ผ่านไปหนึ่งเดือนหลังจากได้รับแจ้งผลสอบเข้า  

 

วันนี้เป็นวันแรกของชีวิตมัธยมปลาย หรือก็คือวันปฐมนิเทศ  

 

ตั้งแต่เดินทางมาถึงโรงเรียน ผมก็รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างประหลาด อืม ก็แหงล่ะ… ชีวิตใหม่กำลังจะเริ่มต้น ใครมันจะนิ่งเฉยได้นะ  

 

อีกประมาณ 15 นาที พิธีปฐมนิเทศจะเริ่มที่โรงยิม แต่ก่อนหน้านั้น… ผมต้องเข้าห้องน้ำ  

 

น่าจะไปตอนออกจากบ้านมาแท้ ๆ  

 

แต่ก็เอาเถอะ แถวโรงยิมน่าจะมีห้องน้ำนะ ผมคิดแบบนั้นแล้วเดินไป โรงยิมอยู่ติดกับอาคารหลัก ไปไม่ยากแน่นอน  

 

แต่ทว่า—  

 

มีแค่ห้องน้ำหญิง ไม่มีห้องน้ำชาย!?  

 

「ไม่… ไม่จริงน่า… เฮ้!?」  

 

ไม่มีห้องน้ำชายงั้นเหรอ!?  

 

อ้อ จริงสินะ โรงเรียนนี้เคยเป็นโรงเรียนหญิงล้วนมาจนถึงปีที่แล้ว ห้องน้ำชายเลยยังสร้างเสร็จไม่เยอะ  

 

ผมเข้าไปในห้องน้ำหญิงไม่ได้แน่นอน …ทำยังไงดีเนี่ย  

 

ผมรีบวิ่งออกจากโรงยิม แล้ววิ่งพล่านไปทั่วโรงเรียน ผ่านฝูงชนมากมาย ส่ายหัวมองหาป้ายห้องน้ำชายไปทั่ว  

 

แต่ก็หาไม่เจอเลยซักอันเดียว  

 

「แย่ล่ะ… ไม่ไหวแล้ว…」  

 

ผมเร่งความเร็วขึ้น แต่แล้ว—  

 

จากหัวมุมด้านหน้าหลายเมตร นักเรียนหญิงคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน  

 

「เหวอ!? ชนแน่!」  

 

ผมรีบชะลอความเร็วสุดกำลัง และสามารถหยุดได้แบบเฉียดฉิว แต่—  

 

「ว๊าย！」  

 

เด็กสาวที่เพิ่งเดินออกมาจากหัวมุมสะดุ้งสุดตัวก่อนจะล้มลงก้นกระแทกพื้น  

 

ที่เธอล้มไปก็เพราะผม 100%  

 

เป็นความผิดของผมเองที่ไม่ดูให้ดี  

 

ต้องรีบขอโทษแล้วล่ะ  

 

「ขะ… ขอโทษ! ฉันไม่ได้ดูทางให้ดี… เจ็บตรงไหนรึเปล่า!?」  

 

ผมยื่นมือไปให้เด็กสาวที่ล้มลงนั่งกับพื้น จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองผม  

 

และตอนนั้นเอง—  

 

สายฟ้าแลบพุ่งผ่านสมองของผมอย่างรุนแรง  

 

ใบหน้าสวยขนาดที่นางแบบยังต้องอาย เสียงใสก้องกังวาน และผมสีน้ำตาลยาวตรงสลวย  

 

ไม่มีทางลืม ไม่มีวันลืมเด็ดขาด  

 

ไม่ผิดแน่… เด็กคนนั้น  

 

สาวงามระดับพันปีจะมีครั้งที่ผมเคยช่วยจากฆาตกรโรคจิต  

 

「…ไม่จริงน่า」  

 

ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกันที่แบบนี้ โอกาสจะเกิดขึ้นสักกี่เปอร์เซ็นต์กัน!?  

 

พระเจ้า ถ้าจะให้เกิดเหตุการณ์ความน่าจะเป็นต่ำขนาดนี้ ช่วยให้มันมีพล็อตที่ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม ถ้าถูกจับได้ว่าผมเป็นคนช่วยเธอ เรื่องยุ่งยากต้องตามมาแน่ ๆ  

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนรอบข้างจะต้องมองผมด้วยสายตาแห่งความเคารพ  

 

ชีวิตม.ปลายแบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก ต้องแบกรับความคาดหวังจากทุกคนตลอดเวลาน่ะมันเหนื่อยเกินไป แถมความรู้สึกขอบคุณของเด็กคนนี้ก็ส่งมาถึงผมผ่านหน้าจอมากพอแล้ว  

 

ขอร้องล่ะ… แค่ไม่ต้องให้เรื่องยุ่งๆ เกิดขึ้นก็พอ…  

 

ผมได้แต่คร่ำครวญในใจ  

 

แต่แล้ว—  

 

「อ๊ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย」  

 

สาวงามระดับพันปีจะมีครั้งได้คว้ามือผมแล้วลุกขึ้นยืน  

 

ว่าแต่… มือผู้หญิงนี่มันนุ่มขนาดนี้เลยเหรอ… ไม่เคยรู้มาก่อนเลยแฮะ…  

 

ไม่สิ! ผมคิดอะไรอยู่!  

 

ต้องรีบเผ่นก่อนจะถูกจับได้!  

 

ผมรีบหันหลังกลับแล้วเดินย้อนเส้นทางเดิมไปทันที  

 

แต่… ท่าทางของผมมันน่าสงสัยเกินไป ทำให้เธอไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ  

 

「คุณ… หรือว่า…」  

 

ผมสะดุ้งสุดตัวจนเผลอกระโดดขึ้นมาเหมือนปลาเพิ่งถูกตกขึ้นจากน้ำสด ๆ

 

พอหันกลับไปมองอย่างหวาด ๆ เธอก็ทำหน้าเข้าใจบางอย่างแล้วพูดว่า—  

 

「เป็นนักเรียนชาย… แสดงว่าเป็นนักเรียนใหม่สินะคะ หลงทางเหรอคะ?」  

 

อ๊ะ ดีจัง ไม่โดนจับได้เลย ไม่โดนเลยสักนิด แถมยังไม่เฉียดใกล้ความจริงด้วย

 

อันตรายชะมัด

 

ผมจะปล่อยให้โอกาสทองนี้สูญเปล่าไม่ได้ ตอบส่งๆ ไปแล้วรีบไปจากที่นี่ดีกว่า

 

「อ-อา อืม ใช่แล้วล่ะ ฉันกำลังหาห้องน้ำชายอยู่ แต่ว่าหาไม่เจอ」

 

「เข้าใจเลยค่ะ โรงเรียนนี้จนถึงปีที่แล้วยังเป็นโรงเรียนหญิงล้วนอยู่เลย ห้องน้ำชายก็เลยมีน้อยมาก ถ้าใกล้ที่สุด ต้องเลี้ยวซ้ายตรงมุมข้างหน้านี้ค่ะ」

 

「โอ้ ขอบคุณมากเลย อ้อ แล้วก็ ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉันเดินชนเธอ」

 

「ไม่เป็นไรเลยค่ะ! ฉันเองก็กำลังรีบเหมือนกัน ก็เลยไม่ได้ดูรอบ ๆ」

 

โห เป็นเด็กดีจัง ดีมากเลยล่ะ ทั้งที่ผมเป็นฝ่ายทำให้เกิดเรื่องแท้ๆ แต่เธอกลับไม่โกรธเลย

 

ถึงจะเป็นอคติส่วนตัว แต่ผมมักคิดว่า คนที่หน้าตาดีส่วนใหญ่จะมีนิสัยที่เข้าถึงยาก ทว่าดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะไม่ใช่แบบนั้น ทั้งหน้าตาและนิสัยช่างมีเสน่ห์เกินไปแล้ว

 

ถ้าเป็นโรงเรียนสหศึกษาล่ะก็ รุ่นพี่คงเข้ามาจีบกันให้วุ่นแน่ๆ

 

「ฉันผิดเองแหละ ไม่ต้องใส่ใจนะ แล้วก็ขอบคุณที่บอกทางให้」

 

「ถ้ามีอะไรสงสัยอีกละก็ ถามฉันได้ตลอดเลยนะคะ! ถึงไม่ค่อยเหมือน แต่ฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกสภานักเรียนล่ะ!」

 

「สภานักเรียน？」

 

ผมเผลอทวนคำออกมาอย่างไม่ตั้งใจ

 

ที่เธอเป็นกรรมการสภานักเรียนก็ไม่ได้แปลกอะไร แต่…

 

ถ้าจำไม่ผิด เธอน่าจะอายุเท่าผม แปลว่าปีนี้เพิ่งเข้าเรียนชั้นมัธยมปลาย แต่กลับเป็นกรรมการสภานักเรียนตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียน มันก็ดูแปลกไปหน่อย

 

「เพิ่งเข้าปีหนึ่งก็เป็นสภานักเรียนแล้วเหรอ？」

 

「ใช่ค่ะ! ตอนอยู่ปีสามของมัธยมต้น ฉันเคยเป็นประธานสภานักเรียนมาก่อน แล้วโรงเรียนนี้มีกฎว่าคนที่เคยเป็นประธานสภานักเรียนของมัธยมต้น จะสามารถเข้าร่วมเป็นกรรมการสภานักเรียนของมัธยมปลายได้ค่ะ!」

 

「โอ้โห มีกฎแบบนั้นด้วยเหรอ โรงเรียนนี้ก็ดูจะพิเศษดีแฮะ」

 

「เป็นระบบที่มีแค่โรงเรียนที่มีหลักสูตรต่อเนื่องตั้งแต่มัธยมต้นถึงมัธยมปลายเท่านั้นแหละค่ะ」

 

แน่นอนว่าโรงเรียนรัฐบาลคงทำแบบนี้ไม่ได้แน่ แต่พอได้ยินว่าเด็กสาวที่ดูสมบูรณ์แบบขนาดนี้เคยเป็นประธานสภานักเรียน ก็รู้สึกประทับใจและเข้าใจไปพร้อมกัน

 

ทั้งหน้าตาดี ทั้งอัธยาศัยดี ไม่แปลกเลยที่เธอจะเป็นที่รักของทุกคน

 

คนที่ลงแข่งตำแหน่งประธานสภานักเรียนกับเธอ คงจะเจองานหนักน่าดู เพราะแทบจะรู้ผลแพ้ชนะตั้งแต่แรกแล้ว

 

ในขณะที่ผมกำลังยอมรับว่าเธอเหมาะสมกับตำแหน่งนี้จริง ๆ—

 

「อ๊ะ ขอโทษค่ะ! ฉันต้องรีบไปแล้ว เจอกันใหม่นะคะ!」

 

ทันทีที่มองดูเข็มนาฬิกาข้อมือ เธอก็รีบวิ่งตรงไปทางโรงยิมอย่างรวดเร็ว คล้ายกับวิญญาณที่ไปไหนมาไหนได้ตามใจ

 

ถึงจะเป็นบอกว่า “เจอกันใหม่” ก็จริง แต่โอกาสจะได้คุยกันอีกคงไม่มีหรอก ถ้าไม่ใช่ว่าอยู่ห้องเดียวกัน หรือที่นั่งอยู่ติดกันล่ะก็ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

 

สาวสวยระดับนี้ ส่วนใหญ่ก็มักจะมีแฟนหนุ่มสุดเท่กันหมดแล้ว

 

เอาล่ะ ได้เวลาหาห้องน้ำชายจริงๆ แล้ว

 

หลังจากพิธีปฐมนิเทศจบลง ผมก็จะได้พบกับเพื่อนร่วมห้องที่ต้องใช้ชีวิตด้วยกันไปอีกหนึ่งปี

 

หวังว่าจะสนุกนะ ตั้งตารอเลยล่ะ