「ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอกค่ะ ก็เพราะท่านลิลลี่ลักพาตัวท่านเซย์โตะไปน่ะสิคะ」

 

ไอระจังพูดกับลิลลี่จังด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ และดวงตาที่มืดมนเย็นชาไร้แสงสว่าง

 

ผมที่มองตาคู่นั้นอยู่ รู้สึกราวกับว่าเลือดทั้งร่างแข็งตัวและขาอ่อนจนยืนไม่อยู่

 

และดูเหมือนจะไม่ใช่แค่ผมที่รู้สึกแบบนั้น

 

ลิลลี่จังที่เป็นฝ่ายโดนจ้องด้วยสายตาแทงทะลุนั้น ขาก็เริ่มสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด

 

――แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีความสง่างามในฐานะเจ้าหญิงอยู่

 

「ธ-เธอกล้าจ้องเจ้าหญิงอย่างฉันด้วยสายตาแบบนั้นเหรอ…! ไม่สิ เธอพยายามจะใช้ความรุนแรงกับเจ้าหญิงอย่างฉันด้วยใช่ไหม…! เรื่องนี้มันร้ายแรงมากเลยนะ…！」

 

แน่นอน ถ้ามองแบบปกติแล้ว เรื่องนี้ถือว่าใหญ่โต

 

คนที่อยู่ในตำแหน่งต่ำกว่าจะไปยกมือใส่เจ้าหญิงไม่ได้เด็ดขาด

 

แต่――วิกตอเรียซังที่เป็นผู้ติดตามและน่าจะเป็นองครักษ์ของลิลลี่จัง ก็ยังไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อยแม้จะเห็นไอระจัง

 

นั่นคงเป็นคำตอบทั้งหมดแล้วล่ะ

 

「ท่านลิลลี่ผู้มีสิทธิ์สืบทอดลำดับที่แปด ได้ทำการลักพาตัวท่านคิริยามะ เซย์โตะ คู่หมั้นของท่านลูน่าผู้มีสิทธิ์สืบทอดลำดับที่สอง เราจึงถือว่านี่เป็นการกบฏต่อท่านลูน่า และจะขอควบคุมตัวท่านลิลลี่เดี๋ยวนี้ค่ะ」

 

ตอนนั้นเอง ผมก็เข้าใจเหตุผลที่ไอระจังมองลิลลี่จังด้วยสายตาเย็นชา

 

เธอไม่ได้มองลิลลี่จังเป็นเจ้าหญิงอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นอาชญากร

 

คงจะมีบทลงโทษบางอย่างเตรียมไว้แล้วล่ะ

 

――หรือไม่ก็ต่อจากนี้จะมีการตัดสินโทษกัน?

 

อย่างไรก็ตาม ดูท่าว่าจะไม่มีทางจบลงอย่างสงบแน่นอน

 

「ม-ไม่จริง!? ฉันจะไปก่อกบฏกับพี่สาวได้ยังไงกันล่ะ……！」

 

「ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ท่านลิลี่ก็ได้ทำแบบนั้นลงไปแล้ว ราชวงศ์ได้ตัดสินเช่นนั้น」

 

เมื่อพิจารณาจากคำพูดของไอระจังเมื่อครู่ ก็น่าจะบอกได้ว่าในอาณาจักรอัลคาร์เดีย ลำดับการสืบทอดสำคัญกว่าลำดับการเกิด

 

ปกติแล้วอาจไม่มีใครสนใจเรื่องลำดับพวกนี้นัก แต่ลิลลี่จังดันไปลักพาตัวคู่หมั้นของลูน่าผู้มีลำดับที่สอง

 

ในมุมมองของราชวงศ์――ไม่ว่าจะเป็นราชินีหรือเจ้าหญิงองค์อื่นๆ ก็ย่อมมองว่าลิลลี่จังพยายามล้มล้างลูน่า

 

「ม-มันไม่ยุติธรรมเลย…! นี่ วิกตอเรีย! เธอก็ช่วยพูดอะไรหน่อยสิ！」

 

พอลิลลี่จังรู้ว่าตัวเองสู้ไอระจังไม่ได้ทั้งด้วยพละกำลังและคำพูด ก็หันไปขอความช่วยเหลือจากวิกตอเรียซัง

 

แต่――วิกตอเรียซังกลับยิ้มบาง ๆ แล้วเอียงคอ

 

「ข้าก็บอกท่านแล้วมิใช่หรือคะ ว่าตอนนั้นเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะหันหลังกลับ」

 

เพียงประโยคเดียวนั้น ลิลลี่จังก็เหมือนจะเข้าใจทุกอย่าง

 

เธอเบิกตากว้างแล้วจ้องมองวิกตอเรียซังราวกับเห็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อ

 

「เธออยู่ฝั่งเดียวกับไอระใช่ไหม!? ทั้งที่เป็นอัศวินคุ้มกันของฉันแท้ๆ……！」

 

อัศวินคุ้มกัน……?

 

เพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก……ถ้าแปลตรงตัวก็คงจะหมายถึงองครักษ์ละมั้ง

 

「ลืมไปแล้วหรือคะ? ดิฉันได้รับการขอร้องจากท่านลูน่า ให้มาเป็นอัศวินคุ้มกันของท่านลิลลี่ยังไงล่ะ」

「――!」

 

เมื่อวิกตอเรียซังพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ลิลลี่จังก็ถึงกับกลั้นหายใจ

 

ดูเหมือนลูน่าจะเป็นคนขอให้วิกตอเรียซังมาดูแลน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

 

อาจเป็นเพราะลิลลี่จังมีนิสัยแบบนี้ คนอื่นจึงไม่อยากอยู่ใกล้

 

「แน่นอนว่าหากมีอันตรายใด ๆ ฉันก็จะยอมสละชีวิตปกป้องท่านลิลลี่ และแม้จะต้องเผชิญหน้ากับเจ้าหญิงองค์อื่น ฉันก็จะอยู่ข้างท่านลิลี่ ทว่า――หากต้องต่อต้านท่านลูน่า คำปฏิญาณนั้นก็จักแปรเปลี่ยนไป ฉันบอกไว้แล้วตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนที่ได้รับคำขอนั้นมิใช่หรือคะ?」

 

「…………」

 

เมื่อวิกตอเรียซังพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ลิลลี่จังก็ก้มหน้าลง

 

ดูเหมือนว่าเธอจะเคยถูกเตือนเอาไว้แล้ว

 

แต่คนที่แสดงท่าทีไม่พอใจในตอนนี้กลับเป็นไอระจัง

 

「พูดแบบนั้นก็จริง แต่ทำไมถึงไม่ส่งแม้แต่ตำแหน่งพิกัด หรือแม้แต่เรื่องการลักพาตัวล่ะ?」

 

ดูเหมือนว่าวิกตอเรียซังจะไม่ได้ให้ความร่วมมือกับไอระจังเลย

 

หืม…?

 

เดี๋ยวนะ นั่นมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ…?

 

「ถึงอย่างไรข้าก็ยังเป็นอัศวินคุ้มกันของท่านลิลลี่อยู่ จะหักหลังอย่างชัดเจนก็คงไม่ได้ และอีกอย่าง ถ้าเป็นไอระหรือท่านลูน่าล่ะก็ ต่อให้ข้าไม่บอกอะไร พวกท่านก็คงจะสังเกตได้ทันทีอยู่ดี」

 

「เฮ้อ……ก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิมสินะ……คุณก็แค่อยากให้โอกาสเธอหันกลับใช่ไหมล่ะ……」

 

ไอระจังถอนหายใจ

 

แม้จากสายตาคนภายนอกจะดูเหมือนว่าวิกตอเรียซังไม่ได้ชอบลิลลี่จังเลย แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังให้โอกาสลิลลี่จังอยู่ดี

 

แรก ๆ คิดว่าเธอเป็นคนเย็นชา แต่ดูเหมือนจะมีความใจดีซ่อนอยู่

 

ระหว่างที่กำลังคิดแบบนั้น ไอระจังก็พูดต่ออย่างไม่พอใจนัก

 

「ฉันเข้าใจสิ่งที่วิกตอเรียต้องการจะสื่อ……แค่หายไปจากการติดต่อกับลูกน้อง ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามีเรื่องแปลกเกิดขึ้น และแม้เราจะรู้ว่าลิลลี่เดินทางไปญี่ปุ่น แต่ก็ไม่มีการติดต่อจากเธอถึงท่านลูน่า แค่นั้นก็น่าสงสัยพอแล้ว……แต่เพราะแบบนั้นแหละ พวกเราต้องเสียแรงไปโดยใช่เหตุ……」

 

สรุปแล้ว วิกตอเรียซังไม่ได้ส่งข้อมูลใด ๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยลิลี่จังในการปกปิดร่องรอย ทำให้ไอระจังสามารถตามหาผมได้ในที่สุด

 

แม้จะยังไม่เข้าใจคำว่า “อัศวินคุ้มกัน” ดีนัก แต่ก็คงเพราะความภาคภูมิใจในหน้าที่นี้ เธอจึงไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของนายเหนือหัวได้

 

เรื่องพวกองครักษ์ที่หายไปก็น่าสงสัยอยู่เหมือนกัน

 

「ว่าแต่ ท่านลูน่าไปไหนแล้วล่ะ? ฉันนึกว่าจะรีบพุ่งเข้ามาเป็นคนแรกเสียอีก」

 

「――」

 

พอได้ยินชื่อของลูน่า ลิลลี่จังที่ดูหมดแรงไปแล้วก็ตัวสั่นไหว

 

ดูเหมือนว่าเธอจะกลัวที่จะเผชิญหน้ากับลูน่าในตอนนี้

 

「กำลังมาที่นี่พร้อมกับลูกน้องที่คุณเป็นคนทำให้สลบอยู่เมื่อกี้ อีกเดี๋ยวก็คงมาถึง――แต่เธอกำลังโกรธอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะ」