกะ~! ในที่สุดก็กลับมาแล้ว~!”

　

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เล่นวอลเลย์บอลชายหาดอยู่ สังเกตเห็นการมาของคุณซากุระมิยะ

　

นั่นกลายเป็นจุดเริ่มต้นให้ทั้งกลุ่มผู้ชายและผู้หญิงที่เหมือนกำลังรออยู่ เข้ามารวมตัวกัน

　

“โธ่~! มิยะมิยะ ช้าน้า~! ไปทำอะไรมาน่ะ~?”

　

ทันทีที่เธอกลับมา ทาคาซากิซังก็เข้าไปคลอเคลียเหมือนลูกหมา

　

“หือ? อา… พอดีมัวแต่คุยกับคุณลุงน่ะ ขอโทษๆ”

 

“ว่าแต่ มิยะมิยะ ตาแดงๆนะ?”

 

“เหรอ? อาจจะเพราะลมทะเลกระมัง? ว่าแต่ ช้านี่มันอะไรกัน เล่นกันไปก่อนก็ได้นี่นา”

 

“อ๋อ เรื่องนั้นน่ะ… ที่จริงก็คือ――”

　

โคมิยะซังอธิบายสถานการณ์ให้ซากุระมิยะซังที่มาช้าฟัง

　

“จับคู่ชายหญิง… เห~ น่าสนุกดีนี่! ใช้อำนาจเจ้าภาพประกาศว่านั่นแหละคือแผน!”

　

ในเมื่อเป็นสาวสายปาร์ตี้ระดับแนวหน้าแบบเธอแล้ว คงไม่มีทางปฏิเสธข้อเสนอนั้นแน่นอน และกิจกรรมที่ว่าก็กลายเป็นเรื่องแน่นอนขึ้นมาจริงๆ

　

“งั้น ชั้นจะจับคู่กับมิยะมิยะ~!”

 

“กับฉันเหรอ… ทำไมล่ะ ไปจับคู่กับผู้ชายสิ”

 

“ก็แบบ… ถ้าต้องเลือกจากกลุ่มนี้ล่ะก็ อยู่กับมิยะมิยะน่าจะดีกว่า~ ยังไงฝั่งผู้หญิงก็มีมากกว่าอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องมีคนเกิน~…”

　

คุณทาคาซากิพูดออกมาตรงๆหลังจากกวาดตามองกลุ่มผู้ชายรอบวง

　

“เฮ้อ… ก็วันนี้ฉันเป็นเจ้าภาพนี่นะ หน้าที่ลำบากแบบนี้ก็ต้องรับไว้แหละ…”

　

คุณซากุระมิยะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะยอมรับคุณทาคาซากิอย่างเสียไม่ได้

　

ผู้ชายบางคนที่น่าจะเล็งสองคนนี้อยู่ก็ดูจะผิดหวังออกนอกหน้า แต่ผมกลับรู้สึกโล่งใจ ราวกับว่ามีคนมารับหมาจรจัดที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรออกไปบ้างไปเลี้ยงแทนแล้ว

　

พอเป็นแบบนี้ ที่เหลือก็――

　

“เรย์ยะคุง เรย์ยะคุง!”

　

ในขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการจับคู่ ฮิคารุก็วิ่งตรงมาหาผม

　

“รีบไปกันเถอะ! พอสายกว่านี้คนจะเยอะแล้วต้องต่อแถวกันแน่ๆ!”

 

“ก็จริงนะ งั้น ไปกันเถอะ”

　

โดยไม่ได้มีขั้นตอนว่าใครชวนใคร ผมก็จับมือที่เธอยื่นมาให้อย่างเป็นธรรมชาติ

　

ขอโทษทุกคนด้วยนะ แต่ขอแอบไปก่อนละกัน

　

“เร็วๆสิ เร็วเข้า~!”

 

“ด-เดี๋ยวก่อนสิ… วิ่งบนหาดทรายมันอันตรายนะ…”

 

“ไม่เป็นไร! ชั้นขาแข็งแรงมากเลยล่ะ!”

 

“ไม่ๆคือ… ฉันน่ะไม่ได้แข็งแรงเหมือนเธอนี่นา… แถมเมื่อกี้ยังเล่นวอลเลย์กันเอาจริงขนาดนั้นอีก ทำไมยังมีแรงได้ขนาดนี้…”

 

“ก็เพราะว่าฉันออกกำลังกายไง! ไปๆวิ่งเร็ว!”

　

ฮิคารุจูงมือผมวิ่งไปตามหาดทรายที่รู้สึกร้อนขึ้นมาจากใต้รองเท้าแตะ

　

แค่เพียงเท่านั้น ผมก็รู้สึกอีกครั้งว่า “ดีแล้วที่มาจริงๆ”

　

และแล้ว ฤดูร้อนครั้งแรกในฐานะคนรักของพวกเราก็ได้เปิดฉากขึ้นในที่สุด.