มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 7ตั้งใจแกล้งเธอ

ซูหนานจือเข้าใจสิ่งที่เซียวชิงเหยียนพูด ดวงตาร้อนขึ้น ใกล้จะร้องไห้ เธอแทบทนไม่ไหวที่จะหันตัวกลับไปกอดผู้ชายที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง

เพียงแต่ ตอนนี้เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้แล้ว และเธอยิ่งไม่สามารถเลิกทำงานที่บาร์ได้

"ขอบคุณนะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและระงับคลื่นในใจไว้ เดินเข้าไปในห้องทำงานและรีบปิดประตุ

…………………..

หกโมงยามพลบค่ำของบาร์ เป็นช่วงที่รื่นเริงและโกลาหลที่สุด

ซูหนานจือเปิดประตูเข้าไปอย่างนิ่งสงบ ด้วยความเย่อหยิ่งที่ไม่เข้ากับบาร์แห่งนี้ ดึงดูความสนใจจนหนุ่มหลายคนต่างผิวปาก

ซูหนานจือชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว เธอผลักประตูห้องทำงานแล้วเดินเข้าไป

มาดามกู่จึงลากเธอเข้าไปในห้องแต่งหน้า ช่างแต่งหน้าต่างชาติหลายคนกรุกันเข้ามาแต่งหน้าให้เธอ เธอยืนขึ้นเบาๆ ในร่างกระโปรงยาวแต่งลายหิมะ เสื้อคลุมขนมิงค์หนานุ่มพาดบนไหล่เรียวบาง ของเธอ อารมณ์ที่สง่างามและหรูหราเปล่งประกายจากภายในสู่ภายนอก

"ว้าว เบอร์หนึ่งของร้านฉันนี้สวยมากจริงๆ" มาดามกู่ยิ้มพลางจับมือเธอ ส่งเธอเข้าไปในห้อง VIP ระดับไฮเอนด์ของบาร์ "คืนนี้เหล่าเจ้านายกำลังคุยงานกันอยู่ ทำสิ่งที่เธอควรทำ เปลี่ยนใขประธานหนิงให้ได้ เข้าใจไหม?"

ซูหนานจือมุ่ยปาก ผลักประตูเดินเข้าไป

ควันจางๆในห้องวีไอพี ผู้ชายในเสื้อสูทนั่งเรียงกันเป็นแถว ล้วนเป็นใบหน้าที่มักปรากฏในข่าวการเงิน เหล่าผู้ถือหุ่นต่างมารวมตัวกันที่นี่ ซูหนานจือไม่รู้ว่าพวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกัน เธอมีหน้าที่เพียงนำเหล้าเข้ามา

เธอสวมกระโปรงยาวเหมือนหิมะ โอบรอบเอวเล็กๆของเธอ หน้าอกเปิดเล็กน้อย เผยผิวขาวเนียน

เธอเดินอย่างแช่มช้าและสง่างาม ขาเรียวสวยคู่หนึ่งซ่อนอยู่ภายใต้กระโปรง ดึงดูดและยั่วยวนใจเป็นอย่างมาก

ซูหนานจือกวาดตามองครั้งหนึ่ง สายตาก็ไปตกอยู่ที่หนิงอวี้เฉิงที่อยู่ตรงมุมสุดทันที เขาก็ยังนั่งอยู่ที่นั่น ลืมตาขึ้นโดยไม่พูดอะไร จับแก้วไวน์อย่างเกียจคร้าน ดึงดูดคนโดยไม่รู้ตัว

ด้านข้าง ผู้หญิงในกระโปรงหนังรัดรูปเกาะติดหนึบอยู่บนแขนเขา ความอวบอิ่มของเธอยื่นไปตรงแนวสายตาของหนิงอวี้เฉิง ริมฝีปากที่ฉีดกรดยูริกไปไม่รู้เท่าไหร่กำลังขมุบขมิบอยู่ใกล้ใบหูของเขา ไม่รู้กำลังพูดออดอ้อนอะไร

"พวกคุณต่อเลย ฉันเพียงมาเสิร์ฟไวน์" ซูหนานจือพูดเสียงนุ่มหวานแต่ไม่เลี่ยน ทำให้คนฟังรู้สึกจักกะจี้

เธอรินไวน์ทีละคน มือเล็ก ๆ ที่สวยงามและน่าดึงดูดของเธอ ไม่รู้ว่าถูกแตะอั่งไปเท่าไหร่แล้ว

ซูหนานจือเดินไปถึงหน้าหนิงอวี้เฉิง เม้มปากเล็กน้อยก้มเอวอันสวยของเธอ ท่าทางอ่อนโยนของการยอมจำนนต่อเขา "ฉันจะรินไวน์ให้ประธานหนิง"

หนิงอวี้เฉิงกวาดสายตามองใบหน้าของเธอ ไปถึงหลังที่เอนลงเล็กน้อยของเธอ หน้าอกอวบและกลม จนเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วหนา

"ประธานหนิง คุณมองอะไรอยู่?"ซูหนานจือยิ้มอย่างออดอ้อน มืออันบอบบางลูบไล้เสื้อแจ็คเก็ตเบาๆ

หนิงอวี้เฉิงกัดมุมปาก ถือแก้วด้วยนิ้วแน่นแล้วยื่นออกไปหน้าเธอ

เครื่องดื่มถูกรินลงบนขาลอร่าจนหมด

เธอกรีดร้องแล้วลุกขึ้น ชี้ไปทางซูหนานจืออย่างโกรธเคือง "ซูหนานจือ เธอกล้าแกล้งฉันเหรอ?"

ซูหนานจือวางขวดไวนื หันกลับไปมองสายตาเฉยเมยของหนิงอวี้เฉิงที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ

เธอหัวเราะกับตัวเองในใจ ผู้ชายนิสัยไม่ดีคนนี้ ตั้งใจยั่วเธอเหรอ?

"ขอโทษนะลอร่า" ซูหนานจือยิ้มเบา ๆ ด้วยริมฝีปากสีแดงอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง

แม้หนิงอวี้เฉิงจะตั้งใจ แต่เธอโทษแขกไม่ได้หรอก เธอทำได้แค่ยอมรับผิดเอง

และการทำไวน์หกแบบนี้ เกรงว่าอาชีพของซูหนานจือคงจะสั่นคลอนแล้ว นี่คงเป็นจุดประสงค์ความตั้งใจของหนิงอวี้เฉิงละมั้ง

ซูหนานจือเม้มริมฝีปากเบาๆ เธอจะทำให้หนิงอวี้เฉิงได้สมปรารถนาได้ยังไง?

ลอร่ากำหมัดแน่น ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ "ขอโทษแล้วช่วยอะไร เธออิจฉาใช่ไหมที่วันนี้ประธานหนิงเลือกฉัน"

"ใช่ ฉันอิจฉา" ซูหนานจือก้มหน้าเล็กน้อย ยื่นมือส่งขวดไวน์ให้เธอ "เพื่อการชดใช้ เธอก็ทำฉันกลับเลย พวกเราจะได้หายกัน"

คำพูดนั้นทำให้ทั้งชายและหญิงในที่นั่นต่างตกตะลึง คิ้วของหนิงอวี้เฉิงสงบลงจนเขาไม่สามารถกำจัดความมั่งคั่งได้ เขามองไปที่ซูหนานจือด้วยรอยยิ้มที่งดงาม เม้มริมฝีปากบาง ๆ เล็กน้อย

"ไม่ต้องให้เธอเตือนหรอก"

ลอร่าหัวเราะครั้งหนึ่ง หยิบขวดไวน์ เทลงบนหัวซูหนานจือ