「…………」

 

ลิลลี่จังยังไม่ทันสังเกตท่าทีของวิกตอเรียซัง เอาแต่จ้องมองผมเขม็งอย่างใช้ความคิดบางอย่างแล้วดูเหมือนจะตัดสินใจได้ เธอจึงค่อย ๆ เอ่ยปากออกมา

 

『เจ้าเข้าใจภาษาอังกฤษหรือเปล่า?』

 

『ไม่ล่ะ ไม่เข้าใจ』

 

อยู่ ๆ ก็ถูกถามเป็นภาษาอังกฤษ แต่พอเป็นคำง่าย ๆ แบบนี้ ผมก็ตอบกลับไปว่า “No, I don’t”

พอเป็นแบบนั้น ลิลลี่จังก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

 

「ก็ดูเหมือนจะเข้าใจนี่คะ……」

 

「เปล่าค่ะ ท่านลิลลี่ แค่มันเป็นภาษาอังกฤษง่าย ๆ ที่เรียนกันในมัธยมต้นที่ญี่ปุ่น เขาเลยพอจะตอบได้เท่านั้นเอง」

 

「――！」

 

พอวิคตอเรียซังที่ยืนอยู่ข้างหลังอธิบายด้วยรอยยิ้ม ลิลลี่จังถึงกับหน้าแดงก่ำในทันที

 

ดูเหมือนจะรู้สึกว่าเธอทำให้ตัวเองขายหน้า

 

ทั้งที่ดูเป็นเด็กช่างพูด แต่กลับมีปฏิกิริยาน่ารักเกินคาดเหมือนกันนะ

 

「ถึงจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ก็ไม่คู่ควรกับพี่สาวหรอกนะ……！」

 

ลิลลี่จังที่หน้าแดงจนถึงใบหู กอดอกพูดโอ้อวดอย่างแข็งขืน

 

ทำไมนะ… กลับรู้สึกว่าเป็นเด็กที่น่าเอ็นดูเสียอย่างนั้น

 

จนถึงขนาดเริ่มรู้สึกว่าท่าทางของเธอช่างน่ารักไปแล้ว…

 

ทั้งที่สถานการณ์มันควรจะตึงเครียดแท้ ๆ แต่ความรู้สึกหวาดระแวงที่มีในตอนแรกกลับหายไปหมด

 

「งั้นจะทำตามแผนเดิมสินะคะ?」

 

「ค่ะ แน่นอน」

 

「ฉันคิดว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะถอยกลับนะคะ……」

 

ไม่รู้กำลังยืนยันเรื่องอะไรกันแน่ วิกตอเรียซังที่ก่อนหน้านี้ยังทำท่าทางล้อเลียนอยู่ ก็จ้องมองลิลลี่จังด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นมาในทันที

 

ตรงกันข้าม ลิลลี่จังก็พยักหน้าโดยไม่ลังเลเลย

 

「เพื่อความสุขของพี่สาว เป็นสิ่งที่ฉันตัดสินใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ」

 

ลิลลี่จังพยักหน้าอย่างหนักแน่น สีหน้าดูมุ่งมั่นเกินวัยเด็กของเธอ

 

ดูเหมือนเธอจะมีสิ่งที่ตั้งใจจะทำให้สำเร็จไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม

 

แค่คำพูดว่าทำเพื่อความสุขของลูน่า กับการที่พาผมมาที่นี่แบบนี้

 

ก็พอจะเดาออกแล้วว่าเธอต้องการจะทำอะไร

 

จะทำเป็นแค่ผ่าน ๆ ไปแล้วค่อยไปขอให้ลูน่ากับคนอื่นช่วยจัดการทีหลังก็ได้

 

แต่เด็กผู้หญิงที่ยังดูเหมือนเพิ่งจะเรียนประถมเมื่อไม่นานมานี้ กลับตัดสินใจลงมือทำอะไรด้วยความตั้งใจเต็มที่ขนาดนี้

 

แม้ว่าสิ่งที่เธอทำน่าจะคิดให้ดีกว่านี้อีกหน่อย――ก็เถอะ

 

แต่ผมก็อยากจะตอบสนองความตั้งใจของเด็กคนนี้อย่างจริงใจ

 

「คิริยามะซัง ดิฉันมีข้อเสนอค่ะ… ไม่สิ ในฐานะเจ้าหญิง ฉันควรจะบอกว่าเป็นคำขอซะมากกว่า」

 

อืม… แม้แต่เวลาขอร้อง ยังทำท่าทางสูงส่งขนาดนี้เลยนะ… ผมคิดในใจ แต่ก็เงียบฟังต่อ

 

「ขอพูดตรง ๆ เลยนะคะ กรุณาเลิกกับพี่สาวของฉันเถอะค่ะ ถ้าคุณเป็นฝ่ายบอกเลิกเอง พี่สาวก็คงทำใจได้ แล้วกลับไปคืนดีกับคู่หมั้นที่แท้จริงได้แน่ ๆ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ดิฉันจะสนับสนุนคุณกับครอบครัวของคุณให้ได้ใช้ชีวิตสุขสบายไปตลอดชีวิตเองค่ะ」

 

ลิลลี่จังพูดเช่นนั้น พลางมองมาทางผมเหมือนกับว่าเป็นคำขอ (หรือเปล่า?) จากเธอ

 

――โดยไม่ทันสังเกตเลยว่า เงาเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นข้างหลังเธอแล้ว