บทที่ 230 ค้นพบเมืองใต้ดิน

“โจรสายลมร่วมมือกับกองทัพอสูรแห่งดาวรกร้าง?” หนิวลี่ฟังแล้วตกตะลึง

นี่เป็นเรื่องจริงหรือเท็จกันแน่? โจรสายลมมีกำลังที่จะเที่ยวไปทั่วเขตพัฒนาดาวรกร้าง พวกเขาคงไม่โง่ถึงขนาดนี้หรอกนะ

ร่วมมือกับกองทัพอสูรแห่งดาวรกร้าง? นี่มันเหมือนการทรยศต่อมนุษยชาติชัด ๆ ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป พวกเขาคงไม่มีทางอยู่รอดในสังคมมนุษย์ได้แน่ ต่อให้ชื่อเสียงของโจรสายลมยิ่งใหญ่แค่ไหน ก็คงไม่มีใครกล้าใช้มันอย่างเปิดเผยอีกต่อไป

“มีอะไรแปลก ๆ” หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หนิวลี่ก็รู้สึกว่าตนเองค้นพบบางอย่าง เขาจมอยู่กับความคิดก่อนจะยิ้มออกมา

มิเรียมที่กำลังตกตะลึงกับข่าวนี้เช่นกัน เห็นหนิวลี่ยิ้มจึงถามว่า “นายยิ้มอะไร หรือว่านายเชื่อเรื่องนี้?”

“ฉันเชื่อ”

“นายเชื่อเหรอ?” มิเรียมเบิกตากว้าง

“เพราะในไม่ช้า เผ่าพันธุ์อื่น ๆ บนดาวรกร้างก็จะเชื่อเช่นกัน” หนิวลี่พูดอย่างลึกลับ

“เผ่าพันธุ์อื่น ๆ ก็จะเชื่อ?” มิเรียมยิ่งงงหนักกว่าเดิม เธอรู้สึกหมดปัญญา การอยู่กับหนิวลี่ มักจะมีเรื่องให้คิดไม่จบสิ้น และปวดหัวไม่หยุด

“ไม่ต้องคิดมากหรอก รอดูละครสนุก ๆ ไปเถอะ คราวนี้โจรสายลมมีปัญหาแน่” หนิวลี่หัวเราะ

มิเรียมเชื่อฟังและโยนคำถามทิ้งไป ยังไงเดี๋ยวก็รู้เอง ไม่จำเป็นต้องปวดหัวให้มากความ

หลังจากเดินเล่นอีกครู่ หนิวลี่และมิเรียมก็มาถึงหน้าถนนสายหนึ่ง

มันเป็นถนนที่แปลกมาก ดูจากสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ดูเหมือนจะถูกทิ้งร้างมาหลายสิบปีแล้ว

หนิวลี่รู้สึกแปลก ๆ ในใจทันที ถนนสายนี้ดูเหมือนจะมีสัญญาณประหลาดบางอย่างที่รบกวนเขาอยู่

แม้แต่การใช้พลังจิตสำรวจ ก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้

สีหน้าของหนิวลี่เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ เขาหยุดเดินและมองถนนร้างสายนั้นเงียบ ๆ

“เป็นอะไร ที่นี่มีปัญหาอะไรเหรอ?” มิเรียมมองดูถนนสายนั้นเช่นกัน แม้จะรู้สึกแปลกที่มีสถานที่แบบนี้อยู่ในเมือง แต่เธอก็ไม่คิดว่าหนิวลี่จะสนใจมันมากขนาดนี้

“ที่นี่ให้ความรู้สึกแปลก ๆ กับฉัน แปลกมาก” หนิวลี่ใช้คำว่า ‘แปลกมาก’ เพื่อแสดงความประหลาดใจของตัวเอง

มิเรียมมองดูซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ก็ไม่พบอะไรแปลกประหลาด มันก็แค่ถนนที่ถูกทิ้งร้างเท่านั้น หรือว่าจะมีผี

หนิวลี่ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่มองลึก ๆ แล้วก็หันหลังเดินจากไปทันที

มิเรียมคิดว่าหนิวลี่จะทำอะไรยิ่งใหญ่สั่นสะเทือนโลก แต่ไม่คิดว่าเขาจะหันหลังเดินจากไปเฉย ๆ ทำให้มิเรียมรู้สึกอึดอัดจนต้องกลอกตา

ความจริงแล้วหนิวลี่ไม่ได้ไม่ทำอะไรอย่างที่มิเรียมคิด แต่เขาทำอะไรที่ยิ่งใหญ่เกินไป เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดช่องโหว่ เขาจึงหันหลังเดินจากไป

ที่แท้ก็คือเหลิงต้านในแหวนเกิดปฏิกิริยาขึ้น

เหลิงต้านติดต่อกับหนิวลี่อีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่การมอบภารกิจ แต่เป็นการรับรู้ถึงความผิดปกติของถนนสายนั้น และยังสำรวจข้อมูลได้มากกว่าหนิวลี่อีกด้วย

ดังนั้นเมื่อเหลิงต้านส่งข้อมูลให้หนิวลี่ หนิวลี่จึงตกตะลึง!

ข้อมูลของเหลิงต้านเป็นข้อมูลการรับรู้ชุดหนึ่ง ข้อมูลชุดนี้แสดงให้เห็นว่าใต้ถนนสายนั้นมีสิ่งก่อสร้างใต้ดิน ขนาดใหญ่ไม่แพ้เมืองตงหลินบนพื้นดิน

นี่มันเรื่องอะไรกัน

เมืองใต้ดิน?

หนิวลี่ไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงรีบเดินจากไปเพื่อปิดบังความตกใจของตัวเอง

ส่วนเหลิงต้านกลับเรียกร้องอย่างแรงกล้าให้หนิวลี่หาทางเข้าไปในเมืองใต้ดินนั้น เพราะในเมืองใต้ดินส่งสัญญาณออกมามาก ล้วนเป็นวัสดุที่มีประโยชน์ต่อการสร้างหุ่นยนต์นักรบหญิง ถ้าได้มา คาดว่าหุ่นยนต์นักรบหญิงก็จะถูกสร้างขึ้นมาได้ทันที

นี่คือสิ่งที่ทำให้หนิวลี่ตื่นเต้นที่สุด หุ่นยนต์นักรบหญิง รูปแบบบอดี้การ์ดสมบูรณ์แบบ ร่างกายอมตะ เกิดมาเพื่อการต่อสู้โดยเฉพาะ

นี่คือความหวังในใจของหนิวลี่มาตลอด นับตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ได้รับหินคริสตัลไฟมา ทำให้การสร้างหุ่นยนต์นักรบหญิงเร็วขึ้นเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ไม่มีวัสดุให้กับเหลิงต้านอีกเลย ไม่คิดว่าจะมาพบวัสดุสำหรับการสร้างอีกครั้งที่นี่

หนิวลี่ตัดสินใจในใจว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาทางเข้าไปในเมืองใต้ดินนั้นให้ได้ เก็บกวาดวัสดุสำหรับการสร้างทั้งหมด แล้วสร้างหุ่นยนต์นักรบหญิงขึ้นมา ฆ่าฟันทั่วทิศ!

เมื่อมีความคิดแล้ว หนิวลี่ก็ไม่มีอารมณ์จะเดินเล่นอีก รีบกลับไปที่โรงแรม ปิดประตูแล้วเริ่มคิดว่าจะเข้าไปในเมืองใต้ดินนั้นได้อย่างไร

จุดนี้ สิ่งที่ยากที่สุดคือการหลบหลีกคนในเมืองตงหลิน เพราะนี่เป็นอาณาเขตของพวกเขา ไม่รู้ว่ามีใครค้นพบเมืองใต้ดินแล้วหรือยัง ถ้าถูกค้นพบไปแล้ว นั่นจะเป็นเรื่องยุ่งยากที่สุด

คิดอยู่ครึ่งวัน ก็ยังคิดวิธีที่สมบูรณ์แบบไม่ออก

ในที่สุดหนิวลี่ก็ตัดสินใจไปดูก่อน ถ้าไม่มีใครค้นพบ ตัวเองก็จะหาทางเข้าไปในเมืองใต้ดินอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าอย่างไร การสร้างหุ่นยนต์นักรบหญิงเป็นสิ่งสำคัญ นี่เป็นขั้นตอนสำคัญในการเพิ่มพลังให้ตัวเอง ถ้าไม่ทำ หนิวลี่ก็จะนั่งสมาธิอย่างไม่สงบ

ในการรอคอยอย่างกระวนกระวายใจ ก็มาถึงเวลากลางคืน

หนิวลี่ใช้พลังจิตครอบคลุม ตรวจสอบพบว่าผู้คนในเมืองตงหลินยังคงยุ่งวุ่นวายอยู่ มิเรียมก็จมอยู่ในการฝึกฝนขั้นลึก

หนิวลี่หยิบชุดผู้พิทักษ์ที่ไม่ได้ใช้มานานออกมา หลังจากสวมใส่เสร็จแล้ว ก็กระโดดออกทางหน้าต่าง มุ่งหน้าไปยังถนนร้างในเมืองตงหลินอย่างเงียบ ๆ

ไม่นานก็มาถึงถนนร้าง

เมื่อเทียบกับที่อื่น ๆ ที่ยุ่งวุ่นวาย ถนนร้างสายนี้ดูมีความหมายของความเงียบเหงาอยู่บ้าง

เมื่อหนิวลี่เข้าใกล้ก็รู้สึกถึงความรู้สึกประหลาดนั้นอีกครั้ง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย พูดกับเหลิงต้านว่า “เหลิงต้าน ตรวจสอบดูหน่อยว่ามีทางเชื่อมลงไปข้างล่างหรือไม่”

เหลิงต้านที่เตรียมพร้อมไว้แล้วก็ใช้แหวนปกคลุมทั้งถนนด้วยเส้นใยเสมือนที่มองไม่เห็น ครู่หนึ่งผ่านไป เหลิงต้านก็พูดว่า “ตรวจพบเมืองใต้ดิน อยู่ลึกลงไป 13 เมตร มีทางเชื่อมหนึ่งทาง อยู่ที่บ่อน้ำในลานหลังบ้านหลังที่สาม”

หนิวลี่เดินตามคำบอกของเหลิงต้าน นับถึงบ้านหลังที่สามก็เดินเข้าไป พบบ่อน้ำที่เหลิงต้านพูดถึงในลานหลังบ้าน

มองลงไปในปากบ่อ รู้สึกถึงความลึกลับ

พลังจิตสำรวจลงไปข้างล่าง ลึกลงไปสิบกว่าเมตร เชื่อมต่อกับเมืองใต้ดินทั้งหมดโดยตรง พลังจิตของหนิวลี่สามารถรับรู้ถึงสิ่งของบางส่วนในเมืองใต้ดินได้

รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย หนิวลี่พึมพำกับตัวเอง “บ้าจริง นึกถึงสงครามใต้ดินเลย ช่างเป็นความคิดที่แปลกประหลาดจริง ๆ”

มองไปรอบ ๆ พลังจิตไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของคนอื่น หนิวลี่จึงกระโดดเข้าไปในบ่อ

เวทมนต์เหินเวหาถูกเสริมบนร่างกาย ค่อย ๆ ล่องลอยลงไปในบ่อ

ครู่หนึ่งผ่านไป หนิวลี่สัมผัสกับพื้น กลิ่นอับชื้นมาจากรอบด้าน

หนิวลี่ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ โบกมือสร้างโดมล้อมรอบร่างกาย ขับไล่กลิ่นอับชื้นเหล่านั้น

มองไปรอบ ๆ นี่เป็นพื้นที่กว้างใหญ่ ดูเหมือนถ้ำใต้ดิน

มองขึ้นไปเห็นช่องมืด ๆ มีแสงสว่างลอดผ่านมาเล็กน้อย นั่นคือปากบ่อ ห่างจากพื้นถ้ำประมาณ 5-6 เมตร

หนิวลี่มองไม่ชัด จึงปล่อยพลังจิตแผ่ขยายออกไป

ครู่หนึ่งผ่านไป ใบหน้าของหนิวลี่ก็เผยรอยยิ้มแห่งความยินดี

เขาร่ายเวทในใจ แล้วลูกไฟหลายลูกก็ปรากฏขึ้นในอากาศ แต่ละลูกมีขนาดเท่าแตงโม รวมทั้งหมดสิบสองลูก ล้อมรอบพื้นที่โดยรอบ ส่องสว่างไปทั่วบริเวณกว้าง

ในแสงสว่างนั้น หนิวลี่พบว่าตัวเองยืนอยู่บนพื้นที่ยื่นออกมาตรงกลางผนังของพื้นที่ใต้ดินแห่งนี้ ด้านล่างยังมีระยะห่างอีก 7-8 เมตร ส่วนด้านไกลออกไปเป็นพื้นที่กว้างใหญ่

ในบริเวณที่แสงส่องถึง อาคารสีดำบางส่วนปรากฏในสายตาของหนิวลี่

“เมืองใต้ดิน และยังเป็นสิ่งก่อสร้างโบราณที่มหัศจรรย์ด้วย โชคดีจริง ๆ เลย!” หนิวลี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

เขาเริ่มใช้เวทมนต์เหินเวหา หนิวลี่ลอยลงมาจากกลางผนัง บินตรงไปยังอาคารสีดำนั้น

นี่เป็นสิ่งก่อสร้างที่สร้างขึ้นจากหินสีดำชนิดไม่ทราบชื่อ

เมื่อหนิวลี่รับรู้ด้วยพลังจิต เขาก็ติดต่อกับเหลิงต้าน

เหลิงต้านผู้ควบคุมฐานข้อมูลทั้งหมดจำได้ทันทีว่าอาคารนี้คืออะไร และบอกให้หนิวลี่ฟัง

วิหารเทพปีศาจ

สร้างขึ้นจากหินปีศาจดำทั้งหมด บูชาปีศาจที่มีระดับเดียวกับเทพเจ้า! ที่นี่คือวิหารเทพปีศาจขนาดใหญ่ที่อาจหลงเหลือมาจากยุคโบราณ

สิ่งนี้ทำให้หนิวลี่ตื่นเต้นมาก มันเป็นสิ่งที่หลงเหลือมาจากยุคโบราณ นี่เหมือนกับขนมหวานที่ตกลงมาจากสวรรค์เลยทีเดียว

เมื่อเข้าใกล้วิหารเทพปีศาจ บรรยากาศลึกลับและน่าขนลุกปรากฏขึ้นในความรู้สึกของหนิวลี่ ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขา

เขารู้สึกเพียงว่าสายตาพร่ามัว แล้วหนิวลี่ก็พบว่าตัวเองปรากฏอยู่บนโลก พ่อแม่วิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ กอดเขาแน่นและร้องไห้ด้วยความยินดี

ไม่ไกลออกไป ลุงป้า เพื่อนร่วมชั้น อาจารย์เจี่ยง เหมียวจ้าน ต่างยืนอยู่ไม่ไกล ยิ้มมองเขา

“นี่มัน…?” หนิวลี่อึ้ง ไม่รู้จะทำอย่างไร

“ลูกรัก ฮือ ๆ ในที่สุดเราก็หาลูกเจอ ฮือ ๆ ๆ แม่คิดถึงลูกมากเลย” กู้ฮุ่ยผิงที่กอดหนิวลี่ไว้ร้องไห้พลางเช็ดน้ำตา

หนิวลี่อ้าปากจะพูด แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ด้วยความร้อนใจ หนิวลี่กำลังจะลองอีกครั้ง เสียงของเหลิงต้านก็ดังขึ้นในสมองทันที “นายท่าน ตื่นเถอะ!”

สมองปวดแปลบขึ้นมาทันที หนิวลี่รู้สึกเพียงว่าสายตาพร่ามัวอีกครั้ง แล้วภาพทั้งหมดก็แตกสลายไป

เมื่อมองเห็นชัดเจนอีกครั้ง เขายังคงยืนอยู่หน้าวิหารเทพปีศาจ

“ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้” หนิวลี่พึมพำ “เป็นภาพมายาทั้งหมดเหรอ?”

“พี่ชาย ทำไมพี่ถึงติดอยู่ในมายาภาพล่ะ ต้องระวังนะ มันเป็นสิ่งที่อันตรายมาก ถ้าตกลงไปแล้ว ยากที่จะตื่นขึ้นมาได้” เอลฟ์น้อยส่งเสียงถึงหนิวลี่ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

หนิวลี่ยิ้มกว้าง “ไม่เป็นไรแล้ว เมื่อกี้แค่เผลอไปนิดหน่อยเท่านั้นเอง” พูดพลางแสดงสีหน้าจริงใจ “ขอบคุณนะเหลิงต้าน”

“การมีอยู่ของแหวน ทุกอย่างเพื่อนายท่าน” เหลิงต้านพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ