มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 33 ฉันเองก็ได้เหรอ?

“ประธานหนิงหยุดความคิดนี้ไว้ดีกว่า ฉันไม่มีอะไรที่ให้คุณได้” ซูหนานจือตกใจกลัวรอยยิ้มเขา รวบเสื้อคลุมอย่างอดไม่ได้

ฉากเมื่อครู่ที่เกือบโดนเขากินลงท้องที่ห้องลองชุด ตอนนี้ใจเธอยังผวาอยู่เลย

หนิงอวี้เฉิงยกริมฝีปากขึ้นอย่างสง่างาม ยิ้มจางๆ พูดขึ้น “ให้พี่ชายคุณพิจารณาสักหน่อย ถ้าผมประทับใจผลงานได้ มูลค่าตลาดของบริษัทเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยห้าเท่า”

“ห้าเท่า?” ซูหนานจือถึงจะไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แต่เข้าใจบริษัทอวี้เฟิงกรุ๊ปของหนิงอวี้เฉิง

ที่แท้ตราบใดที่ได้รับแสงนิดหน่อยจากบริษัทอวี้เฟิงกรุ๊ป ก็จะช่วยชีวิตบริษัทพี่ชายได้

ถ้าเป็นแบบนี้ คุณยายจะต้องดีใจมาก

รอยยิ้มอบอุ่นพอใจของหญิงชรา สำหรับซูหนานจือแล้ว มันเป็นสิ่งที่คุ้มค่าในการรอคอยที่สุด

“ฉันจะคุยกับเขา” ซูหนานจือพยักหน้าเล็กน้อย

หนิงอวี้เฉิงมองตรงไปข้างหน้า “จริงๆ แล้ว คุณก็พิจารณาการเข้าร่วมได้นะ”

“ฉัน?” จิตใจสงบของซูหนานจือสับสนขึ้นอีกครั้ง เธอมองชายหนุ่มอย่างตกตะลึง “ฉันก็ได้ด้วยเหรอ?”

“แน่นอน” เสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มดูว่างเปล่าในพื้นที่เล็กๆ

“แต่ฉันไม่มีประสบการณ์อะไร” ซูหนานจือกัดปาก

“ไม่มีใครเป็นอัจฉริยะ ถ้าต้องการทำผลงานที่เป็นของคุณเอง งั้นก็ลองดู” หนิงอวี้เฉิงกระตุกปากเรียบๆ แล้วพูดให้กำลังใจ “คุณสมองฉลาด น่าจะเป็นวัสดุที่ดี”

ถูกประธานบริษัทอวี้เฟิงกรุ๊ปชมแบบนี้ ทันใดนั้นซูหนานจือก็หัวใจเต้นแรง ราวกับเห็นอนาคตสดใสของตัวเอง

บางทีเธออาจจะไม่ต้องเบียดเสียดในบาร์ขายรอยยิ้มเพื่อค่ารักษาพยาบาลคุณยายอีกต่อไป เธอสามารถบอกคนอื่นๆ อย่างโจ่งแจ้งได้ว่าเธอเป็นพนักงานออฟฟิศ

รถมาถึงโรงพยาบาล ซูหนานจือลงรถอย่างมีความสุข “ขอบคุณที่บอกฉันเรื่องพวกนี้นะคะ ฉันจะพยายาม”

นี่เป็นครั้งแรก ที่เธอได้รับการยอมรับจากชายคนหนึ่งอย่างสมบูรณ์

หนิงอวี้เฉิงมองใบหน้าเล็กสวยของเธอที่ปรากฏรอยยิ้มจริงใจ พยักหน้าเรียบๆ แล้วพูดขึ้น “ไปเถอะ”

นี่เป็นครั้งแรกเช่นกัน ที่เธอส่งรอยยิ้มสวยงามเช่นนี้ให้กับเขา

——

ซูหนานจือฮัมเพลงขึ้นไปข้างบน เจอลู่อวิ๋นที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยพอดี

“พี่หนานจือ อยู่นี่!” ลู่อวิ๋นโบกมือให้เธอ จับแขนเธอไว้อย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณพี่หนานจือมาก พยาบาลคนอื่นไม่ยอมเปลี่ยนกับฉัน”

ซูหนานจือยิ้มอบอุ่น “ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ อย่าให้พ่อแม่เธอรอจนกังวล”

“อืม!”

เธอยืนอยู่ที่เดิม มองแผ่นหลังลู่อวิ๋นเดินไปด้วยความตื่นเต้นอย่างเหม่อลอย มุมปากค่อยๆ ยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ในใจอิจฉาลู่อวิ๋น เธอมีครอบครัวที่สวยงาม มีพ่อแม่ที่รักเธอ

ซูหนานจือนั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์พยาบาล เลื่อนแก้มลง ในดวงตามีความเย็นยะเยือกจากๆ

แต่เธอถูกฝึกให้เป็นสาวนั่งดริ้งค์มืออาชีพตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเพลิดเพลินกับความรักของพ่อแม่อย่างแท้จริงมาก่อน

ซูหนานจือนวดคิ้ว ตัดสินใจว่าจะไม่คิดเรื่องพวกนี้แล้ว เธอก้มหน้าเปิดสมุด เตรียมไปตรวจห้องผู้ป่วยมู่หน่วน

แต่เพิ่งมาถึงประตู ก็ได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทดังมาจากภายในห้อง

“ผมให้คุณไปตรวจที่โรงพยาบาลตั้งหลายครั้ง คุณกลับไม่ฟัง!” เป็นเสียงตะคอกของเซียวชิงเหยียน

“ฉันจะรู้ได้ไงว่าจะบังเอิญแบบนั้น! อีกอย่าง คุณทำงานยุ่งขนาดนั้น คุณไม่มีทางพาฉันไปตรวจครรภ์! คุณให้ฉันไปตรวจครรภ์คนเดียว ถ้ามันแพร่ออกไป นึกว่าคุณกับฉันผิดใจกันล่ะ” เสียงกรีดร้องไม่พอใจของมู่หน่วนดังขึ้นมา

เซียวชิงเหยียนกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “คุณ……มันป่วย! ไม่รู้จริงๆ ว่าในใจคุณคิดยังไง!”

“คุณกล้าด่าฉันเหรอ? เซียวชิงเหยียนคุณกล้ามาก! ตั้งแต่คุณเจอซูหนานจือนั่นอีกครั้ง คุณก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงกับฉัน!” มู่หน่วนร้องไห้ตะคอกเสียงดัง

ซูหนานจือถอนหายใจ รีบผลักประตูเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย เห็นความวุ่นวายอยู่บนพื้นทุกที่ และตรงหน้าคือสองคนที่กำลังทะเลาะกันหน้าดำหน้าแดง

“พวกคุณหยุดทะเลาะกันได้แล้ว!” ซูหนานจือรีบเดินไปข้างหน้า จับสองคนแยกออกจากกัน

“คุณโผล่มาจากไหน?” มู่หน่วนจ้องเธอเล็กน้อย ตะคอกเสียงทุ้ม

เสียงของเซียวชิงเหยียนอ่อนลงบ้าง “หนานจือ เรื่องฉันกับเธอคุณไม่ต้องยุ่ง”

“คุณเซียวรบกวนออกมากับฉันหน่อย” ซูหนานจือสูดหายใจเข้าลึกๆ ดึงแขนเขาเดินออกไปนอกห้อง จ้องเขาด้วยความไม่พอใจ