ฮิซากะ ซายากะ มาปรากฏตัวที่บ้านของผม เป็นเวลาสามวันหลังจากที่ผมย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์เก่าของตระกูลคิโยมิยะ

 

การย้ายบ้านที่มาพร้อมกับการขึ้นชั้นมัธยมปลายทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด ทั้งร่างกายและจิตใจของผมก็เหนื่อยล้าสุดขีด

 

แค่เปลี่ยนจากมัธยมต้นมาเป็นมัธยมปลาย ฉันก็คิดว่าน่าจะไม่ต่างกันนัก…แต่ที่ไหนได้ ชีวิตใหม่ในมัธยมปลายกลับมีอะไรให้เรียนรู้มากมายกว่าที่คิดไว้

 

แถมยังเป็นการย้ายบ้านครั้งแรกในชีวิตอีกด้วย—

 

ของที่จำเป็นแค่ชุดเปลี่ยนและอุปกรณ์การเรียนถูกยัดใส่ลังยี่สิบกล่อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใส่อะไรไปตั้งมากมาย

 

ยิ่งไปกว่านั้น บริษัทขนย้ายกลับทิ้งกล่องพวกนั้นไว้แค่ในล็อบบี้หน้าทางเข้าคฤหาสน์แล้วจากไปอย่างไร้เยื่อใย

 

ถึงจะไม่หวังให้ช่วยแกะกล่องแล้วจัดวางของให้เรียบร้อย แต่แค่ช่วยขนขึ้นไปชั้นสองก็ยังดี

 

ผมเลยขนเอาเฉพาะกล่องที่ใส่เสื้อผ้าและของจำเป็นไปไว้ในห้องนั่งเล่น แล้วก็หมดแรง ทำอะไรต่อไม่ไหว

 

แล้วก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นมาสามวัน โดยใช้ชีวิตในห้องนั่งเล่นแบบคร่าว ๆ ได้มากกว่าที่คิด

 

จนกระทั่งเย็นวันที่สาม ฝนเริ่มตกลงมา

 

ตอนนั้นผมกำลังคิดจะออกไปเซเว่นเพื่อซื้ออาหารเย็นพอดี…แย่ที่สุด

 

แล้วมันก็เกิดขึ้น—

 

เสียงกริ่งดังกุ๊งกิ๊งที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น ผมถึงได้รู้ว่ามันคือเสียงกริ่งหน้าบ้าน

 

เมื่อเปิดประตูออกไป คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ—

 

「ฮิซากะ……？」

 

「สวัสดีค่ะ คิโยมิยะ เคย์จิคุง」

 

เธอคือเด็กสาวที่ย้ายเข้ามาในชั้นมัธยมต้นปีสาม แล้วไต่อันดับขึ้นเป็นที่หนึ่งของชั้นเรียนในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนเก่ง ๆ

 

แถมยังมีรูปร่างหน้าตาสะดุดตา เป็นคนดังที่สุดในโรงเรียนก็ไม่เกินจริง

 

เธอคือ ฮิซากะ ซายากะ

 

ในมือข้างหนึ่งถือร่ม อีกข้างหนึ่งลากกระเป๋าเดินทางเก่า ๆ และใส่เสื้อโค้ทยาวบาง ๆ

 

ภาพตรงหน้าช่างไร้ความเป็นจริงเสียจนฉันเผลอคิดว่าเป็นผีไปชั่วขณะ—

 

「ขอโทษที่มาด้วยกะทันหันนะคะ ฉันชื่อฮิซากะ ซายากะ」

 

「ร—รู้จักอยู่แล้ว」

 

ไม่มีใครในโรงเรียนโซชูคังที่ไม่รู้จักเธอ

 

แถมยังเคยอยู่ห้องเดียวกันตอนมัธยมต้นปีสาม จะไม่รู้จักได้ยังไง

 

หลังจากแนะนำตัวเสร็จ เธอก็จ้องฉันเงียบ ๆ อยู่พักหนึ่ง

 

「……เข้ามาก่อนมั้ย? บ้านรกหน่อยนะ」

 

「ขอรบกวนด้วยค่ะ」

 

ซายากะก้มหัวให้ก่อนจะเดินเข้ามาในคฤหาสน์อย่างไม่มีท่าทีระแวดระวัง

 

เพราะห้องอื่นยังไม่ได้ทำความสะอาดเลย ผมจึงพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่น

 

พอเรานั่งลงบนโซฟาด้วยกัน เธอก็พูดขึ้นว่า—

 

「แม่ของฉันชื่อ ฮิซากะ สึคาสะ ค่ะ」

 

「หือ? อะ อ้อ เหรอ」

 

「นี่ค่ะ ดูนี่」

 

อยู่ดี ๆ เธอก็พูดขึ้นมางั้น ผมเลยงงว่าเธอจะทำอะไร

 

หน้าจอโทรศัพท์ที่เธอยื่นมาให้ดูแสดงภาพถ่าย—

 

「นี่…คือหน้าคฤหาสน์นี้ใช่มั้ย? แล้วผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ นั่น……」

 

เป็นภาพถ่ายหน้าทางเข้าคฤหาสน์ของตระกูลคิโยมิยะ ซึ่งผมยังไม่คุ้นตาเท่าไร

 

ในภาพมีชายวัยกลางคนและหญิงสาวในชุดเมดยืนอยู่ด้วยกัน

 

ผมจำผู้ชายคนนั้นได้…หรือจะเรียกว่าจำได้ดีเลยล่ะ

 

「ผู้ชายในภาพคือคุณคิโยมิยะ ทากาสึกุ คุณพ่อของคุณใช่ไหมคะ？」

 

「ไม่ผิดแน่ พ่อฉันก็น่าจะเคยมาที่นี่อยู่แล้วล่ะ」

 

「ผู้หญิงในชุดเมดข้าง ๆ นั่นแหละ คือ ฮิซากะ สึคาสะ แม่ของฉัน」

 

「หืม? แม่ของฮิซากะเหรอ? หน้าตาดีนะ แต่ไม่ค่อยเหมือนเธอเท่าไหร่นี่……หืมม!?」

 

ผมเผลอวิจารณ์หน้าตาแม่คนอื่นไป แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้

 

แล้วทำไมพ่อของผมถึงถ่ายรูปคู่กับแม่ของฮิซากะล่ะ!?

 

แถมยังเป็นที่หน้าคฤหาสน์เก่าแห่งนี้อีก!?

 

「แม่ของฉันเคยทำงานเป็นเมดที่คฤหาสน์หลังนี้ค่ะ」

 

「เมด? แม่ของฮิซากะเคยทำงานที่นี่งั้นเหรอ？」

 

「แต่ไม่นานมานี้ แม่ก็หายตัวไปอย่างกะทันหัน」

 

「หา!?」

 

ข้อมูลเยอะเกินไป! สมองประมวลผลไม่ทันแล้ว!

 

หายตัวไปเฉย ๆ… นั่นเขาเรียก “สาบสูญ” แล้วนะ!?

 

「พอกลับบ้านก็เจอแค่กระดาษโน้ตทิ้งไว้ว่า ‘ไม่ต้องตามหา’ อะไรประมาณนั้นค่ะ」

 

「นั่นมันหายตัวของแท้เลยนะ！」

 

「ใช่ค่ะ หายตัวของแท้」

 

「ท—ทำไมเธอถึงพูดด้วยท่าทีสงบขนาดนั้นล่ะ!? เรื่องใหญ่แล้วนะ！」

 

「ก็แม่ฉันเป็นคนที่เดาใจยากค่ะ หายตัวไปสองสามวันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่คราวนี้ดูเหมือนจะไม่กลับมาแล้วจริง ๆ」

 

「งั้นมันก็ยิ่งแย่น่ะสิ! แล้ว…เธอจะทำยังไงต่อไป？」

 

ทำไมคนที่เป็นเจ้าตัวถึงสงบขนาดนี้ แล้วทำไมผมต้องมาเป็นฝ่ายตื่นตระหนกแทนด้วย!?

 

「จริง ๆ ก็รู้สึกมาตลอดว่าแม่จะหายตัวไปแบบนี้สักวัน เธออาจคิดว่าฉันโตพอแล้วที่ขึ้นมัธยมปลาย」

 

「แต่มัธยมปลายก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่ซะหน่อย…」

 

ตามกฎหมายยังต้องมีผู้ปกครองดูแลอยู่เลยนะ

 

「ตอนนี้ฉันกลายเป็นเด็กกำพร้าแล้วค่ะ ขณะที่ฉันกำลังคิดว่าจะทำยังไงดี ก็จำภาพนี้ขึ้นมาได้」

 

「รอแป๊บ! ฉันรับไม่ทันแล้ว!」

 

ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

 

「เด็กกำพร้า? แล้วพ่อของเธอล่ะ？」

 

「ไม่เคยเจอเลยค่ะ」

 

「……ลำบากแฮะ」

 

ถึงผมจะไม่มีแม่ แต่ก็ไม่ใช่เด็กกำพร้า

 

「เธอแน่ใจเหรอว่าแม่จะไม่กลับมา？」

 

「ก็ไม่รู้สาเหตุที่เธอหายไป ดังนั้นเหตุผลที่จะกลับมาก็ยังอยู่ในว่างเปล่าเช่นกันค่ะ」

 

「แบบนั้นก็ลำบากเลยสิ อืม…」

 

จู่ ๆ เพื่อนร่วมชั้นสุดสวยก็มาปรากฏตัวแล้วบอกว่าไม่มีที่ไป…

 

「ว่าแต่…ที่เธออยู่มาก่อนหน้านี้ล่ะ?」

 

「เคยอยู่กับแม่ในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ ค่ะ แต่แม่ค้างค่าเช่ามานานก็เลยโดนไล่ออก」

 

「บ้านที่แม้จะแคบแต่ก็อบอุ่น… จริงเหรอเนี่ย」

 

ฮิซากะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยจนผมเผลอแซวไปแบบเสียมารยาท

 

「เอาเถอะ เข้าใจแล้วว่าไม่มีที่ไป แล้วทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ？」

 

「ตอนที่แม่ให้ดูรูปนั้น เธอบอกว่า ‘ถ้าฉันเป็นอะไรไป ให้ไปที่คฤหาสน์หลังนี้’ ค่ะ」

 

「คำพูดชวนให้คิดไปไกลชะมัด แบบนั้นมันไม่ใช่แค่หายตัวเฉย ๆ แล้วมั้ง…」

 

หรือว่าเธอรู้ตัวว่ากำลังจะถูกจับตัว?

 

เรื่องมันเริ่มเกินระดับที่ผมจะรับมือได้แล้วนะ…

 

「ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่าแม่ไม่น่าจะโดนจับตัวไปอะไรแบบนั้นหรอก แต่อย่างน้อย โอกาสที่เธอจะกลับมาก็ต่ำมาก」

 

「มั่นใจขนาดนั้นมีหลักฐานอะไรรึเปล่า？」

 

「ก็เพราะเป็นแม่ฉันไงล่ะคะ ฉันฉลาดนะคะ」

 

「ก็จริง」

 

เธอเป็นคนหัวดีและนิ่งมาก ถ้าพูดแบบนั้นก็คงมีเหตุผล

 

「เรื่องแม่ของฮิซากะเคยทำงานที่นี่ ฉันเข้าใจแล้วล่ะ ที่นี่ถูกปล่อยร้างมาราวสิบปี แต่ก่อนหน้านั้นก็คงมีคนอยู่」

 

「งั้นต่อให้คุณไม่รู้จักแม่ฉันก็ไม่แปลก」

 

「ใช่ แต่ว่า…อย่างที่เห็น บ้านนี้มันโคตรกว้าง แล้วฉันอยู่คนเดียว เธอคงต้อง…กลับไปแล้วล่ะ？」

 

「ไม่ค่ะ ถึงจะเป็นสถานการณ์เลวร้าย แต่ก็ไม่ถึงกับเลวร้ายที่สุด เพราะบ้านนี้คุณคิโยมิยะอยู่คนเดียว แบบนี้ล่ะก็ ขอร้องได้ง่ายขึ้นเยอะเลยค่ะ」

 

「หา? ขอร้องอะไร？」

 

เธอพยักหน้าเงียบ ๆ แล้วลุกขึ้นจากโซฟา

 

จากนั้นเธอก็ถอดเสื้อโค้ทยาวออกทันที—

 

「ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะขอรับใช้คุณค่ะ」

 

ใต้เสื้อโค้ทนั้นคือชุดเมดสีดำกระโปรงเหนือเข่ากับผ้ากันเปื้อนสีขาว

 

เพื่อนร่วมชั้นสุดสวยในชุดเมดมายืนอยู่ในห้องนั่งเล่นของผม

 

นี่มันไม่รู้จะเรียกว่าความฝันหรือฝันร้ายดี…

「เ-เมดเหรอ!? ฉันไม่ได้มีรสนิยมเรียกเมดมาจากบริการส่งถึงบ้านนะ！」

 

「ไม่ใช่บริการเดลิเวอรี่ค่ะ เพราะถ้าส่งมาแล้วก็คืนไม่ได้ด้วย」

 

「นั่นมันหลอกลวงชัด ๆ！」

 

「อย่าเรียกว่าหลอกลวงสิคะ ฉันแค่ขอทำงานในคฤหาสน์เดียวกับที่แม่เคยทำเท่านั้นเอง」

 

「ขอทำงานก็เถอะ…ถึงแม่ของเธอจะเคยทำงานที่นี่ แต่ลูกสาวอย่างเธอไม่จำเป็นต้องทำตามนี่นา」

 

「ขอแค่เงินค่าขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็พอแล้วค่ะ ขอแค่มีให้ก็พอ」

 

「อย่าเรียกว่าค่าขนมเลย ฟังดูน่าสงสัยยังไงไม่รู้」

 

「แค่มีที่กิน ที่อยู่ และที่นอนก็พอค่ะ เสื้อผ้าก็มีชุดเมดอยู่แล้ว ห้องก็ขอแค่ห้องใต้หลังคาหรือชั้นใต้ดินก็พอ อาหารก็แค่ของเหลือจากคุณคิโยมิยะก็พอแล้ว」

 

「ฉันไม่สามารถปฏิบัติกับเพื่อนร่วมชั้นเหมือนเป็นทาสได้หรอก！」

 

「ไม่ใช่ทาสค่ะ เมดต่างหาก ถ้าคุณยังไม่ยอม งั้นจะซื้อขาดเป็นทาสก็ยังได้เลยนะคะ」

 

「เดี๋ยว ๆ เมดมันเป็นแบบจ่ายรายเดือนเหรอ？」

 

ถ้าคิดว่าเป็นเงินเดือนรายเดือน ก็คงเหมือนบริการสมัครสมาชิกรายเดือนแบบหนึ่ง…

 

「ฉันแค่อยากช่วยดูแลคุณ เพื่อแลกกับการได้อยู่อาศัยค่ะ เป็นธุรกิจล้วน ๆ ธุรกิจแบบเมดค่ะ」

 

「…………」

 

โอเค เข้าใจแล้ว…สมองผมรับข้อมูลไม่ไหวแล้วล่ะ

 

「เอาเป็นว่า…ขอคิดดูก่อนแล้วกัน」

 

「คิดดูก่อน…เหรอคะ？」

 

「วันนี้ฝนก็ตก แล้วก็ดึกแล้วด้วย อยู่ค้างคืนไปก่อนก็ได้」

 

ผมพูดตัดบท พร้อมกับประกาศสิ่งสำคัญที่สุด

 

ทั้งที่ตัวเองก็เหนื่อยล้ามากแล้ว จะให้มานั่งคิดอะไรยุ่ง ๆ เพิ่มอีกก็ไม่ไหวหรอก

 

「ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นฉันจะเริ่มจากเก็บกวาดห้องนั่งเล่น แล้วก็จัดเตียงที่ชั้นสองให้ใช้งานได้ค่ะ」

 

「ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็――อึ่ก」

 

ฮิซากะ ซายากะก้มตัวลงไปหยิบเสื้อเบลเซอร์กับเสื้อเชิ้ตที่ฉันโยนไว้บนพื้นขึ้นมา

 

กระโปรงสั้นเหนือเข่าถูกยกขึ้น เผยให้เห็นต้นขาขาว ๆ

 

ถึงจะยังไม่ถึงขั้นมองเห็นชุดชั้นใน แต่แค่นี้ก็กระทบใจวัยรุ่นชายแล้ว――

 

「ย-อย่าทำแบบนั้น ระวังหน่อยสิ！」

 

「ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะดูแลอย่างดี ทั้งซักรีด แล้วก็รีดเสื้อให้เรียบด้วย」

 

「…………」

 

ดูเหมือนเธอจะไม่รู้ตัวเลยว่าอยู่ในท่าทางที่อันตรายแค่ไหน

 

แน่นอนว่าผมอยู่คนเดียวคงใช้ชีวิตแบบปกติไม่ได้ แต่มาอยู่ร่วมกับเมดนี่มันไม่เคยอยู่ในหัวเลยสักนิด

 

แถมเมดสาวสวยคนนี้ พอเอาจริงเรื่องงานแล้วก็ไร้การระวังตัวเสียด้วย?

 

เมดแบบนี้มันอุดมคติชัด ๆ

 

――แต่สำหรับวัยรุ่นชายแล้ว มันเกินจะทนไหว…

 

「ขอให้คุณตัดสินใจจ้างฉันหลังจากเห็นฝีมือการทำงานก่อนก็ได้ค่ะ ตอนนี้ขอแค่อยู่แบบอาศัยชั่วคราวก่อน」

 

「……ฉันเคยบอกว่าให้อยู่แบบอาศัยด้วยเหรอ？」

 

ผมแค่จะให้ค้างคืนหนึ่งคืนเท่านั้นเอง แต่ดูเธอจะตีความไปไกลเกิน…

 

ทั้งที่แค่ให้เพื่อนร่วมชั้นหญิงมาค้างคืนก็เป็นเรื่องใหญ่โตมากแล้วแท้ ๆ

 

และแบบนี้เอง การใช้ชีวิตร่วมกันระหว่างผมกับฮิซากะ ซายากะก็เริ่มต้นขึ้น

 

ใช่แล้ว—นี่แค่การอยู่ร่วมกันแบบช่วยเหลือเพื่อนที่ไม่มีที่ไปเท่านั้น

 

ไม่ใช่การอยู่ด้วยกันแบบแฟน

 

แน่นอนว่าเธอก็ไม่ใช่เมดด้วยเช่นกัน—