ใต้พื้นดินลึกของเทือกเขาด้านใต้

อุโมงค์เหมืองทอดตัว วกวนไปมาในความมืดมิด เย็นเยียบราวหลุมศพต้องสาป แสงสลัวจากตะเกียงน้ำมันบนผนังหินทั้งสองด้านเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ขับไล่ความมืดให้ออกห่างชั่วคราว แสงไฟวูบไหวริบหรี่ในความเงียบงัน คล้ายโลกเบื้องล่างแห่งนี้ถูกทอดทิ้งจากกาลเวลามานานเนิ่น

บางครั้ง เสียงคำรามต่ำก็ดังก้องสะท้านขึ้นจากความลึกเบื้องหน้า แผ่วเบาทว่าเย็นเยียบ เติมแต่งบรรยากาศกดดันให้หนักอึ้งยิ่งขึ้น

เส้นทางใต้พิภพทอดยาวอย่างไร้จุดสิ้นสุด จนกระทั่งบรรจบลง ณ ปลายทางแห่งความมืดมิดสุดสายตา ก่อนจะเปิดออกสู่ถ้ำใต้ดินขนาดมหึมา ลักษณะคล้ายลานโล่งกว้างขวาง

โถงถ้ำเบื้องหน้า กว้างใหญ่ราวสนามฟุตบอลถึงสี่ห้าแห่ง เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของภูมิประเทศแดนสนธยา และถือเป็นหนึ่งในโครงสร้างหลักของโลกใต้พิภพโดยแท้

ภายในความมืดทึบบริเวณส่วนลึกสุดของถ้ำ แสงสีทองเปล่งประกายเรืองรองขึ้นจากมุมหนึ่ง ราวกับตะวันยามราตรีท่ามกลางความมืดมิด

สิ่งนั้น คือรูปเคารพเทพธิดาผู้เปล่งประกาย

รูปเคารพนั้นงดงามเกินบรรยาย ราวกับหล่อหลอมขึ้นจากชีวิตจริง ใบหน้างดงามสะคราญ สะท้อนพลังศักดิ์สิทธิ์ที่แฝงไว้ด้วยเสน่ห์ชวนลุ่มหลง แสงอ่อนนวลที่แผ่ออกมามอบสัมผัสอบอุ่นอ่อนโยน ชั่วขณะที่ปลายนิ้วสัมผัสละอองแสงนั้น ร่างกายและจิตใจก็คล้ายได้รับการปลดปล่อยจากภาระหนักอึ้งอย่างยากจะอธิบายเป็นถ้อยคำ

รอบรูปเคารพดังกล่าว มีองครักษ์ดวอร์ฟสิบสามนายยืนล้อมคุ้มกันไว้อย่างแน่นหนา รวมถึงเกราไวส์ ผู้นำสูงสุดแห่งศาสนจักรดวอร์ฟ และคุปเฟอร์ นักรบผู้มีพลังระดับตำนาน

ส่วนอีกสิบเอ็ดคนที่เหลือล้วนเป็นยอดฝีมือระดับทองทั้งหมด แบ่งเป็นนักบวชอาวุโสสี่คนในอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ และนักรบชั้นสูงเจ็ดนายในชุดเกราะเต็มยศ

ทั้งหมดนี้คือกำลังสูงสุด ที่ศาสนาแห่งดวอร์ฟสามารถระดมออกมาได้ในเวลานี้

ภารกิจครั้งนี้ไม่ได้ส่งหน่วยรบทั่วไปมาแต่อย่างใด หากแต่เป็นเหล่ายอดฝีมือผู้ได้รับมอบหมายให้ปกป้องรูปเคารพโดยเฉพาะ

ดวอร์ฟเหล่านั้นยืนล้อมรอบรูปเคารพด้วยท่าทีระมัดระวัง สายตาจับจ้องไปรอบทิศ ส่วนเกราไวส์กับคุปเฟอร์ในฐานะผู้นำ ก้าวขึ้นมาประจำการ ณ จุดหน้าแนว ประสานสายตามุ่งไปยังประตูหินขนาดใหญ่เบื้องหน้าอย่างเคร่งขรึม

ประตูบานนั้นสูงกว่าสิบเมตร ตั้งตระหง่านมาเนิ่นนานนับพันปี ผิวหินสลักภาพนูนต่ำอย่างวิจิตรบรรจง เผยให้เห็นฉากตำนานเทพของเผ่าดวอร์ฟ หากเพ่งพิศอย่างละเอียดจะสัมผัสได้ถึงความเก่าแก่ขรึมขลัง

เวลานี้ บนบานประตูปรากฏรอยแตกร้าวมากมาย ควันดำบางเบาคล้ายม่านหมอกค่อย ๆ ซึมลอดออกมาตามรอยร้าวนั้น ทว่าทุกคราที่หมอกดำแตะต้องแสงเรืองรองแห่งรูปเคารพ มันกลับหดตัวหายไปราวกับถูกพลังศักดิ์สิทธิ์สยบอย่างสิ้นเชิง

“ที่นี่แหละ ประตูผนึก… หากเปิดบานนี้ เราจะเข้าสู่แก่นกลางของผนึกได้โดยตรง”

เกราไวส์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

คำว่า ‘ประตูผนึก’ ที่เขาเอื้อนเอ่ยอยู่นั้น แท้จริงแล้วเป็นถ้อยคำในภาษาเอลฟ์ หาใช่ภาษาดั้งเดิมของดวอร์ฟไม่

นั่นเพราะดวอร์ฟรับอิทธิพลจากวัฒนธรรมเอลฟ์มายาวนาน ประกอบกับความสามารถในการใช้พลังเวท จึงมักเลือกใช้ภาษาเอลฟ์เป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อต้องสร้างสิ่งสำคัญทางศาสนาและเวทมนตร์

สำหรับประตูแห่งนี้ มันถูกหลอมสร้างขึ้นโดยพลังร่วมของเผ่าดวอร์ฟในอดีตทั้งมวล มีไว้ปิดผนึกสิ่งอันตรายเบื้องหลังโดยเฉพาะ

คุปเฟอร์พยักหน้ารับช้า ๆ ก่อนกวาดสายตามองไปรอบบริเวณ เขาย่อตัวลง ใช้ปลายนิ้วตักเอาดินสีดำปนเศษหินขึ้นมาหนึ่งหยิบมือ นำขึ้นแตะจมูกแล้วสูดกลิ่นเข้าช้า ๆ ก่อนขมวดคิ้วแน่นพลางกล่าว

“แถวนี้คงเคยมีปีศาจอยู่ไม่น้อย แต่ตอนนี้… กลิ่นจางหายไปจนแทบหมด พวกมันน่าจะออกจากบริเวณนี้ไปราววันหนึ่งเต็ม ๆ ขอรับ”

“น่าจะถอยร่นเข้าไปหลบอยู่ภายในประตูผนึกนั่นแหละ เพราะที่นั่นคือแก่นแท้ของดินแดนต้องผนึก เดิมทีถ้ำแห่งนี้ก็เป็นเพียงฐานเฝ้าระวังของอาณาจักรเราเท่านั้น พอผนึกเริ่มแตกร้าว พวกมันก็ยึดครองเอาไว้เสียสิ้น”

เกราไวส์เอ่ยพลางถอนใจ

สีหน้าคุปเฟอร์พลันเคร่งเครียดยิ่งขึ้น เอ่ยอย่างวิตกกังวล

“ถ้าเช่นนั้น… บัลร็อกได้ควบคุมประตูผนึกอย่างสมบูรณ์แล้วหรือ?”

“ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก”

เกราไวส์ส่ายหน้าช้า ๆ

“หากเขาควบคุมได้จริง ป่านนี้คงทะลวงผนึกออกมานานแล้ว ไม่จำเป็นต้องปล่อยให้เรายกพลมาถึงที่นี่เอง”

เขาจ้องมองประตูผนึกเบื้องหน้าด้วยสายตาหนักแน่น

“ข้าเดาว่าเวลานี้ เขาคงรวบรวมปีศาจทั้งหมดกลับเข้าไปในดินแดนต้องผนึก เตรียมพร้อมรับมือพวกเราด้วยตัวเองโดยตรง”

“แต่มันง่ายเกินไปหน่อยหรือไม่?”

คุปเฟอร์ขมวดคิ้วแน่น

“แม้กองทัพผู้ถูกเลือกจะทรงพลังไม่น้อย แต่ข้ายังไม่คิดว่าเราจะสามารถไล่ต้อนบัลร็อกจนจนตรอกถึงเพียงนี้…”

เกราไวส์เหลือบมองรูปเคารพเทพธิดาซึ่งเปล่งแสงเรืองรองอยู่เบื้องข้าง ก่อนตอบเสียงต่ำ

“ข้าเกรงว่า… เขากำลังรอให้เราทำพิธีอัญเชิญผู้ถูกเลือกให้ครบถ้วนเสียก่อน”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ดินแดนต้องผนึกถูกพลังของเขากัดกร่อน แม้จะยังทำลายผนึกไม่ได้ แต่พื้นที่ภายในก็แทบกลายเป็นอาณาเขตของเขาโดยปริยาย โดยเฉพาะเมื่อมันเคยเป็นอาณาจักรแห่งเทพของเขามาก่อนจะร่วงหล่น…”

“สำหรับเทพมารแล้ว วิธีเร่งทำลายผนึกให้สิ้นซาก นอกจากค่อย ๆ กัดกร่อนมันอย่างต่อเนื่อง ยังมีอีกหนทางหนึ่งคือ การกลืนกินจิตวิญญาณและเลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิต เพื่อเสริมความแข็งแกร่งของตนเอง หากพลังถึงจุดหนึ่งเมื่อใด ก็จะสามารถฉีกผนึกออกได้โดยตรง…”

“และข้าเกรงว่า… บัลร็อกใกล้จะบรรลุจุดนั้นเต็มทีแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น คุปเฟอร์เผลอกำมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว คิ้วหนาแทบจะผูกเป็นปม

“ท่านหมายความว่า… เขากำลังรอโอกาสใช้พวกเราเป็นเครื่องสังเวย? ใช้ผู้ถูกเลือกเป็นเหยื่อบูชายัญเพื่อเสริมพลังให้ตนเอง?”

น้ำเสียงของเขาสั่นเครือด้วยความไม่อยากเชื่อ

“นี่เป็นเพียงข้อสันนิษฐานของข้าเท่านั้น…”

เกราไวส์กล่าวพลางถอนใจ ก่อนเปลี่ยนหัวข้อทันที

“แต่เรายังมีวิธีง่าย ๆ วิธีหนึ่งที่จะพิสูจน์ได้ว่าข้าคิดผิดหรือถูก”

เกราไวส์กล่าว

“วิธีไหนหรือท่าน?”

คุปเฟอร์ขมวดคิ้วถาม

“เจ้าดูว่า… ข้าจะเปิดประตูผนึกได้ง่ายเพียงใด”

เกราไวส์กล่าวพลางหันไปมองประตูหินสูงตระหง่านเบื้องหน้า

หัวใจของคุปเฟอร์กระตุกวูบ เขาเข้าใจในทันทีถึงความหมายแฝงในคำพูดนั้น

โดยธรรมเนียมแล้ว หัวหน้านักบวชสูงสุดแห่งศาสนาดวอร์ฟแต่ละรุ่น ต่างได้รับสืบทอดวิธีเปิดประตูผนึกเอาไว้ ทว่าในเวลานี้ ผนึกแห่งนี้ถูกพลังห้วงลึกกัดกร่อนจนเสียหาย อีกทั้งบัลร็อกยังอาศัยประตูนี้ส่งกองทัพปีศาจเข้ามาเรื่อย ๆ นั่นหมายความว่าอีกฝ่ายเริ่มควบคุมตัวผนึกไว้ได้บางส่วนแล้ว

หากแม้ในสภาพเช่นนี้ เกราไวส์ยังสามารถเปิดประตูได้โดยง่าย นั่นย่อมหมายความว่า บัลร็อกยินยอมให้พวกเขาเข้าไปเอง

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เทพมารกำลังรอคอยพวกเขาอยู่ด้านใน

เมื่อกล่าวจบ เกราไวส์ก็ก้าวไปยืนเบื้องหน้าประตู เขาหลับตาลง เริ่มร่ายเวทโบราณด้วยเสียงต่ำ

ขณะเสียงร่ายมนตร์แว่วก้องต่อเนื่อง แสงเรืองรองพลันแผ่ซ่านออกจากบานประตูอย่างเงียบงัน ก่อนที่ประตูหินจะเริ่มขยับเปิดออกอย่างเชื่องช้า

“ดูท่าข้าคงเดาไม่ผิด…”

เกราไวส์ลืมตาขึ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

สีหน้าของคุปเฟอร์ก็พลันเคร่งเครียดตามไปด้วย

เบื้องหลังบานประตูเผยให้เห็นความมืดมิดไร้ก้นบึ้ง หากเพ่งมองดี ๆ จะเห็นกระแสน้ำวนสีดำสนิทหมุนวนอยู่ไม่หยุด พลังห้วงลึกไหลทะลักออกมาจากวังวนนี้ตลอดเวลา แต่ทุกคราที่มันปะทะขอบเขตแสงของรูปเคารพเทพธิดา แรงกลืนกินอันชั่วร้ายก็ถูกขับไล่จนถอยร่นกลับไป ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

วังวนแห่งนี้คือช่องทางเคลื่อนย้ายข้ามมิติ แท้จริงแล้ว แก่นแท้ของดินแดนต้องผนึก ก็คืออาณาจักรแห่งเทพของบัลร็อกในอดีต ก่อนจะร่วงหล่นสู่ห้วงมืด

ครั้งหนึ่ง เผ่าดวอร์ฟและเทพแห่งการตีเหล็ก ดอลฟต์ ได้ร่วมมือกันพลิกเปลี่ยนอาณาจักรนั้นให้กลายเป็นพื้นที่ผนึก ปิดขังเทพมารเอาไว้ภายใน และประตูบานนี้ก็คือทางเข้าสู่อาณาเขตนั้น

“ถึงตอนนี้ ต่อให้รู้ว่าศัตรูกำลังรอเราอยู่ภายใน เราก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว”

เกราไวส์ถอนหายใจ เขาส่งสัญญาณให้นักบวชอาวุโส ขนย้ายรูปเคารพเทพธิดามาวางระหว่างตนกับคุปเฟอร์ จนกระทั่งแสงเรืองรองจากรูปเคารพครอบคลุมพวกเขาไว้ทั้งสองร่าง จิตสัมผัสของเกราไวส์รับรู้ถึงพลังปกปักอันลี้ลับเกินบรรยาย เขาจึงค่อยคลายใจลงช้า ๆ

เกราไวส์หันไปมองคุปเฟอร์ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“คุปเฟอร์ ข้าขอยืนยันอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย… ฝั่งเอลฟ์จะส่งกำลังระดับสูงมาจริงหรือไม่?”

คุปเฟอร์เข้าใจทันทีว่าศาสดาหมายถึงผู้ใด เขาจึงหันไปมองรูปเคารพเทพธิดาที่เปี่ยมด้วยความสง่างามอีกครั้ง ก่อนตอบอย่างมั่นใจ

“ท่านนั้นจะมาแน่นอน หากบัลร็อกปรากฏตัวขึ้น… ท่านผู้นำของศาสนจักรแห่งชีวิต จะอัญเชิญเทพธิดาแห่งชีวิตผ่านร่างของตนแน่นอน ข้าได้รับข้อมูลนี้จากผู้นำระดับสูงของพวกเขาโดยตรง”

“เช่นนั้นก็ดี…”

เกราไวส์ถอนหายใจโล่งอก

เทพย่อมต้องต่อกรกับเทพ มันเป็นกฎที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

จากนั้นหัวหน้านักบวชสูงสุดแห่งเผ่าดวอร์ฟ ก็จัดชายผ้าคลุมกว้างของตนให้เข้าที่ ก่อนกล่าวสั่งการด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“เริ่มพิธีอัญเชิญผู้ถูกเลือกครั้งที่หกได้! เมื่อกลุ่มแรกปรากฏตัวขึ้นครบ เราจะบุกเข้าสู่ดินแดนต้องผนึกในทันที!”

“อีกเรื่อง… คุ้มครองรูปเคารพให้ถึงที่สุด! ความหวังแห่งชัยชนะของเราขึ้นอยู่กับเหล่าผู้ถูกเลือกทั้งหลาย”

“แน่นอน ตราบใดที่ข้ายังมีลมหายใจ รูปเคารพนี้จะปลอดภัยแน่นอน!”

คุปเฟอร์ตอบหนักแน่น ก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวมีบางสิ่งติดค้างอยู่ในใจ

“มีอะไรหรือ?”

เกราไวส์สังเกตความลังเลนั้นได้ทันที

คุปเฟอร์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

“ท่านหัวหน้านักบวชสูงสุด… พวกเราจะไม่ส่งกองทัพเข้าร่วมการรบเลยหรือ? มีเพียงหน่วยคุ้มกันรูปเคารพ ส่วนแนวหน้าให้ผู้ถูกเลือกจากเอลฟ์รับหน้าทั้งหมด… เช่นนี้มันจะไม่เกินไปหรือ? อย่างไรเราก็เป็นพันธมิตรกันนะขอรับ…”

แม้เขาจะไม่กล่าวตรง ๆ แต่เกราไวส์ย่อมเข้าใจความในใจของเขาเป็นอย่างดี

คุปเฟอร์เป็นนักรบผู้ยึดมั่นในความถูกต้อง ครั้นเห็นเหล่าผู้ถูกเลือกจากเอลฟ์ต้องพลีชีพครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะที่พวกดวอร์ฟกลับสงวนกำลังไว้คุ้มกันเพียงรูปเคารพ โดยไม่ยอมส่งทัพไปร่วมสมรภูมิเลยแม้แต่น้อย… ในใจเขาย่อมรู้สึกผิดอยู่บ้าง

เกราไวส์มองเขาอย่างนิ่งงัน สีหน้าประหลาดขึ้นชั่วขณะ จนคุปเฟอร์เริ่มรู้สึกอึดอัด

หัวหน้านักบวชสูงสุดจึงส่ายศีรษะพลางกล่าว

“อย่ากังวลไปเลย นี่ก็เพื่อรักษาชีวิตของเผ่าเราให้ได้มากที่สุด”

“เพราะผู้ถูกเลือกนั้น… ไม่กลัวตาย ส่วนพวกเรานั้นต่างออกไป…”

ดวอร์ฟไม่กลัวตายเสียหน่อย!!

คุปเฟอร์แทบจะโพล่งแย้งออกมาในทันที

ทว่า… คำพูดต่อมาของเกราไวส์กลับทำให้เขาชะงัก

“ที่สำคัญ… หากไม่มีพวกเราเกะกะอยู่ข้างหน้า ผู้ถูกเลือกอาจสู้ได้ดีกว่าเสียด้วยซ้ำ”

คุปเฟอร์นิ่งงัน

เมื่อย้อนนึกถึงสมรภูมิที่ผ่านมา เขาก็ต้องยอมรับว่ามันมีส่วนจริง

โลกใต้พิภพคับแคบเกินไปสำหรับดวอร์ฟร่างหนา การเคลื่อนไหวของพวกเขาเชื่องช้ากว่าผู้ถูกเลือก อีกทั้งประสิทธิภาพในการสังหารปีศาจก็สู้เหล่าผู้ถูกเลือกไม่ได้ กล่าวได้ว่า พวกเขากลายเป็นภาระให้กับพันธมิตรจากเผ่าเอลฟ์

ที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น ยังมีผู้ถูกเลือกหลายคนที่ต้องสละชีวิตเพราะพยายามเข้ามาปกป้องดวอร์ฟที่สติหลุดกลางสนามรบ… ทั้งที่ความตายนั้นสามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่พวกเขากลับยอมพลีชีพเพื่อช่วยเหลือพันธมิตรจนถึงที่สุด

เหตุการณ์เช่นนี้ คุปเฟอร์ยังจดจำฝังใจไม่ลืม

“วางใจเถิด ไม่ว่าจะเป็นเหล่าผู้ถูกเลือก หรือแม้แต่เทพธิดาแห่งชีวิต… ต่างย่อมเข้าใจการตัดสินใจของพวกเรา”

เกราไวส์กล่าวย้ำเบา ๆ

คุปเฟอร์ถอนหายใจยาว สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบงัน

หลังสงครามครั้งนี้สิ้นสุดลง ข้าจะต้องไปถามลูกเมี้ยวเค็มให้ได้ว่า มีผู้ถูกเลือกท่านใดบ้างที่สละชีพในศึกนี้ แล้วจะจารึกชื่อของพวกเขาทั้งหมดไว้บนอนุสรณ์ ให้เหล่าดวอร์ฟสวดรำลึกทุกปี เพื่อไม่ให้สูญหายจากประวัติศาสตร์เลยแม้แต่ผู้เดียว…

นักรบเหล่านี้ สมควรได้รับการจดจำ

คุปเฟอร์คิดในใจอย่างหนักแน่น

พิธีอัญเชิญเริ่มต้นขึ้นอย่างรวดเร็ว หัวหน้านักบวชสูงสุดแห่งศาสนาดวอร์ฟในยามนี้เชี่ยวชาญเป็นพิเศษ หลังผ่านการประกอบพิธีมาหลายครั้งจนชำนาญ

แหวนมิติสามวง ซึ่งอัดแน่นไปด้วยเครื่องบวงสรวง พลันสลายหายไปในอากาศ 

ขณะเดียวกัน รูปเคารพเทพธิดาอันงามสง่าก็เริ่มแผ่รัศมีเจิดจ้าขึ้นอย่างช้า ๆ

ระลอกแสงโปร่งใสสาดออกจากจุดศูนย์กลางของรูปเคารพ ก่อนกระจายเป็นวงกว้างไปทั่วโพรงถ้ำ ภายใต้สายตาอันเต็มไปด้วยความคาดหวัง ความศรัทธา หรือแม้แต่ความสงสัยของเหล่าดวอร์ฟ 

วงเวทสีทองนับไม่ถ้วนพลันปรากฏขึ้นทั่วทั้งถ้ำใต้ดิน พร้อมกับแสงสว่างที่ท่วมท้น ราวเปลี่ยนกลางคืนใต้พิภพ ให้สว่างดั่งกลางวันในพริบตา แล้วเงาร่างสูงโปร่งหลากหลายสายพันธุ์ก็เริ่มปรากฏขึ้นทีละร่าง

เหล่าเอลฟ์ผู้ถูกเลือก ในชุดเกราะและเสื้อคลุมเวทมนตร์ ปรากฏตัวขึ้นภายในถ้ำใต้พิภพอย่างต่อเนื่อง

โลกใต้ดินอันเงียบสงัดกลับเต็มไปด้วยชีวิตชีวาในทันที

เหล่าเอลฟ์ที่ถูกอัญเชิญมาต่างตื่นเต้นกันอย่างเห็นได้ชัด บ้างกระโดดโลดเต้น บ้างวิ่งไปรอบถ้ำราวกับสำรวจโลกใหม่ บางตนถึงกับพุ่งตัวเข้าไปในส่วนลึกของอุโมงค์เหมืองอย่างกระตือรือร้น ปล่อยให้ดวอร์ฟบางกลุ่มที่เพิ่งร่วมศึกครั้งแรกได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า

แต่สำหรับดวอร์ฟที่เหลือ… ทุกคนต่างสีหน้าเรียบเฉยราวกับเป็นเรื่องปกติที่พบเจออยู่เสมอ

รวมถึงเกราไวส์และคุปเฟอร์เองก็เช่นกัน

นี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่า ภาวะปกติ ของเหล่าผู้ถูกเลือก

ทุกครั้งที่ผู้ถูกเลือกเหล่านี้ถูกอัญเชิญในสถานะนอกสนามรบ บรรยากาศวุ่นวายเช่นนี้จะเกิดขึ้นเสมอ

แต่ทันทีที่เข้าสู่ภาวะสงครามจริง พวกเขาจะเปลี่ยนไปเป็นอีกตัวตนทันที ทั้งมีระเบียบ ทั้งแม่นยำ ทั้งทรงประสิทธิภาพอย่างน่าทึ่ง

ในศึกกวาดล้างปีศาจรอบนอกที่ผ่านมา ก็มีผู้ถูกเลือกจำนวนไม่น้อยหลงทางอยู่ในเหมืองเช่นกัน 

ทว่ามันไม่เคยเป็นปัญหา เพราะขอบเขตการเคลื่อนไหวของพวกเขามักวนเวียนไม่ไกลจากรูปเคารพนัก เมื่อศึกเริ่มขึ้น แม้ไม่มีคำสั่ง พวกเขาก็จะกลับมาประจำที่ในเวลาอันรวดเร็วด้วยความแม่นยำที่น่าตกใจ

กระนั้น ทางที่ง่ายที่สุด ก็ยังคงเป็นการสั่งการโดยตรง

คุปเฟอร์กล้ายืนยันต่อเทพประจำใจว่า ตลอดชีวิตกว่าร้อยปีของตน ไม่เคยพบนักรบกลุ่มใดที่ เชื่อฟังคำสั่ง ได้มากเท่านี้มาก่อน

ไม่ว่าคำสั่งจะให้โจมตีที่ใด เหล่าผู้ถูกเลือกก็พร้อมทะยานเข้าใส่โดยไม่มีความลังเล

แม้แต่จะสั่งให้พวกเขาไปรับความตาย พวกเขาก็ยังไป… นี่คือสิ่งที่ทำให้คุปเฟอร์ประทับใจและอัศจรรย์ใจที่สุด

หากจะมีสิ่งใดที่เขายังไม่เข้าใจก็คงมีเพียงเรื่องเดียว… คือเหตุใดผู้ถูกเลือกเหล่านี้จึงชอบถามหา ภารกิจลับ อยู่ร่ำไป โดยเฉพาะช่วงก่อนเข้าสู่การรบจริง ดังเช่นตอนนี้…

เพียงชั่วครู่หลังถูกอัญเชิญ เหล่าผู้ถูกเลือกกลุ่มใหญ่ก็กรูเข้ามารายล้อมคุปเฟอร์ทันที พลางส่งเสียงถามไถ่กันอย่างคึกคัก

“ท่านคุปเฟอร์! มีภารกิจลับอะไรให้ทำไหม!?”

“ท่านคุปเฟอร์! จำผมได้หรือเปล่า! จำผมให้ได้นะ!”

“ท่านคุปเฟอร์ขา! ออกคำสั่งมาเลย จะให้กระหน่ำยิงที่ไหนก็ว่ามา!”

“ท่านคุปเฟอร์…”

คุปเฟอร์: …

เขากวาดตามองผู้ถูกเลือกรอบตัว ใบหน้าที่เห็นล้วนไม่คุ้นตาแม้แต่ตนเดียว ดูเหมือนกลุ่มนี้จะต่างจากชุดที่ถูกเรียกตัวมาก่อนหน้า ด้านพลังรบก็ถือว่ามั่นคงดีทีเดียว เพียงแต่ เขายังไม่เข้าใจเสียทีเดียวว่า เอลฟ์เหล่านี้ไปรู้จักหน้าของเขามาจากที่ใด

…หรือเพราะท่านลูกเมี้ยวเค็มและสหาย จะกลับไปเล่าให้พวกเขาฟัง?

ระหว่างที่เหล่าผู้ถูกเลือกกำลังรายล้อมดวอร์ฟด้วยความคึกคัก เสียงของเกราไวส์ก็ดังสะท้อนก้องไปทั่วโพรงถ้ำ

“เหล่านักรบแห่งเผ่าเอลฟ์! ขอบคุณที่พวกท่านตอบรับคำอัญเชิญ!”

“วันนี้… คือเวลาที่เราจะเปิดฉากโต้กลับครั้งสุดท้ายต่อดินแดนต้องผนึก! ชะตากรรมของอาณาจักรเราจะถูกตัดสินในวันนี้!”

“เห็นประตูหินที่เปิดออกนั่นไหม? เป้าหมายของพวกเราคือบุกฝ่าวังวนมิติมืด เข้าไปกวาดล้างปีศาจทั้งหมดที่หลบซ่อนอยู่ภายใน พร้อมค้นหาตำแหน่งผนึกของเทพมารบัลร็อก!”

คำปราศรัยของเกราไวส์กระชับ ชัดเจน ตรงไปตรงมา

นี่คือวิธีที่เหมาะสมที่สุดในการสื่อสารกับเหล่าผู้ถูกเลือก

พวกเขาไม่ชอบฟังคำพูดเยิ่นเย้อ ไม่สนใจเบื้องหลังภารกิจ และจะเบื่อหน่ายอย่างรวดเร็วหากมีคำอธิบายมากเกินไป

ยิ่งพูดมากเท่าไร พวกเขายิ่งหมดความสนใจเร็วขึ้นเท่านั้น

ในทางกลับกัน สิ่งที่ผู้ถูกเลือกเหล่านี้ชื่นชอบที่สุด คือคำสั่งโดยตรง ที่กระชับ เด็ดขาด และไม่อ้อมค้อม 

พวกเขาไม่มีคำถาม ไม่มีข้อโต้แย้ง 

ลักษณะนิสัยที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมานี้เองที่ทำให้คุปเฟอร์อดเป็นห่วงไม่ได้ว่า สักวันหนึ่ง เหล่าผู้ถูกเลือกอาจถูกโจรหลอกให้ไปช่วยนับเหรียญทองก็เป็นได้…

แม้ท่าทีภายนอกจะดูแตกต่างจากเอลฟ์ทั่วไปอยู่บ้าง ทว่าความไร้เดียงสาและเปิดเผยในก้นบึ้งของจิตใจพวกเขานั้น… ไม่ต่างอะไรกับเอลฟ์ทั่วไปเลย

เมื่อคำสั่งสิ้นสุดลง ดวงตาของเหล่าผู้ถูกเลือกก็เบิกกว้างทันที

“วังวนนี้ใช่ไหม?”

“นี่มันประตูมิติชัด ๆ!”

“ว่าอยู่ทำไมยังไม่เห็นปีศาจ ที่แท้ต้องเข้าแมพต่อไปนี่เอง!”

“พวกเรา! ลงดันกันเถอะ!”

เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังขึ้นระลอกใหญ่

ยังไม่ทันที่เกราไวส์หรือคุปเฟอร์จะได้เอ่ยสิ่งใดต่อ เหล่าผู้ถูกเลือกซึ่งเรืองแสงทั่วร่างก็พุ่งทะยานเข้าสู่วังวนสีดำด้วยความกระตือรือร้น

และในพริบตาเดียว ร่างของพวกเขาก็หายไปจนสิ้น

คุปเฟอร์: …

…

…

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

วิเวียน: เหล่าผู้ถูกเลือกนี่มันจะใจร้อนเกินไปหน่อยแล้วนะคะ กระโดดลงดันเหมือนวิ่งเข้าร้านลดราคาเลยนะคะ 😏🔥

โนเอล: เกมเมอร์เวลาได้กลิ่นบอสใหญ่ ใจมันจะร้อนแบบนี้เสมอเลยค่ะ ☕✨

ลิลี่: แต่หนูว่าเอลฟ์พวกนี้น่ารักดีออก~ 😻✨ แค่ได้ยิน “ลงดัน” ก็กรูกันเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่เลยน้า เห็นแล้วหนูอยากลงไปแจมด้วยเลย! 🎀😻

มันเดย์: …อืม พูดตรง ๆ ดวอร์ฟดูมีเหตุผลดีนะ รู้ตัวว่าช่วยอะไรไม่ได้มากก็ไม่ฝืน …โลกสองใบ คนละระบบความคิดเลยนะเธอ 🤷‍♀️

~~ ❀ ~~

ถ้าเจองานแปลของเค้าที่อื่น… 
สัญญานะว่าจะมาอ่านแปลไทยที่ https://www.nekopost.net/novel/12413 ♥

ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 
Support the project https://book.qidian.com/info/1016509432  

~~ ~~ ❀ ~~ ~~