ทังหยางเห็นนางยกมีดทำครัว หัวใจของเขาสั่นเทาด้วยความตกใจ ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูด อวี่เหวินฮ่าวค่อยๆยืนขึ้น เอามือจับโต๊ะ พูดด้วยเสียงต่ำ "พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ พระชายาคือมาหาข้า"
กู้ซือมองไปที่เขา "เจ้าแน่ใจหรือ?"
"ไปเถอะ" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว
กู้ซือพยักหน้า พูดกับทังหยาง "ไปกันเถอะ"
ทังหยางเป็นกังวลมาก กู้ซือเพิ่งมาแจ้งว่าพระชายาดื่มจนเมาแล้วถูกส่งกลับมา นางก็มาพร้อมมีดทำครัวทันที มันช่างไม่ทันได้ป้องกันจริงๆ ผู้หญิงขี้เมานั้นอันตรายมาก แต่ว่า ถึงแม้ท่านอ๋องจะยังไม่ทรงหายดี แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะคว้ามีดจากมือของพระชายา! เขาจึงออกไปพร้อมกับกู้ซือ
"ปิดประตูด้วย!" หยวนชิงพูดอย่างเย็นชาขณะถือมีดทำครัว
ทังหยางมองไปที่อวี่เหวินฮ่าว
อวี่เหวินฮ่าวกล่าวว่า "ฟังพระชายา ตอนนี้นางมีอาวุธ ไม่มีใครเทียบได้แล้ว"
ประตูถูกปิด ห้องเงียบสงบลง เสียงหายใจหอบของหยวนชิงหลิงนั้นชัดเจน คลื่นหน้าอกของนางขึ้นๆ ลงๆ ตลอด
อวี่เหวินฮ่าวมองไปที่นาง สีหน้าไร้ความโกรธ
"เจ้าเยาะเย้ยข้า" หยวนชิงหลิงยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดในเมื่อครู่ นางมีอาวุธ ไม่มีใครเทียบได้? นางรู้ดีว่าต่อให้ถือปืนกลอยู่ เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา นางก็ยังเป็นคนอ่อนแอ
"ไม่ได้ประชด เจ้าเมาแล้ว" อวี่เหวินฮ่าวพยายามเดินมา น้ำเสียงที่นุ่มนวล
"อย่าเข้ามา ยืนอยู่ตรงนั้น ถ้าเจ้าเข้ามาข้ารู้สึกไม่ปลอดภัย" หยวนชิงหลิงพูดอย่างโกรธจัดพร้อมกับถือมีดทำครัว
"ข้าไม่มีอาวุธและได้รับบาดเจ็บสาหัส ควรเป็นข้าที่รู้สึกไม่ปลอดภัย" อวี่เหวินฮ่าวกล่าว
หยวนชิงหลิงหรี่ตา พยายามสร้างรูปลักษณ์ที่ดุร้าย แต่กลิ่นแอลกอฮอล์ของนางทำให้ดวงตาของนางพร่ามัว ไม่มีความดุร้ายแม้แต่น้อย
นางเซเล็กน้อย และหลังจากวิ่งมามันก็ดูเหมือนโลกหมุนมากขึ้น และอวี่เหวินฮ่าวในสายตานางโอนเอนไม่นิ่ง และนางก็พึมพำคำสบถในปากของนางว่า "บัดซบ เตือนเจ้าแล้วว่าอย่าขยับ"
อวี่เหวินฮ่าวยกมือขึ้นอย่างไร้เดียงสา "ข้าไม่ได้ขยับ"
หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า นางจำต้องรีบจัดการเรื่องยุ่งๆนี้ นางง่วงมาก "ข้าถามเจ้า ทำไมเจ้าถึงบอกว่าข้าไม่เห็นด้วยที่เจ้าจะแต่งชายารอง"
อวี่เหวินฮ่าวมองไปที่นาง "ก็เจ้าไม่เห็นด้วย"
"ข้าพูดเมื่อไหร่กันว่าข้าไม่เห็นด้วย" หยวนชิงหลิงพูดอย่างดุดัน ยกมีดทำครัวในมือขึ้นอีกครั้ง ชิ้นส่วนของเนื้อกระเด็นออกมาจากด้านหลังมีด ลอยติดผมของนาง นางเอื้อมมือออกไปปัดมันลงมา สะบัดทิ้งลงบนพื้นอย่างแรง นางรู้สึกว่าการกระทำนี้กล้าได้กล้าเสีย ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้าด้วยกัน นางก็เพิ่มความมั่นใจขึ้นเล็กน้อย
มุมปากของอวี่เหวินฮ่าวกระตุก "ตอนที่เราแต่งงาน เจ้าเตือนข้าว่าห้ามมีชายารอง"
จริงหรือ? หยวนชิงหลิงเอียงศีรษะและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จำไม่ได้ ไม่มีความทรงจำดังกล่าวอยู่ในหัวของนาง
"จำไม่ได้แล้วหรือ ข้าจะหวนความทรงจำกับเจ้า" อวี่เหวินฮ่าวเดินไปอย่างเงียบๆด้วยเสียงที่มีเสน่ห์ "เจ้าจำสถานการณ์ในวันนั้นได้หรือไม่ วันนั้นข้าดื่มจนเมาแล้วเข้าห้องหอ เจ้า… "
หยวนชิงหลิงฟังอย่างงงงวย พยายามเบิกตาให้กว้าง และเห็นใบหน้าอันใหญ่ของเขาที่โอนเอนอยู่ตรงหน้านาง นางก้าวถอยหลังทันที "เจ้าถอยห่างหน่อย อย่าเข้ามา พูดเรื่องของเจ้าไป"
อวี่เหวินฮ่าวก็เกือบจะสามารถที่จะจับข้อมือของนางได้แล้ว หญิงผู้นี้สติไหวพริบไวเสียจริง เขาหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ทว่า เขาถอยกลับหนึ่งก้าว มองนางอย่างจดจ่อ
ย่างก้าวของหยวนชิงหลิงเริ่มไม่มั่นคง ชี้ไปที่เขาด้วยมีดทำครัว ใบหน้าของนางแดงก่ำ "ถอยไป ถอยไปเรื่อยๆ ยืนข้างเตียงจะดีที่สุด ข้าเวียนหัว ข้าต้องนั่งลงถึงจะคุยกับเจ้าได้"
"ตกลง ตกลง ข้าถอย" อวี่เหวินฮ่าวก้าวถอยหลังช้าๆ ถอยไปที่เตียง แล้วนั่งลงบนเตียง
หยวนชิงหลิงเดินโซเซไปที่โต๊ะ พอเห็นเก้าอี้ก็นั่งลงทันที และนั่งไม่ระวัง จนล้มลงกับพื้น เก้าอี้ก็พลิกคว่ำและคลุมเข่าของนาง
นางเตะมันออกอย่างแรง นางไม่สามารถทำรูปลักษณ์ที่ดุร้ายของนางได้อีก มีดทำครัวนี้ก็หนักจริงๆ ข้อมือของนางเจ็บมากจนไม่สามารถถือมันได้ ตกลงกับพื้นด้วยแรงกระแทกจนมีดกระเด้งกลับ จังหวะที่มือของนางเพิ่งยกขึ้น กวาดบนใบมีด มีคราบเลือดสาดกระเซ็น
นางนั่งลงกับพื้นด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง หวนคิดที่ตนถือมีดทำครัวมาฟันคน และสุดท้ายก็เป็นตนที่ได้รับบาดเจ็บเอง ความโกรธที่เต็มท้องของนางกลับกลายเป็นความคับข้องใจและความไม่เป็นธรรม เบะปากและร้องไห้ออกมา
อวี่เหวินฮ่าวเห็นนางนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนพื้น ราวกับเด็กที่ถูกรังแก ก็รู้สึกปวดที่ใจอย่างบอกไม่ถูก และเห็นว่ามือของนางยังมีเลือดออก นางยกมือมาเช็ดน้ำตา เลือด เปื้อนบนใบหน้าไปหมด กระเซอะกระเซิงเหมือนสุนัขที่พ่ายแพ้
เขาเดินไปอย่างเงียบๆ ฉีกผ้าพันแผลที่นางทิ้งไว้ในก่อนหน้านี้ นั่งยองๆแล้วพันแผลให้นาง ถอนหายใจเบาๆ "ถือว่าข้าผิดไปแล้ว อย่าร้องไห้เลย เดิมก็น่าเกลียดอยู่แล้ว ร้องไห้เยี่ยงนี้น่าเกลียดกว่าเดิมอีก"
หยวนชิงหลิวยิ่งร้องไห้หนักเมื่อได้ยินคำพูดนี้และผลักเขาออกไป "ไปให้พ้นเลย ใครให้เจ้าแสร้งเป็นคนใจดีและมีเมตตา ที่ข้าตกอยู่ในสภาพนี้ ก็เป็นเพราะเจ้า"
อวี่เหวินฮ่าวถูกนางผลักจนล้มลงกับพื้น เอื้อมมือไปปิดหน้าอกของเขา และพูดด้วยความเจ็บปวด "เจ้าแตะถูกบาดแผลของข้าแล้ว"
"ทำไมไม่เห็นเจ้าตายล่ะ" หยวนชิงหลิงพูดอย่างโกรธเคือง
คิ้วของเขาขมวด "ไม่เคยเห็นใครที่รีบร้อนอยากเป็นแม่ม่าย ถ้าข้าตายแล้ว เจ้าจะไม่ร้องไห้ตายหรอกหรือ"
นางลืมที่จะร้องไห้และจ้องมองอย่างโกรธเคือง "ถ้าเจ้าตาย ข้าจะไม่หลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว"
"ใช่ เจ้าไม่ร้องไห้ อีกทั้งเจ้ายังฉลองด้วยประทัดด้วย" อวี่เหวินฮ่าวยิ้ม
หยวนชิงหลิงปาดน้ำตาของนาง "การจุดประทัดไม่รักษาสิ่งแวดล้อม"
"รักษา รักษาอะไร?"
หยวนชิงหลิงมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาที่ประชิดเข้ามา นึกถึงสิ่งที่เขาทำกับนางและคิดว่าชีวิตในอนาคตของตนแขวนไว้ที่คอ ก็เวียนหัวขึ้นมา และความโศกเศร้าก็เกิดขึ้น
นางเอื้อมมือไปแตะมัน ตอนที่นางแตะมีดทำครัว เขาก็เหยียดขาออกแล้วเตะมัน ขณะเตะมีดทำครัว เขาก็เตะเข้าแขนนางด้วยเกือบเตะข้อไหล่ของนางหลุด
เจ็บจนทะลวงใจ ความโกรธของนางก็เพิ่มขึ้นทันที และลุกขึ้นพุ่งเข้าไป พูดอย่างดุดันว่า "ความรุนแรงในครอบครัว ข้าขอเตือนเจ้า อย่าทุบตีข้า ข้าเป็นคนที่รังแกได้ง่ายมากหรือไง ผู้ชายชั่วๆอย่างเจ้า หยวนชิงหลิงตาบอดถึงได้ชอบเจ้า ผู้หญิงเยี่ยงนี้ถ้าไม่ตาย ข้าก็จะต้องบีบคอนางให้ตายด้วยตัวเอง"
ขณะที่นางทับไปก็พร่ำคำต่อว่าไปด้วย ขี่ขึ้นบนตัวของเขาโดยตรง และอ้าตามแขนทั้งคู่ของเขา และทั้งร่างนางไร้เรี่ยวแรง แต่ละทีที่ทุบตีลงไปนั้น มันเหมือนกับแรงทุบหลัง ไม่รู้สึกเจ็บแต่กลับรู้สึกสบาย
อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งที่นางนั่ง…ดูไม่เหมาะสม มี… บาดแผล
"ท่านอ๋อง ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ขอรับ" เสียงกังวลของทังหยางดังมาจากข้างนอก
อวี่เหวินฮ่าวตอบด้วยความยากลำบาก "รออยู่ข้างนอก อย่าเข้ามา"
ในท่านี้ หากพวกเขาได้เห็น พวกเขาจะไม่เอาไปเป็นเรื่องตลกตลอดชีวิตหรอกหรือ?
เขาจับมือนางและพูดอย่างโกรธเคือง "พอได้แล้ว อย่าคิดว่าดื่มจนเมาแล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรเจ้า"
หยวนชิงหลิงไม่สามารถขยับมือทั้งคู่ของตนเองได้ จึงเอาหัวโขกไปที่หน้าของเขาโดยตรง เสียงดังตึง นางกัดฟันแน่น หัวสมองมึนงง
จมูกของอวี่เหวินฮ่าวถูกโขกจนแทบเบี้ยว น้ำตาไหลแทบออกมาเพราะความเจ็บปวด และใช้มืออีกข้างบีบคางของนาง "บอกให้หยุดได้ยินหรือไม่"
หยวนชิงหลิงหันหน้าหนี อ้าปากและกัดปากเสือของเขา
"เจ้าเป็นหมาหรือไง?" อวี่เหวินฮ่าวโกรธมากและอยากจะถีบนางออกไป แต่เมื่อเห็นความขุ่นเคืองบนใบหน้าที่แดงก่ำของนาง คิดว่าครั้งนี้ตนทำร้ายนางจริงๆ เขาจึงไม่อยากถือสานาง
MANGA DISCUSSION