การกล่าวคำปราศรัยสนับสนุนผู้ลงสมัครประธานนักเรียน บาโซริ เทียร่า 〜 นุคุมิซึ คาซึฮิโกะ 〜

……ต้องไปแล้วล่ะ ผมหลับตาลงก่อนจะสูดหายใจลึกเข้าไป

โอเค ตอนนี้เริ่มตั้งสติได้แล้ว ขอสูดหายใจอีกครั้งแล้วก็ออกไปบนเวทีเลย

[ นุคุมิซึซัง เรียกชื่อคุณแล้วนะคะ! ]

[ อ๊ะ อืม ไม่เป็นไร กำลังอุ่นเครื่องได้ที่เลย ขออีกนิด ]

[ ขอเชิญบนเวทีค่ะ! ]

[ เดี๋ยวสิ── ]

ผมถูกผลักออกไปบนเวที สายตาของนักเรียนทั้งโรงเรียนจับจ้องมาที่ผม

ผมพยายามหลบเลี่ยงสายตาเหล่านั้น และเดินเข้าไปใกล้โพเดียมก่อนจะเปิดไมโครโฟนด้วยนิ้วที่สั่นเทา

[ เอ่อ คือ……ผม นุคุมิซึ คาซึฮิโกะ ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้สนับสนุน บาโซริซังครับ ]

เริ่มต้นก็พูดติดขัดจนต้องกระแอมออกมาแบบจงใจ

ความประหม่าในการยืนอยู่บนเวทีคนเดียว มันต่างจากตอนแนะนำชมรมเมื่อต้นเมษายนโดยสิ้นเชิง

[ บาโซริซัง เป็นคนที่… เอ่อ… จริงจังมาก… ]

คำพูดหยุดชะงักอีกครั้ง ความเงียบภายในหอประชุมก็โถมทับราวกับจะกลืนกินผม

──ในชีวิตจริง ไม่ใช่ว่าเมื่อถูกต้อนจนมุมแล้วพลังที่ซ่อนอยู่จะถูกปลดปล่อยออกมา

จิตใจของผมหักพังลงโดยสิ้นเชิง ผมหันไปมองทางข้างเวทีที่ เทียร่าซังอยู่

สีหน้ารำคาญแบบที่คิดว่าจะได้เห็น──กลับไม่มี

ตรงกันข้าม เทียร่าซังมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง

สายตาแน่วแน่ที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจ

── ช่วยสนับสนุนแค่ฉันแค่คนเดียวได้มั้ยคะ ?

คำพูดของเธอในร้านกาแฟผุดขึ้นมาในหัว

แม้กระทั่งตอนนี้ เทียร่าซังยังเชื่อในตัวผม

แม้ว่าผมกำลังทำตัวน่าอายต่อหน้านักเรียนทั้งโรงเรียนก็ตาม

[ ……ผมพบเธอครั้งแรก ก่อนเทศกาลสึวะบุกิของปีที่แล้ว ]

ผมเงยหน้าขึ้น รับสายตาของนักเรียนทั้งหอประชุม

ต่อให้เตรียมใจไว้ หรือจะปลงตกแค่ไหน ผมก็ยังคงเป็นเพียงนักเรียนธรรมดาคนหนึ่ง

ก็แค่ นุคุมิซึ คาซึฮิโกะ คนธรรมดา ที่รู้จักกับเทียร่าซังได้ยังไม่ถึงหนึ่งปี

[ ความประทับใจแรกที่มีต่อเธอคือ เป็นคนจริงจังมาก เอ่อ ถึงแม้ในงานสึวะบุกิ เธอจะใส่ชุดเมดแล้วพูดอะไรอย่าง เหมียว~ ก็เถอะ โดยรวมแล้วเธอเป็นคนจริงจังมากครับ ]

เหมือนจะรู้สึกถึงแรงกดดันจากเทียร่าซังที่ข้างเวทีเลยแฮะ…

[ สำหรับการเลือกตั้งประธานนักเรียนครั้งนี้ ทั้งในหนังสือพิมพ์โรงเรียน และบอร์ดบนเว็บของชมรมหนังสือพิมพ์ ก็มีทั้งเรื่องจริงและไม่จริงมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นคำว่าร้ายเสียด้วย ]

สีหน้าของเทียร่าซังตอนที่พูดถึงบอร์ดนั้น…

เธอพยายามทำเป็นไม่รู้สึกอะไร แต่ผมรู้ว่าเธอเจ็บปวดจริง ๆ อย่างน้อยผมก็ดูออก

[ ก็ต้องบอกว่า บางเรื่องมันก็มีมูลอยู่บ้างล่ะครับ เธอเป็นคนที่ดื้อ ไม่ยืดหยุ่น แข็งทื่อ และก็ค่อนข้างเอาแต่ใจ── ]

ผมกลั้นใจสูดลมหายใจลึก ๆ ท่ามกลางแรงกดดันจากเทียร่าซังที่ยิ่งเพิ่มขึ้น

[ แต่ความเอาแต่ใจของเธอไม่เคยเป็นเพื่อตัวเองเลย เธอมักจะทำเพื่อใครสักคนเสมอ เพราะงั้น การสมัครเลือกตั้งครั้งนี้ สำหรับเธอแล้ว ถือเป็นครั้งแรกที่เธอเลือกจะเอาแต่ใจเพื่อตัวเอง ]

──บางที ถ้าซากุไรคุงได้เป็นประธานนักเรียนก็คงดีกว่า

เขาทั้งเก่ง และได้รับความนิยมมาก

ถ้าผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรง ก็คงเลือกเขาเหมือนกัน

[ ผมอยากให้ความเอาแต่ใจของเธอเป็นจริง เลยอาสามาเป็นผู้สนับสนุนให้เธอ แน่นอนว่าเมื่อเทียบกับประธานคนปัจจุบัน เธออาจจะดูไม่น่าเชื่อถือ ]

แต่ผมคือคนที่เกี่ยวข้อง ผมคือผู้สนับสนุนของ บาโซริ เทียร่า

[ แต่เธอก็คือเธอ บาโซริซังก็มีข้อดีเฉพาะตัว ผมเชื่อว่าเธอจะเป็นประธานนักเรียนที่ดีได้ และถ้ามีใครยังคิดไม่ดีเกี่ยวกับเธอ── ]

เมื่อตัดสินใจยืนอยู่ที่นี่แล้ว──อย่างน้อยผมคนหนึ่งจะสนับสนุนเธอสุดหัวใจ

[ ขอให้มาหาผมได้เลยครับ! ถ้าเธอถูกใครนินทา ผมจะชมเธอให้มากกว่านั้นหลายเท่า! จุดที่เธอไม่ถนัดแต่เข้มแข็ง ซื่อสัตย์ มีน้ำใจ──ผมจะพูดถึงมันได้ยันเช้าเลย! ]

หลังจากระบายทุกอย่างในหัวออกมา ผมถอนหายใจแรง ๆ แล้วกวาดตามองหอประชุม

นักเรียนทุกคนเงียบกริบ ราวกับโลกหยุดหมุน

หรือว่า… ผมทำพลาดไปแล้ว?

ผมหันไปมองข้างเวทีด้วยความกลัว เทียร่าซังหน้าแดงแจ๋ พร้อมชี้มาทางผมด้วยท่าทาง “จิกะเปียว” นั่นมันความรู้สึกแบบไหนกันแน่…

──ตอนนั้นเอง สายลมเย็นวาบก็สัมผัสที่ต้นคอผม

[ ฉันก็… อยากจะพูดถึงจนถึงเช้าเหมือนกัน… ]

[ ห๊ะ?! ]

ก่อนจะทันตกใจ เสียง “ปั๊ง!” ก็ดังขึ้น ไฟทั้งหอประชุมดับสนิท

แม้จะเป็นเวลากลางวัน หอประชุมก็จมอยู่ในความมืดมิดจนไม่น่าเชื่อเสียงสับสนดังขึ้นทั่วหอประชุม

ในชั่วพริบตา โลกตรงหน้าก็โงนเงน ผมที่เริ่มชินกับความมืดแล้วก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ผมกลับมาอยู่ตรงข้างเวที ก่อนที่การปราศรัยจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

แล้วเสียง “ปั๊ง!” ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ไฟสว่างขึ้นพร้อมกันทั้งหอประชุม

เสียงฮือฮากระจายตัวออกไปทั่วห้องเหมือนคลื่นน้ำ

ที่กลางเวที ด้านหน้าของโพเดียม──คือ ชิกิยะซัง

เมื่อชิกิยะซังขยับตัวเล็กน้อยตรงหน้าไมโครโฟน เสียงหอนของไมค์ก็ดัง 

หลังเสียงนั้นสงบลง เธอก็ค่อย ๆ เปิดปากพูดอย่างช้า ๆ

[ ปี 3 ห้อง E……ชิกิยะ ยูเมโกะ……ขอเปลี่ยนตัวค่ะ…… ]

ในเสี้ยววินาทีที่ทุกคนในหอประชุมกลั้นหายใจ

ไฟเพดานหอประชุมก็เริ่มกะพริบอีกครั้ง เสียงกรีดร้องแผ่วเบาดังขึ้นจากนักเรียนหญิงบางคน──

◇

การกล่าวสนับสนุนผู้ลงสมัครประธานนักเรียน บาโซริ เทียร่า 〜 ชิกิยะ ยูเมโกะ 〜

แน่นอนว่านี่คงเป็นเหตุการณ์เหนือความคาดหมายของประธานโฮโคบารุด้วยเช่นกัน

จากขอบเวทีฝั่งตรงข้าม เขาส่ายหน้าเบา ๆ พลางกวักมือเรียกชิกิยะซัง

แต่ชิกิยะซังก็ไม่สนใจ และเริ่มพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

[ ผู้ลงสมัครประธานนักเรียน… เทียร่าจัง… อย่างที่ทุกคนทราบกันดี… เธอเป็น… รองประธาน… อยู่… ]

ระหว่างที่กำลังจ้องอย่างตะลึง เทียร่าซังก็ดึงแขนผมไว้

[ ทำไมรุ่นพี่ชิกิยะถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะคะ?! ]

[ คือ… ผมเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหมือนกัน]

พอเธอกรูเข้ามาใกล้ ยานามิก็ชูนิ้วโป้งมาให้ผมอย่างมั่นใจ หยุดเลย เดี๋ยวคนเข้าใจผิด

ขณะที่กำลังปลอบเทียร่าซังและหันไปมองเวที ชิกิยะซังก็ยังคงกล่าวคำปราศรัยต่อไป

ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวเมื่อเดือนเมษายนปีที่แล้ว ตอนที่เทียร่าเข้าไปช่วยงานอาสาสมัครทำความสะอาดในโรงเรียน

[ เทียร่าจัง… เข้ากับคนอื่น… ไม่ค่อยได้… ]

ภาพของเทียร่าซังในตอนที่ปะทะกับคนรอบข้าง ผมจินตนาการได้ง่ายเลย

เพราะตอนที่เราพบกันใหม่ ๆ เธอดูหงุดหงิดอยู่ตลอด (?) และต้องเจออะไรมามากมาย

[ แต่… ตอนที่ฉันหยุดเรียนไปสักพัก… เธอก็จัดการแปลงดอกไม้…ให้อย่างสวยงาม… ]

ชิกิยะซังพูดพลางสายตาล่องลอยไปในอากาศ ร่างกายก็เอนเอียงโยกเยกเบา ๆ

นักเรียนในหอประชุมก็พากันมองตามขึ้นไปด้านบน แต่แน่นอนว่าที่นั่นไม่มีอะไร

[ ฉันคิดว่าดอกไม้ตายไปแล้ว…ก็เลยรู้สึกดีใจ.. ]

แม้จะพูดติด ๆ ขัด ๆ แต่ในถ้อยคำของชิกิยะซังก็แฝงด้วยความรู้สึกซื่อ ๆ ที่เธอถ่ายทอดออกมาอย่างเปราะบาง

ขนาดผมยังสัมผัสได้เลย เทียร่าซังก็คงรู้สึกเช่นกัน

ไหล่ของเทียร่าซังที่ตึงมาตลอดก็เริ่มผ่อนคลายลง

[ ──รุ่นพี่ชิกิยะเป็นคนที่… มักจะยอมเสียสละสิ่งสำคัญของตัวเองค่ะ ]

เทียร่าซังพูดขึ้นเหมือนพึมพำกับตัวเอง

พอเห็นว่าผมหันไปมอง เธอก็พูดเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

[ เพราะงั้น คนรอบข้างต้องคอยปกป้องเธอแทน ]

เรื่องของแปลงดอกไม้ เป็นเหตุการณ์ก่อนที่เทียร่าซังจะเข้าร่วมสภานักเรียน

เธอรู้เรื่องของชิกิยะซัง ซึ่งตอนนั้นยังไม่สนิทกันขนาดนั้น ได้ยังไง

[ …ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ? ]

[ แค่เห็นก็รู้ค่ะ เพราะฉันเองก็เหมือนกัน ]

เทียร่าซังพูดพลางมองหน้าผม แล้วจึงหันกลับไปมองบนเวทีอีกครั้ง

ชิกิยะซังยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาต่อไป

[ ถึงอีกฝ่าย… จะเป็นคนที่พูดไม่ดีกับเธอ… เธอก็ยัง… ช่วยเหลือ… โดยไม่ลังเล… ]

ร่างของชิกิยะซังเริ่มสั่นไหวรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

[ แม้จะไม่มีใครเห็น… แม้จะไม่ได้รับคำชม… เธอก็ยัง… ทำในสิ่งที่เป็นประโยชน์กับทุกคน… ]

เมื่อพูดจบ เธอก็หยุดนิ่งทันที

จะไหวไหมเนี่ย ต้องเอาน้ำลูกพีชให้ดื่มหรือเปล่า

ท่ามกลางสายตาที่ลุ้นระทึกของนักเรียนทั้งโรงเรียน ชิกิยะซังก็เริ่มขยับอีกครั้ง

[ แต่… คนแรกที่เห็นความดีของเธอ… ไม่ใช่ฉัน… ]

ผมนึกว่าชิกิยะซังเป็นคนแนะนำเทียร่าให้เข้าร่วมสภานักเรียนเสียอีก 

เข้าใจมาตลอดว่าเป็นเธอที่ค้นพบตัวตนของเทียร่าซัง

[ เป็น… ซากุไรคุง… ที่บอกฉันว่า… มีเด็กน่าสนใจอยู่คนหนึ่ง… ]

[ เอ๊ะ ]

เทียร่าซังอุทานเสียงเบาอย่างตกใจ

พอเธอหันไปมอง ซากุไรคุงก็เกาหัวจมูกอย่างเขิน ๆ

[ เขาบอกว่า… เป็นเด็กที่ขยันและมีน้ำใจ… อยากให้เข้าร่วมสภานักเรียน… ]

ชิกิยะซังพูดพลางโยกตัวอย่างร่าเริงเหมือนกำลังร้องเพลง

[ พอได้เจอกัน… เธอก็น่ารัก…ขยัน…ใจอ่อน…ใจดี… ]

น้ำเสียงของชิกิยะซังที่พูดถึงข้อดีของเทียร่าซัง ดูมีความสุขมาก

แต่เจ้าตัวที่ถูกชมกลับดูอึดอัดใจและเริ่มกระสับกระส่าย

[ ไฝก็น่ารัก… กลิ่นสบู่หอม… แผ่นหลังที่รู้สึกไวตอนจับ…ก็น่ารัก… ]

อ้าว เหมือนเริ่มพูดออกนอกเรื่องแล้วแฮะ

สีหน้าของเทียร่าซังที่เมื่อครู่ยังอมยิ้มเขิน ๆ ก็เริ่มเปลี่ยนไป

[ บราขนาดไม่พอดี… ก็น่ารักดี… แต่ช่วงนี้ดูจะเริ่มโตขึ้น… นิดนึง… ]

อ๊ะ เทียร่าซังเริ่มกำหมัดแน่นแล้วร่างก็เริ่มสั่น

ชิกิยะซังพูดเสร็จก็เหมือนพอใจแล้ว จึงยืนนิ่งโยกตัวอยู่บนเวที

เมื่อเวลาบนเวทีเหลืออีกเพียงเล็กน้อย ชิกิยะซังก็พูดขึ้นอีกครั้ง

[ เทียร่าจัง… เป็นเด็กที่สามารถ… ทำเพื่อผู้อื่นได้… ]

จากนั้นร่างกายของเธอก็เอนไปข้างหน้าอย่างแรงเข้าหาแท่นไมค์ เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วทั้งหอประชุม

ชิกิยะซังพยายามยันร่างไว้ด้วยมือทั้งสองข้างที่จับไมโครโฟน พลางพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

[ ทุกคน… ขอให้เลือกเทียร่าซัง… ด้วยเถอะ… แต่ว่า… ]

เธอสูดลมหายใจอย่างสุดแรงราวกับกำลังรวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย

[ ซากุไรคุง… ก็เป็นรุ่นน้องที่น่ารัก… ขอให้ทุกคนคิดให้ดี… ก่อนลงคะแนน… ]

ทันทีที่สิ้นคำพูด แสงแดดจากหน้าต่างในโรงยิมก็ส่องลงมาตรงจุดที่ชิกิยะซังยืนอยู่บนเวที

จากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้น ราวกับเมื่อครู่เป็นเพียงความฝัน เสียงนั้นสั่นสะเทือนทั่วทั้งหอประชุม

◇

พอกลับมาข้างเวทีฝั่งตรงข้าม พี่ชิกิยะก็โดนประธานโฮโคบารุฟาดเบา ๆ ที่หัว น่ารักดี

พอหันไปมองเทียร่าซัง เธอก็ก้มหน้าและเริ่มตัวสั่น

[ จริง ๆ เลย… ทุกคนเนี่ย…! ]

แย่แล้ว กำลังจะระเบิดแล้วแน่ ๆ

[ แต่ดูเหมือนจะไปได้สวยนี่นา ถึงตาเทียร่าซังแล้วล่ะ? ]

[ ทุกคนเอาแต่ใจเกินไปแล้วนะคะ?! พอแล้วได้มั้ย?! ]

พูดแบบนี้กับผมก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ…

[ ──ขอโทษที่ให้รอนานค่ะ ต่อไปจะเป็นการกล่าวปราศรัยของผู้สมัครประธานนักเรียน ห้อง 2F──บาโซริ เทียร่า เชิญค่ะ ]

เทียร่าซังที่ยังทำหน้าราวกับอยากพูดอะไรอีก ก็เปลี่ยนสีหน้าไปตามเสียงประกาศของประธาน

เธอวางมือบนอกและสูดหายใจลึก

[ …งั้นฉันเอง ก็ขอทำในแบบที่อยากทำละกันค่ะ ]

[ หือ ดูมุ่งมั่นจัง? ]

เทียร่าดีดผมที่มัดไว้ข้างศีรษะเบา ๆ ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ฉันอย่างมั่นใจ

[ งั้นขอตัวก่อนนะคะ นุคุมิซึซัง ]