「ลูน่า……อืม ฉันไม่เป็นไรหรอก」

 

เมื่อรู้ว่าคู่หมั้นอันน่ารักของผมออกตามหาฉันอย่างเต็มที่ ผมก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

 

แต่ว่า――

 

「ถูกมัดอยู่ไม่ใช่เหรอคะ……!?」

 

เมื่อเห็นสภาพของผม ลูน่าก็ช็อกอย่างแรง

 

เหมือนกับว่าเธอรอจังหวะนั้นอยู่ ไอระจังจึงเข้ามาคลายเชือกให้ผม

 

เด็กคนนี้… จงใจแน่ ๆ…

 

「ได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหมคะ……!?」

「ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงนะ」

 

จริง ๆ แล้วก็เจ็บคออยู่นิดหน่อย แต่ถ้าพูดไปลูน่าก็จะยิ่งเป็นห่วง ผมจึงยิ้มให้แทน

 

ทันใดนั้น ลูน่าก็โผเข้ามาในอ้อมอกของผม

 

「ฉันเป็นห่วงมากเลยนะคะ……」

「ขอโทษนะ」

 

ผมกอดเธอแน่น แล้วลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา

 

ถึงจะไม่ถึงกับเรียกว่าประมาท แต่ถ้าผมหนีออกมาได้ ก็คงไม่ทำให้ลูน่าต้องเป็นห่วง  

 

รู้สึกผิดอยู่หน่อยนึงนะเนี่ย

 

「ไม่หรอกค่ะ……ไม่ใช่สิ่งที่ท่านเซย์โตะต้องขอโทษเลย……」

 

ลูน่าพูดด้วยเสียงสั่นเครือพลางซุกหน้าลงที่อกผมเหมือนเด็กอ้อน

 

ไอระจังบอกว่าลูน่ากำลังโกรธมาก แต่ดูเธอแล้วไม่เห็นเป็นแบบนั้นเลย

 

แต่ว่า――

 

「อะ เอ่อ พี่สาว?」

「――！」

 

ลิลลี่จังพูดขึ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วร่างกายของลูน่าก็แผ่ออร่าดำมืดออกมาราวกับภาพลวงตา

 

「ลิลลี่」

 

ลูน่าแยกตัวออกจากผม แล้วค่อย ๆ หันไปทางลิลลี่จัง

 

「ฮึ่ย……!?」

 

ลิลลี่จังตัวสั่นสะท้านแรงมาก

 

ผมไม่เห็นหน้าของลูน่าในตอนนี้ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอทำหน้าแบบไหนอยู่…

 

「ดูเหมือนว่าฉันจะเลี้ยงเธอผิดวิธีสินะ？」

 

แม้จะมองไม่เห็นใบหน้า แต่เสียงของลูนาก็ฟังดูเหมือนปกติ

 

แต่ลิลลี่จังกำลังเหงื่อแตกและตัวสั่นไม่หยุด

 

ผมเหลือบมองไอล่าจัง เธอก็เหลือบมองลูน่า ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม

 

……ยิ้มทำไม?

 

พอผมสงสัย ไอระจังก็มองลูน่าอีกครั้ง แล้วหันกลับมายิ้มให้ผมอีก

 

หรือว่า… ตอนนี้ลูน่ากำลังยิ้มอยู่?

 

คิดแบบนั้น ไอระจังก็พยักหน้าเบา ๆ

 

ดูเหมือนว่าผมจะคิดถูกจริง ๆ

 

ว่าแต่… เด็กคนนี้ อ่านใจผมได้แน่ๆ…

 

「ข… ขอโทษค่ะ พี่ลูน่า……！」

 

ไม่สามารถทนต่อแรงกดดันจากรอยยิ้มของลูน่าได้ ลิลลี่จังจึงก้มหัวลงอย่างแรง

 

แต่ดูเหมือนว่าลูน่าจะยังไม่ให้อภัย

 

「ถ้าขอโทษแล้วจบ โลกนี้ก็คงไม่ต้องมีตำรวจหรือกฎหมายแล้วล่ะค่ะ」

「ม… ไม่ใช่แบบนั้น…! หนูแค่… หนูแค่เป็นห่วงพี่――！」

 

ลิลลี่จังพยายามอธิบายสถานการณ์ เพราะไม่อยากถูกลูน่าต่อว่า

 

แต่ลูน่าก็พูดขัดขึ้นมา

 

「เธอลักพาตัวและกักขังท่านเซย์โตะผู้ที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของฉัน เพียงแค่นั้นก็เป็นสิ่งที่ยกโทษให้ไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือ? แถมยังบอกให้ฉันเลิกกับเขาอีกต่างหาก ใช่ไหมล่ะ？」

「ฮึ่ย……!?」

 

ลิลลี่จังกลัวจนตัวสั่นอีกครั้ง

 

ลูน่าน่าจะไม่ได้ยินบทสนทนาระหว่างผมกับลิลี่จัง แต่น่าจะเป็นเพราะมีไอระจังอยู่ด้วย เลยอาจจะมีเครื่องดักฟังอยู่ก็ได้

 

แม้ผมจะกำลังครุ่นคิด ลูน่าก็ยังพูดต่อไป

 

「แถมยังทำร้ายท่านเซย์โตะ ทำให้เขาเจ็บทั้งกายและใจ เธอพอจะจินตนาการออกไหม ว่าฉันกำลังโกรธมากแค่ไหน?」

 

น้ำเสียงนั้นไม่ใช่เสียงตะโกนด้วยความโกรธ

 

ตรงกันข้าม กลับนิ่งสงบและอ่อนโยนเหมือนปกติด้วยซ้ำ

 

แต่ว่า――ไม่สิ เพราะเป็นแบบนั้นต่างหากถึงได้น่ากลัว

 

แบบนี้ล่ะก็… จิตใจของลิลลี่จังคงพังยับแน่…

 

ผมคิดจะห้ามลูน่า แต่กลับถูกไอระจังยกมือขึ้นมาห้ามผมแทน