บทที่ 809 กลับหมู่บ้านเร้นลับ

………………..

บทที่ 809 กลับหมู่บ้านเร้นลับ

“ถึงสักที!”

อู๋ฝานควบม้าตลอดทางจากเทศมณฑลชิงหยวน จนกระทั่งมาถึงพื้นที่ใกล้ ๆ หมู่บ้านเร้นลับก่อนดวงตะวันจะตกดิน

“นั่นใคร?”

ขณะชายหนุ่มเข้าใกล้หมู่บ้านเร้นลับ คนสองคนพร้อมหอกในมือก็ปรากฏตัวจากพงหญ้าสองข้างทางเพื่อขวางทางเขาเอาไว้

คนทั้งสองสวมชุดเกราะและถือกระบี่ยาวในมือ แม้จะไม่ใช่อาวุธคุณภาพเลิศล้ำ แต่อย่างน้อยก็เป็นอาวุธระดับทองแดง อย่างที่แม้อยู่ในกองทัพก็ถือได้ว่าเป็นของดี

“หน่วยรักษาการณ์ของหมู่บ้านหรือ?” อู๋ฝานลงจากหลังม้าพลางถาม

“ถูกต้อง” หนึ่งในหน่วยรักษาการณ์ตอบกลับ “เจ้าเป็นใครและมาทำอะไรที่นี่?”

ทหารหน่วยรักษาการณ์ทั้งสองมองชายหนุ่มด้วยสายตาเฝ้าระวัง แม้หอกในมือของพวกเขาไม่ได้ส่งมาทิ่มแทง แต่ก็มีท่าทีราวกับพร้อมจะลงมือในทุกเมื่อ

“มาจากหมู่บ้านของเรา? เหตุใดก่อนหน้านี้พวกเราไม่เคยพบหน้ามาก่อน?” ทหารหน่วยรักษาการณ์มองคนตรงหน้าด้วยสายตาระแวดระวัง

“พวกเจ้าทั้งสองเพิ่งมาใหม่งั้นสินะ” อู๋ฝานถามกลับ

“ใช่ แล้วยังไงเล่า?”

“ไม่แปลกใจเลย” ชายหนุ่มตอบกลับ “ข้ามาจากหมู่บ้านจริง ๆ ก่อนหน้านี้ไม่อยู่ที่นี่ระยะหนึ่ง พวกเจ้าที่มาใหม่จะไม่รู้จักข้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

“มีใครยืนยันได้หรือไม่?” คำพูดของอู๋ฝานไม่ได้ทำให้คนทั้งสองผ่อนคลายความระวังลงเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังไม่มีท่าทีคิดหลบทางด้วยเช่นกัน

“ใคร? หนิวเอ้อละมั้ง” เขาตอบกลับ

“รู้จักกับรองหัวหน้าของพวกเราด้วยหรือ?” คนทั้งสองเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“นายท่านกลับมาแล้วหรือขอรับ?!” ทันใดนั้นเองที่เสียงหยาบกร้านแสดงออกซึ่งความประหลาดใจดังมาจากทางหน้าหมู่บ้าน

จากนั้นอู๋ฝานและหน่วยรักษาการณ์ทั้งสองจึงได้เห็นหนิวเอ้อกำลังวิ่งมาทางนี้พร้อมกลุ่มคน

“หัวหน้า?” หน่วยรักษาการณ์ทั้งสองคนมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจและหวาดกลัว

คนทั้งสองทราบดีว่าหน่วยรักษาการณ์มีหัวหน้าอยู่คนหนึ่ง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาหนิวเอ้อรักษาการแทนมาโดยตลอด อีกทั้งยังเป็นคนฝึกฝนและบัญชาการ ทำให้หลายคนสงสัยว่าผู้เป็นหัวหน้าที่ไม่เคยปรากฏตัวแท้จริงแล้วเป็นใคร

ทหารหน่วยรักษาการณ์ทั้งสองไม่คาดว่าคนที่พวกตนขัดขวางเอาไว้วันนี้แท้จริงแล้วจะเป็นหัวหน้าที่ไม่เคยแสดงตัว ขณะพวกเขาประหลาดใจก็มีความกังวลด้วยเช่นกัน

“นายท่าน ในที่สุดท่านก็กลับมา!” หนิวเอ้อเข้าหามาอู๋ฝานพร้อมแสดงความยินดี จากนั้นจึงหันไปบอกทหารหน่วยรักษาการณ์ทั้งสองคน “พวกเจ้าทั้งสองเป็นอะไรไป? ข้าบอกให้พวกเจ้าไปเฝ้าระวังเอาไว้ ทำไมตอนนี้กล้ามาขวางทางหัวหน้ากัน?”

“ข้า… พวกเราไม่ทราบขอรับ” คนทั้งสองตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ช่วงที่อู๋ฝานไม่อยู่ หนิวเอ้อรับผิดชอบดูแลหน่วยรักษาการณ์ให้ คนเหล่านี้ต่างถูกฝึกอย่างเข้มงวด หากมีใครทำพลาดจนไม่ผ่านเงื่อนไขจะถูกลงโทษ ดังนั้นคนของหน่วยรักษาการณ์จึงค่อนข้างหวาดเกรงหนิวเอ้อ ขณะนี้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโกรธ คนทั้งสองจึงยิ่งกังวล

“ไม่เป็นไร พวกเขาไม่รู้จักข้า ดังนั้นจะหยุดเอาไว้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรือผิดอะไร” อู๋ฝานมองหนิวเอ้อที่กำลังจะต่อว่าจนต้องห้ามปราม “เข้าไปด้านในกันก่อนดีกว่า”

“ขอรับนายท่าน” หนิวเอ้อหันมาตอบรับอีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มราวกับเป็นคนละคน แต่พอหันกลับไปมองทหารทั้งสองนาย เขากลับแสดงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง “เฝ้าเอาไว้ให้ดี อย่าให้คนแปลกหน้าเข้ามา เข้าใจใช่หรือไม่?”

“ขอรับ!” คนทั้งสองตอบรับทันที

หลังจากนั้นหนิวเอ้อจึงนำอู๋ฝานเข้าไปในหมู่บ้าน ตอนที่เห็นคนทั้งสองเดินไปแล้ว ทหารหน่วยรักษาการณ์ทั้งสองนายถึงกับลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ใช่ พอราชาวัวกระทิงนั่นอยู่ต่อหน้าหัวหน้าแล้วก็เปลี่ยนท่าทีเป็นคนละคนเลย หัวหน้าไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรขนาดนั้นแท้ ๆ ทำไมถึงสยบราชาวัวกระทิงนั่นได้กันนะ?” ทหารรักษาการณ์อีกคนหนึ่งเข้ามาร่วมพูดคุย

“หัวหน้าก็ต้องสมกับเป็นหัวหน้าสิ ไม่เคยได้ยินพวกที่มาก่อนพวกเราเล่าถึงหัวหน้ารึไง? เขาเป็นหัวหน้าที่แข็งแกร่งมากเลยทีเดียว”

“ก็เคยได้ยินมาอยู่หรอก ตอนแรกนึกว่าหัวหน้าจะตัวสูงใหญ่ แต่ไม่นึกคิดว่าหน้าตาจะหล่อเหลาแบบนั้น นอกจากนี้ยังดูใจดีกว่าราชาวัวกระทิงนั่นอีก”

“ใช่ หัวหน้าดูไม่เหมือนทหารเลย แต่กลับเหมือนบัณฑิตคนหนึ่ง”

ทหารหน่วยรักษาการณ์ทั้งสองคนนอนกับพงหญ้า พร้อมมองรอบ ๆ ด้วยความระแวดระวังพลางพูดคุยกันเสียงเบา

“ไม่นานมานี้หน่วยรักษาการณ์รับคนเข้ามาเพิ่มหรือ?” อู๋ฝานเอ่ยถามหนิวเอ้อขณะเดินไป

“ขอรับ ไม่นานมานี้หมู่บ้านค่อนข้างดีขึ้นมากขอรับ ตอนที่พวกเรามารวมตัวกันอีกครั้งก็ตัดสินใจรับคนเข้าหน่วยรักษาการณ์เพิ่ม ข้ายังไม่มีเวลาได้รายงานให้นายท่านทราบเลย” หนิวเอ้อตอบกลับ

ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ “หากเงื่อนไขเป็นใจ การรับคนเข้ามาเพิ่มก็ไม่เป็นไร แล้วตอนนี้หน่วยรักษาการณ์มีคนจำนวนเท่าไหร่แล้ว?”

“สี่ร้อยคนขอรับ” หนิวเอ้อตอบกลับ

หนิวเอ้อถึงกับต้องลูบหลังศีรษะตนเองด้วยท่าทีเขินอาย “ในช่วงหลังกิจการที่เทศมณฑลค่อนข้างดำเนินไปได้ด้วยดีขอรับ เงินที่ส่งกลับมาให้พวกเราเพิ่มมากขึ้น แม้ทุกคนจะคิดว่าฐานที่มั่นแห่งนี้ปลอดภัยจนไม่น่าเกิดอะไรขึ้น แต่การมีคนมากขึ้นก็เป็นเรื่องดี เพราะไม่นานมานี้ด้านนอกค่อนข้างวุ่นวายพอสมควรขอรับ”

“เป็นไปตามนั้น ข้าก็ไม่ได้บอกว่าพวกเจ้าทำผิดอะไร” ชายหนุ่มยิ้มตอบ

อู๋ฝานเคยออกไปพบเจอกับตัวเองมาแล้ว ทุกวันนี้ด้านนอกนับวันก็ยิ่งโกลาหล แม้หมู่บ้านเร้นลับจะอยู่ค่อนข้างไกลห่าง แต่ก็ไม่มีใครกล้ารับประกันว่าจะไม่มีพวกกบฏค้นหาจนเจอ เพราะเขาไม่อยู่ หากเมื่อไหร่ศัตรูบุกและมาด้วยจำนวนที่มากเกินไป หน่วยรักษาการณ์ของหมู่บ้านที่มีเพียงหนึ่งร้อยกว่าคนคงไม่อาจปกป้องหมู่บ้านเอาไว้ได้ การที่พวกหนิวเอ้อคิดและตัดสินใจรับคนเข้าหน่วยรักษาการณ์เพิ่มจึงนับว่าทำได้ถูกต้องแล้ว

เพราะที่นี่คือฐานที่มั่นของตนเอง แม้อู๋ฝานจะได้รับที่ดินศักดินาจากอาณาจักรเหยียนเฟิงและอาณาจักรหนานปิง แต่หมู่บ้านเร้นลับก็ยังคงเป็นสถานที่ที่พิเศษในใจของเขาอยู่ตลอด

หลังเดินเข้าไปด้านในหมู่บ้าน อู๋ฝานก็ได้เห็นภาพที่ค่อนข้างคึกคัก คนของหน่วยรักษาการณ์กำลังฝึกซ้อม ผู้อพยพบางส่วนยังคงสร้างกำแพงเมืองกันอยู่ ขณะที่บางส่วนก็ไปทำงานในพื้นที่การเกษตร บ้างก็กำลังตัดไม้และขุดหินขึ้นมา สรุปแล้วอู๋ฝานได้เห็นว่าแทบไม่มีใครอยู่ว่าง ๆ เลย

ขณะชายหนุ่มกำลังมองกลุ่มคนในหมู่บ้านที่กำลังยุ่งอยู่กับงาน ทันใดนี้เองที่เห็นจุดสีขาว ๆ วิ่งตรงเข้ามาจากระยะไกล ความเร็วของมันมากจนน่าตกใจ เพียงพริบตาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าอู๋ฝานพร้อมกระโดดเข้าไปในอ้อมแขน

อู๋ฝานรับมันตอบเอาไว้ด้วยสองมือ พลางลูบขนอ่อนนุ่มพร้อมระบายยิ้ม “เจ้าตัวน้อย ไม่ได้เจอกันนานเลย”

สิ่งมีชีวิตที่กระโดดเข้าหาอ้อมแขนของเขาคือแมวเมฆหิมะ

แมวเมฆหิมะคลอเคลียและถูไถหัวของมันกับแขนของชายหนุ่มพลางหลับตาอย่างสุขใจ อู๋ฝานที่เห็นจึงยิ่งยิ้มยินดีมากขึ้น

ช่วงนี้เองที่พวกหวังปิงซึ่งได้ทราบข่าวคราวเร่งมุ่งหน้ามา พวกเขาต่างทำความเคารพผู้เป็นนายกันคนแล้วคนเล่าด้วยสีหน้าสุขสันต์ ขณะที่อู๋ฝานเองก็พูดคุยกับพวกเขา ทำให้ทราบเรื่องราวช่วงที่ตนเองไม่อยู่ กล่าวได้ว่านับตั้งแต่เขาออกเดินทาง หมู่บ้านเร้นลับก็เปลี่ยนแปลงไปค่อนข้างมากพอสมควร

………………..