ไม่จริง…ใช่ไหม…

 

ไม่นึกเลยว่าเรียวจะเป็นฮีโร่ที่ช่วยฮินามิไว้ ฉันไม่รู้เลยสักนิด!

 

ตอนที่ฉันแอบตามเขาเพื่อจะชวนไปงานเลี้ยงหลังจบงาน ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้…

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าโคอิจจิรู้ตัวตนของเรียวได้ยังไง แต่ทั้งสองคนช่วยกันปกป้องฮินามิจากคุซายานางิ

 

ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเรียวถึงยอมวิ่งทั้ง ๆ ที่ร่างกายแทบจะพังในการวิ่งผลัดรอบสุดท้าย

 

เขาทำเพื่อปกป้องฮินามินี่เอง…

 

ไม่น่าเชื่อเลยว่า “ฮีโร่” จะอยู่ใกล้แค่นี้เอง

 

แต่ว่าทำไมถึงไม่ยอมเปิดเผยตัวต่อฮินามิล่ะ…?

 

หรือว่ามีเหตุผลลึกซึ้งอะไรบางอย่างกันนะ…

 

อ๊าา… ฉันเผลอได้ยินเรื่องใหญ่มาแล้วสิ! จะทำยังไงดีล่ะ!?

 

น่าจะยังไม่มีใครรู้ว่าฉันแอบฟังอยู่ ถ้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วชวนเรียวไปงานเลี้ยงดีไหมนะ?

 

แต่กลับกันก็รู้สึกประหม่า

 

เฮ้อ~ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย…

 

ฉันเดินออกห่างจากหลังอาคารเรียนไปไกลพอสมควร แล้วก็เริ่มเดินในสนาม

 

พอมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่ามีแต่คนที่กลายเป็น “คู่รัก” กันด้วยเวทมนตร์งานกีฬาสีเต็มไปหมด

 

อื๊อ… น่าอิจฉาจัง… ฉันก็อยากมีโมเมนต์แบบนั้นบ้าง

 

ขณะฉันเดินผ่านพวกเขาไปด้วยความหงุดหงิดนิด ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง

 

「อะ… เอ่อ ฮินามิซัง! ถ้าไม่รังเกียจ มางานเลี้ยงกับพวกเราหน่อยได้ไหมครับ!」

 

「ผ… ผมก็เหมือนกัน! อยากสนิทกับคุโจซังจังเลย!」

 

「คุโจซัง! มากับผมเถอะครับ!」

 

「ทะ… ทุกคน! ใจเย็นก่อนค่ะ!」

 

มีนักเรียนชายหลายคนกำลังรายล้อมฮินามิอยู่ เธอก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ตอบพวกเขา

 

อา… ลำบากแย่เลยนะ ฮินามิ

 

น่าจะมีเกือบสิบคนแน่ะ การที่มีคนมาชวนขนาดนี้ก็น่าอิจฉานิด ๆ นะ

 

ก็เธอถูกเลือกเป็น MVP ของงานนี่นา จะโดนจับตามองก็ไม่แปลก

 

แต่ฉันควรจะสนใจเรื่องของตัวเองมากกว่าคนอื่น

 

ต้องรวบรวมความกล้าแล้วส่งข้อความหาเรียว…

 

ฉันพยายามจะส่งข้อความผ่านมือถือ แต่ไม่รู้ทำไม มือถึงไม่ขยับ

 

ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็เลิกคิดถึงเรื่องของเรียวกับฮินามิไม่ได้เลย

 

เรียวปกปิดตัวตนของตัวเองไว้ตลอดเพื่อปกป้องฮินามิอยู่เบื้องหลัง

 

เขาไม่เปิดเผยตัวแม้แต่กับใครเลยนอกจากโคอิจจิ แล้วก็ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเธอ

 

ในขณะที่ฮินามิ แม้จะเคยโดนตัวปลอมหลอก แต่เธอก็ยังอยากเจอตัวจริงอยู่ดี

 

ทั้ง ๆ ที่ทั้งคู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ก็ไม่อาจจะพบเจอกันได้

 

แบบนี้… มันดีแล้วเหรอ?

 

ก็เรียวทุ่มเททั้งวันเพื่อปกป้องฮินามิ และในที่สุดเขาก็ทำได้

 

แต่ว่าจะให้เขากลับบ้านไปเงียบ ๆ โดยไม่มีใครชื่นชมเลยเนี่ยนะ…

 

ฮินามิก็อยากเจอผู้มีพระคุณของเธอแน่นอน

 

แล้วถ้าฉันรู้เรื่องของทั้งสองคนแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แบบนั้นจะดีเหรอ?

 

คิดแบบนั้นแล้ว ฉันก็เผลอปิดหน้าจอมือถือ

 

ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ได้จริง ๆ

 

ฉันชอบเรียว ชอบมากจริง ๆ

 

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…

 

ในเมื่อเขาได้พยายามขนาดนั้น อย่างน้อยก็สมควรได้รางวัลตอบแทนบ้าง

 

ถ้าฉันทำเป็นชิงความสุขไว้คนเดียว มันคงไม่ดีเลย

 

พอได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนนั้นแล้ว ฉันเองก็มีสิ่งที่ต้องทำเหมือนกัน

 

ปล่อยให้ฉันมีความสุขคนเดียวมันผิดแน่นอน!

 

ฉันยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกง แล้วก้าวพรวดเข้าไปในกลุ่มนักเรียนชายที่กำลังล้อมรอบฮินามิ

 

เมื่อมายืนต่อหน้าเธอ ฉันก็คว้ามือของฮินามิไว้แน่น

 

「หืม? ยูริ? จู่ ๆ เป็นอะไรเหรอ?」

 

ฉันไม่สนใจสีหน้าตกใจของฮินามิ แล้วพูดกับกลุ่มนักเรียนชายว่า

 

「อะ ฮะ ๆ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ที่จริงอาจารย์ขอให้ฉันพาฮินามิไปพบหน่อยน่ะค่ะ ขอยืมตัวแป๊บนึงนะ~!」

 

แน่นอนว่าเป็นเรื่องโกหก คุณครูไม่ได้เรียกฮินามิหรอก

 

แต่ฉันคิดว่านี่เป็นข้ออ้างที่ดีในการพาเธอออกมาจากตรงนั้น เลยเผลอพูดออกไป

 

「งั้นไปกันเถอะ ฮินามิ!」

 

「เอ๊ะ!? อะ เดี๋ยวก่อน ยูริ!?」

 

แม้ฮินามิจะยังงุนงง แต่ฉันก็กึ่งลากกึ่งจูงมือเธอออกมาจากตรงนั้นทันที

 

「อะ! ฮินามิซัง!」

 

「เดี๋ยวก่อน!」

 

「จ… จะตอนนี้เลยก็ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นก็ได้…」

 

มีเสียงแบบนี้ตามมาจากด้านหลัง แต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้ววิ่งไปข้างหน้า

 

ขอโทษนะ ฮินามิ ฉันอาจจะหุนหันไปหน่อย แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ เราคงออกมาจากตรงนั้นไม่ได้แน่

 

เมื่อวิ่งออกมาห่างจากพวกนักเรียนชายได้พอสมควร ฉันก็หยุดเดินแล้วปล่อยมือเธออย่างช้า ๆ

 

แค่นี้ก็น่าจะปลอดภัยแล้ว คงไม่มีใครตามมา

 

「ขอโทษนะ ฮินามิ~ พาออกมาแบบบังคับเลย」

 

ฉันเกาหลังหัวพลางยิ้มเจื่อน ๆ คิดว่าเธอจะโกรธ แต่กลับไม่เป็นแบบนั้นเลย

 

「ไม่หรอก ไม่เป็นไรเลย ฉันเองก็ลำบากใจอยู่นิดหน่อย ขอบคุณนะ แล้วอาจารย์เรียกฉันไปทำไมเหรอ?」

 

เธอมองฉันด้วยสายตาใสซื่อ ฉันจึงตัดสินใจพูดความจริงออกไป

 

「คือ… ที่จริงแล้วไม่มีคุณครูเรียกหรอก… ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องฮินามิน่ะ」

 

「ขอร้อง…?」

 

「อื้ม… จ… จริง ๆ แล้ว เรียวกำลังจะกลับแล้วน่ะ ถ้าเป็นไปได้… ฮินามิ ชวนเรียวไปงานเลี้ยงหลังจบงานเถอะ」

 

「เอ๊ะ? ให้ฉันเหรอ?」

 

「ใช่ ฮินามิเป็นคนไปชวนเขาน่ะดีแล้ว เขาพยายามมากเลยนะ จะให้กลับไปแบบนั้นไม่ได้หรอก」

 

「แ… แต่ยูริเองก็ชอบเรียวคุงไม่ใช่เหรอ…」

 

「เรื่องของฉันไม่เป็นไรหรอก เรียวน่ะเป็นคนที่คอยช่วยฮินามิจากข้างหลังเสมอเลยนะ ทั้งในวิ่งผลัด ทั้งในการแข่งม้าด้วย เขาช่วยเยอะมากเลยใช่ไหมล่ะ เพราะงั้น…ไปเถอะนะ?」

 

ตอนนี้อาจจะเป็นโอกาสเหมาะที่จะบอกความจริงกับฮินามิ

 

ถ้าทำแบบนั้น ตัวปลอมจะหายไป แล้วตัวจริงก็จะปรากฏออกมาในฉากที่ดีที่สุดเลย

 

แต่… ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเรียวมีเรื่องอะไร แต่จากที่ได้ยิน เขาอยากปิดบังตัวตนต่อไป

 

เพราะงั้น ฉันไม่ควรเปิดเผยทุกอย่างโดยไม่เคารพความรู้สึกของเรียว

 

สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้ คือการเชื่อมโยงทั้งสองคนเข้าด้วยกัน

 

เรียวพยายามอยู่เบื้องหลังมาตลอด จะให้เขากลับไปแบบไม่มีอะไรเลยมันก็ยังไงอยู่

 

เขาคือคนที่ปกป้องเพื่อนสนิทของฉัน ฉันอยากตอบแทนเขาสักนิดก็ยังดี

 

ในวันที่พวกเรากลายเป็นผู้ใหญ่ แล้วหันกลับมามอง ฉันอยากให้พวกเราพูดว่า “งานกีฬาสีตอน ม.4 สนุกจังเลย”

 

มันอาจจะเป็นการกระทำที่เอาแต่ใจของฉันก็ได้

 

แต่ฉันก็แค่อยากให้เรียวมีความสุข

 

ฉันมองฮินามิด้วยสายตาจริงจังและตรงไปตรงมา แล้วเหมือนว่าความรู้สึกของฉันจะส่งถึงเธอ เพราะเธอยิ้มออกมา

 

「งั้นเหรอ… อื้ม! เข้าใจแล้ว! เดี๋ยวจะลองไปชวนดูนะ!」

 

「สุดยอดเลย ฮินามิ! ริวน่าจะอยู่แถว ๆ หน้าประตูโรงเรียนนะ รีบไปเลย!」

 

「ขอบคุณนะ! งั้นไปตอนนี้เลย!」

 

「ได้เลย! ฝากดูแลริวด้วยนะ!」

 

ฉันยกนิ้วโป้งให้ฮินามิ และดูเหมือนจะเป็นสัญญาณให้เธอหมุนตัวแล้ววิ่งไปทางประตูหน้าโรงเรียนทันที

 

ฉันมองแผ่นหลังของฮินามิที่ค่อย ๆ วิ่งห่างออกไปเรื่อย ๆ

 

ฉันคงช่วยได้แค่นี้แหละ เท่าที่ฉันทำได้ในตอนนี้ก็คงมีแค่นี้

 

เรียวพยายามอย่างมากเพื่อปกป้องฮินามิ ทั้งที่ร่างกายแทบจะพัง

 

ถ้าฉันชิงเขามาตอนนี้ มันก็คงไม่ยุติธรรม

 

เพราะงั้น ครั้งนี้ฉันจะยอมให้ฮินามิไปก่อน สู้เขานะ

 

แต่ครั้งต่อไป ฉันจะไม่ยอมยกให้อีกแล้ว! เพราะฉันก็อยากจะสู้เพื่อตัวเองเหมือนกัน!