หนึ่งเดือนผ่านไปหลังจากเหตุการณ์คนร้ายทำร้ายคนในรถไฟใต้ดิน ตอนแรกผมคิดว่าเวลาคงทำให้เรื่องนี้ค่อยๆ ถูกลืมไป

 

แต่ความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย

 

เด็กสาวที่ปรากฏตัวในข่าวสัมภาษณ์ กลายเป็นประเด็นร้อนแรงในบอร์ดอินเทอร์เน็ตอย่างไม่น่าเชื่อ

 

「น่ารักเกินไปแล้ว! ฉันอยากให้เธอเป็นภรรยาของฉัน! แต่งงานกับฉันเถอะ!」

 

「ระดับนักเรียนของโรงเรียนโทคิโนะซาวะสูงเกินไปแล้ว! ฮา!」

 

「เธอสวยมากเลย!? น่ารักกว่านางแบบที่ออกทีวีอีก」

 

เธอกลายเป็นที่นิยมอย่างมาก ไม่เพียงเท่านั้น ภาพถ่ายขณะให้สัมภาษณ์ก็ออกมาสวยจนเกินจริง และแพร่กระจายไปทั่วทุกแพลตฟอร์มโซเชียลมีเดีย

 

เพียงแค่วันเดียว เธอก็กลายเป็นที่รู้จักไปทั่ว

 

เอาจริงๆ แล้ว เธอน่ารักมากจริง ๆ ผมเองก็เข้าใจความรู้สึกของพวกเขาอยู่หรอก

 

ชาวเน็ตถึงกับตั้งฉายาให้เธอว่า

 

「สาวงามในรอบพันปี」

 

ยังไม่พอ ยังมีฉายาอื่นๆ อีก

 

「นางฟ้าที่ลงมาโปรดจากสวรรค์」

 

「ตัวแทนแห่งสมาคมสาวงามแห่งชาติ」

 

ฉายาแปลก ๆ พวกนี้มาได้ยังไงกันเนี่ย…

 

ชาวเน็ตที่ประทับใจกับความบริสุทธิ์ใจของเธอ ต่างพากันค้นหาตัวนักเรียนชายที่ช่วยเธอไว้

 

นั่นก็คือผมเอง

 

แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะยังหาไม่เจอ

 

ข้อมูลเกี่ยวกับผมแทบไม่มีเลย มีคนที่เห็นผมอยู่บ้าง แต่ตอนนั้นฉันสวมโค้ทหนาหลายชั้นทับชุดนักเรียน ทำให้ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนไหน

 

ไม่มีแม้แต่รูปถ่าย โรงเรียนที่สังกัดก็ไม่รู้

 

ข้อมูลเดียวที่มีคือ 「เขาลงจากรถไฟที่สถานี ○○ แล้วหายตัวไป」 แค่นั้น

 

ถึงแม้ว่าพวกนักสืบออนไลน์จะเก่งแค่ไหน แต่ถ้ามีข้อมูลน้อยขนาดนี้ คงระบุตัวผมไม่ได้หรอก

 

แต่ถึงอย่างนั้น กระแสคาดหวังจากผู้คนเกี่ยวกับผมก็เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

 

ผมลองค้นหาตัวเองในอินเทอร์เน็ตด้วยคีย์เวิร์ด “เหตุการณ์คนร้ายทำร้ายคนในรถไฟใต้ดิน นักเรียนชาย” เมื่อไม่กี่วันก่อน ผลลัพธ์ที่เจอส่วนใหญ่มีแต่ข้อความแบบนี้

 

「นักเรียนชายที่เข้าไปช่วยกล้าหาญสุดๆ นับถือเลย」

 

「ที่ไม่ออกมาเปิดเผยตัวตนก็ดูเท่ดีนะ ฮีโร่ชัด ๆ」

 

「ช่วยเด็กสาวที่น่ารักขนาดนี้ได้เนี่ย โคตรสุดยอด ทำดีมาก นายซูเปอร์ฮีโร่!」

 

ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย…

 

นี่มันเกินคาดไปมาก

 

ผมก็แค่รีบกลับบ้านเพราะเหนื่อยจากการเตรียมสอบ เลยไม่อยากเปิดเผยตัวตนแค่นั้นเอง

 

แต่ทุกคนกลับเข้าใจผิดไปกันใหญ่

 

แย่แล้วสิ…จะทำยังไงดี…

 

ในเมื่อทุกคนคาดหวังขนาดนี้ จะให้ผมออกไปบอกว่าผมคือคนนั้นมันก็ยิ่งลำบากเข้าไปอีก

 

ถ้าผมเปิดเผยตัว มันต้องมีพวกนักข่าวมากมายแห่กันมาที่บ้านแน่ ๆ นอกจากผมจะเดือดร้อนแล้ว ครอบครัวก็คงพลอยเดือดร้อนไปด้วย

 

อีกอย่าง ผมก็เป็นแค่เด็กธรรมดาๆ คนนึง ถ้าบอกไปว่า 「ฉันนี่แหละที่ช่วยสาวงามหนึ่งในพันปีจากคนร้าย」 คงไม่มีใครเชื่อ

 

แถมอาจจะโดนหาว่าขี้โม้อีก แล้วแบบนั้นชีวิตมัธยมปลายที่กำลังจะเริ่มก็คงจบสิ้นพอดี

 

ดังนั้น ผมจึงให้คำมั่นกับตัวเองว่า

 

จะไม่เปิดเผยตัวตนเป็นอันขาด

 

ใช่แล้ว แบบนี้แหละดีแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องไปทำตัวเด่นดัง

 

ความรู้สึกขอบคุณจากเธอก็ได้รับมาเต็มที่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะต้องออกไปแสดงตัวเพื่อเพิ่มคุณค่าของตัวเอง

 

ขณะที่ผมกำลังนั่งตัดสินใจเรื่องนี้อยู่คนเดียวในห้องของตัวเอง จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงดังลั่นจากชั้นล่าง

 

「กรี๊ดดดด! เป็นไปไม่ได้!」

 

เสียงแม่ร้องดังสนั่นจนแสบแก้วหู ผมกำลังอยู่ในช่วงเรียนแบบอิสระก่อนพิธีจบการศึกษา จะช่วยเงียบ ๆ หน่อยไม่ได้รึไงนะ ผมก็อยู่บ้านทั้งคนนะ

 

คงเป็นเพราะดูละครแล้วเจอฉากหักมุมอะไรแบบนั้นล่ะมั้ง

 

ตอนแรกกะจะปล่อยผ่าน แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้

 

「เรียว! มานี่เดี๋ยวนี้! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!」

 

พอได้ยินเสียงแม่ตะโกนแบบนั้น ผมก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาทันที

 

อย่าบอกนะว่า…

 

ว่าแต่…อย่าบอกนะว่าแม่รู้แล้ว!?

 

แม่รู้แล้วว่าผมเป็นนักเรียนชายที่ช่วยหยุดคนร้ายงั้นเหรอ!?

 

ไม่มีทาง! ขนาดชาวเน็ตยังหาไม่เจอเลย!

 

แล้วทำไมแม่ถึงรู้ได้!?

 

…ผมเคยได้ยินมาว่าผู้หญิงมีเซนส์พิเศษในการจับผิด เวลาผู้ชายนอกใจก็มักจะถูกจับได้เพราะเหตุนี้

 

งั้นแปลว่าแม่จับไต๋ผมได้งั้นเหรอ!?

 

แย่แล้ว…จะหาอะไรมาแก้ตัวดี…

 

ขณะที่ผมกำลังคิดหนัก ผมก็เดินลงไปที่ชั้นล่าง เห็นแม่ถือซองจดหมายบางอย่างอยู่ และดวงตาก็เอ่อไปด้วยน้ำตาเหมือนกำลังจะร้องไห้

 

ดูจากสถานการณ์แล้ว คงยังไม่รู้ว่าผมเป็นคนที่หยุดคนร้ายสินะ

 

งั้นซองจดหมายนั่นมัน…

 

ไม่นะ! หรือว่า…!

 

ทันทีที่ผมเริ่มเข้าใจสถานการณ์ แม่ก็ส่งเสียงดังยิ่งกว่าเดิม

 

「เรียว! นี่มันจดหมายตอบรับเข้าเรียนของโรงเรียนโทคิโนะซาวะ! ลูกสอบติดแล้ว! สอบผ่านแล้วนะ!」

 

「หา? จริงเหรอ!?」

 

พอได้ยินแบบนั้น ผมก็ไม่อาจนิ่งเงียบได้อีกต่อไป

 

ที่โรงเรียนของฉัน คนส่วนใหญ่สมัครสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาล มีแค่ผมคนเดียวที่เลือกสอบโรงเรียนเอกชน

 

ผมต้องอดทนฝ่าฟันมาตลอด…คนเดียว

 

ในที่สุด ความพยายามของผมก็ได้รับผลตอบแทน

 

「นี่มันเอกสารตอบรับเข้าเรียนของโทคิโนะซาวะจริง ๆ ใช่ไหมครับ? ไม่มีผิดพลาดใช่ไหม?」

 

「จริงสิ! ก็ในซองนี้มันมีเอกสารนี่ไง!」

 

แม่ล้วงมือเข้าไปในซองแล้วดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา จากนั้นก็ยื่นมันให้ผมด้วยใบหน้าภาคภูมิใจ

 

บนกระดาษนั้นเขียนไว้ชัดเจนว่า

 

จดหมายแจ้งผลสอบผ่าน

 

ทันทีที่เห็นตัวอักษรเหล่านั้น

 

「อ๊ากกก! เยส! ฉันจะได้เป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้ว! เย้!」

 

ผมเผลอตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่สิ ถ้าไม่ตะโกน ความรู้สึกมันคงระเบิดออกมาแน่ๆ

 

ก็แหงล่ะ… ปีนี้อัตราการแข่งขันสอบเข้าโรงเรียนโทคิโนะซาวะสูงกว่าโรงเรียนอื่น ๆ ถึง 5.3 เท่า

 

หมายความว่า มีผู้สมัครประมาณ 5 คน แต่จะมีเพียง 1 คนเท่านั้นที่สอบผ่าน ถ้ามี 100 คนเข้าสอบ ก็จะมีแค่ราวๆ 20 คนที่ได้เข้าเรียน

 

อัตราการแข่งขันระดับสูงสุดของการสอบเข้ามัธยมปลาย พอเห็นตัวเลขนี้ครั้งแรก ผมถึงกับหมดหวังไปเลย ไม่เคยเจออัตราการสอบเข้าที่สูงเท่านี้มาก่อน

 

ก็พอเข้าใจอยู่ว่าทำไมโรงเรียนโทคิโนะซาวะถึงได้รับความนิยม เพราะเป็นโรงเรียนมัธยมปลายสายวิชาการ แถมชุดนักเรียนก็ดูดีสุดๆ แต่ถึงอย่างนั้น อัตราการแข่งขันนี้มันก็สูงเกินไป!

 

บางทีอาจจะยากกว่าสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ

 

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคดี หรือปาฏิหาริย์กันแน่ ผมถึงได้รับจดหมายแจ้งผลสอบผ่านมาอยู่ในมือแบบนี้

 

ถึงแม้ว่าผมจะสอบติดโรงเรียนสำรองไว้แล้วก็ตาม แต่การสอบผ่านโรงเรียนที่เป็นเป้าหมายหลักนั้น ความดีใจมันเทียบกันไม่ได้เลย

 

อาจจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตก็ได้

 

ไม่สิ นี่ต้องเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแน่ๆ!

 

「ฉันสอบติดโรงเรียนที่เป็นเป้าหมายหลักแล้ว!」

 

พอผมตะโกนออกไปอีกครั้ง น้ำตาก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของแม่

 

จากนั้นแม่ก็พูดด้วยเสียงสั่นเครือ

 

「ดะ ดีแล้ว… ในที่สุดเรียวก็มีโรงเรียนมัธยมปลายที่จะไปต่อแล้ว… ใช้ชีวิตในมัธยมปลายให้เต็มที่นะ」

 

แม่แสดงความยินดีกับผมด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา

 

「ขอบคุณครับ ผมจะตั้งใจเรียนให้จบ แล้วก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีๆ ให้ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ」

 

พอได้ยินแบบนั้น แม่ก็เช็ดน้ำตาแล้วพยักหน้ารับ

 

การสอบเข้าที่ยาวนานได้สิ้นสุดลงแล้ว ไม่ใช่จุดจบแบบ Bad Ending

 

แต่เป็น Happy Ending ต่างหาก

 

 

 

แต่ตอนนั้น ผมยังไม่รู้เลยว่า

 

ชีวิตมัธยมปลายที่รออยู่ข้างหน้า จะเป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายจนเกินจะคาดคิด…