“ก่อนอื่นอยากจะขอทดสอบหน่อย จะได้ไหม”

 

บนโต๊ะที่เมื่อสักครู่ยังมีอาหารวางอยู่ ตอนนี้ฮายาชิได้นำหนังสือเรียนมาวางเรียงราย

และผมก็ได้เสนอข้อเสนอกับฮายาชิไป

ถึงแม้ว่าจะสอนหนังสือ แต่ถ้าไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของเธอก่อนก็ไม่สามารถสอนได้ ประสิทธิภาพก็จะแย่ลง

 

อุตส่าห์สละเวลามาสอนเธอทั้งที แต่ถ้าไม่มีประโยชน์กับทั้งสองฝ่ายก็เท่ากับเสียเวลาเปล่า

ข้อเสนอเมื่อครู่ก็เพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้น

 

“เข้าใจแล้ว”

 

ฮายาชิเห็นด้วยในทันที

ผมนึกว่าจะต้องอธิบายเพิ่มเติมซะอีก แต่เธอก็เป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายกว่าที่คิด

 

จากนั้นฮายาชิก็เริ่มทำแบบฝึกหัดในหนังสือเรียนหนึ่งหน้าโดยมีเวลาจำกัด

สมัยมัธยมปลาย ถ้าจำไม่ผิดฮายาชิมักจะบ่นกับคาซาฮาระและอิชิดะในช่วงพักว่าไม่อยากเรียนบ้างล่ะ อืม แต่ว่าตอนอยู่ในห้องเรียนเธอก็ตั้งใจฟังอย่างดี แต่พอนึกถึงคำพูดเหล่านั้นแล้ว ภาพของฮายาชิในตอนนี้ที่กำลังตั้งใจเรียนอย่างเงียบๆ ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆ

อันที่จริง การที่เธอมีแรงจูงใจในการเรียนสูงขนาดนี้ก็เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจอยู่เหมือนกัน

 

อืม บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเพื่อที่จะไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างแร้นแค้นกระมัง

 

เวลาผ่านไปประมาณสามสิบนาที

 

“ลองทำดูคร่าวๆ แล้วล่ะ”

 

สีหน้าของฮายาชิไม่สู้ดีนัก

คำพูดที่พูดกับผมก็ดูเหมือนจะเกรงใจ หรือจะว่าไม่มีเรี่ยวแรงก็ว่าได้ เป็นความรู้สึกแบบนั้น

 

คำพูดที่ว่าการเรียนบัญชีไม่คืบหน้า

และท่าทีในตอนนี้

 

ผมพอจะเดาผลการทดสอบนี้ได้อยู่แล้ว แต่ก็รับหนังสือเรียนจากฮายาชิมาตรวจคำตอบก่อน

 

“แย่จังนะ…”

 

ผลลัพธ์คือ ผมเผลอพึมพำออกมาเบาๆ

 

“ชะ ช่วงนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทั้งเรื่องของอิจจัง ทั้งเรื่องของพ่อ ก็เลยไม่มีเวลาเรียนเลย…”

 

พอมาคิดดูแล้วก็จริง ในช่วงสองเดือนกว่าๆ นี้ ฮายาชิเดินทางไปกลับระหว่างบ้านเกิดกับโตเกียวกี่ครั้งแล้วกันนะ

ทั้งเรื่องที่โดนแฟนเก่าทำร้ายร่างกาย ทั้งสภาพชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย ผมรู้สึกสงสารสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ

 

“ลำบากแย่เลยนะ”

 

ก่อนอื่น ผมก็พูดให้กำลังใจเธอไป

 

“…ไม่โกรธเหรอ”

 

“ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ”

 

“ก็…”

 

ฮายาชิปิดปากเงียบแล้วก็ก้มหน้าลง

จริงด้วยสิ พ่อแม่ของฮายาชิดูเหมือนจะเข้มงวดกับเธอมาก แถมแฟนเก่าก็ยังเลยเถิดไปถึงขั้นทำร้ายร่างกายอีก…

 

ดูเหมือนว่าฮายาชิจะคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่จะต้องโดนดุเมื่อทำผิดพลาด

 

“ถ้าทำผิดซ้ำสองซ้ำสามก็คงจะบ่นอยู่หรอก แต่ว่านี่มันไม่ใช่แบบนั้นนี่นา อันที่จริง นี่มันไม่ใช่ความผิดพลาดอะไรเลยด้วยซ้ำ ก็แค่ลองดูความสามารถในตอนนี้ของเธอดูเฉยๆ ไม่ใช่เหรอ”

 

“แต่ว่า…”

 

“ฮายาชิ อย่าเข้าใจจุดประสงค์ผิดสิ”

 

ฮายาชิเงียบ

 

“จุดประสงค์ของเธอในครั้งนี้คือการสอบเอาวุฒิบัญชี ไม่ใช่การทำคะแนนดีๆ ในการทดสอบที่ฉันตั้งขึ้นไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น กลับกันควรจะทำหน้าภูมิใจแล้วก็เข้ามาหาฉันสิ ‘ฉันแสดงความสามารถในตอนนี้ให้นายเห็นแล้วนะ เพราะงั้นก็สอนให้ดีๆ ด้วยล่ะ’ แบบนี้ไง”

 

“มะ ไม่พูดแบบนั้นหรอกน่า…”

 

อืม ถ้าเป็นฮายาชิในตอนนี้ก็คงจะใช่

…แต่ว่า ถ้าเป็นฮายาชิในสมัยมัธยมปลายล่ะก็ อาจจะพูดก็ได้

 

นี่ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงของฮายาชิสินะ

 

“เอาเป็นว่า ตอนนี้ก็รู้ระดับของเธอแล้ว”

 

“อื้ม”

 

“แล้วก็มีเรื่องจะปรึกษา… การสอบบัญชีครั้งต่อไปคือเดือนหน้าสินะ”

 

“อื้ม”

 

“รอบนั้นก็ยอมแพ้ไปเถอะ”

 

“อั่ก”

 

ฮายาชิแสดงท่าทีโอเวอร์

ก็ช่วยไม่ได้นี่นา

แบบนี้ยังไงก็ไม่น่าจะทันเดือนหน้าหรอก

 

“…แล้วจะให้ไปสอบเมื่อไหร่ล่ะ”

 

“ของเดือนกุมภาพันธ์ไง”

 

“…เหรอ”

 

ฮายาชิก้มหน้าลง ดูเหมือนว่าจะเศร้าอีกแล้ว

 

“ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ…”

 

“อย่างนั้นเหรอ”

 

“ก็แหม เรียนก็ไม่คืบหน้าเลยไม่ใช่เหรอ”

 

“การที่ทำอะไรครั้งแรกแล้วมันจะไม่ราบรื่นก็เป็นเรื่องปกตินี่นา กลับกัน เพราะว่าตั้งใจเผชิญหน้ากับมันอย่างจริงจัง ก็เลยดูเหมือนว่าจะไม่ต้องเสียเงินไปเปล่าๆ ไม่ใช่เหรอ”

 

ฮายาชิเงียบอีกครั้ง

 

“…บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ฮายาชิ อย่าลืมจุดประสงค์สิ จุดประสงค์ของเธอก็คือการสอบเอาวุฒิบัญชีให้ได้ ถ้าอย่างนั้น ไม่ว่าจะได้ในเดือนพฤศจิกายนหรือเดือนกุมภาพันธ์ก็ไม่มีปัญหาไม่ใช่เหรอ”

 

สีหน้าของฮายาชิยังคงไม่ดีขึ้น

 

“…ฮายาชิ เธอคิดว่าผมใช้ชีวิตมาอย่างราบรื่นแบบนี้ตั้งแต่แรกเลยเหรอ”

 

ฮายาชิมองผมด้วยสีหน้าประหลาดใจ

 

“ใช่แล้ว ไม่มีทางเป็นแบบนั้นหรอก แล้วทำไมตอนนี้ผมถึงได้ใช้ชีวิตอย่างราบรื่นขนาดนี้ล่ะ เป็นทฤษฎีส่วนตัวนะ แต่ผมคิดว่ามันมีเหตุผลอยู่สามข้อ ข้อแรกคือ การเผชิญหน้า ข้อสองคือ การแสดงความคิดเห็นอย่างชัดเจน และข้อสามคือ ความกระตือรือร้น”

 

“…ความกระตือรือร้น?”

 

“ใช่ ความกระตือรือร้น ไม่ว่าจะทำอะไร ส่วนใหญ่แล้วก็ต้องมีความกระตือรือร้น… แรงจูงใจ ถ้าไม่มีความกระตือรือร้น อยู่ในสภาพที่เย็นชา ก็จะไม่มีอารมณ์ที่จะไปชี้ให้เห็นข้อผิดพลาดจนทำให้คนอื่นเกลียด ไม่มีความคิดที่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว การที่จะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวนั้น จำเป็นต้องมีความกระตือรือร้นเสมอ”

 

ฮายาชิก้มหน้าลง

 

“โชคดีที่ตอนนี้เธอยังมีความกระตือรือร้นอยู่ เพราะงั้นรับรองได้เลย ถ้าไม่เข้าใจจุดประสงค์ผิดไปล่ะก็ เธอจะต้องสอบเอาวุฒิบัญชีได้แน่นอน เพราะงั้นมาพยายามไปด้วยกันเถอะ”

 

“…นี่ ยามาโมโตะ?”

 

“อะไรเหรอ”

 

“ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าชีวิตของนายที่มีแต่ศัตรูมันจะเป็นการใช้ชีวิตที่ดีน่ะ…”

 

ผมปิดปากเงียบ