“ลูน่า!”

“เชียร์!”

ลูน่าหันกลับไปตามเสียงเรียก และได้พบเข้ากับเด็กสาวผมยาวสีส้ม หน้าตาสวยงามไม่น้อยไปกว่าลูน่า เธอนั้นมีรูปร่างเพรียว ผิวขาว และเป็นคนที่คุ้นเคยกับผมดี

เพราะเธอคือเชียร์ เพื่อนร่วมห้องของผมและลูน่าสมัยมัธยมต้น เธอเองก็มาเรียนที่นี่ด้วยงั้นเหรอ

“เชียร์ เธอมาเรียนที่นี้ด้วยงั้นเหรอ”

“ก็ใช่นะสิ”

แปลกที่คนตอบกลับไม่ใช่เชียร์ แต่กลับเป็นลูน่าแทน

“ไงเลโอ เบล ปีนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ”

“ฝากตัวด้วย เเต่ยังไม่รู้เลยนะว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกันรึปล่าว”

“นั่นสิ…พวกเรากำลังจะเดินไปดูรายชื่ออยู่เนี่ย”

“ไม่ต้องไปดูเเล้ว เพราะฉันไปเช็คมาให้เเล้ว ปีนี้พวกเราทั้งสี่คนก็อยู่ห้องเดียวกันอีกนั่นเเหละ”

น่าตกใจเลยนะเนี่ย อยู่ห้องเดียวกันตั้งเเต่มัธยมต้น พอย้ายโรงเรียนมาก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก

“จริงดิ! นี่มันสุดยอดไปเลย! ถ้างั้นเลโอ! จากนี้ไปพวกเรามาพยายามเป็นหนุ่มหล่อสุดฮอตกันเถอะเพื่อนรัก!”

เบลมากอดคอพร้อมพูดด้วยนํ้าเสียงมั่นใจเต็มร้อย ถ้าจะปฎิเสธไปตอนนี้ก็ดูโหดร้ายเกินไป ผมจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามนํ้าไป ถึงเเม้จะรู้สึกว่ามันดูยากเกินไปก็ตาม

“อะ…ครับๆ”

“นี่เบล เลโอนะพอว่า…เเต่นายหนะไม่มีทางซะหรอก”

เชียร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง หักหน้าความมั่นใจเต็มร้อยของเบล จนเขาชะงักไปชั่วครู่ รู้สึกสงสารขึ้นมาเลยแฮะ

“นี่เธอ! อย่ามาตัดสินเรื่องที่ยังไม่ลงมือทำทีเส้! ยัยผู้หญิงพลังช้าง!”

“หา!? จะเอางั้นเหรอเจ้าหมอนี่!”

อา…เกือบลืมไปเลย สองคนนี้ไม่ถูกกันมาตั้งแต่มัธยมต้น ชอบกัดกันตลอดจนเพื่อนในห้องชอบแซวว่าเป็นคู่กัดคู่รัก ซึ่งจริงๆผมก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน เพราะอ่านนิยายแนวนี้มาเยอะเลยพอจะเดาทางออกได้อยู่บ้าง

ส่วนที่เบลเรียกเชียร์ว่า “ผู้หญิงพลังช้าง” ก็เพราะเธอเป็นคนที่เก่งในด้านกีฬา ไม่ว่าจะเป็นบาสเกตบอล ฟุตบอล หรือกีฬาอื่นๆ เธอก็เล่นได้หมด และยังเล่นเก่งมากด้วย 

เพราะเเบบนี้ จึงทำให้เธอเป็นที่นิยมในกลุ่มเพื่อนๆเช่นเดียวกับลูน่า แต่เชียร์จะออกแนวสาวแกร่งมากกว่า

ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ลูน่าก็ดึงชายเสื้อผมแล้วกระซิบว่า

“นี่ จะไม่เข้าไปหยุดจริงเหรอ…”

นั่นสินะ ถ้าไม่เข้าไปหยุดตั้งเเต่เนิ่นๆ เดี่ยวเรื่องมันจะยาวเอา

“เอาล่ะๆ พอได้แล้วทั้งคู่ ไปพิธีปฐมนิเทศกันได้แล้ว!”

ผมรีบเข้าไปแทรกระหว่างทั้งสองคน ที่ดูเหมือนจะเตรียมเปิดศึก พอเห็นผมเข้ามาขวาง ทั้งคู่ก็ยอมสงบลง เรื่องห้ามสองคนนี้ไม่ให้เถียงกัน ผมทำมาตลอดสมัยตอนอยู่มัธยมต้น ก็เลยชินราวกับมันเป็นเรื่องธรมมดาไปเเล้ว

หลังจากนั้น พวกเราก็เดินไปยังโรงยิม ซึ่งเป็นสถานที่จัดพิธีปฐมนิเทศ 

เมื่อไปถึงก็เห็นนักเรียนจำนวนมาก ยืนเรียงแถวตามห้องของตัวเอง พวกเราจึงเข้าแถวตามป้ายที่ระบุชื่อห้อง และเมื่อคณะอาจารย์รวมถึงผู้อำนวยการขึ้นมากล่าวเปิดงาน พิธีก็เป็นอันเริ่มต้นขึ้น

ซึ่งอยากจะบอกเลยว่า มันเป็นพิธีที่ใช้เวลานานเเละน่าเบื่อสุดๆไปเลย

หลังจากจบพิธี อาจารย์ก็แจ้งว่าคาบเรียนจะเริ่มตอนบ่าย ตอนนี้นักเรียนจึงสามารถแยกย้ายไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย พวกเราจึงพากันเดินออกจากโรงยิม เพื่อหาสถานที่พักผ่อนรอเวลาเรียนคาบบ่าย ซึ่งยังเหลือเวลาอีกประมาณสองชั่วโมงกว่าๆ

ขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ ผมก็พบว่าเราเดินเข้ามาในซอยเปลี่ยวที่ไม่มีผู้คนซะเเล้ว อาจจะเป็นเพราะเพิ่งมาเรียนวันเเรก เลยอาจจะยังไม่ชินกับสถานที่ เลยพลาดเดินเข้ามาตรงนี้โดยไม่รู้ตัว

เเถมข้างหน้าพวกเราตอนนี้ ก็มีพวกผู้ชายที่ดูเหมือนกับนักเลงยืนขวางทางอยู่ เป็นกลุ่มคนจำนวนสิบคน 

ทำไมกันนะ ถึงรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเหมือนกันกับเมื่อวานไม่มีผิด

“เฮ้! น้องสาวสองคนตรงนั้นน่ะน่ารักจังเลย! ชื่ออะไรงั้นเหรอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยเป็นนักเรียนใหม่งั้นสินะ ถ้างั้นก็มาเล่นกับพวกพี่แปปนึงสิจ้ะ!”

ชายหนุ่มหัวสีเหลืองเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงหยอกล้อ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าของเเก๊งนี้ เเถมยังเมินพวกผมที่เป็นผู้ชาย เเล้วไปพูดจาเเทะโลมใส่พวกผู้หญิงเฉยเลย

“ไม่ล่ะ เเล้วพวกนายเป็นใคร ทำไมพวกฉันต้องไปเล่นกับนายด้วย”

ลูน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่มีความเกรงใจแม้แต่น้อย ท่าทางเหมือนจะไม่สนใจด้วยซ้ำ 

เอาล่ะสิ เเบบนี้งานเข้าเเน่นอนฟันธง

ในจังหวะที่ผมกำลังเอามือถือ จากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรหาตำรวจ เจ้านักเลงหัวเหลืองที่โกรธเพราะถูกปฏิเสธก็ทำท่าจะคว้าแขนลูน่า

“หา?! เเค่มาสนุกกันแป๊ปเดียวจะเป็นไรไป! บอกให้มาก็มาสิวะนังร่าน!”

พอเห็นแบบนั้น ผมรีบก้าวออกไปยืนขวางหน้าลูน่าในทันที

“เลโอนายจะทำอะไร ที่นี้อยู่ภายในโรงเรียน พวกมันคงไม่กล้าทำอะไรเราหรอก”

“…ไม่ละ ดูจากอารมณ์ของพวกมันตอนนี้ คงไม่สนใจกฎเกณฑ์อะไรนั้นหรอก”

“เเน่นอนอยู่เเล้วเฟ้ย! กฎอะไรนั่นพวกฉันไม่ได้สนใจตั้งเเต่เเรกเเล้วเว้ย!”

หลังจากพูดจบ ชายหัวเหลืองได้วิ่งเข้ามาพร้อมกับกำหมัดแน่น ไม่ว่าจะมองยังไงก็รู้ได้ในทันทีว่าหมัดนี้พุ่งมาทำร้ายผมอย่างแน่นอน 

พอวิ่งเข้ามาใกล้ตัวของผมเเล้วนั้น นักเลงคนนั้นก็ได้ยกหมัดขึ้นมา เพื่อจะต่อยผมอย่างสุดเเรง โดยไม่สนเลยว่าผมจะเป็นยังไงหากรับหมัดนี่เข้าไป

“เลโอ! ระวัง! หลบเร็ว!”

เสียงเพื่อนของผม ตะโกนออกมาด้วยความเป็นห่วง

ว่าเเต่หลบงั้นเหรอ ถ้าหากผมหลบ เจ้าหมัดนี่ก็คงโดนลูน่าเเทนน่ะสิ ซึ่งเเบบนั้นผมไม่เอาด้วยหรอก เเล้วก็อีกอย่างเจ้าหมอนี่คิดจะทำร้ายลูน่า ผมคงปล่อยผ่านไปง่ายๆไม่ได้เเล้วสิ

พอรู้ตัวอีกที หมัดของมันก็เกือบจะถึงตัวผมแล้ว 

“สายไปเเล้วเฟ้ย! อยากจะทำเท่นักก็ตายไปซะ!”

ดูจากทิศทางของหมัดเเล้ว น่าจะเล็งมาที่ใบหน้าของผม ซึ่งเป็นหมัดที่รวดเร็วพอสมควร เเต่ก็ยังน้อยกว่าพวกนักเลงเมื่อวานล่ะนะ

เมื่อเห็นจังหวะที่สมควร ผมได้ใช้มือขวาขึ้นมารับหมัดของชายตรงหน้าเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที

“อะไรกัน!? รับหมัดสุดเเรงของฉันได้อย่างสบายๆ!?”

เมื่อทุกคนเห็นว่า ผมสามารถรับหมัดอันรุนเเรงนี่ได้อย่างสบายๆ ก็เเสดงอาการตกใจออกมาเต็มที่ โดยเฉพาะเพื่อนๆของผม 

ก็นะ ถ้าหากรู้ทิศทางของหมัดได้อย่างเเน่นอน การป้องกันก็คงไม่ใช่เรื่องยาก