ในที่สุด…ยามเช้าของวันที่พาเธลอสต้องไปจัดการปัญหาเรื่องมังกรก็ได้มาถึงจนได้…

ในตอนนี้เอฟิเซียกำลังมายืนส่งพาเธลอสด้วยสีหน้าที่แฝงเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงโดยที่มีเรน่าเมดสาวของเธอคอยช่วยพยุงกายอยู่ข้างๆ

“ท่านพาเธลอส…ท่านจะต้องไปจริงๆ สินะคะ…”

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่เอฟิเซียก็ยังคงเอ่ยปากถามออกไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ…เมื่อเห็นแบบนั้นพาเธลอสก็ได้เผยรอยยิ้มเล็กๆ ออกมาก่อนที่เขาจะดึงร่างของเธอเข้ามาสวมกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน…

“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันไปหรอกน่าเอฟิเซีย…ฉันน่ะแข็งแกร่งขึ้นเยอะเลยนะ”

“ใช่แล้วค่ะองค์ราชินี ถึงแม้ว่าจะเห็นว่าองค์ราชาเป็นแบบนี้ แต่ความจริงแล้วท่านน่ะเก่งพอตัวเลยนะคะ”

“ไอ้ ‘เห็นว่าองค์ราชาเป็นแบบนี้’ น่ะไม่ต้องพูดออกไปก็ได้เฟ้ยยัยเมดบ้านี่ ! เดี๋ยวก็หักเงินเดือนซะหรอก !”

“ฮะฮ่า ! ฉันไม่กลัวท่านหรอกนะคะไอ้ราชากินผักเอ้ย ! เพราะว่าองค์ราชินีอยู่ฝั่งฉันยังไงล่ะคะ !”

เรน่าแลบลิ้นใส่พาเธลอสอย่างไร้ซึ่งความเกรงกลัว ซึ่งเมื่อเห็นดังนั้นแล้วเอฟิเซียก็เลยเขยิบหนีจนทำให้พาเธลอสสามารถคว้าหัวของเมดสาวจอมแสบมาได้อย่างรวดเร็ว

“เห…ปากร้ายๆ นี่สินะที่พูดคำแย่ๆ แบบนั้นออกมาน่ะ…”

“อ๋า ! องค์อาอิอีอ่วยอ้วยอ่ะ ! (อ๋า ! องค์ราชินีช่วยด้วยค่ะ !)”

เรน่าขอความช่วยเหลือจากเอฟิเซียด้วยสีหน้าที่ราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้จากการถูกพาเธลอสดึงแก้มอย่างแรง ส่วนทางด้านของเอฟิเซียนั้นเธอกลับทำเพียงแค่เผยรอยยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะจ้องไปยังเรน่าด้วยสายตาอันแสนเย็นชา…

“จะว่าไปแล้ว…ก่อนหน้านี้เธอก็แกล้งฉันเอาไว้เยอะพอดูเลยนี่นา…ใช่ไหมล่ะ ?”

“อะ-อาเอ๊ะ !? (อะ-อาเร๊ะ !?)”

“ดูเหมือนว่าช่วงนี้เธอจะได้ใจมากเลยนี่นา…ใช่ไหมล่ะเรน่า…”

“อะ-องค์อาอิอีอ๊ะ ! (อะ-องค์ราชินีคะ !)”

เรน่าพยายามขอความเห็นใจจากเอฟิเซียด้วยใบหน้าที่ค่อยๆ ซีดเผือดลงเรื่อยๆ ส่วนทางด้านเอฟิเซียนั้นก็ทำเพียงแค่ค่อยๆ แสยะยิ้มออกมาให้เรน่าเสียวสันหลังมากขึ้น ก่อนที่เธอจะยื่นมือไปดึงแก้มของเมดสาวจอมป่วนของเธออีกคน

“ช่วยทำโทษเด็กคนนี้ให้หนักๆ ด้วยนะคะท่านพาเธลอส”

“นั่นสินะ…ในเมื่อคุณภรรยาสุดน่ารักของฉันขอมาแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นเรามาคิดบทลงโทษยัยเมดจอมเหลี่ยมนี่กันดีกว่า…”

“อะ-องค์อาอาอ็เอ็นอู้อ๋มอู้อ้วมอิดอ้วยอี่อะ ! (อะ-องค์ราชาก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยนี่คะ !)”

“เธอพูดดีๆ หน่อยสิ ฉันฟังไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยนะ ?”

“แอ้วอันเอ็นเอาะไออันอะอ๊ะ ! (แล้วมันเป็นเพราะใครกันล่ะคะ !)”

เรน่าพยายามกล่าวท้วงพาเธลอสอย่างเต็มที่ เพราะถึงแม้ว่าเรื่องที่เธอทำไปมันจะเป็นเรื่องจริงแต่ว่าส่วนหนึ่งมันเป็นเพราะว่าพาเธลอสนั้นได้มีส่วนเอี่ยวด้วยดังนั้นเธอก็เลยพยายามท้วงที่พาเธลอสแอบเนียนเอาตัวรอดไปคนเดียวนั่นเอง…

ส่วนทางด้านชายหนุ่มที่แอบลอบยิ้มเยาะอยู่ในใจว่า ‘หึๆ เรารอดแล้ว’ นั้น…ก็ต้องหน้าซีดเผือดตามเมดสาวที่เขาดึงแก้มอยู่ไปอีกคนเมื่อได้ยินเสียงอันแสนไพเราะของหญิงสาวตรงหน้าเขา…

“อ๊ะ ! จะว่าไปแล้ว…ท่านพาเธลอสเองก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยนี่นา…”

“อ๊ะ…”

“อือๆ !”

พอได้ยินคำพูดนั้นของเอฟิเซีย พาเธลอสเขาก็หน้าซีดขึ้นมาอย่างเป็นปริศนาส่วนทางเรน่าเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดนั้นของเอฟิเซียด้วย

จริงอยู่ที่เธอพูดถ้อยคำเหล่านี้ด้วยรอยยิ้มที่ดูสดใส แต่ทว่าภายในแววตาของเธอนั้นกลับแฝงเอาไว้ด้วยจิตสังหารที่ทำให้ทหารผ่านศึกที่ยืนรอคำสั่งของพาเธลอสอยู่ตรงนั้นต้องรู้สึกเย็นยะเยือกไปตามๆ กันอย่างช่วยไม่ได้

“เอาเป็นว่า…ไว้หลังจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ ท่านช่วยเตรียมใจโดนบทลงโทษด้วยนะคะ”

“…ครับ”

พาเธลอสพยักหน้าตอบรับคำของเอฟิเซียด้วยท่าทางซึมๆ ส่วนทางด้านของเรน่าที่แอบหนีมาหลบหลังเอฟิเซียพร้อมกับทำท่าเยาะเย้ยพาเธลอสอยู่ก็ได้นิ่งชะงักไปเมื่อเอฟิเซียหันมายิ้มให้กับเธอด้วยรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนที่ทำให้เธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาในพริบตา…

“ส่วนเธอเรน่า…อืม…เอาเป็นว่างดของหวานสัก 10 วันก็แล้วกันนะจ๊ะ”

“อะ-องค์ราชินีคะ ! ฉะ-ฉันสำนึกผิดแล้วค่ะ ดังนั้นได้โปรดอย่าพรากของหวานไปจากฉันเลยนะคะ !”

“ครึ่งเดือนจ้ะ…ถ้ายังเถียงอยู่จะเพิ่มเป็น 1 เดือนนะจ๊ะ”

“อึก…ค่ะ…”

เรน่าผงกหัวเบาๆ พร้อมกับยอมรับบทลงโทษที่เอฟิเซียมอบให้ทั้งน้ำตา ซึ่งทางด้านเอฟิเซียนั้นก็ได้เมินเธอแล้วก็หันกลับมาหาพาเธลอสที่กำลังทำท่ากล้าๆ กลัวๆ อยู่

“…ท่านพาเธลอส”

“คะ-ครับผม !”

ไม่รู้ทำไมแต่พอเธอเรียกเขา พาเธลอสก็ได้รีบยืนตัวตรงอย่างรวดเร็วซึ่งนั่นก็ทำให้เอฟิเซียขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก สิ่งที่เธอทำในตอนนี้มีเพียงแค่การนำผ้าเช็ดหน้าที่เธอเตรียมมาไปผู้เอาไว้ที่ด้ามดาบสีดำสนิทของพาเธลอสอย่างระมัดระวัง

“…ท่านต้องปลอดภัยกลับมานะคะ”

“อา…เข้าใจแล้ว…ฉันจะพยายามนะ”

“ไม่ใช่ ‘จะพยายาม’ แต่เป็น ‘ต้องทำให้ได้’ ต่างหากล่ะคะ…นี่เป็นคำสั่งค่ะ…”

“อ๊ะ !”

พาเธลอสเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ เอฟิเซียเธอก็ได้ดึงคอเสื้อของเขาจนทำให้ใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้เธอก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองคนจะประกบกันอย่างแนบชิดอยู่ช่วงจังหวะหนึ่ง…

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ทุกคนที่อยู่ ณ ที่ตรงนั้นไม่ว่าจะเป็นพวกข้าราชการ เหล่าทหาร ขุนนางหรือคนรับใช้ต่างก็พากันนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน ซึ่งมันก็ใช้เวลาอยู่พักหนึ่งก่อนที่เอฟิเซียจะผละริมฝีปากเล็กๆ อันแสนอ่อนนุ่มของเธอออกมาด้วยใบหน้าอันแดงระเรื่อด้วยความไม่เคยชิน

แน่นอนว่าทางด้านของพาเธลอสที่ถูกการโจมตีอันแสนรุนแรงนี้เข้าไปก็ได้นิ่งค้างด้วยใบหน้าอันแดงก่ำเลยล่ะ…

“กะ-กำลังใจก่อนออกรบยังไงล่ะคะ ! ถะ-ถ้าหากท่านปลอดภัยกลับมาล่ะก็…อาจจะมีรางวัลให้เพิ่มเติมสักนิดนึงก็ได้นะคะ…”

“ครับผม ! ฉันจะรีบไปจัดการไอ้เจ้ากิ้งก่าติดปีกนั่นแล้วจะรีบกลับมาอย่างไวเลยล่ะครับ !”

“มะ-ไม่เห็นต้องคึกขนาดนั้นเลยก็ได้นี่คะ !”

เอฟิเซียกล่าวท้วงพาเธลอสที่อุ้มเธอขึ้นมากอดเอาไว้ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ส่วนทางด้านของชายหนุ่มที่กำลังอารมณ์ดีสุดขีดนั้น…หลังจากที่เขาได้หอมแก้มเอฟิเซียไปฟอดใหญ่ เขาก็ได้รีบกลับไปนำทัพเพื่อไปจัดการมังกรอย่างแข็งขัน

“เอาล่ะพวกนาย ! รีบไปจัดการไอ้เจ้ากิ้งก่าติดปีกนั่นซะแล้วพอกลับมาฉันจะแจกโบนัสพร้อมกับวันหยุดให้กับคนที่ทำผลงานได้ดีอย่างงามเลยล่ะ ! ได้เวลาลุยกันแล้ว !”

“ “ “โอ้ !!!” ” ”

“เอ้า ! ไปลุยกันเลย !”

พาเธลอสตะโกนขึ้นมาอย่างแข็งขัน ก่อนที่เขาจะรีบขี่ม้านำทัพไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งทางด้านทหารและอัศวินในกองทัพกำจัดมังกรตรงนั้นเองก็ได้ตามการนำของพาเธลอสไปจนทำให้ลานกว้างในพระราชวังในตอนนี้ได้กลับมาว่างเปล่าอีกครั้งภายในเวลาไม่นานนัก…

ถึงแม้ว่าพวกทหารจะเคลื่อนพลไปจากตรงจุดนั้นแล้ว แต่ทางเอฟิเซียกลับยังคงมองตามหลังพวกเขาไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงโดยที่มีเรน่าเมดสาวคนสนิทคอยกุมมือเธออยู่ข้างๆ ด้วยความห่วงใย…

“ไม่เป็นไรหรอกนะคะองค์ราชินี ท่านพาเธลอสจะต้องปลอดภัยกลับมาแน่ๆ ค่ะ”

“อา…นั่นสินะ…ท่านพาเธลอสจะต้องไม่เป็นไรแน่นอน…”

เพราะว่าเราให้เครื่องรางกับท่านไปแล้วยังไงล่ะ…

เอฟิเซียเอามือไปแตะตรงเอวในบริเวณที่เคยมีดาบคู่ใจอันแสนสำคัญของเธอประดับอยู่ ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น

“…เอาล่ะ…ช่วยพาฉันกลับห้องที่นะเรน่า”

“รับทราบค่ะอง์ราชินี”

เมดสาวเรน่าโค้งให้กับเธอเล็กน้อยพร้อมกับรีบเอารถเข็นมาให้เธอนั่ง ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เข็นรถเข็นของเอฟิเซียไปจากตรงนั้นอย่างเงียบๆ พร้อมกับหิมะที่ค่อยๆ โปรยปรายตกลงมาช้าๆ อย่างแผ่วเบา…

 

 

 

———————————————————————————–

เนื่องจากช่วงนี้ไรท์ป่วยบ่อยทำให้นิยายมาช้าหน่อย ต้องขออภัยด้วยเน้อ Y^Y)