มอบรัก บำเรอใจ - ตอนที่ 24 อย่ามาใช้เล่ห์เหลี่ยมต่อหน้าฉัน

พลบค่ำ

“คุณยาย คุณควรตรวจร่างกายแล้ว” ซูหนานจือผลักประตูเข้ามา มองผู้สูงวัยนั่งเตียงผู้ป่วยถักไหมพรมอย่างเงียบๆ ยิ้มเล็กน้อยขณะพูดขึ้น

คุณยายเงยหน้าที่สวมแว่นผู้สูงอายุ ยิ้มด้วยจิตวิญญาณสดใส “โอ๊ยตาย หนานจือของเราสวมชุดพยาบาลสวยจริงๆ”

“ใช่ที่ไหนล่ะคะ” ซูหนานจือจิตใจเบิกบานนั่งข้างๆ คุณยาย วัดอุณหภูมิร่างกายเธอ ขณะถามอย่างอ่อนโยน “คุณยายคะ คุณรู้สึกยังไงบ้าง?”

คุณยายส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน “หนานจืออ่า ไม่ต้องเป็นห่วงยายขนาดนี้หรอก หนูไปทำงานของหนูเถอะ สุขภาพร่างกายยายไม่เป็นอะไร จริงๆ นะ”

“ไม่ได้เป็นห่วงนะคะ คุณยาย มันเป็นหน้าที่ที่ควรทำให้เต็มที่ของฉัน” ซูหนานจือมองตัวเลขบนเครื่องวัดอุณหภูมิ พยักหน้าอย่างพึงพอใจ “คุณยาย ฉันรู้มาว่าข้างล่างมีร้านอาหารอร่อยและเป็นเอกลักษณ์ร้านหนึ่ง อีกครึ่งชั่วโมงฉันเลิกงาน ฉันจะไปเอาอาหารเย็นมาให้คุณนิดหน่อย คุณอยากกินอะไรคะ?”

“หนานจือกินอะไร ก็ช่วยเอาให้ยายส่วนหนึ่งก็พอแล้ว” คุณยายยิ้มอย่างมีความสุข ก้มหน้าถักไหมพรมต่อ

ซูหนานจือย่อตัวข้างเธอ เท้าคางมองอย่างสงสัย “คุณยาย คุณกำลังถักอะไรคะ?”

“ใกล้เข้าหน้าหนาวแล้ว เห็นหนูขาเปลือยทุกวัน จะถักถุงเท้าให้หนู” คุณยายก้มหน้า ยิ้มอย่างน่ารัก “หนานจือ อย่าทำให้สุขภาพร่างกายเสียเพราะความสวยงามเลยนะ”

ซูหนานจือก้มหน้ามองขาเปลือยสองข้างภายใต้กระโปรงพยาบาลของตัวเอง จริงๆ ด้วย ถ้าคุณยายไม่พูด เธอก็ลืมจริงๆ ว่าเธอหนาว บางทีเธออาจจะทำงานที่บาร์นานเกินไป ไม่ชินกับการใส่กางเกงขายาว

“รู้แล้วค่ะ คุณยาย เดี๋ยวฉันจะไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาว” เพื่อไม่ให้ผู้สูงอายุเป็นห่วง ซูหนานจือจึงจับมือเธอเบาๆ แล้วพูดขึ้น

เสียงดัง “ก๊อกๆ” ห้องผู้ป่วยถูกเคาะประตู

“พยาบาลซู ตรวจเสร็จหรือยัง? กรอกรายงานนี้หน่อย”

ซูหนานจือยืนขึ้น ลูบมือคุณยาย “คุณยายคะ งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ”

เธอปิดประตูห้องเบาๆ กลับไปนั่งลงที่เคาน์เตอร์พยาบาล เริ่มกรอกรายงาน

“ขอถามหน่อย ห้องผู้ป่วยคุณเยี่ยสยาอยู่ที่ไหน?”

ซูหนานจือไม่ได้หยุดปลายปากกา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “คุณรอสักครู่ ฉันจะช่วยคุณหาค่ะ”

หลังจากเธอเขียนจบ ก็วางเอกสารไว้ข้างๆ ยิ้มเล็กน้อยขณะเงยหน้าขึ้น สายตาตกตะลึงไปชั่วครู่

“ทำไมเป็นนาย?” ซูหนานจือมองชายชุดยีนราคาถูกตรงหน้า ขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้ “เสี่ยวเฟิง นายไม่ได้ไปแอลเอแล้วเหรอ?”

เฉินเสี่ยวเฟิงคือลูกชายของลุงซูหนานจือ ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย หางานทำไม่ได้ ขายของก็ติดหนี้ก้อนโตอีก ทุกครั้งคุณยายก็ช่วยเหลือเขา

ไม่กี่เดือนก่อน เขายืมเงินคุณยายอีกครั้ง บอกว่าจะไปทำธุรกิจที่ลอสแอนเจลิส ต้องทำเงินได้มากแน่

ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะกลับมามือเปล่าอีกครั้ง

เสี่ยวเฟิงยิ้มขณะโบกมือ แววตามองเธอสำรวจขึ้นลง “โอ๊ยตาย ได้ยินว่าคุณยายเปลี่ยนโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะไม่กลับมา แต่ไม่คิดว่าเธอใส่ชุดพยาบาลแล้วจะสวยโดดเด่นมาก”

ซูหนานจือกลอกตาใส่เขา “นายมาหายายครั้งนี้ จะยืมเงินอีกเหรอ?”

เสี่ยวเฟิงยิ้มให้เธออย่างร้อนตัว “คือ……น้องเสี่ยวจือ เธอก็รู้ว่าทำธุรกิจต้องมีรายจ่ายตลอด ไม่ลงทุนจะมีรายได้ได้ยังไง?”

ซูหนานจือรู้สึกโกรธทันที จ้องมองเขาด้วยความเย็นชา “คราวก่อนคุณยายให้นายยืมไปแสนหนึ่งแล้วนี่?”

เสี่ยวเฟิงพูดขึ้นอย่างลังเล “ฉ-ฉันใช้มันลงทุนไง ตอนนี้ในมือไม่มีเงินแล้ว คืนพรุ่งนี้ฉันจะเข้าร่วมงานเลี้ยงลูกค้ารายใหญ่ ต้องใช้เงินซื้อสูทดีๆ เชิญผู้หญิงดีๆ มาควง”

ซูหนานจือทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ “นายไม่มีแม้แต่เงินซื้อสูทเหรอ? ฉันจะบอกนายให้ นายหลอกคุณยายได้ก็ช่าง แต่อย่ามาใช้เล่ห์เหลี่ยมต่อหน้าฉัน!”

สิ้นสุดเสียงเธอ ห้องผู้ป่วยก็เปิดออก ร่างสั่นเทาของคุณยายเดินออกมา พูดขึ้นอย่างเซอร์ไพรส์และตื่นเต้น

“เสี่ยวเฟิง? เสี่ยวเฟิงกลับมาแล้วเหรอ?”

“อ๊ะ คุณยาย! ผมคิดถึงคุณ!” เฉินเสี่ยวเฟิงพุ่งเข้าไปอย่างตื่นเต้น กอดคุณยายเต็มอก กล่าวอย่างออดอ้อน “คุณยายครับ คุณให้ผมหาตัวคุณยากจริงๆ! เปลี่ยนโรงพยาบาลแล้วไม่บอกผมเลย”

คุณยายยิ้มอย่างมีความสุข ริ้วรอยบนใบหน้าจางลง มองซูหนานจือที่ยืนข้างๆ ทำสีหน้าไม่พอใจ “ก็ได้ประโยชน์จากน้องหนานจือของเธอนั่นแหละ ช่วยยายย้ายมาที่โรงพยาบาลใหญ่”

“ใช่ๆ เพราะน้องเสี่ยวจือกตัญญูเป็นพิเศษเลย” เฉินเสี่ยวเฟิงยิ้มเล็กน้อยขณะเหลือบมองซูหนานจือ ค่อนข้างภูมิอกภูมิใจ