「ไอระจัง…」

 

เมื่อผมเรียกชื่อ ไอระจังก็ส่ายหน้า

 

จากสีหน้านั้น ราวกับกำลังบอกว่า 「จำเป็นต้องลงโทษค่ะ」

 

…ก็เป็นน้องสาวของลูน่านี่นะ ปล่อยให้เธอจัดการน่าจะดีกว่า…

 

คิดแบบนั้น ผมจึงตัดสินใจเฝ้าดูต่ออีกสักหน่อย

 

「นะ…หนูไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเขานะ…！」

 

ลิลลี่จังไม่อยากโดนลูน่าดุ จึงไม่ยอมยอมรับความผิดตัวเอง

 

ตรงจุดนี้ก็คงเพราะยังเป็นเด็ก แม้จะเป็นองค์หญิงก็ตาม

 

「นั่นแปลว่า เธอไม่เข้าใจความเจ็บปวดของผู้อื่น ใช่ไหม？」

 

แต่ลูน่าเองก็ดูจะโกรธจริงๆ เธอไม่ปฏิเสธคำแก้ตัวของลิลลี่จัง แต่กลับเห็นด้วยแล้วค่อยๆ ไล่ต้อนแทน

 

การถูกตำหนิแบบนี้เจ็บยิ่งกว่าการถูกปฏิเสธตรง ๆ แสดงให้รู้ว่าลูน่าเป็นคนที่ไม่ควรทำให้โกรธ

 

เรื่องที่ไอระจังตัวสั่นกลัวตอนเรื่องเค้ก ตอนนี้ผมก็เข้าใจความรู้สึกนั้นดีเลย

 

「…..!」

 

เหมือนจะจนมุมจนเถียงไม่ออก ลิลลี่จังจึงหันมามองพวกเราราวกับขอความช่วยเหลือ

 

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา ดูเหมือนเธอจะถึงขีดจำกัดแล้ว

 

แต่ไอระจังกับวิกตอเรียซังมายืนขวางหน้าผมไว้

 

คงเพราะกลัวว่าผมจะใจอ่อนเมื่อเห็นหน้าลิลลี่จังตอนร้องไห้ แล้วจะเข้าไปช่วยเธอ

 

「ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ความจริงที่เธอทำร้ายท่านเซย์โตะทั้งร่างกายและจิตใจนั้น เปลี่ยนแปลงไม่ได้」

 

「คนที่ทำร้ายร่างกายน่ะ คือวิกตอเรียต่างหาก…！」

 

ลิลี่พยายามเน้นว่า ตัวเองไม่ได้ลงมือเอง

 

แต่ทุกคนยกเว้นเธอต่างรู้ว่านั่นเป็นการเล่นผิดวิธี

 

「แต่คนที่สั่งคือเธอใช่ไหม？ ในฐานะของวิกตอเรีย นางไม่มีทางขัดคำสั่งของเธอได้ คำสั่งของราชวงศ์น่ะถือเป็นหนึ่ง เพราะงั้นเมื่อสั่งไปแล้ว ต่อให้เป็นสิ่งที่ข้ารับใช้ทำ ก็ต้องรับผิดชอบในฐานะราชวงศ์」

 

ผมคิดว่าลูน่าน่าจะโกรธใส่วิกตอเรียซังที่มาทำร้ายผมด้วย แม้เธอจะอยู่ฝ่ายเดียวกับลูน่าก็ตาม

 

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่คิดจะตำหนิวิกตอเรียซังเลย

 

กลับกัน เธอกำลังจะให้ลิลลี่จังผู้เป็นคนออกคำสั่งรับผิดชอบแทน

 

「และอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันโกรธเธอก็คือ เธอพูดอยู่เสมอว่า 『เพราะฉันเป็นองค์หญิง』 แล้วมองท่านเซย์โตะ ไอระ และคนอื่นๆ อย่างดูถูกใช่ไหม？ ฉันเคยสอนเธอมาตลอดไม่ใช่เหรอ？ ว่า 『ราชวงศ์นั้นอยู่ได้เพราะประชาชน』 ต่อให้เราจะสูงส่งในฐานะตำแหน่ง แต่ก็อยู่ได้เพราะประชาชนคอยสนับสนุน อย่าได้ลืมเรื่องนั้น ฉันพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ？」

 

ก่อนหน้านี้ผมนึกว่าลูน่าคงไม่ค่อยสอนสั่งอะไรนัก เพราะลิลลี่จังถูกเลี้ยงดูมาจนเอาแต่ใจขนาดนี้

 

แต่จริงๆ แล้ว เธอก็ได้สอนสิ่งที่ควรสอนไปเรียบร้อยแล้ว

 

เพียงแต่ลิลลี่จังต่างหากที่ไม่เข้าใจ

 

และบางทีเด็กคนนี้ก็คงทำตัวดี ๆ เฉพาะตอนที่ลูน่ามองอยู่

 

เพราะดูเหมือนเธอจะรักลูน่ามาก จึงไม่อยากให้โดนเกลียด

 

「เคยบอกไว้ค่ะ…」

 

「ถ้าอย่างนั้น ทำไมเธอถึงมองดูถูกไอระกับคนอื่น ๆ อีกล่ะ？ ไม่มีใครคนไหนอยากติดตามราชวงศ์ที่ดูแคลนประชาชนหรอก ถ้าตอนนี้เธอได้ขึ้นเป็นราชินีแทนฉันกับพี่ ๆ อาจจะเกิดกบฏจนอัลคาร์เดียล่มสลายก็ได้ รู้ไว้ซะว่า สิ่งที่เธอพูดและทำตอนนี้มันเลวร้ายแค่ไหน」

 

ขณะที่ฟังคำสั่งสอนของลูน่า ผมก็กระซิบข้างหูไอระจัง

 

「ค่อนข้างดุเลยนะ…?」

 

「ก็แค่บอกความจริงค่ะ เดิมทีคนรับใช้ของราชวงศ์หลายคนก็ไม่พอใจท่านลิลลี่อยู่แล้ว และจากเรื่องคราวนี้ ทางราชวงศ์ก็ตัดสินแล้วว่าท่านลิลลี่ยังไม่มีคุณสมบัติเป็นราชวงศ์ แต่ด้วยความเมตตาของท่านลูน่าจึงยอมผ่อนผันให้ครั้งนี้ค่ะ — แต่จะไม่มีครั้งหน้าอีก ดังนั้นลูน่าจึงกำลังสั่งสอนให้รู้ซึ้งถึงแก่นแท้และกำชับไม่ให้ทำผิดพลาดอีก」

 

ตอนแรกผมคิดว่าลูน่าแค่อยากลงโทษลิลลี่จัง

 

แต่ความจริงแล้ว ลูน่ากำลังปกป้องน้องสาวเพียงคนเดียวของตัวเองอยู่

 

เพราะสิ่งที่ลิลลี่ทำครั้งนี้ อาจลุกลามกลายเป็นปัญหาระดับระหว่างประเทศได้ ถ้าถูกเปิดเผยต่อสาธารณะก็คงเป็นเรื่องใหญ่

 

แถมยังถูกผู้คนที่คอยสนับสนุนราชวงศ์เกลียดชังไปแล้ว ต่อให้ถูกขับไล่ก็คงไม่แปลก

 

หากเทียบกันแล้ว การถูกตักเตือนอย่างรุนแรงแบบนี้ยังจะดีกว่าเยอะ

 

อย่างไรก็ตาม—ผมก็คิดว่าการดุอย่างเดียวมันไม่พอ