ตอนที่ 1 「…ทานากะคุง กำลังทำอะไรอยู่น่ะ？」

 

ยามเย็นหลังเลิกเรียน แสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ยามอัสดงค่อยๆ ซึมเข้าสู่ห้องเรียน ภายในห้องอันเงียบสงัดซึ่งมีเพียงแค่ฉันกับสาวสวยผมทอง ราวกับโลกหยุดนิ่ง เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงเข็มวินาทีบนผนังที่ดังอย่างสม่ำเสมอจนน่าหงุดหงิดใจ

 

「ฉันชอบทานากะคุงมาตั้งนานแล้วค่ะ…! คบกับฉันเถอะนะคะ！」

 

ทันใดนั้น สายลมที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้ก็พริ้วผ่าน ม่านปลิวสะบัด ผมสีทองยาวสลวยของเธอปลิวไสวราวกับเส้นไหม และลูบไล้แก้มฉันอย่างแผ่วเบา

 

เมื่อสายลมหยุดลง ฉันก็เอ่ยคำตอบออกไป

 

「――ฉันเองก็ชอบเธอมานานแล้วเหมือนกัน……！」

 

「ดีใจจังเลยค่ะ…พี่ชาย……！」

 

สาวน้อยคนนั้นน้ำตาไหลพรากออกมาด้วยความดีใจ แล้ววิ่งพุ่งเข้ามากอดฉันแน่น

 

「วะ ว้าว…ฮะฮะ ฉันก็ดีใจเหมือนกันนะ ตั้งแต่นี้ไปเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป………………พี่ชาย？」

 

「พี่ชาย！」

 

「เอ๋? มะ ไม่สิ ฉันไม่ใช่พี่ชายของเธอนะ」

 

「พี่ชาย！」

 

แผล่บ… เธอแลบลิ้นเลียแก้มฉัน

 

「เอ๋ เดี๋ยว เดี๋ยวสิ!? ฮะฮะ…จั๊กจี้นะ…หา? ทำไมถึงเล่」

 

「พี่ชาย！」

 

แผล่บ แผล่บ… แล้วก็…แผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บบบบบบบ‼

 

「ฮะ ฮะฮะ…อ๋อ แบบนี้มันคือการแสดงความรักในแบบของเธอสินะ ฮะฮะ… เหม็น!! เหม็นสุดๆ เลย! หะ? อะไรมันเหม็นขนาดนี้วะ! กลิ่นสัตว์!? เหม็นๆๆๆๆ!!」

 

แผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บแผล่บบบบบบบ‼‼

 

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา‼‼‼」

 

◇

 

「พี่ชาย!」

 

พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นเมกะ (เพศเมีย อายุสามขวบ สายพันธุ์ผสมปอมเมอเรเนียนกับชิวาว่า และโคตรงี่เง่า) กำลังเลียหน้าฉันอยู่ทั่วเลย โธ่…ฝันไปเหรอเนี่ย อีกนิดเดียวก็จะเกลียดนางเอกผมทองอยู่แล้วเชียว…

 

「ตื่นซะทีสิ! เมกะ เก่งมาก」

 

ข้างเตียงฉันมีเด็กผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งยืนอยู่—ชื่อว่า “เอมะ” เป็นน้องสาวที่อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี

 

พอเอมะพูดจบ เมกะก็ดูพอใจ แล้วทิ้งตัวนอนหมอบลงบนอกฉันที่ยังนอนหงายอยู่ ทำตัวอย่างกับเป็นสฟิงซ์เลย…

 

「อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่ชาย」

 

「เอมะ…เลิกใช้เมกะปลุกฉันด้วยการเลียหน้าสักทีเหอะ…」

 

「ก็ไม่งั้นพี่ไม่ตื่นนี่นา จริงมั้ย เมกะ〜♪」

 

เมกะหาวหวอดแบบไร้กังวล ส่วนเอมะก็เอาแก้มไปซุกกับขนสีขาวฟูๆ ของเมกะพร้อมพึมพำว่า “เก่งจังเลย〜♡” …ฉันน่ะกำลังเห็นอะไรอยู่บนอกตัวเองกันแน่นะ?

 

ฉันอุ้มเมกะขึ้นแล้วดันตัวเองลุกนั่ง หาวตามไปอีกคนอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

「ผมพี่กระเซิงหมดแล้วนะ! หลังอาบน้ำต้องเป่าให้แห้งก่อนนอนสิ ผมพี่มันชี้โด่ชี้เด่แบบนั้นอยู่แล้วนะ」

 

「อื๋อ…อย่าเลยน่า…」

 

แม้จะเป็นตอนเช้าแต่เอมะก็ลืมตาแป๋ว แล้วขมวดคิ้วอย่างกังวลก่อนจะยื่นมือมาลูบผมฉันเบาๆ พยายามกดให้มันเรียบ… น้องสาวลูบหัวพี่ชาย ฉันนี่อยู่ในระดับเดียวกับสัตว์เลี้ยงแล้วสินะ

 

พอเอมะลูบหัวจนพอใจแล้ว เธอก็อุ้มเมกะขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน

 

「แม่บ่นแล้วนะว่าข้าวเย็นหมดแล้ว แล้วก็ ไปโรงเรียนให้จัดทรงผมให้เรียบร้อยด้วย」

 

「รู้แล้วน่า…」

 

◇

 

ทุกวันนี้ ฉันยังคิดว่า “กันยายนก็คือหน้าร้อน”

 

ร้อนชะมัด…ทั้งที่ปลายเดือนแล้ว แต่ฤดูใบไม้ร่วงยังไม่โผล่หัวมาเลย แถมฉันยังต้องปั่นจักรยานไปโรงเรียนขึ้นเนินโคตรชันอีก ไม่แปลกเลยที่พอถึงโรงเรียนจะเหงื่อท่วมทุกที…เรียกได้ว่าเป็น “ยาวาโมชิ เปดัล” ฉบับชีวิตจริง

 

แล้ววันนี้ก็เช่นกัน ฉันก็มาถึงห้อง 1-3 ของโรงเรียนมัธยมปลายอุโอซึมิที่ตัวเองเรียนอยู่

 

…เฮ้อ เซ็ง

 

ฉันเกลียดช่วงเวลาที่ต้อง “เดินเข้าห้องเรียน” เป็นที่สุด พอเปิดประตูเข้ามา ทุกสายตาก็จะหันมามองฉัน จากนั้นพอรู้ว่าเป็น “แค่ทานากะ” ก็จะละสายตากลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

ทั้งที่มีหรือไม่มีฉันอยู่ก็ไม่มีใครสนใจ แต่เพราะแค่ฉันเดินเข้ามา ทุกคนก็ต้องเสียเวลาสักไม่กี่วินาที “เพื่อรับรู้การมีตัวตนของทานากะ” นี่แหละที่มันทรมาน

 

ฉันเดินไปยังที่นั่งตรงกลางห้อง หย่อนตัวนั่ง วางกระเป๋าข้างโต๊ะ

 

—แล้วก็เข้าสู่ “สุญญากาศ”

 

ใช่ ฉันคือเด็กชายมัธยมปลายธรรมดาแบบที่ในเลิฟคอมเมดี้จะกลายเป็นตัวเอกผู้เนื้อหอม แต่ในชีวิตจริง…มันก็เป็นแค่คนขี้เหงาคนหนึ่ง

 

ไม่สิ จะว่าไป ชีวิตมัธยมปลายของฉันยังตกต่ำกว่าที่คาดไว้นิดหน่อยอีก แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ฉันหวังไว้เลย แต่ก็ช่างเถอะ ฉันมีผู้ติดตามในเน็ตตั้ง 15 คน! นั่นครึ่งหนึ่งของห้องเลยนะ! โคตรเจ๋ง!

 

…พอชมตัวเองแล้วก็รู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้ เลยแอบเหลือบตามองนาฬิกา ตอนนี้เวลา 08:10 น.

 

ยังต้องติดอยู่ในห้องนี้อีกกว่าเจ็ดชั่วโมง…แค่คิดก็แทบบ้า ช่วงเวลานี้เป็นอะไรที่ฉันไม่ชอบที่สุดเลย ไม่มีอะไรให้ทำสักอย่าง

 

ในเมื่อไม่มีอะไรจะทำ ฉันเลยเปิดมือถือดูยอดวิวของตอนล่าสุดที่โพสต์นิยายไปเมื่อวาน…โอ้! มีคนอ่านเพิ่มอีกตั้งสองคนเลย! …แค่สองคนเองเรอะ

 

—แล้วตอนนั้นเอง

 

「…ทานากะคุง กำลังทำอะไรอยู่น่ะ？」

 

ตึกตัก‼‼‼

 

เสียงใสไร้เดียงสาดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวแตะเข้าที่หู ทำให้ผมรีบซ่อนมือถืออย่างลนลาน พอหันกลับไปก็เห็นเด็กผู้หญิงผมสั้นฟู ๆ น่ารักคนหนึ่ง…กำลังเคี้ยวป๊อกกี้รสสตรอว์เบอร์รี่อย่างเอร็ดอร่อยอยู่

 

“ตะ-ทาเคอุจิซัง!?”

 

“เอเฮะเฮ~ สวัสดีตอนเช้านะ~!”

 

“ส-สวัสดี…สวัสดี…สวัสดีตอนเช้า!”

 

ผมเผลอทักทายกลับไปแบบนกแก้วนกขุนทองเลียนเสียงห่วย ๆ

 

เธอคือ ทาเคอุจิ ยูซุริ เพื่อนร่วมชั้นเรียน ผู้หญิงที่ใคร ๆ ในห้องก็ต่างบอกว่าน่ารัก เป็นที่นิยมสุด ๆ ในหมู่เพื่อน ๆ

 

ถ้าเปรียบกับพวกพระเอกในแนวรักคอเมดี้ เธอก็คือ “ไอดอลประจำห้อง” หรือ “นางเอกสายหลัก” แบบที่เห็นกันทั่วไปนั่นแหละ

 

เธอเข้ากับทุกคนได้ดี และตามที่เห็นนี่แหละ—แม้แต่กับผมที่เป็นพวกเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เธอก็ยังอุตส่าห์มาทักทาย เหมือนนางฟ้าไม่มีผิด

ดวงตากลมโต ริมฝีปากเล็ก ๆ ดูนุ่มนิ่ม ทุกอย่างในตัวเธอช่างน่ารักไปหมด

 

ตรงกันข้าม…ผมก็แค่ “ตัวประกอบในกลุ่มตัวประกอบ” ที่ไม่เป็นที่จดจำ

 

แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ทาเคอุจิซังถึงเข้ามาหาผมแต่เช้าแบบนี้ล่ะ…?

 

“อะ-อ่า…แล้วทาเคอุจิซังล่ะ มีอะไรหรือเปล่า?”

 

“อื้ม ใช่เลย!”

 

ทาเคอุจิซังนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าผม หมุนป๊อกกี้ในมือเล่นเหมือนคฑาวิเศษแล้วพูดขึ้นว่า

 

“คือว่า เรื่องงานของคณะกรรมการตอนกลางวันวันนี้น่ะ!”

 

…ผมรู้แล้วล่ะนะ รู้แต่แกล้งทำเป็นตกใจเหมือนพระเอกรักคอเมดี้ไปงั้นแหละ

 

ระหว่างที่ผมกำลังโดนเวทมนตร์ของทาเคอุจิซังเล่นงาน จนออกอาการตื่นเต้นเหมือนตัวละครจากอนิเมะเวทมนตร์

ทาเคอุจิซังก็อ้าปากขยับไปมา อธิบายเกี่ยวกับเรื่องของคณะกรรมการอย่างตั้งใจ

 

ผมกับทาเคอุจิซังอยู่ในคณะกรรมการเดียวกัน วันนี้งานที่ควรจะเป็นของคนจากอีกห้อง กลับตกมาเป็นหน้าที่ของเราแทน เพราะคนเดิมมีธุระกระทันหัน

ดูเหมือนว่าทาเคอุจิซังจะอาสารับงานแทนเขาเองด้วยซ้ำ ใจดีจริง ๆ เลยเนอะ

 

“…ก็ประมาณนั้นแหละ! ขอโทษนะ ที่ยูซุดันไปรับงานมาเองโดยไม่ถามก่อน…”

 

“ม-ไม่เป็นไรเลย! ตอนพักกลางวันใช่ไหม เข้าใจแล้ว…!”

 

แล้วทาเคอุจิซังก็ยื่นป๊อกกี้มาหาผม แก้มแดงนิด ๆ อย่างน่ารัก

 

“…นี่ ให้!”

 

“เอ๊ะ จริงเหรอ…?”

 

“อื้อ~ กินสิ~! ถือว่าเป็นของขอบคุณ? หรือไม่ก็ขอโทษ? อะไรประมาณนั้นแหละ~”

 

“อ-ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ งานของคณะกรรมการเอง…!”

 

“ไม่เป็นไรน่า~♪”

 

ระหว่างที่ผมลังเล ทาเคอุจิซังก็พูดว่า “อ้า~ม♪” แล้วยื่นปลายป๊อกกี้มาจ่อที่ปากผม… งั้นก็ เอ่อ…

 

…กร๊อบ

 

ผมกัดมันเข้าไปคำหนึ่ง แล้วเคี้ยวพลางก้มหน้าหลบตาแอบมองเธอ

ดวงตาของเราสบกันพอดี แล้วเธอก็ยิ้มให้

 

“อร่อยไหม? ยูซุน่ะ ตอนนี้กำลังติดป๊อกกี้เลย~!”

 

“อ-อร่อยมากเลย! จริง ๆ นะ…!”

 

พูดตรง ๆ เลยว่า…ทั้งรสชาติก็ดี ทั้งสถานการณ์ก็ยอดเยี่ยมเลยล่ะ

 

“ยูซุริน~? อ๊ะ ขอโทษนะ ขัดจังหวะรึเปล่า~?”

 

มีเสียงเรียกทาเคอุจิซังจากอีกฝั่งของห้อง ดูเหมือนเวลาที่คนธรรมดาอย่างผมจะได้ใช้ร่วมกับคนดังอย่างเธอจะมีจำกัด… ก็ช่วยไม่ได้ คนป๊อปก็มักจะโดนเรียกไปเรื่อยแหละ

 

“อา ขอโทษนะ ทานากะคุง, ยูซุต้องไปแล้วล่ะ…”

 

“อ-อื้อ! ไม่เป็นไรเลย! ขอบคุณสำหรับป๊อกกี้นะ!”

 

“อื้อ! งั้นไว้เจอกันน้า~!”

 

แล้วเธอก็วิ่งปุเลง ๆ กลับไปหากลุ่มเพื่อนอย่างรวดเร็ว

พอเข้าวงไปก็แกล้งตีไหล่เพื่อนเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า “อะไรเนี่ย~” ท่าทางแบบนั้น…โคตรน่ารักเลย

 

“ขอโทษน้า…ว่าแต่ยูซุริน กินขนมอีกแล้วเหรอ? ยูซุนี่กินอะไรอยู่ตลอดเลยนะ เป็นกระรอกเหรอไง~”

 

“…ยูซุนี่ ฟันกระต่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“เปล่าซะหน่อย! หมายถึงว่าน่ารักแบบสัตว์เล็กน้อยไง~”

 

“เอ๋~ ยูซุอยากเป็นคนสวยมากกว่าน่ารักนะ~”

 

“งั้นต้องหยุดกินขนมตลอดเวลาก่อนล่ะมั้ง?”

 

“ท-ทำไมล่ะ!? กินขนมแล้วเป็นคนสวยไม่ได้เหรอ…?”

 

“จ้า ๆ เดี๋ยวเราค่อยแก้นิสัยโก๊ะ ๆ นี่กันทีหลังนะ~”

 

วงสนทนาที่มีทาเคอุจิซังเป็นศูนย์กลางเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

มีผู้ชายเริ่มเข้ามาร่วมด้วยบางส่วน

 

“อ๊ะ ทาเคอุจิ~ เอามาให้เราสักแท่งดิ~”

 

“เธอนี่ กินขนมอีกแล้วเหรอ ฮ่า ๆ”

 

ผมได้แต่มองจากมุมห้อง

มองภาพของทาเคอุจิซังที่แจกป๊อกกี้ให้ผู้ชายคนอื่น ๆ อย่างสดใส

 

…คนที่ใจดีกับพวกบ๊วย ๆ แบบผมก็มักจะมีอยู่จริงแหละเนอะ

 

…ตอนนั้นน่ะ ผมคิดแค่นั้นเอง