อลิสลืมตาขึ้นมาก็เห็นเลียมที่กำลังด่าทอพวกคริสส์ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

“ทำแบบนั้นทำไมครับ!!! ก็รู้อยู่ว่าอลิสยังอยู่ข้างในนั้น นี่คิดจะเอาตัวรอดโดยที่ไม่สนใจเพื่อนพ้องหรือไง!!!”

“มันต้องทำ นั่นเป็นโอกาสเดียวที่จะเอาชนะเจ้าสไลม์นั่นได้ เธอเองก็เห็นไม่ใช่รึไง เจ้านั่นมันโดนสกิลของคริสส์ไปจังๆก็ยังไม่สะเทือนเลย”

“พวกคุณบอกว่าจะไม่เสี่ยงกับสมาชิกในปาตี้ไม่ใช่หรือไง!!? แล้วพอตอนนี้ตัดใจช่วยเพื่อนเพราะกลัวเนี่ยนะ!!!”

เลียมยังคงตวาดอย่างเกรี้ยวกราดต่อไป เขาผิดหวังที่คนที่มีประสบการณ์มากมายอย่างพวกคริสส์ทำตัวขี้ขลาดตาขาวในตอนที่สมาชิกปาตี้ตกอยู่ระหว่างความเป็นความตาย

คริสส์ก็จิตตกจนไม่สามารถทำอะไรได้ ส่วนลาร่าและฮานเนสก็คิดถึงแต่ให้พวกตัวเองรอดจนตัดสินใจที่จะสละชีวิตอลิสไปพร้อมกับวอเตอร์สไลม์

“เลียม……”

อลิสที่พึ่งลืมตาตื่นขึ้นมาเอ่ยเสียงเรียกเขา เลียมจึงรีบเดินไปหาอลิสและนั่งอยู่ข้างๆเธอ

“สไลม์นั่นล่ะ?”

“ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ ตอนนี้เราชนะแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”

เลียมกุมมือของคนรักของเขาอย่างแนบแน่น เขารู้สึกโล่งอกและก็โกรธไปในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้เขาต้องให้ความสัมพันธ์กับอลิสก่อน

พวกเขาเริ่มเดินทางกลับ พวกคริสส์เองก็รู้สึกผิดต่อเลียมและอลิสด้วย ระหว่างทางถ้าไม่ใช่ว่าเป็นการแจ้งมอนสเตอร์ พวกเขาก็จะไม่พูดกันเลย

“นี่…..เลียม….”

“หืม?”

อลิสเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าและเบาหวิว เธอจึงพูดขึ้นที่ข้างหูของเขา

“ทำไมต้องโกรธพวกคุณคริสส์ล่ะ พวกเขาแค่ทำเพราะความจำเป็นเท่านั้นเอง ข้าไม่โกรธพวกเขาที่ทำแบบนั้นหรอกนะ ข้าเข้าใจพวกเขา”

“ตะ แต่…..พวกเขาทิ้งให้เจ้าต้องตายในนั้น โชคดีที่เจ้ารอดมาได้…..แต่ถ้าเหตุการณ์เกิดกลับกันล่ะ? ถ้าเจ้าไม่รอดล่ะ?…..”

เลียมมีน้ำเสียงที่สั่นเครือเมื่อคิดถึงว่าถ้าเหตุการณ์เกิดขึ้นไปในทิศทางกลับตาลปัตรจากครั้งนี้จะเป็นยังไง

เขารู้สึกกลัว หวาดหวั่น ไม่อาจจะทนรับได้ไหว

“เจ้าบอกว่าพวกคุณคริสส์คิดถึงแต่ตัวเองสินะ แต่ว่าข้าคิดกลับกัน เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งจนยากจะเอาชนะได้ พวกเขาก็ยังคิดถึงสมาชิกปาตี้โดยรวมอยู่ดี”

“นั่นมันไม่น่าจะใช่…”

ถึงจะมีเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด แต่อลิสก็ยังใช้นิ้วของตนมาทาบที่ริมฝีปากของเลียมเหมือนดั่งทุกครั้ง

“พวกเขาคิดถึงสมาชิกโดยรวมเป็นหลัก หากตัดสินใจพลาดแม้แต่นิดเดียว สมาชิกปาตี้ที่เหลือก็อาจต้องตายกันหมด จริงมั้ย? เพราะแบบนั้นข้าจึงคิดว่าพวกเขาทำถูกแล้ว ถึงจะต้องสละชีวิตของข้าไปก็ตาม แต่ข้าก็จะทำด้วยความเต็มใจ หากนั่นมันช่วยชีวิตของเจ้าได้”

“อลิส……”

เลียมรู้สึกดีใจขณะเดียวกันก็รู้สึกไม่อยากจะยอมรับถ้อยคำประโยคสุดท้ายนั่น

ถ้าอลิสต้องสละชีวิตเพื่อทำให้เขามีชีวิตรอดต่อไป ตัวเขาเองก็อยากจะเป็นคนที่ทำหน้าที่สละชีวิตแทนอลิสมากกว่า

“เพราะแบบนั้นแหละ ถ้าเจ้าคืนดีกับพวกคุณคริสส์ข้าจะดีใจมากๆเลย เป็นไปได้ข้าก็ไม่อยากให้คนที่ข้ารู้จักต้องมาทะเลาะกัน”

ได้ยินเช่นนั้น เลียมก็นึกไปถึงเรื่องของอลิสในอดีตที่เธอเคยเล่า

คิดถึงเด็กที่ตาบวมและแดงจากการร้องไห้อยู่ในห้องเพียงคนเดียวหลังจากแม่ของเธอได้เสียไป

เขาอยากที่จะทำให้เธอมีความสุข สัญญากับพ่อของเธอแล้วแท้ๆ เพราะฉะนั้นกับแค่การคืนดี เรื่องแค่นั้นเขาก็พร้อมจะทำ

“ข้าจะพยายาม”

“อื้ม ขอบคุณนะ”

เป็นรอยยิ้มที่อ่อนแรง แต่ก็ทำให้เลียมรู้สึกโล่งอกและปลอดโปร่งอีกครั้ง เขาตั้งมั่นว่าจะกลับไปคุยกับคริสส์ ฮานเนส และลาร่าอีกครั้ง

ตกเย็นพวกเขาก็กลับมาถึงเมืองบรรยากาศของปาตี้ยังคงน่าอึดอัดอยู่พอสมควร เขาที่ตั้งมั่นจะคืนดีก็ยังไม่คืบหน้าเท่าไหร่นัก

พอได้รับเงินรางวัลจากภารกิจ พวกคริสส์ก็แยกย้ายกันไปทันที บรรยากาศของปาตี้ยังคงเคร่งเครียดอยู่เช่นเดิม

เขาเดินไปหาอลิสที่กำลังยืนรออยู่ด้วยท่าทางเหี่ยวเฉา

“ขอโทษด้วยนะ ตอนนี้คงจะไม่ง่ายแล้วก็ข้าเล่นพูดเหวี่ยงขนาดนั้นเลยนี่นา”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่รีบหรอก ข้าช่วยอีกแรง นะ!”

อลิสยื่นนิ้วก้อยมาหา เขาจึงยิ้มออกมาและยื่นก้อยไปเกี่ยวก้อยกับเธอ

เลียมรู้สึกว่าเรื่องเลวร้ายมากมายได้ผ่านไปหมดแล้ว ต่อจากนี้เขาจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมและใช้สติในการตัดสินใจมากยิ่งขึ้น

เริ่มจากการคืนดีกับคริสส์ ฮานเนส ลาร่าก่อนเป็นอันดับแรก

เลียมตั้งใจเช่นนั้น

“กลับกันเถอะ วันนี้เดี๋ยวข้าทำสเต๊กเนื้อวัวที่เจ้าอยากกินให้เอง พูดได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่ แต่ฉลองที่เรื่องทั้งหมดผ่านไปได้ด้วยดีดีกว่า”

“อื้ม!!!”

เลียมและอลิสจึงเดินกลับไปยังบ้านของเขาพร้อมกันด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับว่าได้ยกภูเขาออกจากอกไปทั้งลูก

“สมุนไพรนี่ ถ้าเด็ดยอดของมันออกมาจะทำให้ลำต้นและใบเหี่ยวเฉาลงทันที แต่ถ้าเอายอดของมันไปปลูกต่อก็จะสามารถแพร่พันธ์ออกไปได้”

เวลมิราอยู่ภายในดันเจี้ยนของตน ตรงนั้นมีแปลงผักที่เธอกำลังใช้มือปลูกด้วยความเอาใจใส่

ตั้งแต่เกิดมาบนโลกเก่าเธอยังไม่เคยได้มีประสบการณ์การปลูกผักมาก่อนเลย อย่างมากก็ได้แค่เรียนไปทางทฤษฎีเท่านั้น ดังนั้นการกระทำที่เธอลงมือทำอยู่นี่เธอจึงรู้สึกแปลกใหม่มากๆ

รู้สึกว่าชีวิตยังมีสิ่งต่างๆมากมายให้ได้เรียนรู้อีกเยอะ เวลมิรายิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจและมองไปที่แปลงผักที่เธอทำการปลูกสมุนไพรเสร็จสรรพ

“ดูเหมือนว่าจะมาแล้ว”

ไม่นานสไลม์ตัวสีน้ำเงินอมเทาก็ได้เคลื่อนเข้ามาหาเธอทางปากดันเจี้ยน ภายในร่างของมันมีเด็กสาวคนหนึ่งสลบไสลอยู่

“ทำได้ดีมาก พาเธอไปข้างในและเตรียมการให้เรียบร้อย”

[ ขอรับ ]

ไฮโดรสไลม์ตอบรับอย่างแข็งขันจากนั้นมันก็พาตัวเด็กสาวเข้าไปยังด้านในดันเจี้ยน

ทางเวลมิราเองก็รู้สึกดีใจที่แผนการของเธอได้ดำเนินการต่อได้แล้วหลังจากเตรียมการสิ่งของและวัตถุดิบที่จำเป็นมาช้านาน

“เจ้าแล้วก็เจ้า ตามข้ามา อ้ะ! เจ้าตรงนั้นถือกระถางสมุนไพรนั่นและตามข้ามาด้วย”

เวลมิราสั่งให้ก็อปลินเพศผู้ทั้งสามตัวทำตามที่เธอสั่ง ก็อปลินสองตัวเดินตามหลังของเธอเข้าไปยังส่วนลึกของดันเจี้ยน ส่วนก็อปลินอีกตัวกำลังเข็นรถเข็นที่มีกระถางปลูกสมุนไพรอยู่ด้านในตามเธอเข้าไป

“ตามที่สั่งขอรับท่าน”

พวกมันพูดตอบกลับมาได้

พวกมันสามารถพูดสื่อสารได้ ด้วยความที่ก็อปลินเป็นมอนสเตอร์ที่มีรูปแบบร่างกายคล้ายคลึงกับมนุษย์ ทำให้พวกมันสามารถเรียนรู้ภาษาได้

และประโยคแรกที่เวลมิราให้พวกมันจดจำก็คือประโยค’ตามที่สั่งขอรับท่าน’ เป็นประโยคตอบรับ แถมยังช่วยให้พวกมันคุ้นเคยกับการพูดอีกด้วย

ก็อปลินเป็นมอนสเตอร์เผ่าพันธ์ที่สองที่เธอสามารถอัญเชิญออกมาได้ และก็อปลินทั้งหมดที่เธออัญเชิญออกมามีสามตัว ทั้งสามเป็นเพศผู้ทั้งหมด

เพราะนั่นเป็นหนึ่งในสิ่งที่เธอต้องมีต่อแผนการที่ต้องทำต่อไปนี้

เธอเดินเข้ามาด้านใน บนกำแพงพบกับร่างของเด็กสาวผมสีขาว แต่ด้วยผ่านจากการต่อสู้ที่ดุเดือดทำให้เด็กสาวมีสภาพที่มอมแมม

ผมสีขาวที่เคยผ่องใสมีเศษดินเกาะติดเปรอะเปื้อนเป็นจุดๆ เธอกำลังหมดสติอยู่

“เป็นตัวอย่างที่ดี ปลุกเธอสิ”

[ ขอรับ ]

ไฮโดรสไลม์ที่ยึดเกาะกับร่างกายของหญิงสาวค่อยๆใช้หนวดของมันสอดเข้าไปยังใบหู วินาทีนั้นเองหญิงสาวก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อึก……..”

“สวัสดีและยินดีที่ได้รู้จักแม่หนู จำได้ว่าเจ้าชื่อ อลิส สินะ เด็กหนุ่มที่ชื่อว่าเลียมตะโกนซะลั่น”

หญิงสาวที่พึ่งจะได้สติและต้องเผชิญกับความเจ็บปวดกะทันหันได้แต่นิ่งเงียบและมองมายังเวลมิราด้วยสายตาเกลียดชัง

“เจ้า……ไอ้เดรัจฉาน!!!”

“มองแวบแรกก็รู้ว่าข้าคือมอนสเตอร์เชียว ไม่เบานี่นา”

เวลมิราเดินเข้าไปใกล้ๆอลิสที่พยายามจะดิ้นออกจากพันธนาการของไฮโดรสไลม์ให้หลุด

แต่ด้วยแรงอันน้อยนิดและความต่างของเลเวลที่เทียบเป็นมดกับช้าง เธอจะสามารถดิ้นหลุดได้อย่างไร?

“ที่จริงข้าไม่ได้ตั้งใจจะเล็งเจ้าล่ะนะ แต่ว่าจอมเวทย์นั่นอยู่ในจุดที่ยากจะพาตัวมา ถือว่าเจ้าโชคร้ายไปแล้วกัน”

เวลมิราใช้มือจับไปที่คางของอลิส กวาดสายตามองไปทั่วร่างกายของเธออย่างพินิจวิเคราะห์

“และนี่ก็เป็นช่วงเวลาที่ข้ารอคอยมานาน…..อืมๆ เป็นร่างกายที่ดี”

พอเวลมิราตรวจสอบร่างกายของอลิสเสร็จ เธอก็เดินออกมาไปยังกระถางสมุนไพรที่ก็อปลินลากมาด้วย

ภายในกระถางมีสมุนไพร เฟย์วาน่า ที่เธอหาได้เมื่อไม่กี่วันก่อนและนำมาเพาะพันธ์จนมีจำนวนมาก