「อืม… หือ…? ที่นี่มัน… ที่ไหน…?」

 

「ในที่สุดก็ฟื้นขึ้นมาแล้วสินะ」

 

「เอ๊ะ…?」

 

เสียงของเด็กผู้หญิงตัวเล็กดังขึ้นตรงหน้าทำให้ผมเงยหน้าขึ้น

 

แล้วตรงนั้นก็คือ… โลลิ—สาวน้อยน่ารักที่มีผมสีชมพูและสลวยเหมือนกับลูน่า มัดเป็นหางม้าสองข้าง กำลังจ้องมองผมอยู่

 

คงจะเป็นน้องสาวของลูน่านั่นแหละ

 

「หึ หน้าโง่ ๆ จริงนะ…」

 

เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นน้องสาวของลูน่าจ้องผมด้วยสายตาไม่พอใจ

 

ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรให้น่าชังแท้ ๆ แต่เหมือนจะโดนเกลียดเข้าให้แล้ว

 

ข้างหลังเธอมีคุณพี่สาวคนก่อนหน้ายืนอยู่ เฝ้ามองสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ ไร้แววตาใด ๆ

 

「ฉันชื่อว่าลิลลี่ ส่วนคนที่อยู่ข้างหลังนั่นชื่อวิกตอเรีย」

 

พร้อมกับคำแนะนำตัวของเด็กผู้หญิง คุณพี่สาวคนนั้นก็โค้งศีรษะลง

 

ดูเหมือนว่าน้องสาวของลูน่าจะชื่อลิลลี่จัง และพี่สาวที่ดูเหมือนจะเป็นคนติดตามชื่อวิกตอเรียซัง

 

ลักพาตัวคนมาแท้ ๆ แต่กลับมานั่งแนะนำตัวอย่างใจเย็น แบบนี้เรียกว่าชิลไปมั้ยเนี่ย…?

 

แถมตัวผมก็โดนมัดติดกับเก้าอี้ ขยับไม่ได้เลย…

 

จากโครงสร้างของห้อง ดูเหมือนจะคล้ายกับแมนชั่นที่ผมอยู่เลย… อย่าบอกนะว่าถูกขังอยู่ในแมนชั่นเดียวกัน…?

 

ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ ไอระจังน่าจะรีบหามาเจอแน่ ๆ…

 

「มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ในเมื่อฉันแนะนำตัวแล้ว เจ้าก็ต้องแนะนำตัวบ้างสิ」

 

ระหว่างที่ผมกำลังมองไปรอบ ๆ ลิลี่จังพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

 

เอาจริง ๆ อาจจะเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมารยาทก็ได้…?

 

「อะ… คิริยามะ เซย์โตะครับ…」

 

ทั้งที่ถูกลักพาตัวมาแท้ ๆ แต่บรรยากาศมันกลับไม่ชวนให้รู้สึกตึงเครียดเลย ทำให้ผมแนะนำตัวออกไปอย่างรู้สึกแปลก ๆ

 

「ว่าแล้ว… คิริยามะ เซย์โตะ ท่านรู้ไหมว่าทำไมพวกเราถึงพาท่านมาที่นี่?」

 

「ไม่รู้ครับ」

 

เด็กที่อยู่ ๆ ก็ลักพาตัวคนมาคิดอะไรอยู่ใครมันจะไปรู้กันเล่า…

 

――ถึงอย่างนั้นก็พูดออกไปตรง ๆ ไม่ได้อยู่ดี

 

「ช่างไม่รู้จักเดาเอาเสียบ้าง… แบบนี้ไม่คู่ควรกับท่านพี่เลยนะ」

 

「ท่านลิลลี่ วินิจฉัยเร็วเกินไปแล้วกระมังคะ」

 

ขณะที่ลิลี่จังลากนิ้วโป้งขวาผ่านลำคอตัวเองเหมือนกับจะเชือดใครบางคน วิกตอเรียซังก็ถอนหายใจแล้วพูดแทรกขึ้นมา

 

ดูเหมือนจะเป็นคนติดตามจริง ๆ แฮะ แต่ดูจากท่าทางเบื่อหน่ายแบบนั้น… ไม่ชอบลิลลี่จังเท่าไหร่รึเปล่านะ…?

 

「มุ…」

 

ลิลลี่จังทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง

 

「งั้น… คิริยามะ เซย์โตะ ท่านลองทายชื่อเต็มของฉันดูสิ」

 

「ลิลี่ สวีท คริสตีน่า ฮาร์ท อัลคาเดียจัง…?」

 

ปกติแล้ว การจะเดาชื่อเต็มของคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกมันเป็นไปไม่ได้หรอก

 

แต่ถ้าคิดว่าเธอเป็นน้องสาวของลูน่าล่ะก็… จากคำแนะนำตัวเมื่อกี้ก็คงพอเดาได้

 

「หืม… อย่างน้อยชื่อเต็มของท่านพี่เจ้าก็ยังจำได้สินะ ก็นับว่าธรรมดาแหละ แต่ที่สำคัญกว่าคือ――เจ้ากล้าดีขนาดไหน ถึงได้เรียกตัวข้าว่า ‘จัง’ ทั้งที่ฉันเป็นเจ้าหญิงกัน? ช่างไร้มารยาทสิ้นดี」

 

ลิลลี่จังลากนิ้วโป้งผ่านลำคออีกครั้ง ราวกับจะบอกว่า “นอทแอปพรูฟ”

 

นี่อยากจะเก็บผมให้ได้ขนาดไหนกันเนี่ย…

 

「สถานะของท่านคิริยามะก็คือคู่หมั้นของท่านลูน่า นั่นหมายความว่าเป็นพี่ชายของท่านลิลี่โดยพฤตินัยค่ะ ดังนั้นการเรียกว่า ‘จัง’ ก็น่าจะไม่เป็นปัญหานะคะ?」

 

「ฉันยังไม่ยอมรับนะ?」

 

วิกตอเรียซังพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ลิลลี่จังกลับจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาที่ไม่เหมาะกับใบหน้าเด็กน่ารักเอาเสียเลย

 

อย่างนี้นี่เอง… ไม่เห็นด้วยกับการหมั้นหมายของผมกับลูน่าสินะ…

 

ก่อนหน้านี้ไอระจังก็พูดเหมือนจะรู้อะไรอยู่เหมือนกัน…

 

「แล้วจะขัดคำสั่งของท่านลูน่างั้นหรือคะ?」

 

「…ก็เพราะทำไม่ได้ไง ถึงได้พยายามจัดการเรื่องนี้อย่างลับ ๆ แบบนี้」

 

พอลูน่าถูกเอ่ยถึง ลิลลี่จังก็เบือนสายตาหลบอย่างรู้สึกผิด

 

อย่างที่คิด… คงไม่กล้าขัดพี่สาวอย่างลูน่าจริง ๆ ด้วย

 

เป็นไปตามที่ไอระจังบอกไว้เป๊ะ…

 

และ――

 

「ลับ ๆ… ฮึ」

 

――วิกตอเรียซังที่ย้ายไปยืนในมุมที่ลิลี่จังมองไม่เห็น ก็หัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างเย้ยหยัน

 

ดูท่าความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้จะไม่ค่อยดีจริง ๆ แฮะ…

 

ว่าแต่… ทำเรื่องแบบนี้ พวกลูน่าจะไม่รู้ตัวได้ไงกันล่ะเนี่ย…?