เราลงจากรถไฟที่สถานีหนึ่ง แล้วก็เดินหาที่พักกันหลายโรงแรม

เข้าไปถามที่เคาน์เตอร์แต่ก็ไม่มีที่ว่างเลย

 

เริ่มรู้สึกหมดหนทาง

 

จะเรียกแท็กซี่กลับดีไหมนะ?

แต่ฮายาชิบอกว่าเหนื่อยแล้ว

 

“ยามาโมโตะ ดูนั่นสิ ยังไม่ได้ลองเข้าไปเลย”

 

ฮายาชิชี้ไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง

ป้ายไฟนีออนดูแปลกกว่าที่อื่น

 

ฉันถอนหายใจเสียงดังให้เธอได้ยิน แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับเธอเลย

 

“…ที่นั่นไม่ได้นะ”

 

“ก็แค่โรงแรมม่านรูดเองนี่นา”

 

“…นั่นแหละที่ไม่ดีไง”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

“มันดูไม่เหมาะสม”

 

“อะไรเนี่ย อยู่ ๆ ก็ทำตัวเป็นผู้ปกครองขึ้นมา”

 

ฮายาชิพูดเร็วมาก

พักนี้เธอเงียบบ่อย แต่พอพูดขึ้นมาก็เหมือนกลับไปเป็นฮายาชิสมัยมัธยม

 

“…ไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีสักหน่อย”

 

“ก็ใช่ แต่…”

 

“นายเองก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเราเป็นครอบครัวกัน”

 

…ก็ใช่

ถ้าเป็นครอบครัวจริง ๆ ก็คงไม่ทำอะไรแบบนั้น

แต่ที่พูดไปก็แค่เพื่อความสะดวกเท่านั้นแหละ

 

“แต่เราก็ไม่ใช่ครอบครัวจริง ๆ นะ”

 

“อ้าว ยามาโมโตะ โกหกเหรอ?”

 

“เธอแปลกไปนะวันนี้”

 

“…ไปกันเถอะ”

 

ฮายาชิจูงมือฉันเข้าโรงแรมไป

โชคดีที่ยังมีห้องว่างอยู่ เธอจัดการจองห้องอย่างคล่องแคล่ว

 

…เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เธอคงเคยมากับแฟนเก่ามาก่อน

แต่ก็ไม่ได้อยากพูดถึงหรือถามอะไร

 

แค่รู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นด้านที่ไม่เคยเห็นของเธอ

 

เรารู้จักกันตั้งแต่มัธยม เกลียดกัน เจอกันอีกทีโดยบังเอิญจนมาอยู่ด้วยกันถึงวันนี้

 

มันก็ไม่แปลกที่ฉันจะไม่รู้จักเธอทุกด้าน

 

“เฮ้อ~”

 

พอเข้าห้อง ฮายาชิก็กระโดดขึ้นเตียงทันที

เตียงที่บ้านฉันเป็นเตียงเดี่ยว แต่ที่นี่ดูใหญ่กว่ามาก

 

“ยามาโมโตะ”

 

ฮายาชินอนหงายอยู่บนเตียงแล้วเรียกฉัน

 

“มานี่สิ”

 

ฉันไม่พูดอะไร เดินไปนอนข้าง ๆ

 

…ไม่เข้าใจเลยว่าฮายาชิคิดอะไรอยู่

 

เธอบอกว่าเหนื่อย เลยมาโรงแรมเพื่อพัก

 

แต่ถึงจะไม่มีโรงแรมอื่นว่าง ก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ก็ได้

ยังมีทางเลือกอื่นอีกตั้งเยอะ

 

ฉันนอนหงายข้างเธอ

 

“วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่เข้าใจเธอที่สุดเลย”

 

“ไม่เข้าใจเหรอ?”

 

“อืม นายไม่รู้จักฉันดีพอไง”

 

“ก็อาจจะใช่ เราเคยเป็นคู่กัดกันสมัยมัธยมนี่นา”

 

“ใช่”

 

ฮายาชิลุกขึ้น

ฉันยังนอนนิ่ง

 

“จะไปไหน?”

 

“อาบน้ำ”

 

เสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ