มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 37 ครั้งนี้ก็ไม่พลาดเหมือนกัน

“ดูไม่ออกเลย คุณเป็นที่ชื่นชอบมากในโรงเรียนฉัน” ซูหนานจือยิ้มอย่างอดไม่ได้

หนิงอวี้เฉิงไม่ได้สนใจอะไร หันกลับมามองดวงตาแดงๆ ของเธอบริสุทธิ์และชัดเจน ถามขึ้นเสียงทุ้ม “หน้ายังเจ็บอยู่ไหม?”

“ถ้าคุณไม่พูด ก็ไม่รู้สึกแล้ว” ซูหนานจือก้มหน้าลูบแก้มพูดขึ้น “แต่ขอบคุณที่คุณให้ฉันพูดเรื่องพวกนั้นออกมา ฉันรู้สึกว่าร้องไห้ออกมาแล้วดีขึ้นมากจริงๆ”

“อืม” หนิงอวี้เฉิงพยักหน้าอย่างไม่แยแส เปิดประตูรถ แล้วส่งเธอเข้าไป

เขากลับมานั่งดีๆ ที่นั่งคนขับ แล้วสตาร์ตรถ

ค่ำคืนมืดขึ้นมา ซูหนานจือพิงหน้าต่างอย่างอ่อนแรง ดวงตาหลับตาอย่างหนักอึ้งทีละนิด

เมื่อถึงตงผู่ หนิงอวี้เฉิงหันศีรษะกลับมา พบว่าศีรษะเธอเอียง หลับลึกไปแล้ว

ขนตาดำหนาสั่นเล็กน้อย แก้มขาวเนียนแดง ลมหายใจเบาราวกับปีกจักจั่น

เขาปลดเข็มขัดนิรภัย อุ้มเธอลงรถ ในดวงตามีร่องรอยความอบอุ่นที่เขาเองไม่เคยแม้แต่สังเกตมันได้

คฤหาสน์ตงผู่ ที่นี่คือบ้านที่หนิงอวี้เฉิงอาศัยบ่อยๆ เป็นที่ที่ลู่ซูอวิ๋นไม่รู้จัก

อยู่ที่นี่ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยก้าวเข้ามา ซูหนานจือเป็นคนแรก

“ประธานหนิง คุณกลับมาแล้วเหรอ นี่คือ……” แม่นมหงที่ดูแลชีวิตประจำวันเขาเดินมา มองคนในอ้อมแขนเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“เตรียมก้อนน้ำแข็งกับผ้าพันแผลมาหน่อยครับ” หนิงอวี้เฉิงสั่งเสียงเรียบๆ เดินเข้าบ้านไป

แม่นมหงตกตะลึงเล็กน้อย แต่ไม่นานใบหน้าก็ยกยิ้ม ดูเหมือน ท่านนี้คงเป็นผู้หญิงลึกลับที่อยู่เคียงข้างประธานหนิงมาสามปีในตำนาน

น้ำแข็งประคบแก้ม ซูหนานจือตื่นทันที ลืมตาด้วยความงุนงง “นี่ฉันอยู่ที่ไหน?”

นิ้วหนิงอวี้เฉิงประคองน้ำแข็ง เพื่อบรรเทาอาการบวมให้เธอ พูดขึ้นเสียงเรียบ “บ้านฉัน”

“ฮะ?” ซูหนานจือนั่งขึ้นทันที ก้อนน้ำแข็งกระจายอยู่บนเตียง

เธอมองไปรอบๆ อย่างประหม่า “ภรรยาคุณไม่อยู่เหรอ?”

หนิงอวี้เฉิงเก็บขึ้นมาอย่างอดทน แล้วแนบแก้มเธออีกครั้ง

“ช่างเถอะ ฉันไปดีกว่า เดี๋ยวภรรยาคุณเห็นแล้วจะไม่ดี” ซูหนานจือสวมเสื้อคลุมอย่างตื่นตระหนก จะลงจากเตียง

หนิงอวี้เฉิงกดไหล่เธอเบาๆ “เธอไม่รู้จักที่นี่ นี่เป็นที่ที่ฉันอาศัยคนเดียว”

ซูหนานจือลังเลเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นสถานะหรือตำแหน่ง เธอก็ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่

“กลัวอะไร?” หนิงอวี้เฉิงโน้มร่างชั้นสูงเล็กน้อย ยกใบหน้าเล็กที่ยู่เล็กน้อยของเธอ เอาสำลีจุ่มยาแล้วทาลงบนแก้มเธอ

“เจ็บ……” ซูหนานจือร้อง “ซี้ด” เบาๆ ขมวดคิ้วเรียวเล็กน้อย มองเขาด้วยดวงตาดำสุกใส

หนิงอวี้เฉิงยกปากขึ้นอย่างไม่แยแส ทายาให้เธอต่อ “อดทน”

เธอผลุบตาลงอย่างเศร้าใจ ความเย็นมาพร้อมกับความเจ็บปวดรุนแรง ทำให้เธอไหล่สั่นเป็นบางครั้ง ผิวหนังขนลุก

หลังจากทายาแล้ว หนิงอวี้เฉิงก็ติดปลาสเตอร์ยาให้เธออย่างระมัดระวัง ข้อนิ้วสัมผัสผิวเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

ความคลุมเครือโดยปริยายของกันและกัน เบ่งบานในก้นบึ้งหัวใจทั้งสอง

ซูหนานจือก้มหน้า ปล่อยให้เขาติดปลาสเตอร์บนหน้า แค่รู้สึกว่าแก้มมีอะไรบางอย่างหนาๆ เพิ่มขึ้นมา ยากต่อการปรับตัวเล็กน้อย

“เสร็จแล้ว” หนิงอวี้เฉิงเก็บของขณะพูดขึ้นเสียงเรียบ

ซูหนานจือเม้มปาก ก้มศีรษะลงเล็กน้อย “ประธานหนิงบอกว่า ต่อไปจะไม่ยุ่งกับฉันอีกไม่ใช่เหรอ?”

หนิงอวี้เฉิงได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจน แต่แสร้งทำเป็นเงียบ

“แต่ประธานหนิงปากไม่ตรงกับใจหลายครั้งแล้ว ครั้งนั้นก็ไม่พลาดเหมือนกัน” เธอหัวเราะเสียงทุ้ม พึมพำกับตัวเอง “แต่เช็คนั้นจำนวนไม่น้อย ประธานหนิงไม่ปวดใจเหรอ?”

หนิงอวี้เฉิงเก็บกล่องยาเรียบร้อยแล้ว หันตัวไป นั่งลงข้างเธอ มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง

“ทำไมเหรอ?” ซูหนานจือมองเธออย่างประหม่าเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

“ถ้าพูดอีกประโยคเดียว ฉันจะปิดปากคุณซะ” เขายกมุมปากเรียบๆ อย่างร้ายกาจ นิ้วหยุดที่กลีบปากเธอ พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและหนา

ซูหนานจือปิดปากทันที ไม่กล้าพูดสักประโยคเดียว

ไม่มีทางเลือก ใครใช้ให้ไม่กี่ประโยคของเธอเปิดโปงความในใจชายหนุ่ม ให้เขาเสียหน้าอย่างมาก

“ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ” เขายืนขึ้น โน้มตัวปิดไฟหัวเตียง

ภายในห้องตกอยู่ในความมืดทันที นอกจากแสงสลัวดวงจันทร์ที่ส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

“คุณจะไปไหน?” ซูหนานจือตอบ “อ่อ” เรียบๆ ทำได้แค่นอนลงไป