บทที่ 83

ราวกับกำลังกลืนกินแมลงวัน

มีเสียงจากหลังห้องพูดขึ้นมา “บ้าน่าเธอตอบคำถามได้” ด้วยความประหลาดใจ

“เฉาเสวี่ยฉิน* ตลอดทั้งเรื่องที่เขาได้เขียนลักษณะตัวละครนี้ ในเรื่องเขาอธิบายว่าสนมจ่าวเป็นคนหยาบคาย เห็นแก่เงิน ไม่ทำหน้าที่ของแม่ให้ดี ถือได้ว่าเป็นคนโลภและนิสัยแย่ เธอมักจะสร้างปัญหาให้กับลูก ๆ อยู่เสมอ เธอจึงกลายเป็นตัวละครที่ ‘ไม่พอใจใครเลย’ ในบ้านของตระกูลเจีย และทุกครั้งที่เธอปรากฏตัว เธอสร้างจุดพลิกล็อกได้ตลอด ไก่บินสุนัขกระโดด ทุกคนทุกอย่างกลับหัวกลับหางไปหมด ดังนั้นผู้อ่านจึงไม่ชอบเธอเลยสักคน”

*เฉาเสวี่ยฉิน = ผู้แต่งวรรณกรรมเรื่อง ความฝันใน หอแดง หรือที่รู้จักกันว่าหนึ่งในวรรณกรรมจีนที่ยอดเยี่ยมเสมอมา

ถังซือซืออธิบายด้วยความมั่นใจและเรียบเรียงอย่างเป็นระเบียบ รวมถึงใช้สำนวนที่ดูเป็นเชิงลึกมากขึ้น

ทุกคนในห้องต่างมองเธอจนตาค้าง และแสดงสีหน้าไม่น่าเชื่อ

นี่… นี่คือคางคกจริง ๆ เหรอ? ทำไมถึงเปลี่ยนไปคนละคนแบบนี้?

“เห็นได้ว่าทุกครั้งที่เฉาเสวี่ยฉินบรรยายลักษณะของ สนมจ่าว เหมือนได้รับรู้ความรู้สึกของเขาว่าเขารู้สึกแย่แค่ไหนกับตัวละครนี้ บางทีมันอาจจะเหมือนกับเรื่องความฝันในหอแดง และหลาย ๆ อย่างที่เฉาเสวี่ยฉินเขียนไว้ เพราะเขาเคยสัมผัสมันด้วยตัวเอง บางทีตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาอาจจะเจอตัวละครอย่างสนมจ่าว ที่ทำให้เขาเกิดความรู้สึกแย่ ดังนั้นเมื่อเขาเขียนถึงตัวละครนี้ เขาจึงไม่มีคำพูดดี ๆ ให้ตัวละครนี้เลย”

ถังซือซือตอบคำถามจบอย่างสวยงาม ยืนตัวตรงอย่างมั่นใจรอให้หยานเจ๋อแสดงความคิดเห็น

เวลานี้ทั้งห้องเรียนเงียบกริบ จนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจได้ชัด

“โกหกน่า…”

นักศึกษาบางคนตกตะลึง ก่อนปรบมือขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่พอรู้สึกตัว ก็รีบเก็บมือลงใต้โต๊ะในทันที

ห้องเรียนกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

นี่มันบ้ามาก… คำตอบนี้มันระดับอาจารย์เขาตอบกันแล้ว…

แม้ว่าทุกคนในที่นี้ล้วนเป็นนักศึกษาแผนกวรรณกรรม แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนจะมีความสนใจในการค้นคว้าเรื่อง ‘ความฝันในหอแดง’ มากนัก เพราะวิชานี้ส่วนใหญ่มีไว้สำหรับเก็บหน่วยกิตเท่านั้น

แต่ครั้งนี้… ถังซือซือได้สร้างความประหลาดใจ

คำตอบของเธอเหมือนกับผ่านกระบวนการคิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้ว

ทุกคนต่างมองหน้ากัน แล้วแสดงสีหน้าสงสัย

เพราะบางคนต้องการที่จะหักหน้าถังซือซือ แต่กลับไม่คิดว่าจะทำให้เธอโดดเด่นขึ้นมา!

หยานเจ๋อเหลือบมองไปทั่วห้องเรียนด้วยสายตาจริงจัง และนักเรียนที่อยู่ต่ำกว่าทุกคนก็ปิดปากเงียบเพราะกลัวว่า หยานเจ๋อจะเรียกให้ลุกขึ้น

หลังจากนั้นเขาพยักหน้าให้ถังซือซือ ก่อนโบกมือให้เธอนั่งลง

“สนมจ่าวเป็นอีกหนึ่งตัวละครที่ให้แง่คิดลึกซึ้งอย่างแท้จริงในงานเขียนของเฉาเสวี่ยฉิน…”

ถังซือซือนั่งลงอย่างสบายใจ และเหลือบมองผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่กดดันเธอ

เธอหันหน้ากลับมาด้วยความดีใจแล้ววางถุงกระดาษที่มีขนมปังไว้ข้างกระเป๋า

ท้ายที่สุด… กลอุบายของผู้ที่ไม่หวังดี ก็ต้องแพ้ให้กับผู้ที่มีชั้นเชิงมากกว่าจริง ๆ

หลังจากนั้นหยานเจ๋อเริ่มพูดถึงสนมจ่าวต่อไปเรื่อย ๆ ตามคำตอบของถังซือซือ เขาเห็นด้วยกับความคิดเห็นส่วนใหญ่ของเธอ ระหว่างอธิบายเขาก็มองถังซือซือด้วยความภูมิใจ

“…เห็นได้ว่าคุณถังได้ศึกษาตัวละครตัวนี้มามากพอสมควร และมีความคิดเห็นเป็นของตัวเอง… ผมหวังว่าจะได้ยินเสียงของคุณมากขึ้นในคลาสต่อไปนะ”

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังถังซือซือได้ฟังประโยคนี้ ใบหน้าของเธอก็บูดบึ้งจนน่าเกลียดทันที

คำชื่นชมของหยานเจ๋อที่มีต่อถังซือซือ เห็นได้ชัดมาก ๆ

ทำให้ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกพะอืดพะอมราวกับกำลังกลืนกินแมลงวัน!

แผนที่วางไว้ว่าจะทำให้ถังซือซืออับอาย ไม่เพียงแค่ล้มเหลว แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้ถังซือซือโดดเด่นมากกว่าเดิม และนี่คือสิ่งที่เธอไม่สามารถยอมรับได้กับผลลัพธ์นี้!

จากคำบอกเล่าของนักศึกษา ศาสตราจารย์หยานเจ๋อมีความสง่างาม ความหยั่งรู้ ความจริงจัง และความเป็นระเบียบทางความคิด เขามีรูปลักษณ์สไตล์คนที่จบปริญญาตรีที่มีชื่อเสียงในสมัยก่อน อาจารย์ผู้หญิงและนักศึกษาหญิงหลายคนในแผนกวรรณกรรมส่วนใหญ่จึงชื่นชมหยานเจ๋อมาก ๆ และมองหาโอกาสเสมอที่จะได้แสดงจุดเด่นต่อหน้าเขา

อย่างไรก็ตาม หยานเจ๋อปฏิบัติต่อนักเรียนทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน และไม่ได้เป็นคนเลือกที่รักมักที่ชัง

แต่วันนี้ไม่ใช่คนอื่นที่ทำให้หยานเจ๋อประทับใจจนออกหน้าออกตา แต่เป็นนังคางคกที่ทุกคนในแผนกวรรณกรรมชอบหัวเราะเยาะและดูถูกเธอ!

ใครมันจะไปยอมรับได้!

“กริ๊งๆๆ…”

เสียงกริ่งเลิกคลาสดังขึ้นมาพอดี