“ฟู่หลันหยา” บุตรีราชเลขาธิการผู้เคยยิ่งใหญ่ในราชสำนัก แม้อยู่ไกลถึงอวิ๋นหนานก็ไม่อาจพันเคราะห์ที่บิดาถูกใส่ความได้ต้องกลายเป็น “บุตรีขุนนางต้องโทษ” ออกเดินทางสู่เมืองหลวงหากนางไม่อาจแก้ต่างให้บิดาได้ ก็จะมีกองสังคีตพร้อมสถานะ “ทาส” รออยู่ที่ปลายทาง

“ผิงอวี้” ผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพรเป็นผู้คุมตัวนางกลับ เดิมทีฟู่หลันหยาคิดว่าเขาจะเอาเรื่องบาดหมางในอดีตที่บิดานางเคยเล่นงานครอบครัวเขามาลงกับนาง ทว่านอกจากอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เห็นนางอยู่ใกล้บุรุษอื่นก็เอาแต่ทำหน้าตาบึ้งตึงเหมือนอยากจะกิหัวใครแล้ว

สำหรับเรื่องอื่นๆ เขาล้วนปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี ยิ่งระหว่างทางพบเจอสำนักพรรคในยุทธภพลอบโจมตีนางไม่หยุดหย่อนเขายังถึงกับปีนหน้าต่างเข้าห้องนอนมาเฝ้าคุ้มกันนางทุกค่ำคืน คนที่แยก “ความรู้สึกส่วนตัว” กับ “หน้าที่” ได้ดีเพียงนี้ ช่างหาได้ยากนัก!