「มันจะดีจริง ๆ เหรอ……？」

 

เมื่อเห็นเธอที่ทำหน้าแดงก่ำเหมือนจะตาลายด้วยความลนลาน ผมจึงถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

 

จริง ๆ แล้ว ก่อนหน้านี้พวกเราก็เคยกินอาหารโดยใช้ตะเกียบคู่เดียวกันมาแล้ว ดังนั้นถ้าเทียบกับครั้งนั้น ครั้งนี้ยังถือว่าเบากว่าเยอะ

 

แต่สำหรับลูน่า การให้คนอื่นกินของที่ตัวเองกินค้างไว้นั้น ดูเหมือนจะยังไม่ชินเท่าไหร่

 

ที่เธอกำลังหน้าแดงอยู่ตอนนี้ก็คงเป็นเพราะความอายที่เกิดจากเรื่องนั้นล่ะมั้ง

 

「ให้ท่านเซย์โตะกินของไอระซะยังดีกว่ากินของฉัน……！」

 

แต่ถึงอย่างนั้น ลูน่าที่เข้าใจผิดว่าถ้าเธอถอยตอนนี้ ผมจะไปกินของไอระจังแทน จึงไม่ยอมถอยแม้จะลังเลก็ตาม

 

……จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย？

 

ผมลองหันไปมองหาไอระจังที่ปกติจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ้าตัวจะเป็นต้นเหตุซะเอง เลยดูจะลำบากใจเหมือนกัน

 

ที่ลูน่าเลือกจะให้ผมกินแทนที่จะกินเองก็คงเพราะอย่างน้อยก็อยากให้ผมกินล่ะมั้ง――ไหน ๆ ผมก็ตั้งใจจะกินของไอระจังอยู่แล้ว งั้นรับของจากลูน่าก็น่าจะดีกว่า

 

「เข้าใจแล้ว งั้นฉันขอรับของลูน่าก็แล้วกันนะ」

 

ผมยิ้มรับกับกับข้าวที่เธอยื่นให้ พยายามทำตัวให้ดูสบาย ๆ เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกกดดัน

 

「อะ……!?」

 

แต่ทันทีที่ผมหยิบจานขึ้นมา ลูน่าก็ส่งเสียงราวกับเสียใจออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ราวกับว่าอารมณ์อายของเธอกำลังชนะทุกสิ่ง

 

「จะว่าไปแล้ว…ไม่เอาก็ได้นะ……？」

 

เห็นสีหน้าเธอซีดเผือดลงไป ผมเลยถามย้ำอีกครั้ง

 

「เอ่อ คือว่า……」

 

ลูน่าเริ่มหลุบตาลงต่ำเหมือนกำลังสับสนในใจของตัวเอง และดูเหมือนว่าจะยังหาคำตอบให้กับความรู้สึกตัวเองไม่ได้

 

สุดท้าย――

 

「อื๊อ……！」

 

น้ำตาเริ่มคลออยู่ในดวงตาของเธอ ราวกับกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างในใจและกำลังจะร้องไห้ออกมา

 

「เดี๋ยวสิ อย่าร้องสิ……!?」

 

「ม-ไม่ได้ร้องนะคะ……! แค่…อายเท่านั้นเอง……！」

 

ดูเหมือนว่าความอายจากการให้ผมกินของที่เธอกินค้างไว้จะเป็นสิ่งที่เกินขีดจำกัดของเธอ

 

ทั้งที่เคยออกมาหาผมด้วยเสื้อของผมหรือผ้าเช็ดตัวผืนเดียวก็ยังไม่เป็นแบบนี้เลย นี่คงเป็นสถานการณ์ที่ต่างออกไปอีกแบบหนึ่ง

 

「ถ้าไม่อยากทำ ก็ไม่ต้องฝืนนะ？」

 

ผมไม่ได้อยากทำให้เธอร้องไห้ และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องฝืนกันด้วย เลยพูดออกไปอย่างอ่อนโยน

 

แค่เก็บเค้กไว้กินพรุ่งนี้ก็แค่นั้นเอง

 

แต่――

 

「ม-ไม่เป็นไรค่ะ…… พวกเราเป็นเหมือนสามีภรรยากันแล้ว…… ฉันต้องทนไหว……」

 

ลูน่าพูดออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำและน้ำตาคลอราวกับตัดสินใจแน่วแน่ที่จะทำต่อไป

 

……ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามผิดจุดแล้วล่ะ……

 

――ผมคิดแบบนั้น แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป