ตอนที่ 882

อาจจะทำผิดจริง ๆ

“ท่านประธาน ไม่มีใครอยู่เลยครับ” ลูกน้องที่มีหน้ารับผิดชอบเข้ามาตรวจสอบในโกดังเรือ แต่กลับพบว่าที่นี่ไม่มีใครอยู่เลย ทุกอย่างว่างเปล่า

มู่อวี้เฉิงจ้องมองเขาด้วยสายตาคมกริบ ทำให้ลูกน้องรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล

ขณะที่พวกเขากำลังจะยอมแพ้

ลู่หมิงที่ตัวเปียกโชกก็โผล่ขึ้นมาท้องทะเล

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวที่เผลอสลบไปกำลังฝันร้าย เธอฝันเห็นเสี่ยวเป่ายืนโบกมือลาเธออยู่ในความฝัน

เขาเข้ามากระซิบข้างหูเธออย่างอ่อนโยน ทุกอย่างดูสวยงามมาก

แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

เธอเห็นว่าเสี่ยวเป่าค่อย ๆ กลายเป็นสีโปร่งใส ร่างของเขาเลือนรางหายไปพร้อมกับบอกว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก

“ไม่ ไม่”

ทันใดนั้นถงเหมี่ยวเหมี่ยวก็ลืมตาขึ้น จ้องมองเพดานที่ว่างเปล่าก่อนจะได้สติกลับคืนมา

ความทรงจำก่อนหน้านี้หลั่งไหลเข้ามาราวกับกระแสน้ำ

เสี่ยวเป่า เธอต้องไปหาเสี่ยวเป่า

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวผลักประตูห้องพยาบาลออกไป และบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รีบโทรศัพท์ตามมู่อวี้เฉิงทันที

“คุณหนูสะใภ้ คุณหนูสะใภ้ ตอนนี้นายน้อยอยู่ในห้องพักฟื้นครับ ไม่ต้องกังวล นายน้อยได้รับการช่วยเหลือแล้วครับ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวหยุดเดินและมองมาที่เขา “นายว่าไงนะ?”

“คุณชายเสี่ยวเป่าได้รับการช่วยเหลือแล้วครับ”

บอดี้การ์ดรู้สึกถึงความกดดันอย่างมากเมื่อเธอจ้องเขม็งมาที่เขา “เอ่อ ตอนนี้นายน้อยพักฟื้นอยู่ในห้องครับ แต่น่าจะไม่เป็นอะไรแล้ว”

ตอนเสี่ยวเป่าโผล่ขึ้นมาพ้นผิวน้ำ อุณหภูมิร่างกายของเขาต่ำมากและอาการก็อยู่ในขั้นวิกฤติ

บอดี้การ์ดหวนนึกถึงเหตุการณ์นั้นแล้วรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

“คุณหนูสะใภ้ครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมนำทางให้ครับ”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองเขาอยู่นาน ก่อนจะพูดอ้อนวอนให้เขาพาไปที่นั่นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

เธอไม่อาจรู้สึกโล่งใจได้จนกว่าจะเห็นเสี่ยวเป่าฟื้นขึ้นมา

“เหมี่ยวเหมี่ยว มานี่สิ”

จนกระทั่งได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอก็หันไปมองมู่อวี้เฉิงและเดินเข้าไปหาเขา “บอกฉันมา เสี่ยวเป่าเป็นอะไรมั้ย”

“เสี่ยวเป่าไม่เป็นไรอะไร ตอนนี้พักฟื้นอยู่ในห้องยังไม่ตื่นเลย” มู่อวี้เฉิงจัดแจงเส้นผมของเธอที่ห้อยลงมาปกปิดใบหน้า ดวงตาของเขาฉายแววทุกข์ใจ “เสี่ยวเป่าจะต้องเสียใจแน่นอนที่เห็นคุณเป็นแบบนี้”

“ฉันอยากเข้าไปดูลูก” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวรู้สึกกระวนกระวายใจที่ถูกมู่อวี้เฉิงรั้งเอาไว้

มู่อวี้เฉิงทำอะไรถงเหมี่ยวเหมี่ยวไม่ได้ พอเห็นเธอดื้อดึง เขาก็ทำได้แค่พาเธอไปที่นั่น

เสี่ยวเป่าได้รับการช่วยเหลือแล้วแต่อยู่ในสภาพที่แย่มาก

เพียงแค่ครึ่งวันเท่านั้น สิ่งที่ต้องเผชิญหน้าก็น่ากลัวสุดขีด

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูเสี่ยวเป่าที่นอนอยู่บนเตียงพยาบาลผ่านบานกระจก และไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้

“เหมี่ยวเหมี่ยว” มู่อวี้เฉิงกอดเธอเอาไว้แน่น หัวใจของเขาเจ็บปวด แต่เขากลับไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“ไม่เป็นไร ฉันแค่เสียใจ เสี่ยวเป่าจะตื่นขึ้นมาใช่มั้ย” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองมู่อวี้เฉิงด้วยสายตาเว้าวอน

“อืม เดี๋ยวก็ตื่น”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเอนกายพิงอ้อมกอดของมู่อวี้เฉิง และเป็นเพราะว่าเธอร้องไห้หนักเธอจึงผล็อยหลับลงไปอีกครั้งในไม่ช้า

มู่อวี้เฉิงมองดูใบหน้าที่หลับใหลของเธอเป็นเวลานาน ลูบหัวเธอแล้วถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพาเธอกลับไปที่ห้อง

เขานั่งเฝ้าเธออยู่ในห้องเป็นเวลานานกว่าจะกลับออกไป

“คุณชายครับ”

พอมู่อวี้เฉิงเดินออกมาจากห้องพยาบาล สีหน้าของเขาก็กลับมาเฉยเมยและเย็นชาเหมือนเดิม

ลู่หมิงเดินก้าวเข้ามาหา “ตอนนี้เราปะติปะต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้วครับ”

เขาลดระดับสายตาลง ตอนนี้มู่อวี้เฉิงดูน่ากลัวมาก ออร่ารอบข้างดูรุนแรงจนผู้คนไม่กล้าหายใจ

แม้แต่ลู่หมิงที่ทำงานกับเขามาหลายปียังไม่สามารถอดทนต่อบรรยากาศที่น่ากลัวเช่นนี้ได้

“อืม มีเบาะแสของเฉินถิ่งอยู่ด้วย และเหตุการณ์ในวันนี้ก็เป็นฝีมือของเขาครับ” ลู่หมิงพูดรายงานพร้อมกับมองดูใบหน้าของมู่อวี้เฉิงที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นเรื่อย ๆ เขายังคงพูดต่อภายใต้แรงกดดันอันแข็งแกร่ง “และนี่คือการแก้แค้นให้จ้าวเทียนครับ”

เฉินถิ่งกับจ้าวเทียนเป็นเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน

เขามีความรู้สึกพิเศษให้จ้าวเทียนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก หลังจากรู้ว่าจ้าวเทียนมีคนที่ชอบแล้วเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอยู่นาน หลังจากนั้นก็ไปอยู่ต่างประเทศ พอกลับมาก็ได้ยินเรื่องราวของจ้าวเทียน

เขาจึงเริ่มวางแผนทั้งหมดนี้ รวมถึงสิ่งที่จ้าวเทียนประสบพบเจอด้วย

เขาเก็บงำความโกรธเอาไว้ในใจและเริ่มวางแผนการทุกอย่าง

“เป็นเรื่องราวความรักที่น่าประทับใจจริง ๆ คนหนึ่งคนทุ่มเทเพื่อคนคนเดียว ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็อยากจะรู้ว่าความรักของพวกเขาจะยืดยาวได้สักแค่ไหนเชียว”

มู่อวี้เฉิงยิ้มมุมปาก “ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา ฉันก็จะหาพวกมันสองคนให้เจอ”

ลู่หมิงจุดเทียนภาวนาให้สองคนในใจเงียบ ๆ ทันที

“และเรื่องนี้ ฉันไม่อยากให้มันถูกเปิดเผยเป็นวงกว้าง”

ลู่หมิงเข้าใจดีและแน่นอนว่าเขาจะไม่ทำมันให้เป็นเรื่องใหญ่

ก็แค่หนูที่หลบซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิด ไม่มีอะไรต้องกังวล

…

การรอคอยให้เสี่ยวเป่าตื่นขึ้นมาช่างเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากเหลือเกิน

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกลัวว่าจะเกิดเหตุที่ไม่คาดฝัน แม้ว่าหมอจะบอกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง แต่เธอก็ยังเป็นกังวลอยู่

“เหมี่ยวเหมี่ยว” มู่อวี้เฉิงดึงเธอเข้ามา ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมออกไป ยืนกรานจะอยู่ตรงนี้ ไม่ยอมไปไหน

“ฉันไม่เป็นไร แค่อยากรอดูว่าเขาจะตื่นขึ้นมามั้ย”

มู่อวี้เฉิงมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอแล้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามความต้องการของเธอ

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวมองดูเสี่ยวเป่าด้วยความรู้สึกหดหู่และไม่สบายใจ

ทันใดนั้น

นิ้วมือของเสี่ยวเป่าก็ขยับเล็กน้อย

“อวี้เฉิง เสี่ยวเป่าขยับนิ้วหรือเปล่า”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวจ้องมองเสี่ยวเป่าด้วยความดีใจ

มู่อวี้เฉิงมองตามสายตาเธอและพบว่าเขากำลังขยับนิ้วอีกครั้ง

“หมอคะ หมอ” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวร้องตะโกนด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดมู่อวี้เฉิง “เสี่ยวเป่าไม่เป็นไรแล้ว”

เธอยิ้มอย่างอบอุ่น รู้สึกดีใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เธอเชื่อมั่นและยืนหยัดจนมันกลายมาเป็นความจริง

ในที่สุดเสี่ยวเป่าก็รอดพ้นจากขีดอันตรายแล้วและถูกย้ายออกไปยังห้องผู้ป่วยธรรมดา

เขาเพิ่งฟื้นขึ้นมา สติยังไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ แต่เมื่อเห็นถงเหมี่ยวเหมี่ยว เขาก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น

“หม่ามี้ แด๊ดดี้ ผมนึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว คนพวกนั้นน่ากลัวมาก”

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวกอดเขาแน่น “ขอโทษนะ ขอโทษนะลูก หม่ามี้ผิดเอง”

เธอไม่ควรประมาทและปล่อยให้คนพวกนั้นทำสำเร็จ

เสี่ยวเป่าอยู่ท่ามกลางสายลม และมันก็เกือบไปแล้ว

“หม่ามี้ ผมเจ็บมือมากเลย” เสี่ยวเป่าเบ้ปาก รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว

“ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น ถึงได้เป็นแบบนี้ไง” มู่อวี้เฉิงพูดอธิบายเสียงแผ่ว

“แด๊ดดี้ ทำไมไม่รีบมาแต่แรกล่ะ ต้องแก้แค้นนะ คนพวกนั้นมันชั่วร้ายมาก” ใบหน้าอันหล่อเหลาของเสี่ยวเป่าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง แม้ว่าจะยังดูซีดเซียวอยู่แต่ก็ไม่อาจปิดบังความน่ารักเอาไว้ได้

นอกจากจะรู้สึกตกใจหลังจากฟื้นขึ้นมาแล้ว ตอนนี้ก็คิดอยากจะกลับไปล้างแค้นทันที

คนพวกนั้นน่ารังเกียจมาก

ถงเหมี่ยวเหมี่ยวเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาทันที “เดี๋ยวแม่จะแก้แค้นให้หนูเอง ไม่ปล่อยใครไว้แน่นอน”

“หม่ามี้ เป่าฟู่ว ๆ ให้ผมหน่อย ผมเจ็บมือ” เสี่ยวเป่ามองดูถงเหมี่ยวเหมี่ยวด้วยท่าทางน่าสงสาร ใบหน้าไร้เดียงสาเต็มไปด้วยความบริสุทธิ์

แล้วถงเหมี่ยวเหมี่ยวจะปฏิเสธได้ยังไง

ตอนนี้เสี่ยวเป่ากำลังได้รับบาดเจ็บอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะอุ้มเขาขึ้นมากอดมาหอมแล้ว

เธอนั่งอยู่ในห้องกับเสี่ยวเป่าเป็นเวลานาน

จนกระทั่งรู้สึกเหนื่อย มู่อวี้เฉิงก็พาเธอกลับไปที่ห้องพัก

“อวี้เฉิง ฉันทำผิดไปจริง ๆ ใช่มั้ย” ถงเหมี่ยวเหมี่ยวคิดไตร่ตรองตัวเองอยู่นานว่าเธออาจจะทำผิดจริง ๆ