ยัยเฉิ่มแสนเชยมัดใจนายหล่อร้าย - ตอนที่ 10

“สวัสดีค่ะพี่เจนนี่ พี่มาร์ค พี่บีม” พอมาถึงผับฉันก็เจอกับพี่เจนนี่ และก็เพื่อนของนายเจสัน ส่วนเจสันก็อยู่ข้างหลังฉันนี่ไง

“ดีจ๊ะน้ำ ไม่สบายหายแล้วเหรอจ๊ะ” พี่เจนนี่ถามถึงอาการป่วยของฉัน

“หายแล้วค่ะ”

“อ้าวเอ๊ยไอ้เจสัน ไม่คิดจะทักเพื่อนหน่อยหนอวะ”

“เออ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะจะเอามือมาวางไว้ที่เอวฉัน

“ไอ้นี่มีหญิงแล้วลืมเพื่อนเลยนะมึง” พี่มาร์คพูดแซวมันทำให้ฉันรู้สึกเขินนิดๆ

“อย่าพูดมาก ป่ะขึ้นข้างบน”

“เอ๊ย….เดียว จะพาน้ำไปไหน จะถึงเวลาที่น้ำต้องขึ้นเวทีแล้ว” นี่ก็ใกล้เวลาเปิดเพลงแล้ว ลูกค้าก็เริ่มทยอยมาแล้วด้วย เขายังจะพาฉันไปไหนอีก

“เออ ลืม งั้นถ้าหมดช่วงของน้ำแล้วไปหาพี่ที่ห้องข้างบนนะ” เขาบอกฉันก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองของผับ

“พี่ไปก่อนนะน้ำ” พี่มาร์คหันมาพูดกับฉัน ส่วนพี่บีมแค่พยักหน้าให้ก่อนที่ทั้งสองจะเดินตามเจสันไป แล้วฉันจะมายืนทำอะไร ก็ไปเตรียมตัวสิ

ตอนนี้ฉันมายืนอยู่หน้าห้องที่เจสันบอกให้ฉันมาหาหลังจากที่ฉันทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จในช่วงเวลาของฉัน ฉันเคาะประตูสองสามทีแล้วเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่ต้องรอให้คนข้างในอนุญาต แล้วฉันเจออะไรรู้ไหม ฉันยืนกำมือตัวเองแน่นพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้ให้ได้มากที่สุด

รู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ ทั้งที่บอกให้ฉันขึ้นมาหายังเอาผู้หญิงมาบริการในห้องไม่เกรงว่าฉันจะมาเห็น หรือเขาไม่แคร์ฉันเลย คิดแล้วน้ำตาของฉันก็พานจะไหลออกมาฉันจึงรีบเงยหน้าขึ้นเผื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ ตอนนี้เขายังไม่เห็นฉันเพราะเขามัวแต่จูบกับยัยผู้หญิงนมโตนั้น พวกเพื่อนๆ เขาก็เหมือนกัน ฉันควรทำไงออกไปเลยดีไหม แต่ไม่เหรอ ฉันจะทำให้เขาเห็นในเมื่อเขาไม่แคร์ฉัน ฉันก็จะไม่แคร์เขา

“ขอโทษนะที่มารบกวน “ฉันพูดขึ้นทำลายความสุขของพวกเขา ทุกคนหยุดการกระทำของตัวเอง เจสันเงยหน้าขึ้นมา มองฉันตาโตแล้วเขาก็ผลักผู้หญิงคนนั้นออกไปทันที

“น้ำพี่” เขาเอยเรียกชื่อฉันเบาๆ ตกใจมากเหรอที่เห็นฉัน หึ ฉันมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยพยายามไม่แสดงความเจ็บปวดให้เขาเห็น

“เจสันค่ะใครเหรอคะ” ยัยนมโตนั้นเอ่ยถามเขาแล้วกระแซะเขาไปกอดแขนเขาไว้แต่เขาพยายามที่จะแกะออก

“ปล่อย ออกไปได้แล้วไป” เขาไม่ตอบยัยนั้นกลับเป็นไล่แทน

“แต่เจสันค่ะ คืนนี้เราจะไปต่อกันไงคะ เราตกลงกันไว้แล้วนะคะ” ยัยนั่นพูดอย่างอารมณ์เสีย ไปต่องั้นเหรอ เขาจะไปต่อกับยัยนมโตนั่นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะ

“อย่ามาพูดมาก เรื่องนั้นฉันพูดนานแล้ว ต่อไปนี้เธออย่ามายุ่งกับฉันอีก ออกไป” เขาพูดเสียงเย็นสีหน้าจริงจัง เพื่อไล่ผู้หญิงคนนั้นไป

“แต่” ยัยนมโตนั่นจะพูดต่อแต่เมื่อเห็นสีหน้าเขา เลยรีบลนลานออกจากห้องไป คงจะกลัวเขามากสินะ แล้วฉันจะอยู่ทำไมล่ะ ฉันกำลังจะเดินออกจากห้องแต่ก็มีมือมาคว้าแขนไว้ซะก่อน

“จะไปไหนครับน้ำ มานั่งนี่มา” เขาลากฉันมานั่งที่โซฟาตัวเดิมที่เขานั่งคลอเคลียกับยัยนมโตนั่น ฉันก็ยอมเดินตาม ฉันจะไม่แสดงออกให้เขาเห็นหรอกว่าฉันหึง ฉันจะไม่ให้เขารู้หรอกว่าฉันรู้สึกเจ็บกับการกระทำของเขา ถ้าเขายังทำนิสัยแบบนี้อยู่

“ขอกินเหล้านี้ได้ไหม”

ฉันนั่งลงตามที่เขาบอก แล้วมองเห็นเหล้าที่พวกเขากินกัน ตอนนี้ฉันแค่อยากดื่ม อยากเมา เขามองหน้านิดหน่อยหลังจากที่ฉันพูดจบ เพื่อนๆ ของเขาก็ยังมีสาวๆ นั่งข้างๆ อยู่เหมือนเดิม พวกนั้นไม่ได้สนใจฉันกับเขาเท่าไหร่นักแต่ก็แอบมีมองๆ มาบ้างนิดหน่อย

“เอาสิ”

เขาอนุญาตฉันก็จัดการชงเหล้าดื่มเองทันที ฉันนั่งจิบเหล้าไปหันหน้าออกไปมองข้างนอก ห้องนี้เป็นห้องกระจกสามารถมองเห็นคนที่อยู่ด้านล่างของผับได้อย่างชัดเจนแต่คนที่อยู่ด้านล่างจะมองไม่เห็นข้างในห้องนี้ ฉันหันหน้าออกไปมองข้างนอกโดยที่ไม่สนใจเขา

“น้ำครับ เรื่องผู้หญิงคนเมื่อกี้มันไม่มีอะไรทั้งนะครับ แล้วเรื่องที่เขาพูดมันก็ผ่านมาก่อนที่พี่จะเจอน้ำอีกนะครับ น้ำสนใจพี่หน่อยสิครับ”

สงสัยจะทนความเงียบของฉันไม่ไหว เขาเลยอธิบายเรื่องของยัยนมโตนั่น เขาคงจะแปลกใจทำไมฉันถึงไม่โว้ยวายเมื่อเห็นเขาอยู่กับผู้หญิง ฉันจะทำอย่างนั้นไปทำไม แค่นี้ฉันก็ดูไร้ค่ามากพอแล้ว ฉันยังเกลียดตัวเองเลยที่ใจง่ายแล้วยังรักเขาแบบง่ายๆ

“เรื่องของพี่เถอะค่ะ น้ำก็ไม่ได้ว่าอะไร” ฉันพูดออกไปเสียงเรียบ

“โถ่น้ำครับ เรื่องของพี่อะไร นี่งอนพี่อยู่เหรอ หืม” เขาพูดพร้อมกับยกฉันขึ้นมานั่งบนตักแล้วเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของฉัน ส่วนฉันก็ปล่อยให้เขาทำตามใจชอบไม่ขัดขืนอะไรแต่ยอมรับว่าอายสายตาเพื่อนเขาอยู่ไม่น้อย แต่ไม่อยากขัดขืน เหนื่อยเปล่า

“เปล่า”

“ฟังดูใจกว้างเนอะ นี่ไม่หึงไม่ห่วงพี่รึไง” เขาถามฉันเสียงหงุดหงิด ถามว่าไม่หึง ไม่หวงเขาเหรอตอบเลยว่า ทั้งหึงทั้งหวงแต่มันจะมีประโยชน์อะไร ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาให้สิทธิ์ฉันแค่ไหนตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนเขาก็ไม่พูดอะไรเลย

“ทำไมต้องหึงพี่ทำอะไรผิดเหรอคะ”

“เอ่อ…ก็…”

“ก็อะไรคะ ที่พี่จูบกับยัยนมโตนั่นเหรอ พี่อยากทำอะไรมันก็สิทธิ์ของพี่เถอะค่ะ น้ำก็ไม่ได้ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นหรอก” ฉันพูดออกไปพยายามที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

“ไปกันใหญ่แล้ว น้ำเป็นเมียพี่มีสิทธิ์ทุกอย่าง ที่จะหึง จะหวง อย่าเย็นชาแบบนี้สิครับพี่อยากให้น้ำหึง น้ำหวงพี่นะ” เขาให้สิทธิ์ฉันทุกอย่างงั้นเหรอ

“พี่ให้สิทธิ์น้ำเหรอคะ น้ำอาจจะไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่พี่เห็นนะพี่จะไม่เสียใจทีหลังใช่ไหมที่ให้สิทธิ์นี้กับน้ำ” เขารู้จักฉันน้อยไป คนเรามันมีทั้งด้านดีและไม่ดีอยู่ในตัวอยู่ที่ว่าเราจะแสดงด้านไหนออกมาให้คนอื่นเห็น

“ครับ พี่ไม่เสียใจ และพี่ก็รู้ด้วยว่าน้ำไม่เรียบร้อยอย่างที่เห็น เพราะน้ำร้อนแรงเป็นบ้าเวลาอยู่บนเตียงกับพี่ หึ”

เขาพูดพร้อมพร้อมกับหัวเราะในลำคอแล้วยกยิ้มมุมปาก พร้อมกับก้มหน้าลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉัน แต่ประโยชน์สุดท้ายนี่เขากระซิบให้ได้ยินแค่สองคน มันทำให้ฉันหน้าแดงเลยทีเดียวฉันไม่ได้หมายถึงไม่เรียบร้อยแบบนั้นซะหน่อย

“แหวะ เลี่ยน” เสียงของพี่มาร์คพูดขึ้น เอะเขาฟังเราสองคนคุยกันเหรอ ไม่ได้มัวแต่สนใจคู่ควงอยู่รึไง ส่วนพี่บีมก็นั่งจิบเหล้าคลอสาวไม่ได้สนใจใคร

“เลี่ยนอะไรครับ เอาตีนไปกินแก้เลี่ยนไหมครับไอ้เพื่อนเวร คนจะง้อเมียอย่ามาขัด” เขาพูดเต็มปากว่าฉันเป็นเมียเขา เขาไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างเลยเหรอ

“อะไร กูไม่ได้พูดกับมึงที่กูพูดกูหมายถึงนมน้องเขานี้หวานจนเลี่ยนเลยวะ” พี่มาร์คพูดหน้าตาล้อเรียนเราสองคน พร้อมกับก้มหน้าลงไปหานมผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเขา โดยไม่คิดว่าคนที่นั่งข้างๆ จะอายแต่อย่างใด แต่ฉันว่าเธอคงไม่อายหรอกเห็นนั่งยิ้มอย่างเดียว

“น้ำไปทำงานต่อก่อนนะคะ” ฉันพูดขึ้น มันจะถึงเวลาทำงานของฉันอีกแล้วด้วย

“เดี๋ยวสิ น้ำหายงอนพี่ยังครับ” เขาไม่ปล่อยฉันง่ายๆยังกอดฉันไว้แล้วจับใบหน้าฉันให้หันไปหาเขาอีกด้วยตอนนี้หน้าผากเราชนกันปากเราก็อยู่ใกล้กันไม่ถึงเซ็น

“เอ่อ…หายแล้วค่ะ ไปทำงานก่อนนะคะ”

“แน่นะ”

“ค่ะ”

“งั้นจูบพี่ก่อน”

“ไม่เอา อายเขา” นี่เขาจะให้ฉันจูบเขาต่อหน้าเพื่อนเขาเนี่ยนะไม่เอาหรอกอาย

“เร็วครับไม่งั้นไม่ปล่อยนะ” จะเอาให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย ฉันจึงกลั่นใจโน้มใบหน้าเข้าไปหาเขาแล้วจูบลงที่ปากร้อนๆเขาเร็วๆ แต่พอฉันจะผละออกเขากลับจับใบหน้าของฉันไว้กดปากลงมาจูบฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว เขาจูบฉันจนหายใจหายคอไม่ทันจนร่างกายฉันอ่อนแรงไปหมด

“อือ” ตอนนี้ฉันได้แต่ครางในลำคอเพราะรู้สึกหายใจไม่ออกเขาจูบฉันนานมาก เหมือนอดอยากมานาน และเหมือนจะรู้ว่าฉันขาดอากาศเขาจึงค่อยๆ ละปากออก

“เชื่อแล้วครับ ป่ะไปทำงานเดี๋ยวพี่ตามลงไป”

“ค่ะ” พูดจบฉันก็ไม่รออะไรรีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันที อายมากบอกเลยแถมยังเจอสายตาล้อเลียนจากพี่มาร์คอีก